Hoge Raad, 16-02-2018, ECLI:NL:HR:2018:205, 17/02508

Belanghebbende ontving vanaf 14 oktober 2002 bijstand naar de norm voor een alleenstaande. Bij besluit van 12 juli 2012 heeft het College het recht op bijstand van belanghebbende per 1 juni 2012 ingetrokken. Bij besluit van 22 januari 2013 heeft het College de gemaakte kosten van bijstand van belanghebbende teruggevorderd over de periode van 14 oktober 2002 tot en met 31 mei 2012. Hieraan heeft het College ten grondslag gelegd dat belanghebbende een gezamenlijke huishouding heeft gevoerd met [X1] (hierna: [X1]).

Naar aanleiding van de uitspraak van de Rechtbank heeft het College bij besluit van 17 oktober 2014 de bezwaren tegen het besluit van 22 januari 2013 gegrond verklaard wat betreft de intrekking van de bijstand over de periode van 14 oktober 2002 tot en met 31 december 2006 en de terugvordering over die periode.

Voor de Centrale Raad was in geschil of belanghebbende en [X1] in de periode van 1 januari 2007 tot en met 31 mei 2012 een gezamenlijke huishouding voerden in de zin van artikel 3, lid 3, van de WWB.

Bij de beoordeling van de middelen wordt vooropgesteld dat ingevolge artikel 80, lid 1, van de WWB slechts beroep in cassatie kan worden ingesteld tegen uitspraken van de Centrale Raad ter zake van schending of verkeerde toepassing van artikel 3, leden 2 tot en met 5, van de WWB en de daarop berustende bepalingen.

Voor zover in de middelen wordt geklaagd over onvoldoende motivering van de uitspraak van de Centrale Raad, hebben zij geen betrekking op schending of verkeerde toepassing van de in 3.1 genoemde bepalingen en kunnen zij niet tot cassatie leiden.

In het eerste middel van zowel het principale als het incidenteel beroep wordt betoogd dat de Centrale Raad een onjuiste toepassing heeft gegeven aan het in artikel 3, lid 3, van de WWB gehanteerde begrip “gezamenlijke huishouding”.

Een van de voorwaarden om te kunnen spreken van een gezamenlijke huishouding is volgens artikel 3, lid 3, van de WWB dat twee personen hun hoofdverblijf in dezelfde woning hebben (vgl. HR 13 maart 2015, nr. 14/02766, ECLI:NL:HR:2015:556, BNB 2015/106). Belanghebbende heeft in hoger beroep betwist dat daarvan sprake was. De middelen slagen. De Centrale Raad heeft aan zijn oordeel dat het College aannemelijk heeft gemaakt dat sprake was van een gezamenlijke huishouding tussen belanghebbende en [X1] ten grondslag gelegd dat sprake was van wederzijdse verzorging, maar heeft niet vastgesteld of, en zo ja vanaf welke datum, belanghebbende en [X1] hun hoofdverblijf hadden in dezelfde woning. Aldus berust de door de middelen bestreden beslissing niet op de door de Centrale Raad vastgestelde – juiste - maatstaf.

Het in het principale beroep voorgestelde tweede middel richt zich tegen het oordeel van de Centrale Raad dat sprake is van wederzijdse zorg. Het middel faalt. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu het middel niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

Gelet op hetgeen hiervoor in 3.4 is overwogen kan de uitspraak van de Centrale Raad niet in stand blijven. Terugwijzing moet volgen om vast te stellen of, en zo ja vanaf welke datum, belanghebbende en [X1] hun hoofdverblijf in dezelfde woning hadden.