Rechtbank Gelderland, 03-12-2015, ECLI:NL:RBGEL:2015:7483, AWB - 15 _ 590

1. Eiseres is eigenaar en gebruiker van de onroerende zaak, waarin het woonzorgcentrum [B] (hierna: het woonzorgcentrum) is gevestigd. Het woonzorgcentrum bestaat uit twee afzonderlijke gebouwen, enige bijgebouwen en een tuin.

2. Het woonzorgcentrum is één onroerende zaak in de zin van de Wet WOZ.

3. De rechtbank Zutphen heeft bij uitspraak van 5 september 2012 het beroep inzake de aanslagen onroerendezaakbelasting voor het jaar 2011 ter zake van het gebruik en de eigendom van het woonzorgcentrum gegrond verklaard en geoordeeld dat de onroerende zaak in hoofdzaak tot woning dient (ECLI:NL:RBZUT:2012:2893). Het Gerechtshof Arnhem -Leeuwarden heeft bij uitspraak van 7 mei 2013 (ECLI:GHARL:2013:CA0897) de uitspraak van de rechtbank vernietigd. Het Gerechtshof heeft aannemelijk geacht dat de woonstraten meer dan incidenteel tevens gebruikt worden in verband met het verlenen van (verpleegkundige) hulp en geoordeeld dat van die ruimten niet kan worden gezegd dat zij dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden. Hieruit volgt dat het woonzorgcentrum moet worden aangemerkt als een niet-woning. Voor de heffing van de gebruikersbelasting van de onroerendezaakbelastingen heeft het Gerechtshof 24% als maatstaf gehanteerd.

4. De Hoge Raad heeft bij arrest van 6 juni 2014 (ECLI:NL:HR:2014:1326) het tegen de uitspraak van het Gerechtshof ingestelde cassatieberoep gegrond verklaard. Het oordeel van het Gerechtshof dat van de woonstraten niet kan worden gezegd dat zij dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden geeft volgens de Hoge Raad geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en kan overigens als van feitelijke aard in cassatie niet op juistheid worden getoetst. Daaruit volgt dat minder dan 70% van de onroerende zaak kan worden toegerekend aan delen die tot woning dienen dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden, zodat de onroerende zaak niet in hoofdzaak tot woning dient als bedoeld in artikel 220a, lid 2, van de Gemeentewet. De Hoge Raad heeft met betrekking tot de toepassing van artikel 220e van de Gemeentewet geoordeeld dat het Gerechtshof ten onrechte de hoofdentrees buiten aanmerking heeft gelaten en de maatstaf voor de heffing van de gebruikersbelasting van de onroerendezaakbelastingen op 12% vastgesteld.

5. In geschil is het antwoord op de vraag of het woonzorgcentrum in hoofdzaak tot woning dient als bedoeld in artikel 220a, lid 2, van de Gemeentewet. Meer in het bijzonder is in geschil of de woonstraten dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden. De waarde van het woonzorgcentrum is niet meer in geschil. De heffingsgrondslag voor de gebruikersbelasting van de onroerendezaakbelasting is evenmin in geschil.

6. In artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet, in samenhang met artikel 220 van die wet is bepaald dat een onroerende zaak in hoofdzaak tot woning dient indien de waarde die op grond van hoofdstuk IV van de Wet waardering onroerende zaken is vastgesteld voor die onroerende zaak, in hoofdzaak kan worden toegerekend aan delen van de onroerende zaak die dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden. In hoofdzaak heeft hier de betekenis van meer dan 70 percent.

Eiseres heeft niet gesteld en de rechtbank is ook niet gebleken dat de feitelijke situatie met betrekking tot het woonzorgcentrum na de hierboven aangehaalde uitspraak van het Gerechtshof is gewijzigd. De rechtbank gaat dan ook uit van de feiten zoals die zijn vastgesteld in de hierboven onder 3. en 4. genoemde uitspraken.

7. Op grond van het voorgaande ziet de rechtbank geen aanleiding om voor het onderhavige jaar anders te beslissen dan het Gerechtshof en de Hoge Raad voor het jaar 2011 reeds hebben gedaan. Dit betekent dat ook voor het onderhavige jaar ten aanzien van de woonstraten niet kan worden gezegd dat zij dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden. De stelling van eiseres dat de woonstraten die een gemengde functie hebben naar rato van de oppervlakte aan de woondelen en niet-woondelen dienen te worden toebedeeld, treft geen doel. Bij een gemengde functie wordt namelijk niet voldaan aan het vereiste dat het betreffende deel van de onroerende zaak volledig dienstbaar is aan woondoeleinden. Ook de stelling van eiseres dat uit de toepassing van het Rekenmodel woondelen 220a en 220e van de VNG volgt dat meer dan 70% van de onroerende zaak kan worden toegerekend aan delen die tot woning dienen dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden, faalt. Eiseres heeft in de overgelegde berekeningen de woonstraten meegenomen als woondeel.

8. De rechtbank is op grond van het vorenstaande van oordeel dat het woonzorgcentrum niet in hoofdzaak tot woning dient als bedoeld in artikel 220a, lid 2, van de Gemeentewet.

9. Gelet op het voorgaande dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

10. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.