Hoge Raad, 13-10-2017, ECLI:NL:HR:2017:2600, 17/00694

Erflaatster is geïdentificeerd als houdster van bankrekeningen bij Kredietbank Luxembourg. De inkomsten uit en de saldi van die rekeningen heeft zij niet vermeld in de aangiften inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) en vermogensbelasting (hierna: VB).

Aan erflaatster dan wel belanghebbenden zijn in verband daarmee (navorderings)aanslagen IB/PVV over de jaren 1990 tot en met 2004 en VB over de jaren 1991 tot en met 2000 opgelegd. Zij hebben daartegen bezwaar gemaakt. Het eerste bezwaarschift is door de Inspecteur ontvangen op 30 januari 2003. Erflaatster en belanghebbenden hebben ingestemd met aanhouding van alle bezwaren “totdat op de procedures die [J] zal voeren onherroepelijk is beslist”.

De Inspecteur heeft met dagtekening 20 juni 2013 uitspraken gedaan op alle bezwaren. Belanghebbenden hebben daartegen beroep ingesteld bij de rechtbank Noord‑Holland. De Rechtbank heeft op 26 augustus 2014 uitspraak gedaan en daarbij onder meer het verzoek om een immateriële‑schadevergoeding afgewezen.

Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank bevestigd. Het Hof heeft – net als de Rechtbank – geoordeeld dat voor de vraag of de redelijke termijn is overschreden, de periode tussen 30 januari 2003 en 28 september 2012 (de datum van het wijzen van het arrest van de Hoge Raad met nummer 11/05099, ECLI:NL:HR:2012:BX8552, BNB 2012/298) buiten aanmerking blijft.

Tegen het hiervoor in 2.1.4 weergegeven oordeel richt zich het beroepschrift in cassatie met twee middelen.

Onderdeel C van het tweede middel betoogt dat het Hof ten onrechte is uitgegaan van de datum 28 september 2012, omdat het eindarrest in de [J-zaken] is gewezen op 26 februari 2010.

Het middel slaagt in zoverre. De in de hiervoor in 2.1.2 weergegeven overeenkomst vermelde onherroepelijke beslissing is het arrest van de Hoge Raad van 26 februari 2010, nr. 43050bis, ECLI:NL:HR:2010:BJ9092, BNB 2010/199. Het Hof is dus van een onjuiste datum uitgegaan. Verwijzing moet volgen voor een nieuwe beoordeling van de vraag of de redelijke termijn voor beslechting van het geschil is overschreden.

Het eerste middel en het tweede middel voor het overige kunnen niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de middelen in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.