Rechtbank Breda, 22-03-2010, ECLI:NL:RBBRE:2010:1207, AWB-08_4921

2.1.

Belanghebbende is een in Spanje gevestigd beleggingsfonds en is aldaar onderworpen aan de Spaanse winstbelasting naar een tarief van 1%. Belanghebbende belegt onder meer in Nederlandse beursfondsen en houdt daarin belangen van elk kleiner dan 5%. Op de in het onderhavige jaar door de beursfondsen uitgekeerde dividenden is 25% dividendbelasting ingehouden. Tussen partijen is niet in geschil dat daarvan reeds 10% dividendbelasting is teruggegeven.

2.2.

Tussen partijen is in geschil of belanghebbende, op grond van artikel 10 van de Wet op de dividendbelasting 1965 (hierna: de Wet), recht heeft op teruggave van de overige 15% ingehouden dividendbelasting. Belanghebbende is van mening dat de vereisten van genoemd artikel 10 strijd opleveren met het algemene non-discriminatievoorschrift van artikel 12 van het EG-Verdrag en met het recht van vrij verkeer van kapitaal als bedoeld in artikel 56 van het EG-Verdrag.

2.3.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende geen recht op verdere teruggave van dividendbelasting op grond van artikel 10 van de Wet. Belanghebbende voldoet niet aan de eisen gesteld in het eerste lid van artikel 10 voornoemd, nu zij niet in Nederland is gevestigd. Ook aan de eisen gesteld in het tweede lid wordt niet voldaan, nu belanghebbende voor de heffing van vennootschapsbelasting niet is aangemerkt als een beleggingsinstelling als bedoeld in artikel 28 van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (hierna: de Wet Vpb). Tot slot wordt niet voldaan aan de eisen gesteld in het derde lid, nu belanghebbende in Spanje wel aan een belastingheffing naar de winst is onderworpen.

2.4.

Voorts overweegt de rechtbank dat de heffing van dividendbelasting op communautair niveau, ondanks het bestaan van de moeder-dochterrichtlijn, niet volledig is geharmoniseerd. Het is dan aan de wetgever van elke afzonderlijke lidstaat om de voorwaarden te stellen waaronder recht bestaat op (verdere) teruggave van dividendbelasting, mits de lidstaten daarbij het gemeenschapsrecht eerbiedigen.

2.5.

In artikel 12 van het EG-Verdrag is het non-discriminatiebeginsel op algemene wijze geformuleerd. Dat beginsel wordt nader uitgewerkt in – onder andere – artikel 56 van het EG-Verdrag, het beginsel van vrij verkeer van kapitaal. Het is vaste jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: HvJ) dat toetsing aan artikel 12 alleen plaatsvindt in gevallen waarin het gemeenschapsrecht wel geldt, maar waarvoor het Verdrag niet in bijzondere discriminatieverboden voorziet (HvJ 29 februari 1996, Skanavi en Chryssanthakopoulos, nr. C-193/94, Jurispr. blz. I-929, ro 20). Nu de litigieuze beschikking is afgegeven in verband met een uitkering van kapitaal van Nederland naar Spanje, is artikel 56 van het EG-Verdrag, dat de vrijheid van kapitaalverkeer garandeert, van toepassing. De rechtbank zal het beroep van belanghebbende daarom enkel aan dit artikel toetsen.

2.6.

Naar het oordeel van de rechtbank is geen sprake van een verboden belemmering van de vrijheid van kapitaalverkeer. Belanghebbende maakt niet aannemelijk dat zij anders wordt behandeld dan vennootschappen die juridisch en feitelijk in voldoende mate met haar vergelijkbaar zijn. Indien belanghebbende in Nederland zou zijn gevestigd, zou zij evenmin recht hebben op teruggave van de overige 15% dividendbelasting. Belanghebbende is immers onderworpen aan een heffing naar de winst. Daaraan doet niet af dat het tarief slechts 1% beloopt. Belanghebbende is ook niet aan te merken als een fiscale beleggingsinstelling als bedoeld in artikel 28 van de Wet Vpb. Zij voldoet namelijk niet aan één van de belangrijkste voorwaarden om als zodanig te kunnen worden aangemerkt, de zogeheten doorstootverplichting als bedoeld in artikel 28, lid 2, aanhef en onderdeel b van de Wet Vpb. Of belanghebbende, zoals zij zelf stelt en hetgeen de inspecteur weerspreekt, een fiscaal transparant lichaam is, doet dan niet meer ter zake.

2.7.

Gelet op het vorenoverwogene is het beroep ongegrond verklaard.

2.8.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;