Hoge Raad, 28-09-2018, ECLI:NL:HR:2018:1789, 17/01298

Gegevens

Instantie: Hoge Raad

Datum uitspraak: 28 september 2018

Datum publicatie: 28 september 2018

ECLI: ECLI:NL:HR:2018:1789

Formele relaties

In cassatie op : ECLI:NL:GHSHE:2017:1416, (Gedeeltelijke) vernietiging en zelf afgedaan

Zaaknummer: 17/01298

Inhoudsindicatie

Invorderingsrente; art. 8:69 Awb; art. 28c en art. 30 IW 1990; vergoeding van zogenoemde Irimie-rente; rechter is niet bevoegd in een procedure over de teruggaaf van bpm de Inspecteur te gelasten om Irimie-rente te vergoeden.

Uitspraak

28 september 2018

nr. 17/01298

Arrest

gewezen op het beroep in cassatie van [X] te [Z] (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het Gerechtshof 's-Hertogenbosch van 30 maart 2017, nr. 16/00076, op het hoger beroep van belanghebbende tegen een uitspraak van de Rechtbank Zeeland-West-Brabant (nr. BRE 13/6462), betreffende een aan belanghebbende opgelegde naheffingsaanslag in de belasting van personenauto's en motorrijwielen. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

1 Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend. Hij heeft tevens incidenteel beroep in cassatie ingesteld.

Het beroepschrift in cassatie en het geschrift waarbij incidenteel beroep in cassatie is ingesteld, zijn aan dit arrest gehecht en maken daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft schriftelijk zijn zienswijze omtrent het incidentele beroep naar voren gebracht.

Belanghebbende heeft in het principale beroep een conclusie van repliek ingediend.

2 Uitgangspunten in cassatie

De Rechtbank heeft bij uitspraak van 29 december 2015 de op 19 mei 2013 aan belanghebbende opgelegde naheffingsaanslag in de belasting van personenauto’s en motorrijwielen (hierna: bpm) verminderd. Op het hoger beroep van belanghebbende heeft het Hof die naheffingsaanslag bij de in cassatie bestreden uitspraak van 30 maart 2017 verder verminderd. Daarbij heeft het Hof beslist dat aan belanghebbende rente moet worden vergoed overeenkomstig artikel 28c van de Invorderingswet 1990 (hierna: de Wet), te berekenen over het tijdvak dat aanvangt op de dag na die waarop de naheffingsaanslag is betaald en eindigt op de dag voorafgaand aan die van de terugbetaling.

3. Beoordeling van de in het principale beroep voorgestelde middelen en het in het incidentele beroep voorgestelde middel

3.1.

Het in het principale beroep voorgestelde middel I, gericht tegen de hiervoor in onderdeel 2 weergegeven beslissing van het Hof over de hoogte van de naheffingsaanslag, kan niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu dat middel niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

3.2.

Zowel het in het principale beroep voorgestelde middel II als het in het incidentele beroep voorgestelde middel is gericht tegen de hiervoor in onderdeel 2 weergegeven beslissing van het Hof over de rentevergoeding.

3.3.

Het in het incidentele beroep voorgestelde middel betoogt dat het Hof in de onderhavige procedure niet bevoegd was te gelasten dat aan belanghebbende overeenkomstig artikel 28c van de Wet rente moet worden vergoed over het onverschuldigd betaalde bedrag aan bpm omdat in deze procedure niet een voor bezwaar vatbare beschikking van de ontvanger voorwerp van geschil was. Dit middel slaagt op de gronden die zijn vermeld in rechtsoverweging 2.2.5 van het arrest van de Hoge Raad van 3 maart 2017, nr. 16/01176, ECLI:NL:HR:2017:341, BNB 2017/99.

3.4.

De hiervoor in 3.3 bedoelde gronden brengen tevens mee dat het in het principale beroep voorgestelde middel II niet tot cassatie kan leiden.

3.5.

Gelet op hetgeen hiervoor in 3.3 is overwogen, kan de uitspraak van het Hof niet in stand blijven. De Hoge Raad kan de zaak afdoen.

4 Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.