Rechtbank Breda, 27-12-2012, CA1935, 11/6486

Procedurenummer: AWB 11/6486

Uitspraakdatum: 27 december 2012

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

1. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2. Gronden

2.1. Belanghebbende heeft over het onderhavige jaar aangifte inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: de aangifte) gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning vóór de persoonsgebonden aftrek van € 34.747.

2.2. Belanghebbende was van 1 januari 2005 tot medio juni 2006 als statutair bestuurder in dienstbetrekking werkzaam bij [X BV], gevestigd in [plaats X] (hierna: [X BV]). Eén van de activiteiten van [X BV], bestond toen uit het beleggen van gelden ten behoeve van een aantal stichtingen (participanten) in vastgoed. Belanghebbende was verantwoordelijk voor het betalingsverkeer.

2.3. [X BV] heeft bij brief van 8 juni 2006 aan de inspecteur melding gemaakt dat er een vermoeden bestond van valsheid in geschrifte inzake de aangifte omzetbelasting van enkele stichtingen en dat er op dat moment een nader onderzoek liep. Op 20 juni 2006 heeft [X BV] in aanvulling op voormelde brief bij de inspecteur melding gemaakt dat belanghebbende op 12 juni 2006 is ontslagen.

2.4. [X BV] heeft aangifte gedaan van een strafbaar feit en tevens een civiele procedure tegen belanghebbende ingesteld. Belanghebbende is strafrechtelijk veroordeeld wegens verduistering. Bij vonnis van 5 maart 2008 heeft de civiele kamer van de rechtbank Maastricht belanghebbende onder meer veroordeeld tot terugbetaling van € 1.819.771,46 aan [X BV]. In voormeld vonnis staat, voor zover hier van belang, het volgende vermeld:

2.6. In geschil is of die € 800.000 bij belanghebbende in de heffing moeten worden betrokken als resultaat uit overige werkzaamheden als bedoeld in artikel 3.90 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001).

2.7. In de nota van toelichting bij de Invoeringswet Wet IB 2001 (Kamerstukken II 1999/2000, 26 728, nr. 6, p. 62) is het volgende, voor zover hier van belang, opgemerkt:

'De leden van de fractie van het CDA stellen een vraag over de fiscale gevolgen als de werknemer goederen van de werkgever verduistert. Deze vraag is aan de orde geweest in het arrest van de Hoge Raad van 24 juni 1992, nr. 28 156, BNB 1993/19. Beslist werd dat geen sprake is loon uit dienstbetrekking, maar dat het genoten voordeel behoort tot de in artikel 22, lid 1, aanhef en onderdeel b, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 bedoelde voordelen. Deze beslissing blijft van belang, met dien verstande dat onder de Wet inkomstenbelasting 2001 in een dergelijk geval sprake is van belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden.'

2.8. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 24 juni 1992, zaaknr. 28 156, BNB 1993/19, LJN ZC5026, voor zover hier van belang, overwogen:

Leningsovereenkomst

2.9. Vaststaat dat belanghebbende in de periode 1 januari 2005 tot medio juni 2006 ruim € 1,8 miljoen vanaf de bankrekeningen van de stichtingen naar de bankrekening van [X BV] heeft overgemaakt en vervolgens naar zijn eigen bankrekening. Belanghebbende heeft gesteld dat hij voor opname van dat bedrag met [X BV] een leningsovereenkomst heeft gesloten en dat het nooit zijn intentie is geweest om bedragen van zijn werkgever te ontvreemden. Tevens heeft belanghebbende gesteld dat hij als statutair bestuurder van [X BV] de leningsovereenkomst mocht opstellen en namens [X BV] mocht tekenen. Zo al sprake is van het bestaan van een leningsovereenkomst in voormelde zin, overweegt de rechtbank als volgt. Belanghebbende heeft zelf de leningsovereenkomst opgesteld en bij het sluiten daarvan is hij als schuldeiser (namens [X BV]) én schuldenaar (privé) opgetreden. Hoewel het in het maatschappelijk verkeer niet ongebruikelijk is dat een natuurlijk persoon met een door hem beheerste rechtspersoon een overeenkomst van lening sluit, kan aan een dergelijke overeenkomst, in de omstandigheden van het geval, geen enkele waarde worden gehecht. Gelet op het ontslag op staande voet van belanghebbende op 12 juni 2006, de aangifte van een strafbaar feit door [X BV], de strafrechtelijke veroordeling voor verduistering van gelden van [X BV], de civiele vordering door [X BV] ingesteld en de toewijzing door de rechtbank van deze civiele vordering, ontbeert de overeenkomst enige rechtskracht. De leningsovereenkomst is aan te merken als een door belanghebbende zelf gecreëerde werkelijkheid en dient te worden genegeerd.

Resultaat uit overige werkzaamheid

2.10. Zoals onder 2.2 is vermeld belegde en beheerde [X BV] onder andere gelden van stichtingen (participanten) in vastgoed. Belanghebbende heeft in zijn functie van statutair bestuurder van [X BV] over die gelden kunnen beschikken en zoals hiervoor is overwogen, die gelden tot een bedrag van ruim € 1,8 miljoen, wederrechtelijk toegeëigend. Het geheel van de op de voormelde toe-eigening gerichte handelingen die belanghebbende in zijn positie als directeur heeft verricht, te weten - kort gezegd - het overmaken van gelden van de stichtingen naar de bankrekening van [X BV] om deze vervolgens weer over te maken naar zijn eigen bankrekening, vormt, naar het oordeel van de rechtbank, een werkzaamheid in de zin van artikel 3.90 Wet IB 2001. Het daaruit genoten voordeel van ruim € 1.800.000 dient in het belastbare inkomen uit werk en woning te worden begrepen. De inspecteur heeft, rekening houdend met het feit dat belanghebbende van 1 januari 2005 tot medio juni 2006 als statutair directeur, heeft gefunctioneerd, een tijdsevenredig berekend deel groot € 1.000.000 aan het jaar 2005 en een deel groot € 800.000 aan het jaar 2006 toegerekend. Het had op de weg gelegen van belanghebbende – die de voormelde verdeling over de jaren bestrijdt en bestempelt als willekeurig – een andere verdeling aannemelijk te maken. De inspecteur heeft, naar het oordeel van de rechtbank, binnen de grenzen der redelijkheid gehandeld door het genoten voordeel op bovenvermelde wijze toe te rekenen aan de jaren 2005 en 2006. Van willekeur is geen sprake.

Verliezen

2.11. Belanghebbende heeft nog gesteld dat hij de onttrokken gelden in beursopties heeft belegd en op al die beleggingen verliezen heeft gemaakt doordat de ingelegde gelden geheel verloren zijn gegaan. Volgens belanghebbende zijn deze verliezen aftrekbaar van het hiervoor vermelde genoten voordeel uit een werkzaamheid. Deze grief snijdt geen hout. Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende deze gelden binnen de privésfeer belegd, waardoor de hiermee samenhangende geleden beleggingsverliezen ook alleen de privésfeer raken. Deze verliezen zijn niet aftrekbaar.

Gewekt vertrouwen

2.12. Naar aanleiding van het bezwaar heeft er op 25 april 2008 een hoorgesprek plaatsgevonden tussen de inspecteur en belanghebbende. Van dit hoorgesprek is een verslag opgemaakt, waarin het volgende, voor zover hier van belang, staat vermeld:

“Wij hebben [belanghebbende] er op gewezen, dat de door hem verduisterde gelden fiscaal gezien inkomen vormen. Hij kan volgens hem te zijner tijd de ontvanger overtuigen van het feit, dat hij alles met beleggingen heeft verloren. De ontvanger zal de aanslagen dan wel in stand houden, doch niet invorderen.

2.13. De rechtbank begrijpt dat belanghebbende het gestelde in het verslag van het hoorgesprek, zoals hiervoor vermeld onder 2.12, heeft opgevat als een toezegging dat niet over zal worden gegaan tot het handhaven van de aanslag. Hij werd hierin, naar zijn zeggen, gesterkt door de lange tijdsduur tussen de datum van het hoorgesprek en de datum van de uitspraken op het bezwaar tegen de voorlopige aanslag 2005. Voor zover belanghebbende heeft bedoeld te stellen dat sprake is van een vaststellingsovereenkomst, faalt de grief. De passage in het hoorverslag kan niet worden geduid als een overeenkomst ter beëindiging van het tussen belanghebbende en de inspecteur bestaande geschil. Evenmin kan dit worden gekwalificeerd als een toezegging dat de aanslag zal worden vernietigd. De passage in het hoorverslag kan, naar het oordeel van de rechtbank, niet anders worden begrepen dan als een verwijzing door de inspecteur naar het invorderingsbeleid van de Ontvanger der rijksbelastingen. Van enig in rechte te honoreren beroep op het vertrouwensbeginsel is in de onderhavige procedure derhalve geen sprake.

2.14. Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

Schadevergoeding

2.15. Belanghebbende heeft de rechtbank verzocht om in geval van (al dan niet gehele) gegrondheid van het beroep hem een vertragingsschade toe te kennen, omdat de inspecteur nodeloos heeft gewacht met het doen van uitspraak op bezwaar. De rechtbank wijst het verzoek af nu het beroep ongegrond is verklaard.

2.16. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Deze uitspraak is gedaan op 27 december 2012 door mr. W.A.P. van Roij, voorzitter, mr. D. Hund en mr.drs. J.W.J. Huige, rechters, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. B.W. van Eeken-Liu, griffier.

De griffier, De voorzitter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 7 januari 2013

Rechtsmiddel