Rechtbank Den Haag, 30-01-2017, ECLI:NL:RBDHA:2017:76, AWB - 16 _ 2373

1. Eiseres is een organisatie voor personeelsvoorzieningen en vacatures in Zuid-Holland in onder meer de agrarische sector en de bouwsector.

2. In de onderhavige tijdvakken hebben diverse werknemers van eiseres een éénjarig maatwerkopleidingstraject bij eiseres gevolgd. Het opleidingstraject werd in samenwerking met [bedrijf] B.V. en [naam school] School verzorgd. Het opleidingstraject bestond uit twee deelkwalificaties van de in het Centraal Register Beroepsonderwijs (crebo) opgenomen opleiding “Bedrijfsadministratief medewerker, mbo niveau 2”, met crebo-nummer 10045, te weten de deelkwalificaties “geautomatiseerde informatievoorziening-gebruik 2”, met deelkwalificatienummer 50209, en “tekstverwerken 2”, met deelkwalificatienummer 53143.

3. De volledige opleiding “Bedrijfsadministratief medewerker, mbo niveau 2” betreft een driejarige opleiding die bestaat uit vijftien deelkwalificaties, waarvan negen - waaronder de deelkwalificatie “geautomatiseerde informatievoorziening-gebruik 2” - verplicht zijn. Voor vijf - waaronder de deelkwalificatie “tekstverwerken 2” - is er een keuze en één is vrij. Het aantal studiebelastingsuren van deze beroepsopleiding bedraagt in totaal 4.800 uur (1.600 uur per jaar). Het aantal studiebelastingsuren van de door de werknemers van eiseres gevolgde deelkwalificaties bedraagt in totaal 455 uur voor één jaar.

4. Eiseres heeft in haar loonaangiften over de onderhavige tijdvakken met betrekking tot de werknemers die het maatwerkopleidingstraject hebben gevolgd, de afdrachtvermindering onderwijs (de afdrachtvermindering) toegepast.

5. Naar aanleiding van een in 2014 bij eiseres ingesteld boekenonderzoek heeft verweerder geconcludeerd dat eiseres voor de onderhavige tijdvakken ten onrechte de afdrachtvermindering heeft toegepast en heeft hij de onderhavige naheffingsaanslagen opgelegd.

7. De Hoge Raad heeft in het arrest van 15 januari 2016, ECLI:NL:HR:2016:38, voor zover hier van belang, het volgende overwogen:

8. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat uit het gebruik van het lidwoord “de” in de zinsnede “werknemer die de beroepspraktijkvorming volgt” en het woord “als zodanig” in rechtsoverweging 2.3.2. van voormeld arrest alsmede uit de aan het arrest voorafgaande conclusie van Advocaat-Generaal Niessen van 10 juni 2015, ECLI:NL:PHR:2015:2196, kan worden afgeleid dat een deelkwalificatie van een crebo-erkende beroepsopleiding alleen recht kan geven op de afdrachtvermindering indien daarmee de beroepspraktijkvorming van de volledige beroepsopleiding is gevolgd. Voorts heeft verweerder verwezen naar rechtsoverweging 7.10. van de uitspraak van het gerechtshof Den Haag 6 juli 2016, ECLI:NL:GHDHA:2016:2012.

9. Naar het oordeel van de rechtbank volgt uit voormeld arrest niet de restrictieve uitleg die verweerder voorstaat en welke inhoudt dat voor de toepassing van de afdrachtvermindering vereist is dat met het volgen van (een) deelkwalificatie(s) de volledige beroepspraktijkvorming van de gehele driejarige opleiding moet zijn gevolgd. Het arrest van de Hoge Raad gaat - mede gelet op de omstandigheid dat er in het daar berechte geval de volledige beroepspraktijkvorming van de gehele opleiding was vervat in één deelkwalificatie (welke volledig was gevolgd) terwijl de opleiding voor het overige bestond uit drie louter theoretische deelkwalificaties - naar het oordeel van de rechtbank niet verder dan dat ten minste beroepspraktijkvorming moet zijn gevolgd die deel uitmaakt van een opleiding van de beroepsbegeleidende leerweg die ook overigens valt binnen de voorwaarden die de Wet educatie beroepsonderwijs stelt. Daarvan is hier sprake. Het standpunt van verweerder dat de beroepspraktijkvorming van de volledige beroepsopleiding moet worden gevolgd, berust dan ook op een onjuiste lezing van het arrest. Dat de Advocaat-Generaal in zijn conclusie wel heeft geconcludeerd dat de volledige beroepspraktijkvorming moet zijn gevolgd, maakt dit niet anders, aangezien uit het arrest niet blijkt dat de Hoge Raad dit standpunt heeft overgenomen. Daarnaast kan naar het oordeel van de rechtbank uit voormelde hofuitspraak het standpunt van verweerder evenmin worden afgeleid. Voor het stellen van prejudiciële vragen aan de Hoge Raad, zoals door verweerder is verzocht, ziet de rechtbank geen aanleiding, temeer nu tegen deze uitspraak eventueel rechtstreeks beroep in cassatie kan worden ingesteld.

10. Niet in geschil is dat de werknemers van eiseres binnen een maatwerkopleidingstraject de onderhavige deelkwalificaties hebben gevolgd en dat zij ter zake van deze deelkwalificaties beroepspraktijkvorming hebben gevolgd. Nu eiseres voorts onweersproken heeft gesteld dat de onderhavige deelkwalificaties voor tenminste 60% uit beroepspraktijkvorming in de zin van artikel 7.2.2., tweede lid, onderdeel b, van de Wet educatie beroepsonderwijs bestaan en verweerder daarnaar geen (nader) onderzoek heeft verricht, heeft eiseres voor de onderhavige tijdvakken recht op toepassing van de afdrachtvermindering.

11. Gelet op het vorenstaande heeft verweerder ten onrechte de onderhavige naheffingsaanslagen opgelegd. Nu de naheffingsaanslagen dienen te worden vernietigd, dienen tevens de beschikkingen heffings- en belastingrente te worden vernietigd. De beroepen zijn derhalve gegrond. De overige stellingen van eiseres behoeven daarom geen behandeling meer.

12. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.240 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 0,5 punt voor het indienen van een conclusie van repliek, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 496, wegingsfactor 1 en factor 1 wegens samenhang). Voor een hogere vergoeding acht de rechtbank geen termen aanwezig. De reiskosten van een gemachtigde rechtsbijstandverlener zijn reeds in de forfaitaire vergoeding voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand begrepen, zodat deze kosten niet separaat voor vergoeding in aanmerking komen.