Rechtbank Den Haag, 11-11-2021, ECLI:NL:RBDHA:2021:12408, 21_1353

8. Eiseres stelt primair dat de naheffingsaanslag ten onrechte is opgelegd. Volgens eiseres dient te worden aangesloten bij de aangegeven waardevermindering van € 2.013 wegens schade en een afschrijvingspercentage van 58,37%. Subsidiair stelt eiseres zich op het standpunt dat de naheffingsaanslag moet worden verminderd tot € 3.088. Meer subsidiair stelt eiseres dat de naheffingsaanslag moet worden verminderd tot € 5.010.

9. Verweerder stelt dat de naheffingsaanslag terecht en, behoudens de CO2-emissie waarvan is uitgegaan, naar een juist bedrag is opgelegd. Volgens verweerder dient de naheffingsaanslag te worden verminderd conform het meer subsidiaire standpunt van eiseres.

10. Op grond van artikel 10, eerste lid van de Wet op de belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (de Wet) wordt, met betrekking tot gebruikte personenauto's, de verschuldigde Bpm berekend met inachtneming van een vermindering. Het tweede lid van dit artikel bepaalt dat de vermindering de afschrijving is, uitgedrukt in procenten van de som van de catalogusprijs en de Bpm, op het tijdstip waarop het motorrijtuig voor het eerst in gebruik is genomen. De vermindering kan bepaald worden met inachtneming van een forfaitaire tabel of een koerslijst. Op grond van artikel 10, achtste lid van de Wet wordt, onder ander bij een personenauto met meer dan normale gebruiksschade niet zijnde een schadevoertuig, de afschrijving op een bij aangifte gedaan verzoek vastgesteld op de som van de catalogusprijs en de historisch Bpm, verminderd met de taxatiewaarde vermeld in een taxatierapport dat voldoet aan bij ministeriële regeling te stellen voorwaarden.

11. De rechtbank stelt voorop dat de bewijslast op eiseres rust dat recht bestaat op vermindering. Eiseres heeft daartoe verwezen naar het taxatierapport van [B.V.] B.V. In het taxatierapporten is een inschatting gemaakt van te verrichten reparatiewerkzaamheden en de daaraan verbonden kosten. Daarnaast bevat het taxatierapport een aantal foto’s van de auto. Ter zake van zijn subsidiaire standpunt gaat eiseres uit van een handelsinkoopwaarde die is gebaseerd op de vraagprijzen van de genoemde drie Aston Martin’s in Duitsland.

12. Eiseres slaagt er met de foto’s en de schadecalculatie niet in om aannemelijk te maken dat ter zake van de auto sprake is van € 2.013 meer dan normale gebruiksschade. De bij het taxatierapport overgelegde foto’s geven geen uitsluitsel over de aard en ernst van de gestelde schade. Voor het bepalen van de vermindering dient dan ook te worden aangesloten bij een koerslijst of forfaitaire tabel. De door eiseres aangedragen cijfers van de X-Ray koerslijst zijn niet bruikbaar, omdat deze zien op auto’s van andere merken en andere types dan de auto van eiseres. De gemiddelde vraagprijs van de drie Aston Martin’s in Duitsland vormt evenmin een geschikt aanknopingspunt. De rechtbank weegt daarbij mee dat uit deze prijs niet duidelijk de betreffende handelsmarge op de Astin Martin’s volgt. Naar het oordeel van de rechtbank is verweerder voor het bepalen van het afschrijvingspercentage terecht uitgegaan van de forfaitaire tabel, waaruit een afschrijvingspercentage van 52,00% volgt.

13. Gelet op het voorgaande is de naheffingsaanslag terecht, maar naar een te hoog bedrag vastgesteld. Uitgaande van een CO2-emissie van 298 gr/km en een afschrijvingspercentage van 52,00% vermindert de rechtbank de naheffingsaanslag, conform het meer subsidiaire standpunt van eiseres, tot € 5.010.

14. Eiseres heeft geen afzonderlijke beroepsgronden aangevoerd tegen de in rekening gebrachte belastingrente. Dat in strijd met enige regel van geschreven of ongeschreven recht rente in rekening is gebracht, is gesteld noch gebleken. Wel dient de rentebeschikking te worden verminderd overeenkomstig de vermindering van de naheffingsaanslag.

15. Gelet op wat hiervoor is overwogen dient het beroep gegrond te worden verklaard.

16. Eiseres heeft verzocht om vergoeding van immateriële schade ontstaan door termijnoverschrijding. Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden, moet worden aangesloten bij de uitgangspunten die zijn neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005.¹ Behoudens in geval van bijzondere omstandigheden wordt een periode van twee jaar voor de bezwaar- en beroepsfase in dit verband als redelijk beschouwd. Hiervan komt een half jaar toe aan de bezwaarfase.

17. Verweerder heeft het bezwaarschrift ontvangen op 6 maart 2019 en heeft op 28 augustus 2019 uitspraak op bezwaar gedaan. Vervolgens is door de rechtbank op 11 november 2021 uitspraak gedaan. Vanaf het indienen van het bezwaarschrift tot de uitspraakdatum is een periode van 2 jaar en ruim 8 maanden verstreken. Echter, in het kader van maatregelen tegen het coronavirus hebben in 2020 gedurende een aantal maanden bij de rechtbank geen zittingen kunnen plaatsvinden. Daarmee doet zich een bijzondere omstandigheid voor die verlenging van de redelijke termijn met 4 maanden rechtvaardigt. Aan eiseres komt daarom een schadevergoeding toe van € 500 (€ 500 per overschrijding van (een gedeelte van) een half jaar). De termijnoverschrijding dient volledig te worden toegerekend aan de beroepsfase.

18. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.598 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 265, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 534 en een wegingsfactor 1).