Rechtbank Gelderland, 17-09-2013, ECLI:NL:RBGEL:2013:3000, AWB-12_13

Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat hij niet over alle op de zaak betrekking hebbende stukken beschikt. Daartoe heeft eiser aangevoerd dat hij niet beschikt over het volledige FIOD-dossier en de bescheiden, waaronder zijn administratie, die door de FIOD in beslag zijn genomen.

Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat de door hem ten aanzien van eiser van de FIOD ontvangen stukken alleen betrekking hebben op de feiten op grond waarvan € 175.000 bij het inkomen is geteld en dat hij al deze van de FIOD ontvangen stukken heeft ingebracht.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder alle op de zaak betrekking hebbende stukken heeft ingezonden. Niet aannemelijk is geworden dat verweerder niet alle stukken die bij de besluitvorming een rol hebben gespeeld, heeft overgelegd. Daarbij komt dat verweerder niet verplicht is om stukken die niet ter beschikking van hem hebben gestaan, in te brengen (vgl. Hoge Raad 12 juli 2013, nr. 11/04625, ECLI:NL:HR:2013:29). Eisers stelling treft dan ook geen doel.

Ingevolge de artikelen 1.1 en 2.1 van de Wet Inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) geldt een natuurlijk persoon die in Nederland woont als binnenlands belastingplichtige.

Ingevolge artikel 4 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) wordt naar de omstandigheden beoordeeld waar iemand woont. Als uitgangspunt heeft daarbij te gelden dat een natuurlijk persoon zijn woonplaats in Nederland heeft indien hij daarmee een duurzame betrekking van persoonlijke aard heeft. Bepalend daarbij is dat uit uiterlijk waarneembare omstandigheden moet blijken dat de banden van de belastingplichtige met Nederland voldoende sterk zijn om te kunnen aannemen dat hij hier te lande het duurzame middelpunt van zijn persoonlijke levensbelangen heeft.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat de woonplaats van eiser gelet op het bepaalde in artikel 4 van de AWR in Nederland is gelegen. Uit de stukken blijkt dat het gezin van eiser gedurende het gehele jaar 2006 in de eigen woning aan de [A-straat 1] in [Z] heeft gewoond en dat eiser in verband met zijn werk doordeweeks in Zwitserland op het bedrijfsadres of in hotels verbleef en in het weekend bij zijn gezin in de eigen woning in [Z]. Verder is gebleken dat de voor 2006 geplande verhuizing van eiser en zijn gezin naar Zwitserland uiteindelijk niet is doorgegaan. Bovendien had eiser in 2006 de beschikking over privé-rekeningen, spaarrekeningen en effectenrekeningen in Nederland. Daarmee zijn de economische en sociale banden van eiser met Nederland van dien aard dat moet worden geoordeeld dat het duurzame middelpunt van eisers persoonlijke levensbelangen in Nederland is gelegen. Eisers intentie om in Zwitserland zijn woonplaats te hebben, doet daaraan niet af.

Eiser heeft ter onderbouwing van zijn standpunt dat hij niet woonachtig was in Nederland, verwezen naar stukken die door de FIOD in beslag zijn genomen en nog niet aan hem zijn teruggegeven. Het betreffen volgens eiser stukken aangaande de geplande verhuizing naar Zwitserland, een werkvergunning 2006, rekeningafschriften alsmede uitschrijvingen met betrekking tot de Kinderbijslag en de AOW. Ook indien eiser in staat zou zijn om deze stukken te overleggen, dan kan uit deze stukken naar het oordeel van de rechtbank niet worden afgeleid dat het duurzame middelpunt van eisers persoonlijke belangen in 2006 niet in Nederland is gelegen. De geplande verhuizing naar Zwitserland is immers niet doorgegaan en de genoemde uitschrijvingen met betrekking tot de Kinderbijslag en de AOW brengen geen verandering in de hiervoor beschreven feitelijke banden van eiser met Nederland. De rekeningafschriften van een bank in Zwitserland wegen niet op tegen de overige in Nederland aanwezige sociale en economische banden van eiser. Dit geldt ook voor de door eiser overgelegde tijdelijke verblijfsvergunning voor de periode 1 september 2006 tot en met 31 december 2006. De overige door eiser overgelegde stukken betreffen rekeningen (“Manuelle Therapie” en “Auflösung der Freizügigkeitspolice”) en een reisverzekering, welke niet op het jaar 2006 betrekking hebben.

Vervolgens dient de vraag te worden beantwoord of eiser ook op grond van het Verdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Zwitserse Bondsstaat ter voorkoming van dubbele belasting op het gebied van belastingen van het inkomen en van het vermogen, gesloten te ʼs- Gravenhage op 12 november 1951, zoals gewijzigd bij de overeenkomst van 22 juni 1966 (hierna: het Verdrag) als inwoner van Nederland kan worden aangemerkt.

Ingevolge artikel 2, tweede lid, eerste volzin, van het Verdrag, voor zover van belang, heeft een natuurlijke persoon zijn woonplaats, in de zin van dit Verdrag, ter plaatse waar hij een duurzame woongelegenheid heeft. Indien er meerdere van dergelijke plaatsen bestaan, wordt als woonplaats beschouwd de plaats, waarmede de persoonlijke betrekkingen het nauwst zijn (het middelpunt van de levensbelangen).

De persoonlijke betrekkingen van eiser (het middelpunt van zijn levensbelangen) zijn, gelet op de overwegingen 4.6 en 4.7, in 2006 het nauwst met Nederland geweest. Dit betekent dat de woonplaats van eiser in 2006 ook op grond van het Verdrag in Nederland is gelegen.

Eiser stelt dat de gegevens waarop de onderhavige aanslag is gebaseerd op onrechtmatige wijze zijn verkregen en dat deze om die reden niet als bewijs mogen worden gebruikt bij het vaststellen van de aanslag. Het betreft in het bijzonder de in overweging 2.5 opgenomen overeenkomst van dading. Eiser heeft aangevoerd dat uit het vonnis van het Gerechtshof Arnhem (hierna: het Hof) van 13 maart 2012, Parketnummer: 21-004485-07, blijkt dat de inhoud van de geheimhoudersgesprekken (telefoon- en faxtaps) niet als bewijs mag worden gebruikt en dat sprake is van een zodanig onbehoorlijk handelen door de ambtenaren en het Openbaar Ministerie dat er op geen enkele wijze gebruik mag worden gemaakt van de betreffende bescheiden.

Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat hij de genoemde stukken als bewijs mag gebruiken, ondanks het feit dat deze op onrechtmatige wijze zouden zijn verkregen. De betreffende stukken zijn volgens verweerder namelijk niet verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat dit gebruik onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht. Daarbij heeft verweerder erop gewezen dat de Officier van Justitie toestemming heeft verleend om de betreffende gegevens te gebruiken voor fiscale doeleinden ten aanzien van eiser.

De rechtbank stelt vast dat de overeenkomst van dading tijdens het onderzoek door de FIOD is verkregen uit een op het telefoon(fax)nummer van advocaat mr. [L] (hierna: [L]) geplaatste tap. Mede in aanmerking nemende dat [L], zoals uit de stukken blijkt, één van de medeverdachten was in het strafrechtelijk onderzoek tegen eiser gaat de rechtbank er vanuit dat genoemde overeenkomst van dading niet als informatie uit geheimhoudersgesprekken kan worden aangemerkt.

In het door eiser aangevoerde vonnis van het Hof ziet de rechtbank geen aanleiding voor een andersluidend oordeel. Het Hof heeft over de geheimhoudersgesprekken het volgende overwogen:

Nu niet is gebleken van een schending van het verschoningsrecht en ook anderszins niet is gebleken dat de overeenkomst van dading op strafrechtelijk onrechtmatig wijze is verkregen, heeft verweerder de overeenkomst van dading als bewijs mogen gebruiken.

Eiser heeft gesteld dat de door hem ontvangen vergoeding van € 175.000 een liquidatieuitkering betreft en belast moet worden als een vervreemdingsvoordeel uit aanmerkelijk belang. Op deze vergoeding dienen volgens eiser de kosten ten bedrage van € 30.000 en de verkrijgingsprijs van de aandelen in mindering te worden gebracht.

Verweerder heeft het door eiser blijkens de overeenkomst van dading ontvangen bedrag van € 175.000 aangemerkt als een regulier voordeel uit aanmerkelijk belang. Eiser heeft volgens verweerder niet aannemelijk gemaakt dat hij in verband hiermee kosten heeft gemaakt ten bedrage van € 30.000.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder de door eiser ontvangen vergoeding terecht heeft gekwalificeerd als een regulier voordeel uit aanmerkelijk belang in de zin van artikel 4.13 van de Wet IB 2001. Uit de verklaring van eiser blijkt dat de ontvangen vergoeding een provisie voor de verkoop van onroerend goed in België op 20 mei 2005 betreft. Eiser heeft op geen enkele wijze aannemelijk gemaakt dat de vergoeding verband houdt met de liquidatie van [H] GmbH. Hieruit volgt dat sprake is van een nagekomen bate, die geen verband houdt met een eventuele liquidatie.

Eiser heeft ook niet aannemelijk gemaakt dat hij in verband met deze vergoeding kosten heeft gemaakt ten bedrage van € 30.000. De handgeschreven aantekeningen op de overeenkomst van dading, inhoudende dat een bedrag van € 30.000 naar een bankrekening van Stichting Beheer derdengelden [I] dient te worden overgemaakt, acht de rechtbank daarvoor onvoldoende. In de verklaring van eiser tijdens de behandeling van het beroep ter zitting dat hij voor deze kosten een factuur heeft ontvangen, maar dat deze in beslag is genomen en niet is teruggegeven, ziet de rechtbank voorts ook geen aanleiding voor een andersluidend oordeel. Niet valt in te zien immers waarom door eiser niet een duplicaatfactuur had kunnen worden opgevraagd en overgelegd. Eiser heeft evenmin op andere wijze aannemelijk gemaakt dat hij genoemde kosten heeft gemaakt.

Het vorenstaande heeft tot gevolg dat verweerder bij de vaststelling van de aanslag IB/PVV 2006 terecht een belastbaar inkomen uit aanmerkelijk belang ter grootte van € 175.000 in aanmerking heeft genomen.

Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.