Parket bij de Hoge Raad, 12-10-2007, AX7231, 42501

Conclusie inzake

X

tegen

De Staatssecretaris van Financiën

1. Feiten en procesverloop

1.1. X (hierna: belanghebbende) was in de periode van 1979 tot 1 september 1999 lid van het Europees Parlement. Het Europees Parlement vergadert per jaar gedurende zes maanden. Belanghebbende bleef in genoemde periode inwoner van Nederland en beschikte in beide landen over een kantoorruimte ten behoeve van zijn werkzaamheden als parlementslid.(1)

Artikel 1 van de Regeling luidde:

1.5. Bij brief van 16 november 1998 heeft de Inspecteur belanghebbende onder meer medegedeeld dat na verloop van vijf jaren van premiebetaling voor belanghebbende een onvoorwaardelijke aanspraak ontstaat die op grond van art. 22, eerste lid, letter b, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: de Wet IB '64) belast is, en dat de bijdragen van het Europees Parlement over die vijf jaren in het jaar 1994 als geheel worden genoten en belast zijn naar het progressieve tarief. Vanaf het jaar 1995 wordt de bijdrage steeds per jaar onvoorwaardelijk.(2) De Inspecteur gaf daarbij aan dat hij navorderingsaanslagen IB/PVV over de jaren 1994 tot en met 1996 zou opleggen in verband met de bijdragen van het Europees Parlement en dat de door het Europees Parlement betaalde bijdragen voor 1997 en volgende jaren in de aangiften voor de desbetreffende jaren moesten worden aangegeven.

1.6. Aan belanghebbende is op 23 april 1999 voor het jaar 1994 een navorderingsaanslag IB/PVV opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 213.464 en op 19 mei 1999 een voor het jaar 1995 naar een belastbaar inkomen van ƒ 200.430. Voorts is aan belanghebbende op 8 april 1999 een navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 1996 opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 84.789.

Aan belanghebbende zijn verder de volgende aanslagen IB/PVV opgelegd:

Jaar Dagtekening Belastbaar inkomen

Bij de berekening van het belastbare inkomen van de aanslag IB/PVV 1999 - het jaar van aftreden van belanghebbende - heeft de Inspecteur het standpunt ingenomen dat het totaal van de door het Europees Parlement aan de vrijwillige pensioenregeling betaalde bedragen over 1989 tot en met 1999 ad ƒ 290.520 in dit jaar is belast.

1.7. De bezwaren van belanghebbende tegen de navorderingsaanslagen voor de jaren 1994 en 1995 en de aanslagen voor 1998 en 1999 zijn ongegrond verklaard. Voor wat betreft de aanslag voor het jaar 1997 is de Inspecteur gedeeltelijk aan het bezwaar tegemoetgekomen en is de aanslag verminderd tot een naar een belastbaar inkomen van ƒ 201.599, waarvan een gedeelte, groot ƒ 36.768, is belast naar een tarief van 40 percent. De navorderingsaanslag over het jaar 1996 heeft de Inspecteur bij uitspraak op bezwaar vernietigd wegens het ontbreken van een nieuw feit.

1.8. Belanghebbende is bij afzonderlijke beroepschriften van de bovenvermelde uitspraken in beroep gekomen bij het Gerechtshof te Den Haag. Het Hof heeft op grond van artikel 8:14, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht de zaken ter behandeling gevoegd. De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend. Conclusies van repliek en dupliek volgden.

1.9. De mondelinge behandeling van de zaken vond plaats ter zitting van het Hof van 15 februari 2005. Het Hof heeft het beroep tegen de uitspraak op bezwaar betreffende de aanslag IB/PVV 1999 gegrond verklaard, deze uitspraak op bezwaar vernietigd en de aanslag verminderd tot één naar een belastbaar inkomen van ƒ 223.822. Het Hof heeft de overige beroepen ongegrond verklaard. De uitspraak met nr. BK-03/03083 waarin de beroepen gezamenlijk worden afgedaan, is gedagtekend 14 juli 2005 en op die dag aan partijen aangetekend verzonden.(3)

1.10. Belanghebbende is op regelmatige wijze tegen deze uitspraak in cassatie opgekomen en heeft daarbij zeven middelen voorgesteld. De Staatssecretaris van Financiën (hierna: de Staatssecretaris) heeft een verweerschrift ingediend. Conclusie van repliek volgde.

2. Geschil voor het Hof

2.1. Voor het Hof is in geschil (i) de belastbaarheid van de aanspraken inzake de bijdragen door het Europees Parlement aan de vrijwillige pensioenregeling van belanghebbende, (ii) de aftrekbaarheid van de door belanghebbende betaalde premies aan de vrijwillige pensioenregeling en (iii) de voorkoming van dubbele belasting ter zake van de inkomsten van belanghebbende uit hoofde van zijn lidmaatschap van het Europees Parlement.(4)

2.2. Het Hof overweegt dat de Inspecteur voor de belastingjaren 1994 en 1995 beschikte over een nieuw feit om na te vorderen (zie r.o. 6.7 van de uitspraak van het Hof). Naar 's Hofs oordeel is in casu sprake van inkomsten uit arbeid genoten uit niet in dienstbetrekking verrichten werkzaamheden en diensten in de zin van artikel 22, eerste lid, onderdeel b, van de Wet IB '64 (zie r.o. 6.15 van de uitspraak van het Hof). Het Hof verwerpt het beroep van belanghebbende op het vertrouwens-, respectievelijk het gelijkheidsbeginsel en acht de belastbaarheid van de aanspraken tevens niet in strijd met artikel 49 van het EG-verdrag (zie r.o. 6.4 tot en met 6.14 en 6.22 van de uitspraak van het Hof). Kortom: de aanspraken zijn belast.

2.3. Het Hof is voorts van oordeel dat de door belanghebbende betaalde premies aan de vrijwillige pensioenregeling niet aftrekbaar zijn (zie r.o.6.1 tot en met 6.14 van de uitspraak van het Hof).

2.4. Tot slot is het Hof van oordeel dat belanghebbende geen recht heeft op aftrek ter voorkoming van dubbele belasting ter zake van de uit hoofde van zijn lidmaatschap van het Europees Parlement genoten inkomsten (zie r.o. 6.17 tot en met 6.23 van de uitspraak van het Hof).

3. Beschouwing ambtshalve

3.1. Voor de bepaling of België en Frankrijk het (primaire) heffingsrecht hebben over de inkomsten van belanghebbende als lid van het Europees Parlement, waaronder de in casu door het Europees Parlement betaalde bijdragen aan het vrijwillig aanvullend pensioen, dient allereerst te worden onderzocht of de toewijzing van het heffingsrecht over bedoelde inkomsten door het Verdrag Nederland-België respectievelijk het Verdrag Nederland-Frankrijk wordt bestreken. Ik meen dat zulks op grond van artikel 28 van het Verdrag Nederland-België respectievelijk artikel 29 van het Verdrag Nederland-Frankrijk niet het geval is.

-Diplomatieke en consulaire ambtenaren

3.2. Artikel 28 van het Verdrag Nederland-België:(5)

"De bepalingen van deze Overeenkomst tasten in geen enkel opzicht de fiscale voorrechten aan die diplomatieke of consulaire ambtenaren en beambten ontlenen aan de algemene regelen van het volkenrecht of aan de bepalingen van bijzondere overeenkomsten."

3.3. Artikel 29 van het Verdrag Nederland-Frankrijk:(6)

3.4. Artikel 27 van het OESO-modelverdrag 1963:

"Nothing in this Convention shall affect the fiscal privileges of diplomatic or consular officials under the general rules of international law or under the provisions of special agreements."

3.5. De vraag komt op of leden van het Europees Parlement, politieke ambtsdragers die het Nederlandse volk vertegenwoordigen, kunnen worden aangemerkt als 'diplomatieke of consulaire ambtenaren en beambten', 'fonctionnaires diplomatique ou consulaires', of 'diplomatic or consular officials'. In het Nederlandse spraakgebruik worden politieke ambtsdragers als leden van de Staten-Generaal, maar ook de Nederlandse leden van het Europees Parlement niet aangeduid als 'ambtenaren' of 'beambten'. Zij worden aangeduid als 'politieke ambtsdragers'(7). De Franse en Engelse aanduiding lijken meer ruimte te bieden om ook 'politieke ambtsdragers' tot de relevante groep te rekenen, maar ook daarbij blijft vanuit het spraakgebruik twijfel mogelijk.

3.6. Artikel 31, eerste lid, van het Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht(8) bepaalt:

"Een verdrag moet te goeder trouw worden uitgelegd overeenkomstig de gewone betekenis van de termen van het Verdrag in hun context en in het licht van voorwerp en doel van het Verdrag."

Tegen deze achtergrond is het van belang de rechtspositie van europarlementariërs en de rol die zij vervullen bij het behartigen van de Nederlandse belangen bij de Europese betrekkingen, in de beschouwing te betrekken.

3.7. De rechtspositie van de europarlementariër(9)

3.7.1. Tot de inwerkingtreding van het uniforme Statuut van de leden(10) vanaf juli 2009 - dus voor het nieuw gekozen Parlement dat zal aantreden na de Europese verkiezingen in 2009 - ontvangen de leden van het Europees Parlement een basisvergoeding van het parlement of de regering van hun lidstaat, die onder de belastingregeling van het land in kwestie valt.(11)

3.7.3. Een lid dat gedurende een bepaalde minimumduur zijn mandaat in het Parlement heeft uitgeoefend, heeft bij ambtsbeëindiging (cursief; a-g) recht op een toelage die berekend wordt op basis van de nationale parlementaire vergoeding en de duur van het mandaat. Bij aftreden hebben de Nederlandse leden ingevolge artikel 7 van de Wet schadeloosstelling aanspraak op een uitkering op grond van de bepalingen van de Algemene pensioenwet politieke ambtsdragers (cursief; a-g) met betrekking tot leden van de Tweede Kamer. De leden en hun nabestaanden hebben voorts ingevolge artikel 8 van de Wet schadeloosstelling aanspraak op een pensioen op de voet van de Wet APPA, dat als overheidspensioen wordt gekwalificeerd.

3.7.4. Sinds begin jaren '80 kunnen de leden toetreden tot een zogenaamd vrijwillig aanvullend pensioenfonds. Een derde deel van deze pensioenbijdragen komt ten laste van de leden en het overige twee derde deel ten laste van het Europees Parlement. Ook in de regeling (zie onderdeel 1.3 van deze conclusie) wordt gesproken over 'ambtsbeëindiging' en 'ambtsperiode'.

3.7.5. Blijkens het Besluit van de Staatssecretaris van Financiën van 8 juli 2002, nr. DGB 2002/1239(15) kwalificeert dit aanvullend vrijwillig pensioen voor Nederland niet als een pensioenregeling in de zin van de Wet op de loonbelasting 1964 en evenmin als een lijfrente in de zin van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 en de Wet op de inkomstenbelasting 2001. De door de europarlementariër zelf betaalde premie is derhalve niet aftrekbaar en de bijdrage van het Europees Parlement wordt door Nederland als aanspraak belast op het moment dat die aanspraak wordt genoten.(16)

3.7.6. Vanaf juli 2009 zullen de bezoldiging, de overbruggingstoelage en het ouderdomspensioen, het invaliditeitspensioen en het overlevingspensioen ten laste van de begroting van de Europese Unie worden gefinancierd. Deze vergoedingen zullen ten gunste van de Gemeenschappen aan belastingen worden onderworpen. Als gevolg van de bijzondere situatie van de leden van het Europees Parlement, met name het ontbreken van een verplichting te verblijven in de plaatsen waar de werkzaamheden van het Parlement plaatsvinden, alsook van hun bijzondere banden met het land waarin zij gekozen worden, acht het Besluit van het Europees Parlement houdende aanneming van het Statuut van de leden van het Europees Parlement het dienstig te bepalen dat de Lid-Staten hun nationaal belastingrecht kunnen toepassen op de bezoldiging, de overbruggingstoelage, het ouderdomspensioen, het invaliditeitspensioen en het overlevingspensioen (zie punt 9, 10 en 11 van de preambule van het Besluit(17)).

Artikel 12 van het Besluit van het Europees Parlement houdende aanneming van het Statuut van de leden van het Europees Parlement:

5. Dit artikel is eveneens van toepassing op de overbruggingstoelage, alsook op het ouderdomspensioen, het invaliditeitspensioen en het overlevingspensioen (...)"

3.7.7. In artikel 12, derde lid, van het Besluit staat verder:

"Lid 1 laat de bevoegdheid van de lidstaten om deze bezoldiging te onderwerpen aan het nationaal belastingrecht, onverlet, mits dubbele belastingheffing wordt vermeden."(20)

3.7.8. Ingevolge artikel 27 van het Besluit blijft na de inwerkingtreding van het Statuut van de leden in juli 2009 het door het Europees Parlement ingestelde vrijwillige pensioenfonds voor leden of voormalige leden die in het fonds reeds rechten of aanspraken hebben verworven, gehandhaafd. Het fonds staat niet open voor leden die na de inwerkingtreding voor het eerst tot lid van het Parlement zijn gekozen. Het Besluit vermeldt niets omtrent het heffingsrecht inzake de door het Europees Parlement betaalde bijdragen.

3.7.9. Opgemerkt zij dat zowel in de huidige regelingen(21) als in het nieuwe Statuut per 1 juli 2009 over een eventueel heffingsrecht van België of Frankrijk over de bezoldiging van andere europarlementariërs dan die door het Belgische dan wel het Franse volk zijn gekozen, niet wordt gesproken.(22) De vraag rijst waarom een dergelijke bespreking achterwege is gebleven.

3.8. Status diplomaat(23)

3.8.1. De volkeren van alle landen erkennen sedert vele eeuwen de rechtspositie van diplomatieke vertegenwoordigers, zoals volgt uit de Considerans van het Verdrag van Wenen inzake het diplomatieke verkeer(24). De totstandkoming van het Verdrag in 1962 behelsde codificatie van geldend gewoonterecht.

3.8.2. De toekenning van diplomatieke voorrechten en immuniteiten aan de diplomatieke vertegenwoordigers heeft ingevolge de Considerans niet tot doel hen te bevoorrechten, doch te verzekeren dat de diplomatieke zendingen als vertegenwoordigers der Staten doelmatig functioneren.(25) Daarbij blijven de regels van het internationale gewoonterecht van toepassing bij aangelegenheden die door het Verdrag niet uitdrukkelijk worden geregeld.(26)

3.8.3. Een definitie van het begrip 'diplomaat' ontbreekt in het Verdrag van Wenen inzake het diplomatieke verkeer. De functies van een diplomatieke zending worden echter wel nader omschreven in artikel 3, eerste lid, van het Verdrag, dat luidt:

Artikel 23, eerste lid, bepaalt:

"De zendstaat en het hoofd van de zending zijn vrijgesteld van alle landelijke, gewestelijke of gemeentelijke belastingen en rechten ten aanzien van de gebouwen van de zending, ongeacht of deze eigendom zijn of zijn gehuurd, met uitzondering van belasting en recht die gelden als betaling voor bepaalde verleende diensten."

De gebouwen van de zending kwalificeren aldus ook belastingtechnisch als 'onschendbaar'.

3.8.5. De vraag rijst of vertegenwoordigers bij internationale organisaties(29) als de Europese Gemeenschap op grond van het Verdrag van Wenen inzake het diplomatieke verkeer dan wel op grond van het internationale gewoonterecht dezelfde voorrechten en immuniteiten genieten als diplomatieke vertegenwoordigers in bilaterale verhoudingen.

3.8.6. Het Europees Parlement bestaat volgens de preambule van het Besluit van het Europees Parlement van 28 september 2005 houdende aanneming van het Statuut van de leden van het Europees Parlement(30) uit 'vertegenwoordigers van de volkeren van de Staten die in de Gemeenschap zijn verenigd'. Ingevolge artikel 2 van dit Besluit verricht de europarlementariër zijn werkzaamheden op vrije en onafhankelijke voet (bij mandaat). Gelijk de diplomaat in bilaterale verhoudingen geniet de europarlementariër daarbij bepaalde voorrechten en immuniteiten zoals neergelegd in de artikelen 9, 10 en 11 van het Protocol betreffende de voorrechten en immuniteiten van de Europese Gemeenschappen van 8 april 1965(31). Ook uit de nationale Wet schadeloosstelling, uitkering en pensioen leden Europees Parlement volgt als voornaamste taak, dan wel doelstelling van de europarlementariër het vertegenwoordigen van de volkeren van de in de Europese Gemeenschappen verenigde staten (zie artikel 1 van die Wet).

3.8.7. De gebouwen en terreinen van de Europese Gemeenschappen zijn gelijk de gebouwen van de zending bij diplomaten onschendbaar.(32) Zij zijn eveneens belastingtechnisch 'onschendbaar'.

3.8.8. Op grond van het bovenstaande acht ik het niet aan twijfel onderhevig dat europarlementariërs in België en Frankrijk dezelfde voorrechten en immuniteiten genieten als diplomaten in bilaterale verhoudingen. België en Frankrijk komen op grond daarvan geen heffingsrechten toe over inkomsten verkregen door vertegenwoordigers van andere Lid-Staten in de uitoefening van hun vertegenwoordigende taak.(34) Onder die inkomsten vallen zowel de hoofdbeloning (de bezoldiging) als de aanvullende beloningen (pensioen/ vrijwillig aanvullend pensioen); beide vloeien namelijk voort uit de uitoefening van de diplomatieke taak. Daarbij is niet van belang wie de beloningen betaalt. Van belang is de functie waaraan de beloning is gekoppeld.

3.8.9. Aan een beschouwing over artikel 14 van de Verdragen Nederland-België en Nederland-Frankrijk welke op zichzelf interessant is, kom ik in het licht van het vorenstaande niet toe. De beschouwingen van beide partijen over artikel 14 overziende meen ik dat voor beide standpunten wat valt te zeggen. Paragraaf 2 van het OESO-commentaar op artikel 14 erkent dat twijfelgevallen mogelijk zijn en verwijst daarvoor naar de zogenaamde overlegprocedure (zie artikel 25, derde lid, OESO-modelverdrag).(35) In dergelijke gevallen past de nationale rechter terughoudendheid, al was het alleen al om te voorkomen dat inkomsten tussen wal en schip vallen in situaties waarin er geen enkele aanwijzing is dat de verdragspartners dat ook zo hebben bedoeld. Dat wil uiteraard niet zeggen dat hij zich van een beslissing onthoudt, maar dat hij, onder erkenning dat met zijn beslissing dubbele belasting (wellicht) niet wordt voorkomen, het nationale heffingsrecht in stand laat.

4. Behandeling van de middelen

4.1. De middelen I, II, III en VI stellen achtereenvolgens:

Schending van het recht, in het bijzonder van artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, in het bijzonder van artikel 8:77, van de Algemene wet bestuursrecht, doordat het Hof heeft beslist dat de Inspecteur ten tijde van het opleggen van de navorderingsaanslagen IB/PVV 1994 en 1995 wel beschikte over een nieuw feit (zie r.o. 6.3 van de uitspraak van het Hof), respectievelijk heeft beslist dat ook het vertrouwensbeginsel zich niet tegen navordering over de jaren 1994 en 1995 verzet (zie r.o. 6.7 van de uitspraak van het Hof);

Schending van het recht, in het bijzonder van het vertrouwensbeginsel en/of verzuim van vormen, in het bijzonder artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht, doordat het Hof heeft beslist dat belanghebbende geen beroep kan doen op opgewekt vertrouwen inhoudende dat de bijdragen van het Europees Parlement aan de vrijwillige pensioenregeling niet belast zouden worden (zie r.o. 6.1 tot en met 6.7 van de uitspraak van het Hof);

Schending van het recht, in het bijzonder het gelijkheidsbeginsel en/of verzuim van vormen, in het bijzonder artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht, doordat het Hof heeft beslist dat belanghebbende geen beroep kan doen op het gelijkheidsbeginsel (zie r.o. 6.8 tot en met 6.14 van de uitspraak van het Hof);

Schending van het recht, in het bijzonder het Europese recht en/of verzuim van vormen, in het bijzonder artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht, doordat het Hof heeft beslist dat de belastingheffing van de bijdragen van het Europees Parlement aan de vrijwillige pensioenregeling niet in strijd is met artikel 49 EG-verdrag (zie r.o. 6.22 van de uitspraak van het Hof).

De door belanghebbende in deze middelen bestreden oordelen van het Hof getuigen niet van onjuiste rechtsopvattingen en zijn voor het overige feitelijk en voldoende gemotiveerd. De middelen I, II, III en VI falen derhalve.

4.2. Middel IV stelt:

Schending van het recht, in het bijzonder van artikel 22, eerste lid, letter b, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 en/of verzuim van vormen, in het bijzonder van art. 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht, doordat het Hof heeft beslist dat de bijdragen van het Europees Parlement aan de vrijwillige pensioenregeling voor belanghebbende inkomsten uit andere arbeid vormen (zie r.o. 6.16 van de uitspraak van het Hof).

Het Hof overweegt onder r.o. 6.16 van zijn uitspraak allereerst:

"Ten aanzien van de door het Europees Parlement verstrekte bijdragen geldt dat deze het karakter hebben van een bezoldiging en voor belanghebbende inkomsten uit andere arbeid vormen. (...)"

Dit oordeel is juist. De inkomsten uit werkzaamheden als europarlementariër zijn belast op grond van artikel 22, eerste lid, onderdeel b, van de Wet IB '64. Tot deze inkomsten behoren ook de door het Europees Parlement verstrekte bijdragen voor het (vrijwillige) aanvullend pensioen. Deze bijdragen vormen inkomsten in de vorm van een recht. Het Hof overweegt vervolgens:

"Deze bijdragen zijn in beginsel vorderbaar en inbaar vanaf het moment dat een europarlementariër aan de vrijwillige pensioenregeling deelneemt. De regeling is totstandgekomen in 1990 en het fonds dat de gelden beheert is opgericht in 1993. Te dezen is niet in geschil dat in het geval de bijdragen inkomsten uit andere arbeid vormen de bijdragen van het Europees Parlement over de jaren 1989 tot en met 1994 in één keer tot het inkomen over 1994 kunnen worden gerekend."

Het recht op aanvullend pensioen van belanghebbende is, nadat hij gedurende vijf jaren de vrijwillige pensioenbijdragen heeft betaald, in 1994 onvoorwaardelijk geworden. In 1994 heeft belanghebbende dan ook voor het eerst deze inkomsten in de vorm van een recht genoten in de zin van artikel 33 van de Wet IB '64. Dit recht betrof in 1994 de gezamenlijke waarde van de pensioenopbouw over 1989 - 1994. In 1995 en volgende jaren vormen de jaarlijkse bijdragen van het Europees Parlement in het (vrijwillige) aanvullend pensioen inkomsten in de vorm van een recht.

Belanghebbende stelt zich in het beroep voor het Hof op het standpunt dat gezien de onzekere ingangsdatum van het (vrijwillige) aanvullend pensioen de waarde van de te belasten aanspraken niet gelijk hoeft te zijn aan de jaarlijkse bijdragen van het Europees Parlement aan de pensioenregeling, maar stelt geen andere waarde voor (zie blz. 15 van het beroepschrift voor het Hof). De Inspecteur meent dat de aanspraken dienen te worden gewaardeerd op de waarde in het economische verkeer. Naar zijn mening kan deze waarde praktisch naar analogie van de regeling van artikel 10, eerste lid, van de Uitvoeringsregeling loonbelasting 1990 worden gesteld op het bedrag van de door het Europees Parlement betaalde bijdragen (zie blz. 17 van het verweerschrift voor het Hof). Belanghebbende bestrijdt dit standpunt niet in zijn conclusie van repliek. Gelet op een en ander kon het Hof zich wat betreft de waardering van de aanspraken aansluiten bij het standpunt van de Inspecteur.

Het middel kan niet tot cassatie leiden.

4.3. Middel V stelt:

Schending van het recht, in het bijzonder de belastingverdragen van Nederland-België en Nederland-Frankrijk en/of verzuim van vormen, in het bijzonder van artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht, doordat het Hof heeft beslist dat belanghebbende geen aanspraak kan maken op aftrek ter voorkoming van dubbele belasting ter zake van zijn uit hoofde van zijn lidmaatschap van het Europees Parlement genoten actieve en passieve inkomsten (zie r.o. 6.17 tot en met 6.21 van de uitspraak van het Hof).

Dit middel kan niet tot cassatie leiden op grond van de ambtshalve beschouwing zoals opgenomen in onderdeel 3 van deze conclusie, wat er zij van de door het Hof gebezigde gronden.

4.4. Middel VII stelt:

Schending van het recht, meer in het bijzonder van de artikelen 8:75, eerste lid en 7:15, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht en/of verzuim van vormen, in het bijzonder van artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht, doordat het Hof heeft beslist dat nu belanghebbende in de bezwaarfase geen beroep op vergoeding van kosten heeft gedaan in beroep geen veroordeling van de in bezwaar gemaakte kosten meer mogelijk is (zie r.o. 7.2 van de uitspraak van het Hof).

Het Hof heeft alleen het beroep inzake de aanslag IB/PVV voor het jaar 1999 gegrond verklaard en kon aldus het verzoek om toekenning van vergoeding van kosten van de bestuurlijke voorprocedure beperken tot de kosten met betrekking tot het bezwaar 1999. Voor 1999 is sprake van een aanslag en een bezwaarschrift gedateerd na de inwerkingtreding van het nieuwe artikel 7:15, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht. Belanghebbende heeft nagelaten om voor de uitspraak op bezwaar een verzoek om kostenvergoeding te doen, op grond waarvan het Hof het verzoek heeft kunnen afwijzen. Middel VII faalt derhalve.

5. Conclusie

De conclusie strekt tot ongegrondverklaring van het beroep in cassatie van belanghebbende.

A-G

De immuniteit beschermt hen eveneens, wanneer zij zich naar de plaats van de bijeenkomst van het Europees Parlement begeven of daarvan terugkeren.

Op deze immuniteit kan geen beroep worden gedaan in geval van ontdekking op heterdaad, terwijl zij evenmin kan verhinderen dat het Europees Parlement het recht uitoefent de immuniteit van een van zijn leden op te heffen."