Rechtbank Den Haag, 16-05-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:7379, AWB-12_3618

Eiser neemt primair het standpunt in dat de bovenverdieping vanaf de aankoop tot het verplichte privévermogen gerekend had moeten worden. Subsidiair beroept eiser zich op het vertrouwensbeginsel. Meer subsidiair stelt eiser dat sprake is van een bijzondere omstandigheid die alsnog keuzeherziening rechtvaardigt.

Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep en vermindering van de aanslag conform de door hem ingenomen standpunten.

Verweerder heeft de standpunten van eiser gemotiveerd betwist en concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Vast staat dat voorafgaand aan de aankoop van het pand de onderneming reeds vele jaren op de benedenverdieping werd uitgeoefend en daarin na die aankoop nog vele jaren is voortgezet. Daarom is de benedenverdieping – ook volgens partijen – steeds terecht tot het verplichte ondernemingsvermogen gerekend. Tevens staat vast dat de bovenverdieping bij de aankoop leeg stond en dus niet voorzag in de woonbehoefte van eiser en zijn echtgenote en ook niet voor de onderneming werd gebruikt. Bij de aankoop was daarom sprake van keuzevermogen. Het stond eiser vrij de bovenverdieping tot zijn privévermogen of tot zijn ondernemingsvermogen te rekenen. Uit de vaststaande feiten blijkt dat eiser en later ook zijn echtgenote er voor gekozen hebben de bovenverdieping steeds tot het ondernemingsvermogen te rekenen. Dat eiser, naar hij stelt, het pand mede had gekocht met het oog op een toekomstvoorziening/belegging, maakt dit niet anders. Het standpunt dat de bovenverdieping als verplicht privévermogen had moeten worden aangemerkt, berust op een onjuiste rechtsopvatting mede gezien de arresten van de Hoge Raad van 13 juli 2007, nr. 43.298, LJN AZ2845 en nr. 43.698, LJN AZ2817 en van 17 september 2010, nr. 09/00332, LJN BL7968 (http://zoeken.rechtspraak.nl/resultpage.aspx?snelzoeken=true&searchtype=ljn&ljn=BL7968&vrije_tekst=). Met het als verplicht privévermogen aanmerken van de bovenverdieping zouden de grenzen der redelijkheid worden overschreden. Het primaire standpunt van eiser faalt daarom.

In verband met de inwerkingtreding van de Wet inkomstenbelasting 2001 is bij besluit van de staatssecretaris van Financiën van 23 mei 2001, nr. RTB2001/220M, goedgekeurd dat die inwerkingtreding een bijzondere omstandigheid vormde, die een keuzeherziening van de vermogensetikettering rechtvaardigde. Als voorwaarde werd gesteld dat de keuzeherziening moest plaatsvinden op 1 januari 2001. Vast staat dat eiser zijn keuze toen niet heeft herzien. In dit verband neemt hij niettemin het standpunt in alsnog de keuze te kunnen herzien, omdat hij zich destijds niet bewust was van die mogelijkheid. Dat eiser niet op de hoogte is geweest van die herzieningsmogelijkheid, verschaft hem niet alsnog die mogelijkheid. Voorts kan de rechtbank eiser op dit punt niet volgen nu hij die keuze wel tijdig kenbaar heeft gemaakt met betrekking tot het pand [adres 2/2a] waarvan hij sinds 1998 eigenaar was.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser geen feiten en omstandigheden aangedragen op grond waarvan hij het in rechte te honoreren vertrouwen kon ontlenen dat verweerder een keuzeherziening ook voor de bovenverdieping zou volgen. Het feit dat met verweerder een akkoord is bereikt over de keuzeherziening voor [adres 2/2a], vormt niet een dergelijke omstandigheid. Daarom faalt het beroep van eiser op het vertrouwensbeginsel.

Gelet op het voorgaande zal de rechtbank het beroep ongegrond verklaren. Bij ongegrondverklaring van het beroep is de hoogte van het belastbare inkomen uit werk en woning zoals vastgesteld door verweerder, niet in geschil.