Rechtbank Den Haag, 16-05-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:7361, AWB-12_3620

Eiseres neemt primair het standpunt in dat de bovenverdieping vanaf de aankoop tot het verplichte privévermogen gerekend had moeten worden. Subsidiair beroept eiseres zich op het vertrouwensbeginsel. Meer subsidiair stelt eiseres dat sprake is van een bijzondere omstandigheid die alsnog keuzeherziening rechtvaardigt.

Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep en vermindering van de aanslag conform door haar ingenomen standpunten.

Verweerder heeft de standpunten van eiseres gemotiveerd betwist en concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Vast staat dat voorafgaand aan de aankoop van het pand de onderneming reeds vele jaren op de benedenverdieping werd uitgeoefend en daarin na die aankoop nog vele jaren is voortgezet. Daarom is de benedenverdieping – ook volgens partijen – steeds terecht tot het verplichte ondernemingsvermogen gerekend. Tevens staat vast dat de bovenverdieping bij de aankoop leeg stond en dus niet voorzag in de woonbehoefte van eiseres en haar echtgenoot en ook niet voor de onderneming werd gebruikt. Bij de aankoop was daarom sprake van keuzevermogen. Het stond de echtgenoot vrij de bovenverdieping tot zijn privévermogen of tot zijn ondernemingsvermogen te rekenen. Voor eiseres geldt hetzelfde bij het aangaan van de v.o.f. Uit de vaststaande feiten blijkt dat de echtgenoot en later ook eiseres er voor gekozen hebben de bovenverdieping steeds tot het ondernemingsvermogen te rekenen. Dat eiseres, naar zij stelt, het pand mede had gekocht met het oog op een toekomstvoorziening/belegging, maakt dit niet anders. Het standpunt dat de bovenverdieping als verplicht privévermogen had moeten worden aangemerkt, berust op een onjuiste rechtsopvatting mede gezien de arresten van de Hoge Raad van 13 juli 2007, nr. 43.298, LJN AZ2845 en nr. 43.698, LJN AZ2817 en van 17 september 2010, nr. 09/00332, LJN BL7968 (http://zoeken.rechtspraak.nl/resultpage.aspx?snelzoeken=true&searchtype=ljn&ljn=BL7968&vrije_tekst=). Met het als verplicht privévermogen aanmerken van de bovenverdieping zouden de grenzen der redelijkheid worden overschreden. Het primaire standpunt van eiseres faalt daarom.

In verband met de inwerkingtreding van de Wet inkomstenbelasting 2001 is bij besluit van de staatssecretaris van Financiën van 23 mei 2001, nr. RTB2001/220M, goedgekeurd dat die inwerkingtreding een bijzondere omstandigheid vormde, die een keuzeherziening van de vermogensetikettering rechtvaardigde. Als voorwaarde werd gesteld dat de keuzeherziening moest plaatsvinden op 1 januari 2001. Vast staat dat eiseres haar keuze toen niet heeft herzien. In dit verband neemt zij niettemin het standpunt in alsnog de keuze te kunnen herzien, omdat zij zich destijds niet bewust was van die mogelijkheid. Dat eiseres niet op de hoogte is geweest van de herzieningsmogelijkheid, verschaft haar niet alsnog die mogelijkheid. Voorts kan de rechtbank eiseres op dit punt niet volgen nu zij die keuze wel tijdig kenbaar heeft gemaakt met betrekking tot het pand [adres 2/2a] waarvan zij sinds 1998 eigenaar was.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres geen feiten en omstandigheden aangedragen op grond waarvan zij het in rechte te honoreren vertrouwen kon ontlenen dat verweerder een keuzeherziening ook voor de bovenverdieping zou volgen. Het feit dat met verweerder een akkoord is bereikt over de keuzeherziening voor [adres 2/2a], vormt niet een dergelijke omstandigheid. Daarom faalt het beroep van eiseres op het vertrouwensbeginsel.

Gelet op het voorgaande zal de rechtbank het beroep ongegrond verklaren. Bij ongegrondverklaring van het beroep is de hoogte van het belastbare inkomen uit werk en woning zoals vastgesteld door verweerder, niet in geschil.