Rechtbank Breda, 11-04-2012, BW7565, 11/5218

Procedurenummer: AWB 11/5218

Uitspraakdatum: 11 april 2012

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

1.Beslissing

2.Gronden

2.1.Belanghebbende huurt een perceel grond, met daarop een vakantiewoning, aan [het perceel]. In het verleden waren de vakantiewoningen aan [het perceel] niet aangesloten op de riolering. In 2004 heeft de gemeente Bergen op Zoom besloten dat zal worden getracht om ieder object in het buitengebied aan te sluiten op de gemeentelijke riolering. In dit verband hebben in 2004 en 2005 gesprekken plaatsgevonden tussen de verhuurder van de grond, [verhuurder] en een vertegenwoordiger van de gemeente, [projectleider].

2.2.Belanghebbende stelt dat [verhuurder], namens zichzelf en namens de bewoners van de vakantiewoningen, en [projectleider] hebben afgesproken dat er slechts drie uitleggers ten behoeve van de riolering zouden worden aangelegd, één voor de woning van [verhuurder] en twee voor de vakantiewoningen. Hierdoor zouden niet alleen de aansluitkosten worden beperkt, maar ook de jaarlijkse kosten. Tot de gedingstukken behoort de weergave van een e-mailbericht van een gemeenteambtenaar, [ambtenaar], aan [verhuurder] van [datum] 2011 waarin wordt bevestigd dat in het verleden afspraken zijn gemaakt op basis waarvan per aansluiting rioolheffing zou worden geheven en niet per object.

2.3.Tussen partijen is onder meer in geschil of de in 2.2 bedoelde afspraken meebrengen dat door het opleggen van de onderhavige aanslag het vertrouwensbeginsel is geschonden.

2.4.De rechtbank overweegt dat in rechte te beschermen vertrouwen over het algemeen alleen kan worden gewekt door een daartoe bevoegde persoon. Artikel 216 van de Gemeentewet bepaalt dat de gemeenteraad besluit tot het invoeren, wijzigen of afschaffen van een gemeentelijke belasting door het vaststellen van een belastingverordening. Artikel 231, lid 2, aanhef en letter b van de Gemeentewet bepaalt, voor zover te dezen van belang, dat een gemeenteambtenaar, belast met de heffing van gemeentelijke belastingen, als inspecteur wordt aangewezen. In principe is dus de heffingsambtenaar de persoon die aangaande de rioolheffing in rechte te beschermen vertrouwen kan opwekken. Dat [projectleider] ten tijde van het maken van de in 2.2 genoemde afspraken heffingsambtenaar was is gesteld noch gebleken.

2.5.Onder omstandigheden kan echter ook een ander dan de heffingsambtenaar in rechte te beschermen vertrouwen wekken ten aanzien van de rioolheffing. Indien belanghebbende onder de gegeven omstandigheden redelijkerwijs mocht aannemen dat [projectleider] bevoegd was om toezeggingen te doen over de verschuldigdheid van rioolheffing, dan kan op de onjuistheid van deze veronderstelling geen beroep worden gedaan (vergelijk: Hoge Raad 27 november 1992, nr. 8030, onder meer gepubliceerd in NJ 1993, 287). In dat geval is er sprake van toerekenbare schijn van volmachtverlening als bedoeld in artikel 3:61, tweede lid van het Burgerlijk Wetboek.

2.6.Naar het oordeel van de rechtbank had [projectleider] de hiervoor bedoelde schijn van bevoegdheid. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat [projectleider] weliswaar extern door de gemeente was ingehuurd, maar dat hij de gemeente wel, als projectleider, vertegenwoordigde bij het aanleggen van en aansluiten op de riolering. Een burger, voor wie de attributie van bevoegdheden over de verschillende gemeentelijke organen niet altijd even duidelijk, overzichtelijk en toegankelijk is, mag er onder omstandigheden van uitgaan dat de projectleider bij het aanleggen van en aansluiten op de riolering bevoegd is om toezeggingen te doen ten aanzien van het aantal op te leggen aanslagen rioolheffing bij een nog te realiseren aantal uitleggers. Dat [projectleider] de schijn van bevoegdheid had wordt mede veroorzaakt door de omstandigheid dat, conform de met hem gemaakte afspraken, uiteindelijk ten aanzien van de vakantiewoningen twee uitleggers van de riolering zijn gerealiseerd en dat ten aanzien van de vakantiewoningen, tot het jaar 2010, in totaal twee aanslagen rioolheffing zijn opgelegd. Hiermee heeft de gemeente de schijn gewekt dat zij de afspraak die door [projectleider] is gemaakt heeft goedgekeurd.

2.7.De rechtbank overweegt dat belanghebbende onweersproken heeft gesteld dat de bewoners van de vakantiewoningen, op basis van de met [projectleider] gemaakte afspraken, hebben gekozen voor de aanleg van riolering en niet voor de aanleg van een zogeheten IBA-III (septic) tank. En voorts dat zij de andere, in dat geval goedkopere, keuze gemaakt zouden hebben als zij hadden geweten dat de gemeente vanaf 2010 iedere vakantiewoning afzonderlijk in de rioolheffing zou betrekken. Daarmee is voldaan aan het dispositievereiste.

2.8.Verweerder stelt dat het in 2.2 bedoelde e-mailbericht dateert van na het opleggen van de onderhavige aanslag en dat achteraf geen in rechte te beschermen vertrouwen kan worden gewekt. Hoewel deze stelling juist is, gaat de rechtbank hieraan voorbij. Het in rechte te beschermen vertrouwen is in de in 2.1 genoemde gesprekken van 2004 en 2005 gewekt en het in 2.2 bedoelde e-mailbericht is slechts een bevestiging van die gemaakte afspraken.

2.9.Gelet op het vorenstaande, heeft verweerder het vertrouwensbeginsel geschonden met het opleggen van de onderhavige aanslag en is deze vernietigd.

2.10.Ten overvloede merkt de rechtbank op dat in rechte te beschermen vertrouwen voor de toekomst kan worden opgezegd (vergelijk Hoge Raad 3 april 2009, nr. 43 634, gepubliceerd op rechtspraak.nl onder LJN BD1031), maar dat de heffingsambtenaar onder omstandigheden verplicht is aan belanghebbende een overgangsregeling aan te bieden om schade te voorkomen. Met het opleggen van de aanslag rioolheffing over het jaar 2011, op 28 februari 2011, is het in rechte te beschermen vertrouwen opgezegd, zodat dit niet in de weg staat van aanslagen rioolheffing over de jaren 2012 en volgende.

Proceskosten

2.11.De rechtbank vindt aanleiding de heffingsambtenaar te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Daarbij wordt uitgegaan van negen samenhangende zaken waarin belanghebbenden geheel of gedeeltelijk in het gelijk zijn gesteld. Dit betreffen de zaken met procedurenummers 11/5052, 11/5053, 11/5103, 11/5104, 11/5113, 11/5138, 11/5218, 11/5219 en 12/10.

2.12.Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.311 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 437 maal 1,5 wegens het aantal samenhangende zaken en een wegingsfactor 1 in verband met het gewicht van de zaak). In de bezwaarfase heeft belanghebbende niet verzocht om proceskostenvergoeding.

2.13.De rechtbank zal in deze zaak en in elk van de overige in 2.11 genoemde zaken een proceskostenvergoeding toekennen van afgerond € 146 (€ 1.311 : 9).

Deze uitspraak is gedaan op 11 april 2012 door mr. W. Brouwer, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. I. van Wijk, griffier.

De griffier, De rechter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 17 april 2012.

Aan deze uitspraak hoeft eerst uitvoering te worden gegeven als de uitspraak onherroepelijk is geworden. De uitspraak is onherroepelijk als niet binnen zes weken na verzending van de uitspraak een rechtsmiddel is aangewend of onherroepelijk op het aangewende rechtsmiddel is beslist (artikel 27h, vijfde lid en artikel 28, zevende lid AWR).

Rechtsmiddel