Rechtbank Den Haag, 30-03-2021, ECLI:NL:RBDHA:2021:3462, AWB - 19 _ 4104

1. Met dagtekening 5 februari 2018 is aan eiser een naheffingsaanslag Bpm opgelegd ten bedrage van € 2.610 en een boetebeschikking ten bedrage van € 261. De uiterste betaaldatum is 19 februari 2018. Eiser heeft in verband met het tegen de naheffingsaanslag ingediende bezwaar om uitstel van betaling verzocht en gekregen. Met dagtekening 27 juli 2018 heeft de inspecteur uitspraak gedaan op het bezwaar en daarbij de boete teruggenomen.

2. De aanmaningskosten en de betekeningskosten zijn als gevolg van een systeemfout komen te vervallen. Verweerder heeft dit meegedeeld in de uitspraak op bezwaar. Eiser behoefde die kosten daarom niet meer te betalen.

3. Eiser heeft op 29 oktober 2018 een bedrag van € 2.626 (de naheffingsaanslag en de aanmaningskosten) betaald. Bij brief van 8 januari 2019 heeft verweerder meegedeeld dat als gevolg daarvan nog een bedrag van € 54 aan rente openstaat (€ 70 minus de betaalde aanmaningskosten van € 16).

5. Eiser stelt dat verweerder onrechtmatig heeft gehandeld, omdat het uitvoeren van invorderingsmaatregelen tijdens een gerechtelijke procedure in strijd is met het Europeesrechtelijk verdedigingsbeginsel. Eiser wijst in dit kader op het Kamino-arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie.¹ Volgens eiser is de rechtbank op basis van het Unierecht bevoegd om over het handelen van verweerder te oordelen, aangezien het Unierecht geen onderscheid maakt tussen de inspecteur en de ontvanger. Eiser heeft ter zitting verzocht om een vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn.

6. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de redelijke termijn moet worden verlengd vanwege vertraging veroorzaakt door eiser. Verweerder wijst in dat verband op het feit dat eiser zijn bezwaarschrift heeft ingediend bij rechtbank Zeeland-West-Brabant en dat eiser een termijn van een maand heeft gekregen voor het motiveren van zijn bezwaarschrift en verder op de coronacrisis.

7. De invordering van belastingen door de ontvanger geschiedt met toepassing van de Invorderingswet 1990 (Iw). Een aanmaning en een dwangbevel worden in de Iw niet aangemerkt als beslissingen waartegen bezwaar en beroep openstaat. Op grond van artikel 8:5 van de Algemene wet bestuursrecht en de daarbij behorende bijlage 2 kan verder slechts beroep worden ingesteld tegen beslissingen van verweerder op grond van de artikelen de artikelen 30, 49 en 62a van de Iw. De beslissing om een aanmaning of dwangbevel uit te vaardigen, behoort daartoe niet. Er staat daartegen dan ook geen beroep open bij de bestuursrechter. Dat betekent dat de bestuursrechter evenmin bevoegd is te oordelen over de rechtmatigheid van die beslissingen. Eiser dient zich daarvoor te wenden tot de civiele rechter. Op grond van de Kostenwet kunnen wel de kosten van aanmaning en dwangbevel aan de bestuursrechter worden voorgelegd, maar zoals hiervoor is vastgesteld zijn die kosten reeds vóór de uitspraak op bezwaar komen te vervallen.

8. Het Kamino-arrest leidt niet tot een ander oordeel. Dat daarin is geoordeeld dat de nationale rechter gehouden is de volle werking van het Unierecht te waarborgen, betekent niet dat voorbij moet worden gegaan aan de nationale wettelijke bevoegdheidsverdeling tussen de verschillende rechterlijke instanties.

9. Gelet op wat is overwogen onder 4, is het beroep voor zover gericht tegen de rentebeschikking ongegrond en voor zover gericht tegen de aanmaningskosten en de betekeningskosten niet-ontvankelijk. Gelet op wat is overwogen onder 7 en 8, is de rechtbank onbevoegd met betrekking tot de invorderingsmaatregelen.

10. Eiser heeft verzocht om vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn. Daarbij heeft als uitgangspunt te gelden dat een periode van twee jaar voor de bezwaar- en beroepsfase gezamenlijk als redelijk wordt beschouwd, waarvan een half jaar aan de bezwaarfase dient te worden toegerekend. Het bezwaarschrift is op 14 november 2018 door verweerder ontvangen en door de rechtbank is op 30 maart 2021 uitspraak gedaan, zodat de bezwaar- en beroepsfase twee jaar en bijna vijf maanden hebben geduurd.

11. De rechtbank stelt vast dat de redelijke termijn op zichzelf met bijna vijf maanden is overschreden. De rechtbank ziet daarin echter geen aanleiding tot toekenning van een vergoeding voor immateriële schade gezien het zeer geringe financiële belang van de zaak.² De rentebeschikking is immers niet in geschil en de aanmaningskosten en de betekeningskosten waren reeds voor de uitspraak op bezwaar komen te vervallen. Voorts is gesteld noch gebleken dat en in hoeverre eiser schade zou hebben geleden door de invorderingsmaatregelen. De rechtbank neemt daarom aan dat eiser geen spanning of frustratie heeft ervaren als gevolg van de termijnoverschrijding.

12. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.