Hoge Raad, 14-07-2017, ECLI:NL:HR:2017:1336, 16/05760

Met dagtekening 24 september 2014 is aan belanghebbende een aanmaning gestuurd. Deze aanmaning ziet op het niet tijdig betalen van de gemeentelijke heffingen voor het jaar 2014 van € 794,04. Bij die aanmaning is € 15 aan kosten van de aanmaning in rekening gebracht.

Belanghebbende heeft tegen de kosten van de aanmaning bezwaar gemaakt.

Op 15 januari 2015 heeft belanghebbende beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een besluit op het bezwaar.

Bij uitspraak van 23 juli 2015 is het beroep met toepassing van artikel 8:54 Awb niet-ontvankelijk verklaard.

Het hiertegen door belanghebbende gedane verzet is bij uitspraak van 8 oktober 2015 gegrond verklaard.

In haar uitspraak van 21 januari 2016 heeft de Rechtbank het beroep inhoudelijk behandeld. In die uitspraak heeft de Rechtbank zowel het beroep tegen het niet tijdig doen van uitspraak op bezwaar als het beroep tegen de kosten van de aanmaning ongegrond verklaard. Voorts heeft de Rechtbank geoordeeld dat zij geen aanleiding ziet voor een proceskostenveroordeling.

Voor het Hof was in geschil of de aanmaningskosten terecht in rekening zijn gebracht en of belanghebbende in aanmerking komt voor een aan hem uit te betalen dwangsom en een proceskostenvergoeding ter zake van de procedure voor de Rechtbank.

Het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende niet in aanmerking komt voor een vergoeding van zijn proceskosten. Daartoe heeft het Hof overwogen dat het hoger beroep enkel gegrond is omdat de Rechtbank een onjuiste beslissing heeft genomen, die evenwel niet door de invorderingsambtenaar is uitgelokt. In die omstandigheid ziet het Hof aanleiding om de invorderingsambtenaar niet te veroordelen in de proceskosten.

Tegen dit oordeel richt zich de klacht. Deze betoogt dat het Hof de invorderingsambtenaar ten onrechte niet heeft veroordeeld in de proceskosten van de verzetprocedure.

Indien een belanghebbende in een belastingzaak een rechtsmiddel aanwendt en dit ertoe leidt dat hij geheel of gedeeltelijk in het gelijk wordt gesteld, geldt als hoofdregel dat het bestuursorgaan in de kosten van het geding wordt veroordeeld. Deze hoofdregel geldt ook indien het gaat om het rechtsmiddel van verzet (zie HR 18 februari 2011, nr. 10/00480, ECLI:NL:HR:2011:BP4781, BNB 2011/114), en ook indien de rechterlijke uitspraak op het punt waarop het beroep of het verzet gegrond is bevonden, niet door het bestuursorgaan is uitgelokt of is verdedigd (zie HR 12 februari 2010, nr. 09/01205, ECLI:NL:HR:2010:BL3600, BNB 2010/134).

Gelet op het hiervoor in 2.3.2 overwogene geeft ’s Hofs oordeel blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

De bestreden uitspraak kan in zoverre niet in stand blijven. De Hoge Raad kan de zaak afdoen.