Rechtbank Den Haag, 12-08-2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:10589, AWB-13_10366

Eiseres bouwt voorts een nieuwe moderne kolengestookte elektriciteitscentrale op de Maasvlakte. Deze centrale wordt gebouwd volgens de nieuwste technieken en heeft een veel lagere uitstoot van schadelijke stoffen. Voorts heeft deze centrale meer mogelijkheden op het gebied van de bij- en meestook van biomassa dan oudere kolencentrales. Deze centrale zal mogelijk in 2014 in gebruik worden genomen. Ten aanzien van de oude kolencentrale op de Maasvlakte geldt dat er in 2007 een ingrijpende ‘make over’ heeft plaatsgevonden, waardoor deze centrale is aangepast aan de eisen van de huidige tijd en er op het gebied van emissiebeperking ingrijpende maatregelen zijn getroffen.

Eiseres maakte tot de afschaffing daarvan gebruik van de vrijstelling.

Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en primair tot een teruggaaf van € [bedrag]. Subsidiair concludeert eiseres tot een teruggaaf van € [bedrag], meer subsidiair tot een teruggaaf van € [bedrag]en uiterst subsidiair tot een teruggaaf van € 61.095.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Artikel 1 van de Richtlijn luidt: “De lidstaten heffen belasting op energieproducten en elektriciteit overeenkomstig deze richtlijn.”

De belasting wordt berekend over het gewicht van de kolen, uitgedrukt in kilogram (artikel 42 Wbm).

De rechtbank zal allereerst beoordelen of artikel 14, eerste lid, onder a, van de Richtlijn aan afschaffing van de vrijstelling in de weg staat. Dit artikel vereist dat belastingheffing uit milieubeleidsoverwegingen plaatsvindt. Uit de hiervoor onder 13 opgenomen passages uit de parlementaire geschiedenis volgt naar het oordeel van de rechtbank dat aan de afschaffing van de vrijstelling (tevens) milieubeleidsoverwegingen ten grondslag liggen. Hiermee is aan het vereiste van de Richtlijn voldaan. In de Memorie van Toelichting wordt er immers op gewezen dat de milieudruk als gevolg van elektriciteitsopwekking uit kolen vele malen zwaarder is dan bijvoorbeeld elektriciteitsopwekking uit aardgas en het belasten van dergelijk kolengebruik de positie van duurzamere alternatieven en daarmee beweging naar een duurzamere energievoorziening versterkt. Dat de afschaffing van de vrijstelling volgens het Nader Rapport primair is gericht op het creëren van budgettaire opbrengsten om de overheidsfinanciën op orde te brengen, en dat de opbrengst niet op basis van een wettelijk voorschrift wordt gebruikt voor een milieudoel maakt naar het oordeel van de rechtbank niet dat geen milieubeleidsoverwegingen aanwezig zijn. In het Nader Rapport wordt er immers ook op gewezen dat de belastingheffing de inzet van kolen naar verwachting zal verminderen en het belasten van kolengebruik de bij- en meestook van biomassa versterkt. Dat de regulerende werking van de heffing mogelijk minimaal is, op Europees niveau (voorlopig) geen effect zal hebben vanwege het ETS-systeem en dat het milieueffect van de heffing van tevoren mogelijk te rooskleurig is ingeschat, leidt de rechtbank niet tot een ander oordeel. Uit de Richtlijn volgt niet dat een lidstaat moet aantonen dat en in hoeverre de belastingheffing daadwerkelijk effect heeft op het milieu en worden geen bestedingseisen aan de opbrengst gesteld. Evenmin maakt het feit dat de kolenbelasting geen onderscheid maakt naar gelang de gebruikte kolensoort en de daarmee verband houdende uitstoot van schadelijke stoffen dat er geen sprake is van een uit milieubeleidsoverwegingen ingevoerde heffing nu niet in geschil is dat kolencentrales de meest milieubelastende elektriciteitscentrales zijn.

Eiseres heeft ter onderbouwing van haar standpunt dat het Europese vertrouwens- en rechtzekerheidsbeginsel is geschonden, gesteld dat zij op grond van het in het verleden gevoerde kabinetsbeleid door de Nederlandse overheid is aangemoedigd te investeren in een nieuwe, schonere kolencentrale. Daarbij heeft zij verwezen naar het Energierapport 2005 van het Ministerie van Economische Zaken (blz. 31-32), het Energierapport 2008 van het Ministerie van Economische Zaken (blz. 85) en de volgende uitlatingen:

Tussen partijen is niet in geschil dat de nieuwe centrale in 2013 heeft proefgedraaid en dat eiseres ter zake van de kolen die daarvoor zijn gebruikt kolenbelasting heeft voldaan. Eiseres heeft gesteld dat een gedeelte van de kolen die in de aangifte over januari 2013 zijn betrokken, gebruikt zijn voor het proefdraaien van de nieuwe centrale. Verweerder heeft dit bij gebrek aan wetenschap weersproken. Indien er veronderstellenderwijs van wordt uitgegaan dat een gedeelte van de door eiseres over het tijdvak aangegeven en voldane kolenbelasting ziet op kolen verbruikt in die centrale, overweegt de rechtbank als volgt.

Volgens vaste rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie vereist het rechtszekerheidsbeginsel, waarvan het vertrouwensbeginsel het rechtstreekse uitvloeisel is, dat rechtsregels duidelijk en nauwkeurig zijn en dat de toepassing ervan voor de justitiabelen voorzienbaar is. Het Hof heeft geoordeeld dat het rechtszekerheidsbeginsel niet vereist dat zich geen wetswijziging voordoet, maar veeleer dat de wetgever rekening houdt met de bijzondere situaties van de marktdeelnemers en zo nodig voorziet in aanpassingen aan de toepassing van nieuwe rechtsregels. Op het beginsel van bescherming van het gewettigd vertrouwen kan een beroep worden gedaan door iedere marktdeelnemer bij wie een nationale autoriteit gegronde verwachtingen heeft gewekt. Wanneer een voorzichtige en bezonnen marktdeelnemer echter de vaststelling van een voor zijn belangen nadelige maatregel kon voorzien, kan hij zich niet op dit beginsel beroepen wanneer die maatregel wordt vastgesteld. Wat het vertrouwen betreft dat een belastingplichtige zou kunnen koesteren ten aanzien van de toekenning van een belastingvoordeel, heeft het Hof geoordeeld dat wanneer een richtlijn op belastinggebied de lidstaten ruime bevoegdheden laat, een wetswijziging die in overeenstemming met de richtlijn is vastgesteld, niet als onvoorzienbaar kan worden aangemerkt (zie rechtsoverwegingen 46, 49, 53 en 54 van de zaak C-201/08 van het Hof van Justitie ([zaak 1]).

Naar het oordeel van de rechtbank kan de afschaffing van de vrijstelling niet als onvoorzienbaar worden aangemerkt, nu de Richtlijn met betrekking tot het al dan niet heffen van belasting op het energieproduct kolen de lidstaten ruime bevoegdheden laat. De lidstaten mogen dan ook zelf bepalen of zij een heffing op (een) energieproduct(en) invoeren, welke voorwaarden zij daaraan verbinden en welke (milieu)beleidsoverwegingen zij daaraan ten grondslag leggen. Zoals hiervoor onder 14 is overwogen is de wetgever met de afschaffing van de vrijstelling niet buiten deze ruime marges getreden zodat de wetswijziging in overeenstemming met de Richtlijn is. Dat eiseres naar aanleiding van de onder 15 bedoelde uitlatingen heeft geïnvesteerd in een nieuwe, schonere kolencentrale, doet aan voornoemd oordeel niet af nu uit deze uitlatingen niet volgt dat de vrijstelling gehandhaafd zou worden. De stelling van eiseres dat de vrijstelling een permanent karakter had, heeft zij niet onderbouwd. Naar het oordeel van de rechtbank is bij eiseres dan ook geen sprake van een bijzondere situatie die een aanpassing aan de toepassing van nieuwe rechtsregels rechtvaardigt.

Het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft geoordeeld dat ondernemingen die een heffing verschuldigd zijn, zich niet aan de betaling daarvan kunnen onttrekken met het argument dat de door andere ondernemingen genoten vrijstelling staatssteun vormt. Hieruit volgt dat, zelfs al zou de vrijstelling een steunmaatregel in de zin van artikel 107 VWEU zijn, de eventuele onrechtmatigheid van deze steun de rechtmatigheid van de heffing zelf niet kan aantasten (rechtsoverweging 43 van de uitspraak in de gevoegde zaken C-393/04 en C-41/05). Uit de rechtspraak van het Hof inzake parafiscale heffingen volgt dat wanneer een steunmaatregel waarvan de wijze van financiering integraal deel uitmaakt, met voorbijgaan aan de aanmeldingsplicht, ten uitvoer is gelegd, de nationale rechterlijke instanties in beginsel verplicht zijn de terugbetaling te gelasten van de specifiek ter financiering van deze steun geheven belastingen of bijdragen. Dienaangaande heeft het Hof verduidelijkt dat om een heffing als een integrerend onderdeel van een steunmaatregel te kunnen aanmerken, er krachtens de relevante nationale regeling een dwingend bestemmingsverband moet bestaan tussen de heffing en de steun, in die zin dat de opbrengst van de heffing noodzakelijkerwijs voor de financiering van de steun wordt bestemd (zie rechtsoverwegingen 43 en 44 van de uitspraak van het Hof in zaak C-526/04 ([zaak 2]. In de zaak[zaak 2] oordeelde het Hof dat de bijzonderheid van de heffing op de rechtstreekse verkoop schuilt in het feit dat deze heffing en de vermeende steunmaatregel twee onlosmakelijk verbonden elementen vormen van een en dezelfde fiscale maatregel. In een dergelijk geval is de band tussen de heffing en de steun nog nauwer dan in het geval van een parafiscale heffing (rechtsoverweging 45). Naar het oordeel van de rechtbank is van een dergelijke nauwe band in het onderhavige geval geen sprake nu de opbrengst van de kolenbelasting niet wordt bestemd voor het handhaven van de vrijstelling van energiebelasting op andere energieproducten die worden gebruikt voor de productie van elektriciteit. Het beroep op staatssteun faalt reeds daarom.

Artikel 11, eerste lid, van de Overeenkomst luidt:”De uit het grondgebied van een partij herkomstige producten die op het grondgebied van de andere partij worden ingevoerd, worden direct noch indirect onderworpen aan enige interne belastingen of andere interne heffingen die hoger zijn dan die welke direct of indirect op soortgelijke binnenlandse producten van toepassing zijn.”