Hoge Raad, 09-10-2020, ECLI:NL:HR:2020:1506, 17/00303 bis

In middel I is tot slot betoogd dat Vo. 91/2009¹ door het Hof van Justitie ongeldig moet worden verklaard wegens schending van artikel 9, lid 4, laatste volzin, van de Basisverordening² omdat de bij Vo. 91/2009 ingestelde antidumpingrechten (85 procent) niet in overeenstemming zijn met de dumpingmarge zoals die in de periode 1 oktober 2006 tot en met 30 september 2007 werkelijk is geweest. Daartoe wordt in de kern aangevoerd dat de Commissie in 2012 - naar aanleiding van schendingen die zijn vastgesteld door het Dispute Settlement Body (het orgaan voor geschillenbeslechting van de Wereldhandelsorganisatie; hierna: het DSB) - de bevindingen van haar onderzoek naar dumping en schade in de periode 1 oktober 2006 tot en met 30 september 2007 opnieuw heeft beoordeeld en dat de Commissie op grond van die beoordeling de dumpingmarge bij Vo. 924/2012³ opnieuw heeft vastgesteld en verlaagd naar 74,1 procent. Dit een en ander kan volgens dit slotonderdeel van middel I niet anders betekenen dan dat de Commissie in 2009 bij het vaststellen van Vo. 91/2009 is uitgegaan van een dumpingmarge die in werkelijkheid te hoog is geweest.

Zoals het Hof van Justitie in punt 43 van het arrest Donex heeft uiteengezet, moet voor de beoordeling van de geldigheid van een rechtshandeling van een instelling van de Unie normaliter worden uitgegaan van de situatie op het tijdstip van de vaststelling van die handeling, hetgeen voor Vo. 91/2009 neerkomt op de situatie op 26 januari 2009. Het Hof van Justitie heeft in de punten 44 tot en met 48 van dit arrest vervolgens uiteengezet dat noch de vaststelling van Vo. 924/2012, noch de op Vo. 91/2009 betrekking hebbende rapporten van 2011 en 2016 van het DSB invloed kunnen hebben op de geldigheid van Vo. 91/2009. Vo. 924/2012 is vastgesteld naar aanleiding van een onderzoek dat los moet worden gezien van het oorspronkelijke onderzoek dat tot vaststelling van Vo. 91/2009 heeft geleid. Dat die herbeoordeling heeft geleid tot een bijstelling naar beneden van de dumpingmarge zoals die in 2009 was bepaald, is dus niet een omstandigheid die de conclusie rechtvaardigt dat de Commissie in 2009 de dumpingmarge volgens Unierechtelijke maatstaven te hoog heeft bepaald.⁴ Het slotonderdeel van middel I faalt bij gebreke van gronden die de geldigheid van Vo. 91/2009 kunnen aantasten.

Middel II richt zich tegen het in rechtsoverweging 2.6.2 van het verwijzingsarrest weergegeven oordeel van het Hof dat de intrekking van de antidumpingmaatregelen bij Vo. 2016/278⁵ niet tot gevolg heeft dat de rechtsgrond aan de onderhavige uitnodigingen tot betaling is ontvallen.

Middel II faalt op de gronden die zijn vermeld in de hoofdstukken 9 en 10 van de gemeenschappelijk bijlage bij de conclusie van de Advocaat-Generaal. Het is niet voor redelijke twijfel vatbaar dat het de Commissie op grond van Vo. 2015/476⁶ vrij stond om aan de intrekking van de bij Vo. 91/2009 ingestelde antidumpingmaatregelen geen terugwerkende kracht te verlenen en Vo. 2016/278 uitsluitend een prospectief karakter te geven. Dit laatste is bevestigd met het oordeel van het Hof van Justitie in het arrest Rotho Blaas⁷ en in het arrest Donex dat de op Vo. 91/2009 betrekking hebbende rapporten van 2011 en 2016 van het DSB geen invloed hebben op de geldigheid van Vo. 91/2009 en Vo. 924/2012. Uit hetgeen hiervoor is overwogen, volgt ook, aangezien daarover andersluidende bepalingen in Vo. 2016/278 ontbreken,dat de door de douaneautoriteiten van de lidstaten op de voet van artikel 221, lid 1, van het Communautair douanewetboek vóór 28 februari 2016 gedane mededelingen van verschuldigde antidumpingrechten rechtsgeldig zijn gedaan en dus in stand moeten blijven, ook indien ten tijde van de intrekking van de maatregelen op 28 februari 2016 het meegedeelde bedrag van de douaneschuld nog niet was betaald. Voor een andere uitleg van artikel 3 van Vo. 2015/476 en artikel 2 van Vo. 2016/278 bestaat geen grond.

Middel V richt zich tegen het in rechtsoverweging 2.6.3 van het verwijzingsarrest weergegeven oordeel van het Hof dat de bij Vo. 924/2012 doorgevoerde verlaging van het tarief van antidumpingrechten naar 74,1 procent geen terugwerkende kracht heeft, net zomin als de intrekking van die rechten bij Vo. 2016/278.

Het middel faalt, aangezien dit oordeel van het Hof - gelet op hetgeen hiervoor in 2.3.2 is overwogen - juist is.