Hoge Raad, 31-01-2020, ECLI:NL:HR:2020:173, 19/02444

Belanghebbende heeft zijn auto tweemaal geparkeerd op een plaats waar parkeerbelasting verschuldigd was. De parkeerbelasting moest worden voldaan bij een automaat, waarbij tevens het kenteken van de auto moest worden ingetoetst. Belanghebbende heeft de belasting voldaan en daarvoor betaalbewijzen ontvangen. In plaats van het kenteken heeft hij de letters ‘HR’ ingetoetst. Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen de in verband met dat parkeren opgelegde naheffingsaanslagen. Hij heeft, ondanks diverse verzoeken van de heffingsambtenaar, dat bezwaar niet gemotiveerd maar volstaan met het toezenden van de betaalbewijzen.

Nadat de bezwaren waren afgewezen, heeft belanghebbende beroep ingesteld bij de Rechtbank. Daarna heeft hij in een e-mail aan de heffingsambtenaar verklaard dat en waarom hij ter zake van de betalingen de letters ‘HR’ had ingevoerd in plaats van het kenteken. De heffingsambtenaar heeft vervolgens de naheffingsaanslagen vernietigd.

Voor het Hof was in geschil of belanghebbende recht had op een vergoeding van proceskosten voor rechtskundige bijstand ter zake van het beroep bij de Rechtbank. Het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende daarop geen recht heeft.

Het tweede middel betoogt onder meer dat de uitspraak van het Hof onjuist is, omdat niet kan worden gesteld dat het instellen van beroep uitsluitend aan belanghebbende is te wijten.

Het Hof heeft in zijn uitspraak onder meer overwogen dat de heffingsambtenaar meermaals belanghebbende heeft gevraagd zijn bezwaren te motiveren, dat belanghebbende bij e-mail van 17 maart 2017 de betalingsbewijzen zonder enige toelichting heeft toegezonden en pas na uitspraken op bezwaar een toelichting heeft gegeven (bij brieven van 18 juli 2017), naar aanleiding waarvan de naheffingsaanslagen zijn vernietigd. Aldus heeft het Hof feitelijk vastgesteld dat belanghebbende de informatie uit de brieven van 18 juli 2017 al in de bezwaarfase aan de heffingsambtenaar had kunnen verstrekken, hetgeen tot gegrondverklaring van de bezwaren zou hebben geleid. In deze vaststellingen ligt het oordeel besloten dat de noodzaak tot het instellen van beroep uitsluitend voortvloeide uit de handelwijze van belanghebbende. Het Hof kon hierin aanleiding zien de heffingsambtenaar niet te veroordelen in de proceskosten voor het beroep omdat geen sprake is van kosten die belanghebbende redelijkerwijs heeft moeten maken.¹Het middel faalt in zoverre.

De middelen kunnen voor het overige evenmin tot cassatie leiden. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij beoordeling van deze middelen is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie artikel 81 lid 1 van de Wet op de rechterlijke organisatie).