Rechtbank Den Haag, 24-07-2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:9670, AWB-13_7717

Verweerder heeft renseignementen ontvangen betreffende Nederlandse rekeninghouders bij de Kredietbank Luxembourg te Luxemburg (KB Lux). De renseignementen vermelden onder meer een rekening met nummer [rekeningnummer] met een saldo op 31 januari 1994 van (in totaal) ƒ 332.590,61 (één termijndeposito van ƒ 332.252,81 en een zichtrekening van ƒ 337,80) ten name van [voornaam X] [achternaam X]-[achternaam Y]. Verweerder heeft eiser (en zijn echtgenote) als houder van die rekening geïdentificeerd.

Bij brieven van 13 juni 2013 en 24 juni 2013 heeft verweerder eiser betreffende de KB Lux rekening met nummer [rekeningnummer] de volgende vragen gesteld:

2. Zo ja: wat was het saldo inclusief onderliggende sub- en beleggingsrekeningen op 1 januari en 31 december 2008, 2009, 2010 en 2011?

3. Zo nee: op welke andere rekening(en) en op welke locatie wordt het eerder op de Kredietbank Luxemburg gestalde vermogen in 2008, 2009, 2010 en 2011 aangehouden?

4. Wat was het saldo van die andere rekening(en) op 1 januari en 31 december 2008, 2009, 2010 en 2011?

5. Indien niet langer vermogen in het buitenland wordt aangehouden, wanneer en op welke binnenlandse rekening is dit vermogen gestort of wanneer en waarvoor is het aangewend?

6. Ik verzoek u de bescheiden met betrekking tot de buitenlandse rekening(en) (in kopie) voor deze jaren te overleggen.”

Bij brief van 2 juli 2013 heeft de gemachtigde aangegeven dat eiser in de jaren 2008 tot en met 2011 geen buitenlandse bankrekening heeft aangehouden. Verweerder heeft bij brief van 8 juli 2013 eiser nogmaals in de gelegenheid gesteld om de gevraagde informatie te verstrekken. Bij brief van 12 juli 2013 heeft de gemachtigde herhaald dat eiser in de jaren 2008 tot en met 2011 geen buitenlandse bankrekening heeft aangehouden. Vervolgens heeft verweerder de onderhavige informatiebeschikking vastgesteld, waarbij hij dezelfde vragen heeft gesteld als in de brieven van 13 juni 2013 en 24 juni 2013.

Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep en vernietiging van de informatiebeschikking. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Ingevolge artikel 47, eerste lid, van de Awr is een ieder verplicht desgevraagd aan verweerder de gegevens en inlichtingen te verschaffen en bescheiden over te leggen die voor de belastingheffing te zijnen aanzien van belang kunnen zijn en de boeken, bescheiden en andere gegevensdragers waarvan de raadpleging van belang kan zijn voor de vaststelling van de feiten welke invloed kunnen uitoefenen op de belastingheffing te zijnen aanzien, voor dit doel beschikbaar te stellen. Indien met betrekking tot een – voor zover hier van belang – op te leggen navorderingsaanslag niet of niet volledig wordt voldaan aan de verplichtingen ingevolge artikel 47 van de Awr, kan verweerder dit op grond van artikel 52a, eerste lid, van de Awr vaststellen bij voor bezwaar vatbare beschikking (de informatiebeschikking).

De rechtbank stelt voorop dat in het onderhavige geval voor de beoordeling of de vastgestelde informatiebeschikking rechtmatig is, van belang is of eiser heeft voldaan aan de op hem rustende informatieverplichting van artikel 47 van de Awr. Verweerder neemt het standpunt in dat dit niet het geval is. Een redelijke verdeling van de bewijslast brengt mee dat op verweerder de last rust om dit aannemelijk te maken.

De rechtbank is voorts van oordeel dat verweerder aannemelijk heeft gemaakt dat de door hem gevraagde informatie voor de belastingheffing van eiser voor de jaren 2008 tot en met 2011 van belang kon zijn. Voor de aanwezigheid van een belang als bedoeld in artikel 47 van de Awr is namelijk slechts vereist dat het gevraagde op zichzelf beschouwd van belang kan zijn voor de belastingheffing van de betrokken belastingplichtige (vgl. Hoge Raad 8 januari 1986, nr. 23 034, ECLI:NL:HR:1986:AW8125, BNB 1986/128, en Hoge Raad 1 november 2013, nr. 12/02791, ECLI:NL:HR:2013:1016). Gelet op de renseignementen en de door verweerder uitgevoerde identificatie die erin resulteerde dat eiser als (mede-)rekeninghouder van de in 1 vermelde KB Lux rekening kon worden aangewezen, bestond er voor verweerder voldoende aanleiding om eiser, nu dit ook voor zijn belastingheffing voor de jaren 2008 tot en met 2011 van belang kon zijn, nadere inlichtingen te vragen omtrent de hiervoor genoemde KB Lux rekening. De enkele omstandigheid dat de renseignementen saldigegevens bevatten uit het jaar 1994 kan, anders dan eiser van mening is, aan voormeld oordeel niet afdoen, nu hieruit niet kan worden afgeleid dat er voor de jaren 2008 tot en met 2011 geen belang (meer) zou zijn voor de belastingheffing van eiser. Het kan immers niet worden uitgesloten dat eiser, die in ieder geval in 1994 (mede-)rekeninghouder was van voormelde KB Lux rekening, ook in latere jaren (2008 tot en met 2011) nog steeds (mede-)rekeninghouder was van die KB Lux rekening dan wel dat hij, al dan niet via een andere buitenlandse bankrekening, over (een deel van) het vermogen van de opgeheven KB Lux rekening heeft beschikt. Daarnaast wijst de hoogte van het saldo van die rekening op 31 januari 1994, de wijze waarop het saldo is belegd, nagenoeg geheel in een termijndeposito, alsmede het bij de KB Lux in gebruik zijnde systeem van zicht- en tegenrekeningen op een belegging voor de lange termijn. Nu het voorts een algemene ervaringsregel is dat buitenlandse banktegoeden in een land met een bankgeheim voor een langere periode worden aangehouden, vraagt dit om een nadere toelichting van de zijde van eiser. De enkele stelling van eiser ter zitting dat het gebruikelijk is dat KB Lux rekeninghouders jaarlijks ƒ 25.000 van hun KB Lux rekening opnemen zodat op de onder 1 vermelde KB Lux rekening in de jaren 2008 tot en met 2011 geen saldo meer resteert, faalt, nu eiser dit, ondanks de door verweerder gestelde vragen betreffende het vermogen van de KB Lux rekening, niet nader met bewijsstukken heeft onderbouwd.

Aangezien eiser, ondanks herhaalde verzoeken van verweerder daartoe, geen gegevens over voormelde rekening heeft verstrekt, heeft eiser niet aan zijn informatieverplichting voldaan. Aldus is ten aanzien van eiser terecht de onderhavige informatiebeschikking vastgesteld. De enkele stelling van eiser ter zitting dat in het onderhavige geval de primitieve aanslagen met KB Lux correcties zijn opgelegd, faalt, nu uit de vragenbrieven van 13 juni 2013 en 24 juni 2013 blijkt dat er voor de jaren 2008 tot en met 2011 primitieve aanslagen zijn opgelegd zonder KB Lux correcties en dat in verband hiermee de in de brieven opgenomen vragen aan eiser zijn gesteld. Aldus kan hieruit, een en ander in onderlinge samenhang bezien, worden afgeleid dat de onderhavige informatiebeschikking niet ziet op de reeds opgelegde primitieve aanslagen maar op de nog, naar verweerder ter zitting heeft verklaard, op te leggen navorderingsaanslagen.

Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient het beroep ongegrond te worden verklaard. De rechtbank zal eiser op grond van artikel 27e, tweede lid, van de Awr een nieuwe termijn stellen om de in de informatiebeschikking gestelde vragen te beantwoorden en de verzochte informatie te verstrekken. De rechtbank acht een termijn van zes weken vanaf de dag na die van verzending van de uitspraak passend.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.