Rechtbank Breda, 16-12-2008, BH1295, AWB 08/2394

Procedurenummer: AWB 08/2394

Uitspraakdatum: 16 december 2008

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) juncto artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

Eiseres wordt hierna belanghebbende genoemd en verweerder inspecteur.

1. Beslissing

2. Gronden

2.1. Belanghebbende verricht met ingang van 1 januari 2002 tegen vergoeding beheersactiviteiten en is ondernemer in de zin van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB). Op 6 januari 2002 heeft belanghebbende de inspecteur verzocht aan haar een omzetbelastingnummer te verlenen per 1 januari 2002. Het omzetbelastingnummer is door de inspecteur geactiveerd op 29 januari 2003. Vanaf die datum zijn aan belanghebbende aangiften omzetbelasting uitgereikt. Over het jaar 2002 zijn geen aangiften omzetbelasting uitgereikt.

2.2. Op 20 mei 2005 heeft de inspecteur geconstateerd dat op de balans van belanghebbende per 31 december 2002 een schuld omzetbelasting was gepassiveerd van € 18.981. Naar aanleiding van een vragenbrief van de inspecteur heeft tussen partijen hierover een gesprek plaatsgevonden op 6 juni 2005. Op 28 november 2007 is de inspecteur per brief teruggekomen op dit gesprek. In deze brief heeft hij in verband met de verjaringstermijn een naheffingsaanslag aangekondigd. De inspecteur heeft met dagtekening 29 december 2007 de naheffingsaanslag opgelegd. De naheffingsaanslag werd door belanghebbende ontvangen op 3 januari 2008. Bij uitspraak op bezwaar heeft de inspecteur de termijn voor het berekenen van de heffingsrente beperkt tot de periode 1 januari 2003 tot 1 juli 2005. De beschikking heffingsrente is daardoor verminderd tot € 1.654. De aanslag heeft de inspecteur bij uitspraak op bezwaar gehandhaafd.

2.3. In geschil is of de aanslag binnen de termijn van artikel 20, derde lid, van de AWR is opgelegd. Tevens is de hoogte van de heffingsrente in geschil.

2.4. Ingevolge artikel 20, derde lid, van de AWR vervalt de bevoegdheid tot naheffing door het verloop van vijf jaren na het einde van het kalenderjaar waarin de belastingschuld is ontstaan of de teruggaaf is verleend. De wettelijke termijn voor het opleggen van de onderhavige naheffingsaanslag verviel derhalve op 1 januari 2008.

2.8. In de ambtsedige verklaring staat niet vermeld dat de verklarende ambtenaar persoonlijk de naheffingsaanslag ter post heeft bezorgd of laten bezorgen en evenmin dat hij persoonlijk heeft geconstateerd dat en wanneer dat is gebeurd. Blijkbaar is de verklaring gebaseerd op het computersysteem dat de Belastingdienst bij het verzenden van de aanslagen in [woonplaats] hanteert, waarbij het gebruikelijk is dat de datum van de terpostbezorging van de aanslag eerder ligt dan de datum van dagtekening van de aanslag. De rechtbank is van oordeel dat enkel een constatering op basis van dit computersysteem onvoldoende bewijs is van de datum van verzending. Dit systeem op zichzelf kan immers niet garanderen dat in alle gevallen de feitelijke datum van terpostbezorging gelijk is aan de systeemdatum. Uitsluitend deze niet nader onderbouwde ambstedige verklaring acht de rechtbank dan ook onvoldoende bewijs voor de terpostbezorging. Wel is de rechtbank van oordeel dat deze verklaring als aanvullend bewijsstuk kan dienen.

2.9. Alle feiten en omstandigheden rond de verzending en ontvangst van deze naheffingsaanslag beziende, acht de rechtbank wel aannemelijk dat de aanslag nog in 2007 is verzonden. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking de combinatie van de computeruitdraai en de ambstedige verklaring, de gebruikelijke handelwijze bij de belastingdienst dat de dagtekening van een aanslag pleegt te liggen nà de datum van verzending en de feitelijke datum van ontvangst van de aanslag op 3 januari 2008. De rechtbank acht voor wat betreft de datum van ontvangst tevens van belang dat het van algemene bekendheid is dat de postbezorging in de periode rond Kerst en Nieuwjaar vaak vertraging ondervindt. Derhalve is de aanslag binnen de termijn van artikel 20, derde lid, van de AWR opgelegd. In zoverre is het beroep ongegrond.

2.10. Met betrekking tot de heffingsrente overweegt de rechtbank als volgt. Belanghebbende heeft op 6 januari 2002 verzocht om het activeren van het omzetbelastingnummer per 1 januari 2002 en het uitreiken van aangiftebiljetten 2002. Belanghebbende heeft onweersproken gesteld, dat vervolgens in een aantal telefonische gesprekken met de Belastingdienst opnieuw maar vergeefs is verzocht om uitreiking van de aangiftebiljetten. Op 29 januari 2003 is het omzetbelastingnummer geactiveerd, maar de aanslagbiljetten over 2002 zijn nooit aan belanghebbende toegezonden. De inspecteur heeft volgens belanghebbendes verslag van het hoorgesprek aan belanghebbende medegedeeld dat hij wel uit eigen beweging over het jaar 2002 een betaling zonder betalingskenmerk had kunnen doen, ook al zou die betaling dan vervolgens zijn geretourneerd. De rechtbank is van oordeel dat het niet handelen van de inspecteur in het jaar 2002 niet aan belanghebbende mag worden tegengeworpen. Van belanghebbende kon redelijkerwijs niet worden verwacht dat zij in 2002, zonder enig nummer of kenmerk, de verschuldigde omzetbelasting zou voldoen. Dat neemt echter niet weg dat belanghebbende, toen haar in januari 2003 het omzetbelastingnummer bekend was, de over 2002 verschuldigde omzetbelasting wel had kunnen betalen. De rechtbank acht niet aannemelijk dat na betaling met vermelding van het omzetbelastingnummer het betaalde bedrag door de ontvanger zou zijn geretourneerd. Nu het omzetbelastingnummer pas op 29 januari 2003 is geactiveerd, kon echter redelijkerwijs niet van belanghebbende worden verwacht dat zij de omzetbelasting over het jaar 2002 nog in die maand zou betalen. De rechtbank is van oordeel dat het rentenadeel dat aldus het gevolg is van het niet handelen van de inspecteur niet aan belanghebbende mag worden toegerekend. Naar het oordeel van de rechtbank dient de beschikking heffingsrente dan ook te worden verminderd met 1/12e x 5,3% x € 18.981 of € 84 tot € 1.570.

2.11. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep betreffende de aanslag ongegrond verklaard en het beroep betreffende de beschikking heffingsrente gegrond verklaard.

2.12. De rechtbank vindt geen aanleiding de inspecteur te veroordelen in de proceskosten, aangezien niet is gesteld of gebleken dat belanghebbende kosten heeft gemaakt die voor vergoeding in aanmerking komen.

Deze uitspraak is gedaan op 16 december 2008 door mr. A.F.M.Q. Beukers-van Dooren, voorzitter, mr. W. Brouwer en mr. drs. M.G.J.M. van Kempen, rechters, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. drs. I.E. van Eerd, griffier.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel