Rechtbank Breda, 27-04-2011, BR5809, 10/3405

Procedurenummer: AWB 10/3405

Uitspraakdatum: 27 april 2011

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) juncto artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

Eiser wordt hierna belanghebbende genoemd en verweerder inspecteur.

1.Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2.Gronden

2.1.Belanghebbende is woonachtig in België en exploiteert in Nederland samen met zijn echtgenote een onderneming die zich bezig houdt met bouwwerkzaamheden.

2.2.In het onderhavige jaar heeft belanghebbende aangifte inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: de aangifte) naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 23.278 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 10.593.

2.3.De aanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen over 2005 (hierna: de onderhavige aanslag) is conform de aangifte vastgesteld.

2.4.Belanghebbende heeft tegen de onderhavige aanslag en de gelijktijdig bij beschikking in rekening gebrachte heffingsrente, bezwaar aangetekend. Bij de uitspraak op bezwaar is de onderhavige aanslag gehandhaafd. Wel heeft de inspecteur de in rekening gebrachte heffingsrente verminderd met € 454, tot een bedrag van € 406.

Heffingsrecht inkomstenbelasting

2.6.Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende volgens de Nederlandse belastingwetgeving € 23.278 aan belastbare winst uit Nederlandse onderneming heeft genoten en € 10.593 aan belastbaar inkomen uit sparen en beleggen in Nederland. Evenmin is in geschil dat het heffingsrecht daarover op grond van het tussen Nederland en België gesloten belastingverdrag, is toegewezen aan Nederland. Belanghebbende heeft echter aangevoerd dat aan de hand van de bewijsregels die de Sociale Verzekeringsbank (hierna: SVB) hanteert om vast te stellen of er een verzekeringsplicht bestaat in Nederland, niet aannemelijk gemaakt kan worden dat belanghebbende in Nederland arbeid heeft verricht. Naar de rechtbank belanghebbende begrijpt, verbindt hij daaraan de conclusie dat over de belastbare winst uit Nederlandse onderneming geen inkomstenbelasting geheven kan worden.

2.7.Naar het oordeel van de rechtbank faalt de grief van belanghebbende. In Nederland is de SVB de bevoegde autoriteit voor het afgeven van verklaringen die als bewijs dienen in welk land iemand sociaal verzekerd is die grensoverschrijdende arbeid binnen Europa verricht. Een dergelijke afgegeven verklaring moet de Belastingdienst respecteren voor wat betreft de premieheffing. Dat de belastingdienst ook gehouden zou zijn de belastingplicht te beoordelen overeenkomstig het toetsingskader dat de SVB ertoe heeft gebracht niet een zodanige verklaring af te geven, vindt geen steun in het recht.

Gemeentelijke opcentiemen

2.8.In zijn arrest van 5 maart 2010, nr. 08/03099, LJN BL6419, heeft de Hoge Raad reeds geoordeeld dat Nederland niet gehouden is aan Belgische inwoners een tegemoetkoming voor de Belgische personenbelasting - bestaande uit opcentiemen - over de winst uit Nederlandse onderneming te verlenen. De Hoge Raad heeft daarbij eveneens geoordeeld dat de relevante Nederlandse regelgeving de vrijheid van vestiging (artikel 43 EG) niet op een ongeoorloofde wijze belemmert. De rechtbank ziet geen reden aan de juistheid van dit oordeel te twijfelen.

2.9.Belanghebbende heeft voorts gesteld dat Duitsland wel een tegemoetkoming voor de geheven Belgische personenbelasting verleent aan Belgische inwoners die in Duitsland werken. Voor zover belanghebbende hiermee betoogt dat ook Nederland deze tegemoetkoming moet verlenen, berust dit op een verkeerde rechtsopvatting. In die visie zou Nederland elke tegemoetkoming die een Belgische inwoner uit een andere EU-lidstaat ontvangt vanwege zijn werkzaamheden aldaar, ook aan belanghebbende moet verlenen. Naar het oordeel van de rechtbank gaat dit te ver en berust dit standpunt van belanghebbende op een verkeerde rechtsopvatting. Steun voor dit oordeel vindt de rechtbank in het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ EU) van 5 juli 2005, nr. C-376/03, ‘zaak D’, gepubliceerd in onder meer BNB 2006/1. In dit arrest oordeelde het HvJ EU, kort gezegd, dat het gemeenschapsrecht niet vereist dat een tegemoetkoming die moet worden verleend op basis van een belastingverdrag tussen twee lidstaten aan de inwoners van deze twee verdragsluitende staten, ook moet worden verleend aan de inwoners van een derde lidstaat. Daarbij ging het in ‘de zaak D’ om een situatie waarbij Nederland, de heffende staat, wel een tegemoetkoming verleende aan Belgische inwoners maar niet aan Duitse inwoners. Met andere woorden, het was daar de heffende staat die de tegemoetkoming toepaste. In dit geval is het een derde EU-lidstaat die de tegemoetkoming verleent. Van een verschil in behandeling, gezien vanuit het perspectief van de heffende staat, Nederland, is dan ook naar het oordeel van de rechtbank geen sprake. De bilaterale verhouding tussen de verdragsstaten België en Duitsland acht de rechtbank, mede gelet op het oordeel van het HvJ EU in ‘de zaak D’, dan ook van geen betekenis voor de hier van toepassing zijnde bilaterale verhouding tussen de verdragsstaten Nederland en België.

Premie volksverzekeringen

2.10.Naar de rechtbank begrijpt, betoogt belanghebbende dat nu hij als niet-inwoner in de praktijk geen sociale zekerheidsbescherming kan ontlenen aan de AWBZ, hij om deze reden geen premies AWBZ is verschuldigd. Ter onderbouwing van zijn standpunt heeft belanghebbende een aantal brieven van diverse zorginstanties overgelegd waarin inwoners van België recht op Nederlandse zorg is geweigerd.

2.11. Nu belanghebbende in België woont en in Nederland als zelfstandig ondernemer werkzaam is, is de Verordening (EEG) nr. 1408/71 van de Raad van de Europese Gemeenschappen van 14 juni 1971 (hierna: de Verordening) van toepassing. De Verordening voorziet niet in een harmonisatie van de sociale zekerheid binnen de Europese Unie maar voorziet in een regeling ter voorkoming van onder meer dubbele verzekering en daarmee dubbele premieplicht. In een geval dat ten aanzien van een burger een verplichte sociale verzekering van toepassing is voorziet het gemeenschapsrecht erin dat de bevoegdheid om premies te heffen binnen de Unie slechts kan worden toegepast door één lidstaat. Het gemeenschapsrecht bepaalt daarbij niet onder welke voorwaarden het recht op of de verplichting tot aansluiting bij een socialezekerheidsstelsel is geregeld. De Nederlandse wetgever heeft op grond van het gemeenschapsrecht inzake de sociale zekerheid een hoge mate van vrijheid een eigen stelsel van sociale zekerheid in te richten.

2.15.Gelet op het bovenstaande is naar het oordeel van de rechtbank terecht AWBZ-premie berekend als onderdeel van de verschuldigde premie volksverzekeringen.

2.16.Gelet op hetgeen de rechtbank hiervoor heeft overwogen is het beroep ongegrond verklaard.

2.17.De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Aldus gedaan door mr. W.A.P. van Roij, rechter, en door deze en mr. M. Jansen, griffier, ondertekend.

De griffier, De rechter,

Uitgesproken in het openbaar op 27 april 2011.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 10 mei 2011.

Rechtsmiddel