Hoge Raad, 25-10-2019, ECLI:NL:HR:2019:1618, 18/03508

Nadat aan belanghebbende uitstel was verleend voor het doen van aangifte, verliep op 31 januari 2014 de termijn voor het opleggen van de aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) voor het jaar 2009.

De Inspecteur heeft op 8 januari 2014 de voor deze aanslag benodigde gegevens vastgesteld en ingevoerd in het geautomatiseerde systeem van de Belastingdienst.

Op 15 januari 2014 heeft de Inspecteur geconstateerd dat het geautomatiseerde systeem een aanslagbiljet zou voortbrengen met als dagtekening 12 februari 2014 (hierna: het eerste aanslagbiljet). Op diezelfde datum (15 januari 2014) heeft de Inspecteur een tweede biljet van de aanslag laten opmaken met een dagtekening binnen de aanslagtermijn. Het Hof heeft dit aanslagbiljet (hierna: het tweede aanslagbiljet) ‘de penaanslag’ genoemd. Het tweede aanslagbiljet is met dagtekening 23 januari 2014 naar zowel belanghebbende als zijn gemachtigde verzonden. Afgezien van de dagtekening zijn de gegevens op beide aanslagbiljetten identiek.

Op 20 januari 2014 heeft de gemachtigde van belanghebbende vanuit het geautomatiseerde systeem van de Belastingdienst een elektronische kopie van het eerste aanslagbiljet ontvangen.

De gemachtigde van belanghebbende heeft het tweede aanslagbiljet op 22 januari 2014 ontvangen.

Het Hof heeft geoordeeld dat de Inspecteur voor het jaar 2009 twee aanslagen in de IB/PVV aan belanghebbende heeft opgelegd en dat artikel 5 AWR bewerkstelligt dat in situaties waarin meerdere aanslagen zijn opgelegd de volgorde van die aanslagen wordt bepaald door de dagtekening ervan. In dit geval leidt dat ertoe dat de penaanslag als eerste is vastgesteld en dat de aanslag dus tijdig is vastgesteld, aldus het Hof.

Het Hof heeft voorts geoordeeld dat de Inspecteur terecht als winstuitdeling in 2009 heeft aangemerkt bedragen die aan belanghebbende ten titel van geldlening ter beschikking zijn gesteld door een besloten vennootschap waarin belanghebbende en zijn echtgenote gezamenlijk alle aandelen bezitten.

Middel I, dat is gericht tegen het hiervoor in 2.2.1 weergegeven oordeel, faalt. De uitspraak van het Hof en de stukken van het geding laten geen andere gevolgtrekking toe dan dat de Inspecteur slechts eenmaal een aanslag in de IB/PVV voor het jaar 2009 heeft vastgesteld en dat daarvan twee aanslagbiljetten zijn opgemaakt, zij het met een verschillende dagtekening. Een belastingaanslag is tijdig vastgesteld indien deze binnen de voor het vaststellen ervan geldende termijn op regelmatige wijze is bekendgemaakt en de dagtekening van het biljet waarop die aanslag is vermeld, is gelegen voor het einde van deze termijn. Gelet op hetgeen hiervoor in 2.1.2 en 2.1.4 als uitgangspunten is vermeld, staat in cassatie vast dat het tweede aanslagbiljet voor het einde van de termijn ter post is bezorgd en dat de dagtekening ervan is gelegen voor het einde van de termijn. Daarom is de aanslag tijdig vastgesteld.

Middel II, dat is gericht tegen het hiervoor in 2.2.2 weergegeven oordeel, faalt ook. Dat oordeel geeft namelijk niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting (zie HR 29 oktober 2004, ECLI:NL:HR:2004:AR4761, en vgl. HR 7 september 1988, ECLI:NL:HR:1988:ZC3892, rechtsoverweging 4.3). Het kan, als verweven met waarderingen van feitelijke aard, voor het overige door de Hoge Raad in de cassatieprocedure niet op juistheid worden onderzocht.

De overige middelen kunnen ook niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu die middelen niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.