Hoge Raad, 29-06-2018, ECLI:NL:HR:2018:1031, 17/00785

Belanghebbende en zijn echtgenote waren tot in juli 2011 woonachtig in Canada. Belanghebbende heeft daar op 18 oktober 2010 een gebruikte personenauto van het bouwjaar 1994 (hierna: de auto) gekocht. De auto is op 20 oktober 2010 in het Canadese kentekenregister voor motorvoertuigen op naam van belanghebbende gesteld. De auto is vanaf 30 september 2010, dus al voorafgaand aan de aankoop ervan door belanghebbende, in Canada in opslag geweest bij een bedrijf. Op 5 mei 2011 is de auto uit deze opslag gehaald.

Belanghebbende en zijn echtgenote zijn in juli 2011 verhuisd naar Aruba. Op of omstreeks 30 juli 2011 is de auto vanuit Miami, Verenigde Staten van Amerika, verscheept naar Aruba.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de invoer van de auto als deel van zijn verhuisboedel is vrijgesteld van invoerrecht (hierna: de verhuisboedelvrijstelling) op de voet van artikel 128, lid 1, onder 8, letter d, en lid 7, van de Landsverordening in-, uit- en doorvoer (hierna: de LIUD) in samenhang gelezen met artikel 7, lid 2, van het Vrijstellingenbesluit. De Inspecteur heeft de toepassing van de verhuisboedelvrijstelling geweigerd op de grond dat de auto niet ten minste zes maanden in Canada is gebruikt voorafgaand aan de datum waarop belanghebbende en zijn echtgenote hun normale verblijfplaats daar hebben opgegeven.

Op grond van artikel 128, lid 7, van de LIUD in samenhang gelezen met artikel 7, lid 2, van het Vrijstellingenbesluit, geldt voor toepassing van de verhuisboedelvrijstelling op motorvoertuigen de eis dat deze, behoudens in door de omstandigheden gerechtvaardigde bijzondere gevallen, ten minste zes maanden vóór de datum waarop de belanghebbende zijn normale verblijfplaats in het buitenland heeft opgegeven, in zijn bezit en eigendom moeten zijn geweest en in zijn vroegere normale verblijfplaats moeten zijn gebruikt.

Het Hof is terecht ervan uitgegaan dat op degene die om toepassing van de verhuisboedelvrijstelling verzoekt, de bewijslast rust met betrekking tot de vervulling van de voorwaarden voor toepassing daarvan.

Op belanghebbende rustte daarom – voor zover in cassatie van belang - de last feiten en omstandigheden aannemelijk te maken waaruit voortvloeit dat hij de auto ten minste zes maanden vóór de datum waarop hij zijn normale verblijfplaats in Canada heeft opgegeven, aldaar heeft gebruikt.

Voorts heeft het Hof in dit verband geoordeeld dat de auto wellicht incidenteel is gebruikt - waarmee het Hof kennelijk doelt op gebruik in de zes maanden voorafgaande aan de verhuizing van belanghebbende - maar dat dit niet kan worden aangemerkt als gebruik zoals is vereist voor toepassing van de verhuisboedelvrijstelling. In het licht van zijn vaststellingen dat de auto in Canada niet was verzekerd voor gebruik op de weg en dat geen belasting was betaald voor het gebruik van de weg, is het Hof daarbij kennelijk ervan uitgegaan dat de enkele keren dat belanghebbende (met zijn echtgenote) de auto in de hiervoor bedoelde periode wellicht daadwerkelijk heeft gebruikt, dat gebruik zo beperkt is geweest dat daaraan voor de toepassing van de verhuisboedelvrijstelling als te verwaarlozen moet worden voorbijgegaan. Aldus begrepen geeft het oordeel van het Hof niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Het oordeel van het Hof kan voor het overige, als van feitelijke aard, in cassatie niet op juistheid worden getoetst. Het is ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd. Voor zover de middelen het hiervoor weergegeven oordeel van het Hof bestrijden, falen zij dan ook.

De middelen voor het overige kunnen niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de middelen in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.