Rechtbank Den Haag, 21-05-2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:7955, AWB-13_9760

De naheffingsaanslag is opgelegd met dagtekening 15 juni 2011.

Bij brief van 2 april 2014 heeft verweerder aangegeven dat hij zich neerlegt bij het standpunt van eiseres dat de naheffingsaanslag buiten de termijn van artikel 20, derde lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) en dus te laat is opgelegd, en dat de naheffingsaanslag om die reden dient te worden vernietigd. De rechtbank gaat uit van dit eenduidige standpunt van partijen nu het niet berust op een onjuiste rechtsopvatting en zal daarom het beroep gegrond verklaren en de naheffingsaanslag vernietigen. Hierin vindt de rechtbank tevens aanleiding verweerder te veroordelen in de proceskosten van eiseres.

Met betrekking tot de proceskostenvergoeding houdt partijen verdeeld of eiseres recht heeft op vergoeding van de werkelijk gemaakte proceskosten. Eiseres stelt dat verweerder met het opleggen van de naheffingsaanslag buiten de aanslagtermijn in ernstige mate onzorgvuldig heeft gehandeld en dat zij om die reden recht heeft op een integrale proceskostenvergoeding. Verweerder betwist dit en stelt dat eiseres slechts recht heeft op een forfaitaire proceskostenvergoeding.

De rechtbank stelt voorop dat, nu gesteld noch gebleken is dat eiseres in de bezwaarfase heeft verzocht om een proceskostenvergoeding, slechts aanleiding bestaat om verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken.

Ingevolge artikel 2, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) wordt het bedrag van de te vergoeden proceskosten in beginsel forfaitair vastgesteld overeenkomstig het in de bijlage bij het Besluit opgenomen tarief. Artikel 2, derde lid, van het Besluit bevat de mogelijkheid van de forfaitaire kostenvaststelling af te wijken in het geval sprake is van bijzondere omstandigheden.

Voor toekenning van een (proces)kostenvergoeding in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit is grond indien het bestuursorgaan het verwijt treft dat het een beschikking of uitspraak geeft respectievelijk doet of in rechte handhaaft, terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in een daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden (‘tegen beter weten in procederen’) of indien verweerder het verwijt treft dat hij in vergaande mate onzorgvuldig heeft gehandeld (vgl. HR 4 februari 2011, nr. 09/02123, ECLI:NL:HR:2011:BP2975).

Naar het oordeel van de rechtbank treft verweerder in het onderhavige geval niet één van de onder 6 genoemde verwijten. De enkele omstandigheid dat verweerder de naheffingsaanslag buiten de termijn van artikel 20, derde lid, Awr heeft opgelegd, acht de rechtbank onvoldoende om sprake te doen zijn van een vorenbedoeld ‘in vergaande mate’ onzorgvuldig handelen. Dit geldt temeer daar verweerder, naar hij ter zitting overtuigend heeft verklaard, zich ten tijde van het opleggen van de naheffingsaanslag niet bewust was van het feit dat de aanslagtermijn al was verstreken. Ook overigens vindt de rechtbank in de gedingstukken geen steun voor de conclusie dat van een dergelijk onzorgvuldig handelen sprake is. Evenmin is naar het oordeel van de rechtbank sprake van ‘tegen beter weten in procederen’ door verweerder. De aanslagtermijn is immers niet van openbare orde en de overschrijding daarvan is pas in beroep, kort voor de zitting, door eiseres voor het eerst aan de orde gesteld.

Gelet op wat hiervoor is overwogen, stelt de rechtbank de voor vergoeding in aanmerking komende kosten op de voet van het Besluit voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 974 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 487 en een wegingsfactor 1). Voor een hogere proceskostenvergoeding vindt de rechtbank geen aanleiding.