Hoge Raad, 17-08-2018, ECLI:NL:HR:2018:1311, 17/03633

Belanghebbende exploiteert in de vorm van een eenmanszaak een coffeeshop (hierna: de coffeeshop). Voor het jaar 2007 heeft belanghebbende aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 178.886 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 11.571. De aanslag IB/PVV voor het jaar 2007 is opgelegd conform de aangifte.

Na het opleggen van de aanslag is ter kennis van de Inspecteur gekomen dat in de periode tussen 19 oktober en 28 november 2007 acht keer contante bedragen zijn gestort op de bankrekening van de coffeeshop, tot een totaalbedrag van € 415.000 (hierna: de stortingen) en dat op 12 november 2007 een bedrag van € 412.939 van deze bankrekening is overgemaakt naar een notaris ter aflossing van een hypothecaire lening die rustte op een pand dat eigendom was van belanghebbende.

Bij de in dit geding bestreden navorderingsaanslag is het voor 2007 aangegeven belastbaar inkomen uit werk en woning met het bedrag van de stortingen van € 415.000 verhoogd.

Naar aanleiding van het tegen de navorderingsaanslag ingediende bezwaarschrift heeft de Inspecteur bij belanghebbende een boekenonderzoek ingesteld, gericht op de herkomst van de stortingen. Met het oog op dat boekenonderzoek heeft de Inspecteur bescheiden bij belanghebbende opgevraagd.

Aangezien belanghebbende niet volledig aan dat verzoek heeft voldaan, heeft de Inspecteur een informatiebeschikking als bedoeld in artikel 52a AWR gegeven. Tegen die beschikking is geen rechtsmiddel ingesteld.

De navorderingsaanslag is in hoger beroep onder meer bestreden met de stelling dat de Inspecteur, ofschoon de bewijslast is omgekeerd en verzwaard, aannemelijk dient te maken uit welke bron van inkomen de stortingen afkomstig zijn.

Naar het oordeel van het Hof heeft de Inspecteur zich op het standpunt kunnen stellen dat de stortingen afkomstig moeten zijn uit (een) niet in de aangifte IB/PVV verantwoorde bron(nen) van inkomen, en brengen de omkering en verzwaring van de bewijslast mee dat het niet aan de Inspecteur is om aannemelijk te maken welke concrete activiteiten het door hem gestelde inkomen hebben opgeleverd, maar aan belanghebbende om de onjuistheid van de uitspraak op bezwaar overtuigend aan te tonen.

Uit het voorgaande volgt dat de middelen falen voor zover zij tot uitgangspunt nemen dat de inspecteur in een geval waarin de bewijslast is omgekeerd en verzwaard, steeds moet stellen en aannemelijk maken welke bron van inkomen aan de (navorderings)aanslag ten grondslag ligt.

De middelen falen ook voor zover zij betogen dat het oordeel van het Hof onbegrijpelijk is omdat de Inspecteur onvoldoende aanknopingspunten zou hebben verschaft in de hiervoor in 2.4 bedoelde zin. Het oordeel van het Hof komt erop neer dat de door de Inspecteur toegepaste correctie van € 415.000 niet onredelijk en dus niet willekeurig is aangezien de Inspecteur voor de hoogte van de correctie heeft aangesloten bij de door belanghebbende zelf in 2007 gedane stortingen voor een bedrag van € 415.000, en belanghebbende er niet in is geslaagd te doen blijken dat (een deel van) deze correctie onjuist is. Daarin ligt besloten dat de Inspecteur naar het oordeel van het Hof voldoende aanknopingspunten heeft verschaft. Dat oordeel is niet onbegrijpelijk en is toereikend gemotiveerd (vgl. HR 29 september 1993, nr. 28202, BNB 1993/330).