Rechtbank Den Haag, 08-08-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:10657, AWB-12_11004

Eiseres neemt het standpunt in dat niet kan worden nagevorderd omdat een nieuw feit ontbreekt en geen sprake is van kwade trouw. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en de navorderingsaanslag en tot toekenning van een integrale proceskostenvergoeding.

Verweerder stelt primair dat sprake is van een navordering rechtvaardigend nieuw feit en subsidiair dat sprake is van kwade trouw. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Ingevolge artikel 16, eerste lid, van de Awr kan verweerder, indien er sprake is van een feit dat grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld, de te weinig geheven belasting navorderen. Daarbij geldt dat een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, geen grond voor navordering kan opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is. Op verweerder rust de bewijslast aannemelijk te maken dat sprake is van een navordering rechtvaardigend nieuw feit of van kwade trouw. Naar het oordeel van de rechtbank is verweerder daarin niet geslaagd. Daarbij overweegt de rechtbank het volgende.

Verweerder heeft aangevoerd dat hij bij de primitieve aanslagregeling de vorming van een HIR heeft toegestaan voor het bedrag dat verband hield met de investering in 2008 in de VS omdat eiseres destijds de schijn had gewekt dat per ultimo 2006 een herinvesteringsvoornemen bestond dat zich mede uitstrekte tot die investering. De feitelijke vaststelling van het gerechtshof in zijn uitspraak onder 5 (rechtsoverweging 7.4) dat eind 2006 in het geheel geen voornemen tot herinvestering bestond als bedoeld in artikel 3.54 van de Wet IB 2001, is aldus verweerder, het nieuwe feit dat navordering rechtvaardigt.

De rechtbank volgt verweerder niet in zijn onder 13 gegeven standpunt. Naar blijkt uit de gedingstukken, hebben eiseres en verweerder in de fase van de primitieve aanslagregeling in 2009 en 2010 uitgebreid gecorrespondeerd over de vraag of en in hoeverre de vorming van een HIR mogelijk was, waarbij ook nadrukkelijk het investeringsvoornemen en de investering in de VS aan de orde zijn gekomen. Verweerder heeft vervolgens bij de vaststelling van de primitieve aanslag de vorming van een HIR toegestaan voor zover deze verband hield met de investering in de VS. Naar blijkt uit het door het gerechtshof opgestelde proces-verbaal van het verhandelde ter zitting, heeft verweerder aldaar verklaard dat het moeizaam was om van eiseres informatie boven water te krijgen ter zake van de investering in de VS en dat het toestaan van de vorming van een HIR bij de primitieve aanslag voor die investering als een soort coulance moet worden beschouwd. Uit die verklaring ter zitting leidt de rechtbank af dat verweerder - kennelijk zonder overtuigd te zijn van enig investeringsvoornemen in 2006 in de VS - de HIR destijds tot het bedrag van de investering in de VS zonder verder onderzoek welbewust heeft toegestaan. De rechtbank is van oordeel dat in dit licht bezien het enkele feit dat het gerechtshof in zijn uitspraak heeft geoordeeld dat eiseres in het geheel niet aannemelijk heeft gemaakt dat eind 2006 enig voornemen tot herinvestering als bedoeld in artikel 3.54 van de Wet IB 2001 heeft bestaan, niet heeft te gelden als een navordering rechtvaardigend nieuw feit.

Voor zover verweerder meent dat eiseres door af te zien van cassatieberoep, heeft erkend dat ultimo 2006 geen investeringsvoornemen in de VS bestond en dat daarmee sprake is van een nieuw feit, kan de rechtbank hem ook daarin niet volgen. Immers de bij de primitieve aanslag door verweerder toegestane HIR maakte geen onderdeel uit van het geschil in de procedure bij het gerechtshof. Eiseres had in zoverre dan ook geen belang bij het instellen van beroep in cassatie. Naar het oordeel van de rechtbank kan hieraan dan ook geen nieuw feit worden ontleend.

Met het oordeel dat geen sprake is van een nieuw feit is vervolgens aan de orde of sprake is van kwade trouw aan de zijde van eiseres. Verweerder heeft onvoldoende aangevoerd op grond waarvan kan worden geconcludeerd dat eiseres ter zake van het ontbreken van een investeringsvoornemen in de VS te kwader trouw was. Verweerder heeft ter ondersteuning van zijn standpunt met name gewezen op feiten en omstandigheden die betrekking hebben op een investeringsvoornemen in Nederland ([D]) ter zake van de ontwikkeling van de onroerende zaak [adres 2]. Die feiten en omstandigheden hebben echter geen betrekking op het investeringsvoornemen of de investering in de VS. Zo er al sprake zou zijn van kwade trouw bij eiseres met betrekking tot het investeringsvoornemen in [D], is dat voor onderhavig geschil niet relevant, aangezien verweerder de vorming van de HIR ter zake van dat voornemen bij (primitieve) aanslagregeling reeds heeft gecorrigeerd. Ook overigens heeft verweerder niet aannemelijk gemaakt dat eiseres kwade trouw kan worden verweten. De uitspraak van het gerechtshof noch het proces-verbaal van de zitting bieden voldoende steun voor het standpunt van verweerder dat eiseres expliciet heeft erkend dat zij destijds geen investeringsvoornemen in de VS had. Uit het proces-verbaal van de zitting van het gerechtshof blijkt weliswaar dat eiseres daar heeft verklaard dat de aankoop van de onroerende zaak in de VS in 2008 niet ter zake doet, omdat de investering in de VS niet relevant is voor die procedure, maar die verklaring kan, temeer nu eiseres zulks in de onderhavige procedure ook nadrukkelijk en gemotiveerd betwist, naar het oordeel van de rechtbank niet zo worden uitgelegd dat eiseres aldaar heeft verklaard ultimo 2006 in het geheel geen investeringsvoornemen in de VS te hebben gehad.

Nu geen sprake is van een nieuw feit of van kwade trouw als bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de Awr, is de navorderingsaanslag Vpb 2006 naar het oordeel van de rechtbank ten onrechte opgelegd. Gelet hierop komt de rechtbank niet meer toe aan de overige door partijen aangevoerde gronden.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen dient het beroep gegrond te worden verklaard en de navorderingsaanslag Vpb 2006 en de daarbij gegeven beschikking heffingsrente te worden vernietigd.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit) voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.179 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 235, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 472 en een wegingsfactor 1). Voor een hogere vergoeding ziet de rechtbank geen aanleiding. Daarbij overweegt de rechtbank het volgende.

Eiseres heeft verzocht om vergoeding van de werkelijke proceskosten. Voor een toekenning van een proceskostenvergoeding in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit is grond indien verweerder het verwijt treft dat hij de uitspraak op bezwaar doet, terwijl op dat moment duidelijk is dat die uitspraak in de daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden (Hoge Raad 13 april 2007, nr. 41 235, ECLI:NL:HR:2007:BA2802, BNB 2007/260). Anders dan eiseres bepleit, acht de rechtbank de door verweerder in bezwaar en beroep ingenomen standpunten niet dermate onhoudbaar dat hem een dergelijk verwijt kan worden gemaakt. De rechtbank wijst het verzoek om een integrale kostenvergoeding daarom af.