Parket bij de Hoge Raad, 22-12-2006, AX2044, 41580

Conclusie inzake

Burgemeester en Wethoudersvan de gemeente Apeldoorn

tegen

X5

1. Inleiding

1.1. Aan belanghebbende is, met dagtekening 31 augustus 2002, een aanslag forensenbelasting 2002 van de gemeente Apeldoorn opgelegd ten bedrage van € 1690.

1.2. Belanghebbende heeft tegen die aanslag bezwaar gemaakt, welk bezwaar bij uitspraak van de heffingsambtenaar van de gemeente Apeldoorn (hierna: de Ambtenaar) van 18 maart 2003 is afgewezen.

1.3. Belanghebbende heeft tegen die uitspraak beroep ingesteld bij het Gerechtshof te Arnhem. Het beroepschrift is aldaar ontvangen op 29 april 2003.

1.4. Het Hof heeft bij uitspraak van 9 december 2004(1) het beroep gegrond verklaard.

1.5. Het college van Burgemeester en Wethouders van de gemeente Apeldoorn (hierna: B en W) heeft tegen die uitspraak beroep in cassatie ingesteld.

1.6. Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

2. Verordening en feiten

2.1. In 2002 was in de gemeente Apeldoorn de verordening forensenbelasting 2002 (hierna: de Verordening) van kracht.(2) In het Gemeenteblad van 21 december 2001 is bekendgemaakt dat de Verordening is vastgesteld. Tevens is vermeld dat de Verordening ter inzage ligt in het Gemeentelijk informatiecentrum in het Stadhuis Marktplein 1, in het 'Stadhuis op Wielen' en in de Centrale Bibliotheek aan de Vosselmanstraat 299.

2.2. Het belastingobject is de gemeubileerde woning die de belastingplichtige op meer dan 90 dagen van het belastingjaar voor zich of zijn gezin beschikbaar houdt. Dat blijkt uit artikel 2 van de Verordening, welk artikel luidt:

2.3. Artikel 4 van de Verordening luidt:

2.4. Artikel 5 van de Verordening luidt:

2.5. Belanghebbende had in 2002 haar hoofdverblijf in de gemeente R. In de loop van het jaar 2001 heeft belanghebbende de eigendom verworven van de onroerende zaak a-straat 4 te Q (gemeente Apeldoorn). Het betreft een recreatiewoning op circa 600 m² grond.

2.6. Belanghebbende heeft de gemeubileerde recreatiewoning in het jaar 2002 op meer dan 90 dagen voor zich of haar gezin beschikbaar gehouden.

2.7. Bij beschikking, gedagtekend 30 april 2002, heeft de Ambtenaar de WOZ-waarde voor de onroerende zaak a-straat 4 voor de periode 1 januari 2002 tot en met 31 december 2004 vastgesteld op € 39.000.

2.8. Het Hof heeft onder de vaststaande feiten vermeld(3) dat de aan belanghebbende voor het jaar 2002 opgelegde aanslagen in de onroerendezaakbelastingen voor de onroerende zaak a-straat 4 zijn opgelegd naar een waarde van € 39.000, met vermelding: "niet won grondslag". Deze vaststelling is in cassatie niet bestreden.

2.9. De onder 1.1 vermelde aanslag forensenbelasting is vastgesteld naar een heffingsmaatstaf tussen € 135.000 en € 225.000. De Ambtenaar heeft aan het Hof een taxatierapport overgelegd, waarin de taxateur voor de forensenbelasting de waarde in het economische verkeer van het object, vrij en onbezwaard, naar de waardepeildatum 1 januari 1999, heeft vastgesteld op € 156.000. Die waarde is samengesteld uit een waarde van de opstal van € 117.000 en een waarde van de grond van € 39.000.

3. Geschil

3.1. Voor het hof was in geschil, in de woorden van het Hof, of de heffingsgrondslag voor de toepassing van het belastingtarief € 39.000 is, zoals belanghebbende verdedigt, dan wel is gelegen tussen € 135.000 en € 225.000 zoals de Ambtenaar voorstaat.

3.2. Het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende terecht verdedigt dat in dit geval ook voor de heffing van forensenbelasting € 39.000 als heffingsmaatstaf dient te worden aangehouden. Dat hierbij niet van belang is of de heffingsmaatstaf voor de onroerendezaakbelastingen ver onder de werkelijke waarde is vastgesteld en evenmin of deze onderwaardering het gevolg is geweest van het ten onrechte buiten aanmerking laten van de opstal, nu opstal en ondergrond naar het juiste, eenstemmige oordeel van partijen voor de toepassing van artikel 16 van de Wet WOZ één onroerende zaak vormen. Voorts heeft het Hof geoordeeld dat de uitleg die de Ambtenaar aan artikel 4 van de verordening geeft geen steun vindt in de bewoordingen van deze bepaling en kennelijk evenmin in de geschiedenis van de totstandkoming ervan.

3.3. In cassatie is in geschil of het Hof een juiste uitleg heeft gegeven aan de Verordening. B en W stellen zich op het standpunt dat in het onderhavige geval geen WOZ-waarde is vastgesteld voor het belastingobject waarvan de woning deel uitmaakt en dat mitsdien de heffingsgrondslag moet zijn de waarde als genoemd in artikel 4, lid 2, van de Verordening.

4. De heffingsmaatstaf voor de forensenbelasting

4.1. Artikel 223 Gemeentewet biedt gemeenten de mogelijkheid om forensenbelasting te heffen. Artikel 223 Gemeentewet luidt:

4.2. Blijkens het eerste lid van artikel 223 Gemeentewet zijn er twee typen forensenbelasting; deze staan bekend als: de slaapforensenbelasting en de woonforensenbelasting. In het onderhavige geval gaat het om de woonforensenbelasting.

4.3. Het belastingobject voor de woonforensenbelasting is de gemeubileerde woning die de belastingplichtige op meer dan 90 dagen voor zich of zijn gezin beschikbaar houdt in een gemeente waar hij geen hoofdverblijf heeft.

4.4. In artikel 223 Gemeentewet is geen heffingsmaatstaf bepaald. Gemeenten mogen deze dus zelf vaststellen.

4.5. In het door de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) uitgebrachte Handboek Modelverordeningen Gemeentelijke Belastingen(4) - waarin voorbeelden zijn opgenomen van verordeningen - is ook opgenomen de Modelverordening forensenbelasting. Artikel 4 van die Modelverordening luidt:

"Artikel 4 Maatstaf van heffing en belastingtarief

4.6. Mogelijkheid 2 wordt in de toelichting op de Modelverordening als volgt toegelicht:

4.7. De tekst van artikel 4 van de Verordening is letterlijk overgenomen van de in de Modelverordening forensenbelasting vermelde tweede mogelijke heffingsmaatstaf. Artikel 4 van de Verordening is niet nader toegelicht. Ik ga ervan uit dat de toelichting bij de Modelverordening forensenbelasting de bedoeling van de gemeentelijke wetgever weergeeft.

5. Het belastingobject

5.1. Artikel 4, lid 1, van de Verordening gebruikt de term 'belastingobject waarvan de woning deel uitmaakt'. Gezien de context wordt hier niet bedoeld het belastingobject voor de forensenbelasting, maar het belastingobject voor de onroerende-zaakbelastingen.

5.2. Blijkens artikel 220 Gemeentewet wordt het belastingobject van de onroerende-zaakbelastingen gevormd door de binnen de gemeente gelegen onroerende zaken.

5.3. In artikel 220a Gemeentewet wordt ten aanzien van de onroerende-zaakbelastingen voor de objectafbakening verwezen naar hoofdstuk III van de Wet WOZ.

5.4. De objectafbakening is geregeld in artikel 16 van de Wet WOZ. Dit artikel luidt:

6. Beoordeling

6.1. In de Verordening is bepaald dat de belasting wordt geheven naar de heffingsmaatstaf welke voor het belastingjaar is vastgesteld ten behoeve van de onroerende-zaakbelastingen voor het belastingobject waarvan de woning deel uitmaakt.

6.2. Nu te dezen vaststaat dat belanghebbendes woning een onroerende zaak is, maakt die woning deel uit van het object dat is gewaardeerd in de onder 2.7 genoemde beschikking. Derhalve is bij die beschikking de onder 6.1 bedoelde heffingsmaatstaf vastgesteld.

6.3. De opvatting van B en W dat die beschikking niet die maatstaf behelst omdat de woning niet in de waardering is betrokken, miskent dat de woning samen met de bijbehorende grond - ook voor de toepassing van de onroerendezaakbelastingen - één onroerende zaak vormt, zodat de woning deel uitmaakt van het gewaardeerde object.

6.5. Ingeval een gemeente, zoals in het onderhavige geval, meent dat de heffingsmaatstaf volgens de Wet WOZ onjuist is vastgesteld en zij daarin niet wenst te berusten, dient zij te onderzoeken of artikel 19 of 27 van die wet de mogelijkheid biedt voor herziening.

7. Conclusie

Mijn conclusie strekt tot ongegrondverklaring van het beroep in cassatie.

Advocaat- Generaal