Rechtbank Den Haag, 25-06-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:8377, AWB-13_1013

1. Verweerder heeft bij beschikking van 29 februari 2012 (hierna: de beschikking) de waarde van de onroerende zaak, plaatselijk bekend als [straatnaam] 19 te [woonplaats] (hierna: de woning), op de voet van artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (hierna: de Wet WOZ) op waardepeildatum 1 januari 2011 voor het kalenderjaar 2012 vastgesteld op € 341.000. Met de beschikking is in één geschrift bekendgemaakt en verenigd de aan eiser opgelegde aanslag onroerendezaakbelastingen voor het jaar 2012 (hierna: de aanslag).

2.

Eiser heeft tegen deze beschikking bezwaar gemaakt. Op 17 december 2012 is het bezwaar op een hoorzitting mondeling toegelicht. Op deze hoorzitting zijn tevens de bezwaren van de vierenzestig andere cliënten van de gemachtigde van eiser mondeling toegelicht. 3. Bij uitspraak op bezwaar van 28 december 2012 heeft verweerder in één geschrift naast de uitspraak op het bezwaar van eiser tevens uitspraak gedaan op de bezwaren van de vierenzestig andere cliënten van de gemachtigde van eiser die gelijktijdig op de hoorzitting waren behandeld. Het bezwaar van eiser is daarbij gegrond verklaard en de waarde van de woning is verminderd tot op € 338.000. Tevens is de aanslag dienovereenkomstig verminderd.

4.

Door de gemachtigde van eiser is namens alle vijfenzestig belastingplichtigen, waaronder eiser, in één gezamenlijk geschrift beroep ingesteld. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat verweerder ten onrechte de uitspraken op bezwaar van vijfenzestig belastingplichtigen in één geschrift heeft vervat. Daarnaast is hij opgekomen tegen de toegekende proceskostenvergoeding. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep en terugwijzing van de zaak naar verweerder om opnieuw uitspraak te doen op bezwaar. Verweerder heeft de standpunten van eiser betwist en concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

6.

Uit de formulering van de wettelijke bepalingen, alsmede de parlementaire toelichting daarop, volgt naar het oordeel van de rechtbank, dat het niet mogelijk is om op bezwaarschriften, die namens verschillende belastingplichtigen zijn ingediend, bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar te beslissen. (Vergelijk Gerechthof Amsterdam 22 april 2010, nr. 09/00433, LJN BM2796).

7. Hieraan doet niet af dat alle belastingplichtigen dezelfde gemachtigde hebben. Het betoog van verweerder dat niet eiser, maar de gemachtigde van eiser de procespartij is, vindt geen steun in het recht. Verweerder miskent met zijn betoog dat met de indiener van het bezwaarschrift is bedoeld degene die voor zichzelf bezwaar maakt, respectievelijk degene namens wie bezwaar is gemaakt. De vertegenwoordigde heeft als belanghebbende te gelden en niet zijn gemachtigde die het bezwaarschrift namens hem heeft ingediend. Ook de stelling van verweerder dat hij de zaken op grond van het bepaalde in artikel 8:14 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) heeft gevoegd, leidt niet tot een ander oordeel. Nog daargelaten dat het bepaalde in artikel 8:14 van de Awb van toepassing is op de beroepsprocedure en niet op de bezwaarprocedure, miskent verweerder met zijn stelling dat de beschikkingen waartegen bezwaar is gemaakt niet hun grondslag vinden in hetzelfde feitencomplex. 8. Het vorenoverwogene brengt mee dat verweerder ten onrechte in één geschrift heeft beslist op de bezwaren van vijfenzestig belastingplichtigen. Het beroep is daarom gegrond verklaard en de uitspraak op bezwaar vernietigd.

9. Nu verweerder met inachtneming van het hiervoor overwogene alsnog afzonderlijk uitspraak dient te doen op het bezwaar van eiser, zal hij tevens opnieuw dienen te beslissen op de door eiser verzochte vergoeding voor de kosten van bezwaar. Naar aanleiding van de tegen de vergoeding gerichte beroepsgronden merkt de rechtbank nog op dat voor de vraag of in de bezwaarfase sprake is van samenhangende zaken als bedoeld in artikel 3, tweede lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit) in aanmerking dient te worden genomen dat in iedere zaak afzonderlijk moet worden beoordeeld of de beschikking naar de juiste heffingsgrondslag is opgelegd. Verder heeft eiser voor de vaststelling van de taxatiekosten terecht gewezen op de Richtlijn van de belastingkamers van de gerechtshoven inzake vergoeding van proceskosten bij WOZ-taxaties, Stcrt. 2012, 26039. Ten slotte wijst de rechtbank partijen op het Besluit van 20 december 2012, Stb. 2012, 683, waarbij de waarde per punt voor de bezwaarfase met ingang van 1 januari 2013 is verhoogd tot € 235 (vergelijk HR 19 april 2013, nr. 11/03600, LJN BX4034).

10.