Rechtbank Den Haag, 29-05-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:7687, AWB-12_4870

Op 18 februari 2005 hebben de Belgische autoriteiten op basis van de Europese Richtlijn 77/799/EEG (hierna: de Richtlijn) in het kader van een zogenoemde spontane uitwisseling van inlichtingen fotokopieën verstrekt aan de FIOD-ECD Team Internationaal, welke bij een huiszoeking in België in beslag waren genomen. De belastingdienst heeft naar aanleiding van deze gegevens vervolgens onderzoek gedaan, later bekend geworden als het project Bank Zonder Naam. Het onderzoek richtte zich op het vaststellen van de identiteit van Nederlandse rekeninghouders bij de Van Lanschot Bankiers (Luxemburg) SA te Luxemburg (hierna: VLB), waarvan de gegevens waren vermeld op vorengenoemde fotokopieën (hierna: de renseignementen). In maart 2007 zijn de eerste geïdentificeerde belastingplichtigen aangeschreven.

Eiser, geboren op[datum] 1941, is gehuwd met [Y]. Eiser is in 1995 en volgende jaren beschreven voor de inkomsten- en vermogensbelasting. Hij heeft in zijn aangiften geen inkomens- of vermogensbestanddelen opgenomen die betrekking hebben op een rekening bij de VLB.

Verweerder heeft eiser bij brief van 7 maart 2007 verzocht gegevens en inlichtingen te verstrekken ter zake van zijn in het buitenland aangehouden bankrekeningen. Verweerder heeft eiser daarbij onder meer gewezen op artikel 47, eerste lid, onderdeel a, artikel 49, artikel 25, zesde lid, onderdeel b, en artikel 27e, onderdeel b, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr). Als bijlage bij deze brief is een tweetal formulieren gevoegd: een formulier “Verklaring In het buitenland aangehouden bankrekening(en)” en een formulier “Opgaaf In het buitenland aangehouden bankrekening(en)”. In die formulieren wordt van eiser gevraagd om – onder vermelding van onder andere rekeningnummers, namen van buitenlandse banken en jaren van opening van de rekeningen – aan te geven van welke in het buitenland aangehouden bankrekeningen hij rekeninghouder is geweest.

Bij brief van 12 maart 2007 heeft eiser verweerder om nadere informatie verzocht. Bij brief van 28 maart 2007 heeft verweerder eiser verzocht om telefonisch contact op te nemen voor het maken van een afspraak. Bij brief van 4 april 2007 verzoekt de gemachtigde verweerder om nadere informatie. Bij brief van 3 juli 2007 heeft verweerder aangegeven dat hij de aanwezige informatie niet vrijgeeft en heeft hij, onder verwijzing naar artikel 47 van de Awr, verzocht om nadere gegevens. Bij brief van 10 oktober 2007 heeft verweerder, onder verwijzing naar de vragenbrief van 7 maart 2007 en artikel 47 van de Awr, een herinneringsbrief aan eiser gestuurd.

Bij brief van 9 januari 2008 heeft de gemachtigde tegen vorengenoemde navorderingsaanslagen, verhogingen en vergrijpboete een pro-forma bezwaarschrift ingediend. Daarbij heeft de gemachtigde van eiser om inzage van de op de zaak betrekking hebbende stukken verzocht.

Bij brief van 10 februari 2009 heeft verweerder eiser in kennis gesteld van zijn voornemen om van eisers aangifte inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen voor het jaar 2006 af te wijken en daarbij een vergrijpboete van 100% op te leggen. Met dagtekening 31 oktober 2009 is aan eiser de aangezegde aanslag en vergrijpboete opgelegd. Bij brief van 2 maart 2010, ontvangen door verweerder op 3 maart 2010, heeft eiser hiertegen een pro-forma bezwaarschrift ingediend.

Bij brief van 8 november 2010 heeft verweerder eiser in kennis gesteld van zijn voornemen om van eisers aangifte inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen voor het jaar 2007 af te wijken en daarbij een vergrijpboete van 100% op te leggen. Met dagtekening 26 november 2010 is aan eiser de aangezegde aanslag en vergrijpboete opgelegd.

Bij brief van 18 april 2011 heeft verweerder eiser verzocht om over het jaar 2008 nadere gegevens, waaronder gegevens van zijn VLB-rekening, te verstrekken. Bij brief van 5 mei 2011 heeft eiser hierop gereageerd en ontkend een rekening bij de VLB te hebben. Voorts heeft eiser aangegeven op 14 maart 2008 uit eigen middelen een woning in Spanje te hebben gekocht voor € 157.950. Verweerder heeft bij brief van 30 mei 2011 nog nadere vragen gesteld over de woning in Spanje en de financiering daarvan.

Bij brief van 10 augustus 2011 heeft verweerder op eisers motivering van het bezwaar van 23 april 2008 betreffende in 6. genoemde navorderingsaanslagen gereageerd. Daarin is verweerder uitgebreid ingegaan op eisers bezwaren. Voorts heeft hij aangegeven voornemens te zijn om de bezwaren tegen alle navorderingsaanslagen en de aanslagen over de jaren 2005 tot en met 2007 af te wijzen en heeft hij de gemachtigde van eiser in de gelegenheid gesteld om te worden gehoord. De gemachtigde van eiser heeft hiervan geen gebruik gemaakt.

De door verweerder ten aanzien van de VLB-rekening nagevorderde en gecorrigeerde bedragen zijn volledig bij eiser in aanmerking genomen.

De in de navorderingsaanslagen begrepen verhogingen dan wel vergrijpboetes zijn op de voet van respectievelijk artikel 18, eerste lid, van de Awr (tekst tot en met 1997) en artikel 67e van de Awr (tekst vanaf 1998) opgelegd. De in de aanslagen begrepen vergrijpboetes zijn op de voet van artikel 67d van de Awr opgelegd.

Eiser concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar, vernietiging van de navorderingsaanslagen, verhogingen, vergrijpboetes en de bij de navorderingsaanslagen in rekening gebrachte heffingsrenten, alsmede vermindering van de aanslagen overeenkomstig, naar de rechtbank begrijpt, de ingediende aangiften en een dienovereenkomstige vermindering van de bij de aanslagen in rekening gebrachte heffingsrenten.

Voor de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

De dagtekening van de aanslag over het jaar 2006 is 31 oktober 2009. Gesteld noch gebleken is dat de aanslag later dan 31 oktober 2009 bekend is gemaakt. Het bepaalde in artikel 6:7 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in verbinding met artikel 22j van de Awr brengt alsdan mee dat in dit geval de bezwaartermijn op 12 december 2009 eindigde. Feiten en omstandigheden die de te late indiening, ontvangst van het bezwaar bij verweerder is 3 maart 2010, verschoonbaar maken, zijn niet gesteld of gebleken. Van een situatie als bedoeld in artikel 6:11 van de Awb, die aan niet-ontvankelijkverklaring in de weg zou staan, is dan ook geen sprake. Verweerder heeft het bezwaar tegen de aanslag over het jaar 2006 alsmede het bezwaar tegen de in die aanslag begrepen vergrijpboete dan ook terecht niet-ontvankelijk verklaard. Het beroep tegen die uitspraak op bezwaar is derhalve ongegrond.

Eiser neemt het standpunt in dat verweerder niet alle op de zaak betrekking hebbende stukken heeft overgelegd. Meer specifiek voert eiser aan dat verweerder niet volledig heeft voldaan aan de tussenuitspraak van 15 juni 2010, dat verweerder een achttal door hem gespecificeerde stukken niet heeft ingebracht en dat de rechtbank voor wat betreft de overlegging en geheimhouding van de rekeningstandenlijsten B1, B2 en B6, in afwijking van de tussenuitspraak van 15 juni 2010, moet uitgaan van de beslissing van de geheimhoudingskamer van de rechtbank Haarlem van 23 september 2011.

De enkelvoudige geheimhoudingskamer van deze rechtbank heeft op 15 juni 2010 in een aantal vergelijkbare VLB-zaken van andere eisers, op de voet van artikel 8:29, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) een tussenuitspraak gedaan inzake de op de VLB-zaken betrekking hebbende stukken en het beroep van verweerder op geheimhouding daarvan (gepubliceerd op rechtspraak.nl onder LJN BM8231). De in de tussenuitspraak gegeven uitgangspunten en oordelen hebben naar het oordeel van de rechtbank ook voor de onderhavige zaken te gelden. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding om met betrekking tot de door eiser genoemde rekeningenstandenlijsten nu anders te beslissen dan in de tussenuitspraak van 15 juni 2010 is gedaan.

Met eiser is de rechtbank van oordeel dat verweerder niet volledig heeft voldaan aan de tussenuitspraak van 15 juni 2010. Ingevolge artikel 8:31 van de Awb kan de rechtbank daaraan de gevolgen verbinden die haar geraden voorkomen. De rechtbank ziet er in dit geval van af om aan de weigering van verweerder om de betreffende namen in te brengen gevolgen te verbinden. Gelet op de gegevens waarover de rechtbank thans beschikt, heeft de rechtbank de betreffende namen voor de beoordeling van het onderhavige geschil niet nodig. Ook overigens is niet aannemelijk geworden dat eiser door de weigering van verweerder om de betreffende namen te verstrekken in zijn procesbelangen is geschaad.

Verweerder heeft in het verweerschrift aangegeven dat hij het geanonimiseerde memo inzake zogeheten meewerkers in eerdere rekeningprojecten – bijlage E in de tussenuitspraak – als bijlage bij het verweerschrift heeft gevoegd. Voormeld stuk vormt echter geen bijlage van het verweerschrift. Eiser heeft in zijn pleitnota niets aangevoerd over dit memo. Nu voormeld stuk bij verweerder beschikbaar is, de gemachtigde, gelet ook op zijn vertegenwoordiging in diverse andere VLB-zaken, met dit stuk bekend moet worden geacht, en hij in zijn pleitnota verder niets omtrent het memo heeft aangevoerd, ziet de rechtbank in de omstandigheid, dat in het onderhavige geval het memo abusievelijk in de stukken ontbreekt, geen aanleiding om het onderzoek te heropenen dan wel hieraan enige gevolgen te verbinden.

Eiser heeft voorts aangevoerd dat verweerder de volgende stukken in het geding dient te brengen:

agendapunten en bijbehorende verslagen in het kader van het Project Bank Zonder Naam:

agendapunten en bijbehorende verslagen betrekking hebbende op de kick-off bijeenkomsten gehouden op 16 en 17 november 2006;

de e-mail van 20 november 2006 waarin verzocht wordt de verzending van de vragenbrief aan belanghebbende op te schorten;

het verslag van 21 november 2006 inzake de wijze van identificatie;

de brief van 5 december 2006 waarin de belastingregio’s worden geïnformeerd over het verzenden van de vragenbrief aan belanghebbende;

agendapunten en bijbehorende verslagen van alle bijeenkomsten gehouden door de betrokken belastingregio’s in het kader van de afpersingskwestie;

verslag van de positieve uitkomsten van de extra identificatiecheck en chi-kwadraattoets;

stukken inzake de vermeende afpersing van de onderhavige bankinstelling.

Verweerder heeft de e-mails van 20 november 2006 en 5 december 2006, waarin alleen de namen van individuele belastingambtenaren zijn geanonimiseerd, overgelegd. Voorts heeft verweerder ambtsedige verklaringen overgelegd van drie projectleiders van het project Bank Zonder Naam. Het betreft de volgende verklaringen:

-

een ambtsedige verklaring van [D], opgemaakt op 20 september 2011;

-

een ambtsedige verklaring van [E], opgemaakt op 20 september 2011;

-

een ambtsedige verklaring van [F], opgemaakt op 20 juli 2011.

Gelet op de door verweerder in het geding gebrachte e-mails en verklaringen is de rechtbank van oordeel dat verweerder alle op de zaken betrekking hebbende stukken in het geding heeft gebracht. De rechtbank ziet geen aanleiding om aan de weigering van verweerder om de betreffende namen in de e-mails in te brengen gevolgen te verbinden. Evenmin acht de rechtbank aannemelijk geworden dat eiser door de weigering van verweerder om de betreffende namen te verstrekken in zijn procesbelangen is geschaad. Voor wat betreft de overige door eiser verzochte stukken geldt dat het verzoek van eiser te algemeen is gesteld. Evenmin is aannemelijk gemaakt dat van de betreffende bijeenkomsten verslagen voorhanden zijn.

Met de bij het verweerschrift gevoegde stukken heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank voorts, anders dan eiser heeft betoogd, alle relevante stukken voor de cijfermatige onderbouwing van de redelijke schatting ingebracht.

De stelling van eiser dat sprake is van onrechtmatig verkregen bewijs, omdat zowel de Belgische- als de Nederlandse autoriteiten de onder 1. genoemde Richtlijn hebben geschonden doordat zij de Luxemburgse autoriteiten niet hebben verzocht of de gegevens opgenomen in de gestolen fotokopieën voor fiscale doeleinden mochten worden gebruikt, faalt. De rechtbank heeft daarbij in aanmerking genomen dat de Richtlijn uitsluitend is gericht tot de lidstaten en dat belastingplichtigen, zoals eiser, daaraan geen rechten kunnen ontlenen (vgl. Hof van Justitie 27 september 2007, C-184/05, BNB 2008/13 (Twoh International BV)). Bovendien is de Richtlijn niet van toepassing op door een lidstaat (België) aan een derde lidstaat (Nederland) doorgegeven inlichtingen die weliswaar afkomstig zijn uit een andere lidstaat (Luxemburg), maar niet aan de doorgevende staat zijn verstrekt door de bevoegde autoriteit van die andere lidstaat (vgl. Hoge Raad 4 juni 2010, nr. 09/00212, LJN BM0137). Nu vaststaat dat België de aan Nederland doorgegeven inlichtingen niet op basis van de Richtlijn van Luxemburg maar op andere wijze heeft ontvangen, is de Richtlijn in het onderhavige geval niet van toepassing. Voor het stellen van prejudiciële vragen ziet de rechtbank gezien het vorenstaande geen aanleiding.

Voorts mag verweerder naar het oordeel van de rechtbank de gegevens in de gestolen fotokopieën als bewijsmiddel gebruiken. De rechtbank acht daarbij van belang dat de Nederlandse fiscus in het bezit van de gestolen fotokopieën is gekomen doordat de Belgische autoriteiten deze gegevens spontaan op basis van de Richtlijn aan de Nederlandse autoriteiten hebben verstrekt. Indien al kan worden aangenomen dat de fotokopieën op strafrechtelijk onrechtmatige wijze door de Belgische autoriteiten zijn verkregen, dan zijn de gegevens door de Nederlandse fiscus naar het oordeel van de rechtbank niet verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht dat het gebruik van die gegevens ontoelaatbaar moet worden geacht. De rechtbank heeft daarbij in aanmerking genomen dat er geen enkele aanwijzing is dat de Belgische overheid de hand heeft gehad in de ontvreemding van gegevens van de VLB en dat ook anderszins voor de Nederlandse belastingautoriteiten geen redenen bestonden om aan te nemen dat bij de verkrijging van de gegevens een zo fundamenteel recht van de in die gegevens vermelde personen was geschonden dat het instellen van een nader onderzoek naar de fiscale relevantie van die gegevens ontoelaatbaar moest worden geoordeeld (vgl. Hoge Raad 21 maart 2008, nr. 43 050, LJN BA8179).

De rechtbank ziet voorts, gelet op de toelichting die is ontvangen van de Belgische autoriteiten bij de brief van 18 februari 2005en hetgeen verweerder daartoe overigens heeft aangevoerd, geen aanleiding om aan de aard en herkomst van de in de renseignementen opgenomen gegevens, als ook de betrouwbaarheid van de inhoud daarvan, te twijfelen. Bovendien valt ook uit de informatie die van de meewerkende VLB-spaarders is verkregen niet af te leiden dat er sprake zou zijn van onjuiste of onbetrouwbare informatie. Derhalve dient naar het oordeel van de rechtbank van de juistheid van de in de renseignementen opgenomen gegevens te worden uitgegaan. Hetgeen eiser overigens op dit punt heeft aangevoerd, kan evenmin aan voormeld oordeel afdoen. Aan de enkele, blote stelling van eiser dat de VLB na voorlegging van de renseignementen heeft ontkend dat deze afkomstig zijn uit de interne administratie van de VLB, gaat de rechtbank voorbij, nu eiser zijn stelling niet nader met bewijsstukken heeft onderbouwd.

De rechtbank stelt voorop dat, gelet op de ontkenning daarvan door eiser, op verweerder de bewijslast rust dat eiser houder is (geweest) van een bankrekening bij de VLB. Verweerder heeft de gegevens van de rekeninghouders zoals vermeld op de renseignementen vergeleken met de gegevens in het geautomatiseerde systeem Beheer van Relaties van de belastingdienst (hierna: het BVR-systeem). Het BVR-systeem wordt voor wat betreft natuurlijke personen gevoed met gegevens uit de gemeentelijke basisadministratie. Uit de door verweerder ingebrachte resultaatprints uit het BVR-systeem valt op te maken dat de naamcombinatie [X]-[Y] een unieke treffer oplevert en dat deze unieke treffer eiser en zijn echtgenote betreft. De rechtbank heeft geen aanleiding om aan de juistheid van deze uitkomsten te twijfelen. Gelet op de combinatie van de achternaam van eiser tezamen met de achternaam van zijn echtgenote en de omstandigheid dat uit het BVR-systeem naar voren komt dat de achternamen van eiser en zijn echtgenote een unieke naamcombinatie betreft, heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank aannemelijk gemaakt dat eiser, al dan niet tezamen met zijn echtgenote, rekeninghouder is (geweest) van de in de renseignementen vermelde rekening met nummer [nummer 1].

Eiser heeft gesteld dat verweerder in dit geval geen gebruik mocht maken van de verlengde navorderingstermijn, nu verweerder meer tijd heeft genomen dan redelijkerwijs noodzakelijk was voor het verkrijgen van de inlichtingen die nodig zijn voor het bepalen van de verschuldigde belasting. Verweerder is evenmin voldoende voortvarend geweest met het opleggen van de navorderingsaanslagen.

Naar aanleiding van het arrest van het Hof van Justitie van 11 juni 2009, X en E.H.A. Passenheim-van Schoot, C-155/08 en C-157/08, BNB 2009/222, heeft de Hoge Raad in zijn arresten van 26 februari 2010, nrs. 43 050bis en 43 670bis, LJN BJ9092 en LJN BJ9120, regels geformuleerd die in verband met het door het Hof van Justitie genoemde evenredigheidsbeginsel in acht moeten worden genomen bij het opleggen van een navorderingsaanslag met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn op een tijdstip waarop de ten aanzien van binnenlandse tegoeden geldende vijfjaarstermijn is verstreken. Op grond van deze regels moet, na het verkrijgen van aanwijzingen van het bestaan van de in het buitenland aangehouden spaartegoeden, het tijdsverloop worden aanvaard dat noodzakelijkerwijs is gemoeid met: (i) het verkrijgen van de inlichtingen die nodig zijn voor het bepalen van de verschuldigde belasting, en tevens (ii) het met redelijke voortvarendheid voorbereiden en vaststellen van een navorderingsaanslag aan de hand van de gegevens die de inspecteur ter beschikking staan. Niet van belang is of de aanwijzingen zijn verkregen voor of na afloop van de reguliere navorderingstermijn van 5 jaar en of sprake is van een bankgeheim in het land waar de tegoeden zich bevinden.

De navorderingsaanslagen over de jaren 1997 tot en met 2001 zijn, naar tussen partijen kennelijk niet in geschil is, opgelegd met gebruikmaking van de twaalfjaarstermijn als bedoeld in artikel 16, vierde lid, van de Awr (hierna: de verlengde navorderingstermijn). De navorderingsaanslagen over de jaren 2003 en 2004 zijn, anders dan eiser voor die jaren heeft betoogd, binnen de reguliere navorderingstermijn van vijf jaar opgelegd.

Naar het oordeel van de rechtbank dient voor vaststelling van het moment waarop verweerder voor het eerst aanwijzingen heeft gekregen van het bestaan van de VLB-rekening van eiser, te worden uitgegaan van het moment waarop de FIOD-ECD Team Internationaal de door de Belgische autoriteiten verstrekte gegevens heeft ontvangen, te weten 18 februari 2005 (vgl. Hoge Raad 20 april 2012, nr. 11/03542, LJN BW3349). Gelet op vorengenoemd arrest faalt het door verweerder ter zitting ingenomen standpunt dat in het onderhavige geval voor het aanvangstijdstip moet worden uitgegaan van het moment waarop de regio-inspecteur op de hoogte is gesteld van de identificatie van eiser als rekeninghouder. De door verweerder op dit punt aangehaalde jurisprudentie – Hoge Raad van 26 september 2003, nr. 37 088, LJN AF4151 – is immers slechts van toepassing voor de beoordeling van de vraag of sprake is van een nieuw feit dan wel van een ambtelijk verzuim. Ook het subsidiaire standpunt van verweerder dat moet worden uitgegaan van het moment van identificatie van eiser faalt. De rechtbank kent aan het beroep van verweerder op een conclusie van Advocaat-Generaal Wattel, naar de rechtbank begrijpt de conclusie van 18 augustus 2009, behorende bij de hiervoor in 37. genoemde arresten, geen doorslaggevende betekenis toe, nu de Hoge Raad dit onderdeel van de conclusie niet in zijn arresten heeft overgenomen. Het beroep van verweerder op het arrest van de Hoge Raad van 8 februari 2013, nr. 12/01996, LJN BZ0568, kan evenmin tot een ander oordeel leiden, nu in het aldaar voorliggende geval, anders dan hier het geval is, het om een vrijwillige inkeerder ging en verweerder pas voor het eerst over aanwijzingen beschikte nadat die vrijwillige inkeerder zijn identiteit had bekendgemaakt.

De navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 1996 tot en met 2001 en de navorderingsaanslagen vermogensbelasting over de jaren 1997 tot en met 2000 zijn met dagtekening 29 november 2008 opgelegd, derhalve elf maanden later dan de eerste serie navorderingsaanslagen. De rechtbank is van oordeel dat verweerder ook bij het opleggen van deze navorderingsaanslagen voldoende voortvarend heeft gehandeld. Daarbij heeft de rechtbank het volgende in aanmerking genomen.

Verweerder heeft gesteld dat eiser gedurende de gehele periode vanaf 1995 tot en met 2008 heeft beschikt over de VLB-rekening met nummer [nummer 1]. De hoogte van de saldi van die rekening op 21 december 1994, 5 september 1996 en 28 november 1996 alsmede de wijze waarop die saldi zijn belegd, nagenoeg geheel in obligaties en beleggingsfondsen, wijst op een belegging voor de lange termijn. Nu voorts uit de overgelegde aangiftegegevens valt op te maken dat het binnenlandse vermogen van eiser in de jaren na 1996 niet substantieel in omvang is toegenomen, en de herkomst van de financiering van de in 2008 aangekochte woning in Spanje onbekend is, hetgeen wijst op een nieuw vermogen in 2008, acht de rechtbank, een en ander in onderling verband bezien, aannemelijk dat eiser gedurende de gehele door verweerder in aanmerking genomen periode houder was voormelde VLB-rekening. Eiser heeft onvoldoende aangevoerd waaruit het tegendeel volgt.

Verweerder neemt het standpunt in dat eiser niet heeft voldaan aan de inlichtingenverplichting als bedoeld in artikel 47 van de Awr en dat eiser evenmin de vereiste aangiften heeft gedaan.

Gelet op hetgeen hiervoor onder 35. en 45. is overwogen, moet het er voor worden gehouden dat eiser in de onderhavige jaren houder was van de in de renseignementen vermelde VLB-rekening met nummer [nummer 1]. Vaststaat dat de saldi en inkomsten van die rekening niet in de aangiften van eiser en zijn echtgenote zijn aangegeven. Gelet op de hoogte van de saldi van de VLB-rekening van eiser, zoals vermeld in de renseignementen, acht de rechtbank aannemelijk dat het bedrag aan belasting dat daardoor niet zou worden geheven relatief en absoluut omvangrijk is en dat eiser dat wist of zich daarvan bewust moet zijn geweest. Aldus heeft eiser niet de vereiste aangiften gedaan. De rechtbank is daarom van oordeel dat ingevolge het bepaalde in artikel 27e, eerste lid, van de Awr (tekst vanaf 1 juli 2011) de bewijslast dient te worden omgekeerd.

Nu de bewijslast wegens het niet doen van de vereiste aangiften reeds is omgekeerd, komt de rechtbank niet meer toe aan de beoordeling van de vraag of de bewijslast ook moet worden omgekeerd op de grond dat eiser niet aan de inlichtingenverplichting heeft voldaan.

Gelet op het vorenoverwogene is de rechtbank gehouden de beroepen, ingevolge artikel 27e, eerste lid, van de Awr (tekst vanaf 1 juli 2011), ongegrond te verklaren, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn, waarbij het op de weg van eiser ligt om overtuigend aan te tonen dat de uitspraken op bezwaar niet in stand kunnen blijven. Naar het oordeel van de rechtbank is eiser daarin niet geslaagd. De enkele, blote stelling van eiser dat hij de VLB heeft aangeschreven om een bewijs te krijgen dat hij geen rekeninghouder bij die bank is (geweest) en dat een reactie van de VLB is uitgebleven, is daarvoor onvoldoende.

De rechtbank verwerpt voorts eisers stelling dat de schatting van verweerder niet controleerbaar zou zijn, nu verweerder, zoals ook onder 30. is overwogen, alle relevante stukken voor de cijfermatige onderbouwing van de redelijke schatting heeft ingebracht.

Wel dienen de (navorderings-)aanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 2001 tot met 2005, 2007 en 2008, overeenkomstig het standpunt van verweerder als vermeld in 20., te worden verminderd. Dit in verband met het feit dat, zoals verweerder heeft bepleit, op grond van artikel 2.17, vierde lid (na 2006: derde lid), van de Wet inkomstenbelasting 2001 niet meer dan de helft van het saldo van de VLB-rekening over die jaren aan eiser dient te worden toegerekend.

Met betrekking tot de verhogingen en de vergrijpboetes – behoudens de in de aanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2006 begrepen vergrijpboete – stelt de rechtbank voorop dat op verweerder de bewijslast rust dat het aan opzet van eiser is te wijten dat hij in elk van de jaren voor de belastingheffing relevante tegoeden en rentebaten niet heeft verantwoord.

Daar het voorts van algemene bekendheid is dat banktegoeden en inkomsten daaruit moeten worden aangegeven voor de heffing van de inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen en de vermogensbelasting, en Nederlandse banken verplicht zijn opgave te doen aan de fiscus van de bij hen aangehouden rekeningen, heeft eiser door omvangrijke bedragen te storten op een rekening in een land met een bankgeheim dit geld en de daaruit ontvangen inkomsten gedurende een lange reeks van jaren bewust aan het zicht van de fiscus onttrokken. Vorengenoemde omstandigheden maken dat sprake is van omstandigheden die in beginsel in elk van de nog in geding zijnde jaren een verhoging en vergrijpboetes van 100% van de verschuldigde belastingbedragen rechtvaardigen.

De door eiser gestelde schending van de motiveringsplicht door verweerder kan evenmin tot een matiging van de verhogingen en vergrijpboetes leiden. Van een schending van die plicht is de rechtbank overigens niet gebleken.

De in de aanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2005 begrepen vergrijpboete ziet, naast de VLB-correctie (boete van € 2.865 (30% x € 9.550)), op een door verweerder aangebrachte correctie ter zake van het ten onrechte extra in aanmerking genomen bedrag aan heffingvrij vermogen ten bedrage van € 43.500. De hoogte van voormelde correctie bedraagt € 1.740 (4% x € 43.500), waarover verweerder eveneens een vergrijpboete van 100% heeft berekend (€ 522 (30% x € 1.740)). Nu verweerder op dit punt ten aanzien van de boete niets heeft aangevoerd, dient de boete ten aanzien van deze correctie te komen vervallen.

Voorts dienen de in de (navorderings-)aanslagen inkomstenbelasting / premies volksverzekeringen over de jaren 2001 tot en met 2005, 2007 en 2008 begrepen verhogingen en vergrijpboetes evenredig te worden verminderd in verband met de hiervoor onder 53. genoemde verlagingen van de belastbare inkomens uit sparen en beleggen voor die jaren.

Eiser heeft ten slotte met betrekking tot de verhogingen en de vergrijpboetes een beroep gedaan op de overschrijding van de redelijke termijn.

Het vorenstaande brengt mee dat op het moment waarop de rechtbank uitspraak doet er voor de in de eerste serie navorderingsaanslagen begrepen verhogingen en vergrijpboete sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn met één jaar. Voor de in de tweede serie navorderingsaanslagen begrepen verhogingen en vergrijpboets is op grond van het vorenstaande sprake van een overschrijding van de redelijke termijn met elf maanden. Voor de in de aanslagen over de jaren 2005 en 2007 begrepen vergrijpboetes is op grond van het vorenstaande sprake van een overschrijding van de redelijke termijn met respectievelijk één jaar (2005) en één maand (2007). Voor de in de aanslag over het jaar 2008 begrepen vergrijpboete is geen sprake van overschrijding van de redelijke termijn.

Op grond van het vorenoverwogene matigt de rechtbank de in de eerste serie navorderingsaanslagen begrepen verhogingen en vergrijpboete met 10%, de in de tweede serie navorderingsaanslagen en in de aanslag over het jaar 2005 begrepen verhogingen en vergrijpboetes met 10% en de in de aanslag over het jaar 2007 begrepen vergrijpboete met 5% (vgl. Hof Amsterdam 2 juli 2009, nr. 04/03329, LJN BJ1298).

De verhogingen en vergrijpboetes dienen overeenkomstig het vorenoverwogene in 60., 61., en 66. te worden verminderd.

Verweerder heeft aannemelijk gemaakt dat hij de in rekening gebrachte heffingsrenten conform de wettelijke bepalingen en niet te hoog heeft vastgesteld. De rechtbank volgt eiser niet in zijn betoog dat verweerder op grond van het vertrouwens- en zorgvuldigheidsbeginsel voor de onderhavige (navorderings-)aanslagen over een kortere periode heffingsrente mag berekenen dan hij heeft gedaan. De jurisprudentie waarnaar eiser verwijst (Hoge Raad 28 maart 2001, nr. 35 968, LJN AB0764 en Hoge Raad 25 september 2009, nr. 07/13362, LJN BJ8524), brengt de rechtbank niet tot een ander oordeel. Deze jurisprudentie ziet op gevallen waarbij aangifte wordt gedaan en de aanslag conform de aangifte wordt opgelegd, middels een voorlopige aanslag dan wel een reguliere (primitieve) aanslag, en juist niet op gevallen als de onderhavige waarbij correcties op de aangifte(n) aan de orde zijn.

Wel dienen de in rekening gebrachte heffingsrenten, in verband met de onder 53. genoemde verminderingen van de (navorderings-)aanslagen dienovereenkomstig te worden verminderd.

Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden, moet worden aangesloten bij de uitgangspunten die zijn neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005, nr. 37 984, LJN AO9006. Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt, indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De termijn vangt aan op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. Indien de redelijke termijn is overschreden, dient als uitgangspunt voor de schadevergoeding een tarief te worden gehanteerd van € 500 per halfjaar dat die termijn is overschreden, waarbij ter bepaling van de totale vergoeding de geconstateerde overschrijding naar boven wordt afgerond.

De rechtbank zal, gelet op de overwegend gezamenlijke behandeling in bezwaar en beroep, voor de bepaling van de overschrijding van de redelijke termijn uitgaan van de bezwaarschriften tegen de eerste serie navorderingsaanslagen. Zoals de rechtbank hiervoor onder 63. heeft overwogen, bedraagt de redelijke termijn in dat geval vier jaar en zeven maanden. De rechtbank ziet geen aanleiding voor ieder jaar op zich een schadevergoeding toe te kennen. De ingediende bezwaarschriften hadden namelijk betrekking op hetzelfde feitencomplex, te weten op dezelfde niet opgegeven buitenlandse bankrekening. De procedures daarover zijn als één geheel gevoerd en hebben geresulteerd in één uitspraak van de rechtbank voor alle zaken samen. Niet aannemelijk is dat eiser meer spanning en frustratie heeft ondervonden doordat de ingediende bezwaarschriften betrekking hadden op meerdere aanslagen, verhogingen, boetes en beschikkingen heffingsrente. Vanaf de indiening van de eerste bezwaarschriften op 10 januari 2008 tot de uitspraak van de rechtbank op 29 mei 2013 zijn vijf jaar en bijna vijf maanden verstreken. Derhalve is sprake van een overschrijding van de redelijke termijn met (afgerond naar boven) tien maanden. Van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase is geen sprake (geweest), aangezien de behandeling door de rechtbank van de, op 6 juni 2012 ontvangen, gemotiveerde beroepen niet langer dan één jaar heeft geduurd. De overschrijding komt derhalve in haar geheel voor rekening van verweerder. Gelet hierop zal de rechtbank verweerder veroordelen tot het betalen van een schadevergoeding van € 1.000 (2 x € 500) voor de overschrijding van de redelijke termijn in bezwaar.