Rechtbank Gelderland, 11-10-2016, ECLI:NL:RBGEL:2016:5333, AWB - 15 _ 6004 e.a.

Feiten

Beoordeling van het geschil

Ontvankelijkheid

“Ter zitting is uitsluitend de ontvankelijkheid van het bezwaar tegen de navorderingsaanslag IB/PVV 2010 en de ontvankelijkheid van de voorliggende beroepen behandeld. Naar het oordeel van de rechtbank is – kort gezegd – de brief van verweerder van 3 juni 2015 een uitspraak op bezwaar, nu daarin alle elementen van een uitspraak op bezwaar, waaronder een rechtsmiddelenverwijzing, zijn opgenomen, en voldoende kenbaar is dat verweerder uitspraak heeft gedaan op alle voorliggende bezwaren. Uitgaande van een uitspraak op bezwaar van 3 juni 2015, is het beroepschrift van eiser van 2 oktober 2015, ontvangen door verweerder op 5 oktober 2015, buiten de beroepstermijn ontvangen. De brief van eiser aan verweerder van 9 juni 2015 had door verweerder echter aangemerkt moeten worden als een beroepschrift en op grond van artikel 6:15 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) doorgestuurd moeten worden naar de rechtbank. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de beroepen van eiser ontvankelijk zijn.

Met betrekking tot het bezwaar tegen de navorderingsaanslag IB/PVV 2010 heeft verweerder ter zitting alsnog het standpunt ingenomen dat het bezwaar van eiser ontvankelijk is. De rechtbank ziet geen aanleiding hierover anders te oordelen en zal partijen in dit eensluidende standpunt volgen.

”

Wettelijk kader

10. Ingevolge artikel 47, eerste lid, onderdeel a, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) is ieder gehouden desgevraagd aan de inspecteur de gegevens en inlichtingen te verstrekken welke voor de belastingheffing te zijnen aanzien van belang kunnen zijn.

11. Artikel 52a, eerste lid, van de AWR bepaalt onder meer dat indien met betrekking tot een op te leggen (navorderings)aanslag niet of niet volledig wordt voldaan aan de verplichtingen ingevolge de artikelen 47 en 49 van die wet, de inspecteur dit kan vaststellen bij een voor bezwaar vatbare beschikking (informatiebeschikking).

12. In artikel 27e, eerste lid, van de AWR is bepaald dat indien de vereiste aangifte niet is gedaan of sprake is van een onherroepelijk geworden informatiebeschikking als bedoeld in artikel 52a, eerste lid de rechtbank het beroep ongegrond verklaart, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is (de zogenoemde omkering en verzwaring van de bewijslast).

13. Desgevraagd heeft eiser ter zitting bevestigd dat hij geen beroep heeft aangetekend tegen de informatiebeschikking, omdat hij zich er bewust van was dat zijn boekhouding ondeugdelijk was, zodat hij geen bevredigend antwoord op de gestelde vragen kon geven. De rechtbank stelt dan ook vast dat met betrekking tot de onderhavige (navorderings)aanslagen een informatiebeschikking is genomen die op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt en dat deze beschikking onherroepelijk vaststaat. Dit heeft tot gevolg dat toetsing van de juistheid van de informatiebeschikking niet meer mogelijk is in de procedure tegen de (navorderings)aanslagen, ook niet als er nog niet eerder een toetsing door de rechter heeft plaatsgevonden. Beoordeling van de stelling dat verweerder in strijd heeft gehandeld met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur door onvoldoende kennis te nemen van de door eiser tijdens het boekenonderzoek overgelegde gegevens, is - voor zover eiser daarmee alsnog wil stellen dat zijn boekhouding als grondslag kan dienen - eveneens niet mogelijk.

14. Ingevolge artikel 27e, eerste lid, van de AWR, dienen ingeval van een onherroepelijk geworden informatiebeschikking de beroepen ongegrond te worden verklaard, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. Eiser heeft zich ten aanzien van de navorderingsaanslagen over 2008 en 2009 op het standpunt gesteld dat hij met verweerder een afspraak had dat geen boekenonderzoek zou worden ingesteld over de periode 2008 tot het vierde kwartaal van 2009 en dat om die reden de navorderingsaanslagen over die jaren moeten worden vernietigd. De adviseur van eiser heeft hierover ter zitting verklaard dat met de controleur van de Belastingdienst, de heer [C] , is besproken dat de [E] in de periode 2008 tot het vierde kwartaal 2009 vanwege het faillissement leeg was en dat om die reden een boekenonderzoek niet zinvol was en is afgesproken dat het boekenonderzoek niet over die periode zou gaan. Verweerder betwist het bestaan van deze afspraak.

15. Vast staat dat er geen schriftelijke vastlegging heeft plaatsgevonden van de door eiser betoogde afspraak, hetgeen gelet op het belang wel voor de hand had gelegen. De rechtbank is dan ook van oordeel dat eiser tegenover de betwisting door verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is van een afspraak. Daarvoor is de verklaring van [A] en eiser zelf alleen onvoldoende. Bovendien heeft te gelden dat, zo er al een afspraak zou zijn, aan deze afspraak, gelet op de verklaring van [A] , niet het door eiser gestelde rechtsgevolg kan worden verbonden. De rechtbank leidt in dat geval uit de verklaring af dat de afspraak slechts ziet op de boekhouding van [E] en niet op de boekhouding in privé. Aangezien bij de Belastingdienst onduidelijkheid bestond over het tijdstip van aanvang van de eenmanszaak van eiser lag een boekenonderzoek in privé over die jaren voor de hand. Dat verweerder op dat moment zijn gedachten over deze onduidelijkheid of het eventuele vermoeden van privé inkomsten niet kenbaar heeft gemaakt aan eiser maakt dit niet anders. De stelling van eiser dat de navorderingsaanslagen over de jaren 2008 en 2009 reeds op grond van de gemaakte afspraken vernietigd moeten worden faalt derhalve.

Redelijke schatting

16. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat ten aanzien van alle in geschil zijnde (navorderings) aanslagen eiser moet doen blijken, dat wil zeggen overtuigend moet aantonen, dat de uitspraken op bezwaar betreffende deze navorderingsaanslagen onjuist zijn. Eiser is in deze bewijslast niet geslaagd, nu hij geen sluitende administratie heeft kunnen overleggen.

17. De zogenoemde omkering en verzwaring van de bewijslast ontslaat verweerder evenwel niet van zijn verplichting om bij het vaststellen van de navorderingsaanslagen uit te gaan van een redelijke schatting van het inkomen van eiser. Het vereiste van een redelijke schatting strekt, in de context van de omkering en verzwaring van de bewijslast, ertoe te voorkomen dat een belastingaanslag naar willekeur wordt vastgesteld. Als de door verweerder gebruikte gegevens kunnen worden geaccepteerd als basis voor de redelijke schatting, ligt het op de weg van eiser om, voor zover hij de juistheid van die gegevens of anderszins de juistheid van de schatting van verweerder betwist, daarvoor het verzwaarde (tegen)bewijs te leveren (zie Hoge Raad 31 mei 2013, ECLI:NL:HR:2013:BX7184).

18. Verweerder heeft bij gebreke aan een deugdelijke administratie de redelijke schatting gebaseerd op een door hem opgestelde vermogensvergelijking. Eiser heeft de juistheid van de vermogensvergelijking betwist en gesteld dat bepaalde inkomsten niet zijn meegenomen in de vermogensvergelijking en dat om die reden de vermogensvergelijking niet juist is.

19. De rechtbank stelt voorop dat het haar, gelet op de omstandigheden van het geval, niet onjuist voorkomt de schatting te baseren op een vermogensvergelijking. Dit brengt mee dat, in het licht van de op eiser rustende omkering en verzwaring van de bewijslast, het voor de hand had gelegen dat eiser niet zou hebben volstaan met het aandragen van niet meegenomen inkomensbestanddelen, maar een eigen sluitende vermogensvergelijking zou hebben overgelegd. Desondanks is de rechtbank van oordeel dat eiser in voldoende mate heeft onderbouwd dat hij inkomsten heeft genoten uit kinderbijslag, zorgtoeslag, belastingteruggaaf, kindgebonden budget, afkoop levensverzekeringen en opbrengsten uit faillissementsverkoop, zodat het naar het oordeel van de rechtbank niet redelijk is deze in vermogensvergelijking buiten beschouwing te laten. De rechtbank zal dit doen tot de onder 21 genoemde bedragen.

20. Met betrekking tot de correctie die ziet op de bijtelling privé-gebruik auto overweegt de rechtbank als volgt. Gedurende de ter discussie staande jaren heeft de gehele handelsvoorraad auto’s eiser ter beschikking gestaan. Anders dan eiser is de rechtbank van oordeel dat, nu eiser niet heeft doen blijken dat de auto’s op jaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privé-doeleinden zijn gebruikt, de bijtelling privé-gebruik auto zich in beginsel uitstrekt tot alle auto’s. Uit praktische overwegingen heeft verweerder evenwel aangeknoopt bij het aantal rijbewijzen in het huishouden van eiser, waarbij is uitgegaan van een cataloguswaarde van € 40.000. In het kader van de redelijke schatting komen deze uitgangspunten de rechtbank niet onredelijk voor. De stelling van eiser dat uit dient te worden gegaan van een cataloguswaarde van € 27.500 in plaats van € 40.000 wordt verworpen, nu eiser deze stelling niet heeft onderbouwd. Het door eiser in het beroepschrift gedane bewijsaanbod op dit punt zal de rechtbank passeren nu eiser, tegenover de gemotiveerde onderbouwing door verweerder van de door hem betoogde cataloguswaarde van € 40.000, nog niet een begin van bewijs heeft aangedragen voor zijn stelling en hij hiervoor voldoende gelegenheid heeft gehad. In het licht van de door verweerder gehanteerde begunstigende behandeling dat slechts voor twee auto’s een bijtelling in aanmerking is genomen, leidt de omstandigheid dat er in privé één auto aanwezig is die door eisers echtgenote is gebruikt niet tot een ander oordeel.

21. Op grond van het voorgaande dient het belastbaar inkomen uit werk en woning voor de jaren 2008 tot en met 2012 als volgt te worden vastgesteld. Dit inkomen dient tevens als uitgangspunt voor het bijdrage-inkomen voor de ZVW, waarbij het inkomen beperkt wordt tot de voor de ZVW geldende maxima (in €).

22. Gelet op het voorgaande dienen de beroepen gegrond te worden verklaard.

23. De beroepen worden geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente en belastingrente. Nu eiser geen afzonderlijke gronden tegen de beschikkingen heffingsrente en belastingrente heeft aangevoerd, zal de in rekening gebrachte heffingsrente en belastingrente dienen te worden verminderd overeenkomstig de vermindering van de aanslagen.

Revisierente

24. Nu tegen de revisierente geen gronden zijn aangevoerd zal het beroep op dit punt ongegrond worden verklaard.

Vergrijpboeten

25. Verweerder heeft voor de jaren 2008 tot en met 2011 tevens vergrijpboeten opgelegd op de voet van artikel 67e van de AWR en heeft de boeten vastgesteld op 25 % van de na te vorderen belasting omdat sprake is van grove schuld. Eiser stelt zich op het standpunt dat gelet op de door hem aangedragen stellingen de boetebeschikkingen onjuist zijn.

26. Voor zover eiser bedoeld heeft te stellen dat het boetepercentage ten onrechte is vastgesteld op 25% dan faalt dit betoog. De rechtbank is van oordeel dat verweerder, op wie in deze de bewijslast rust, aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is geweest van grove schuld, op te vatten als een in laakbaarheid aan opzet grenzende mate van verwijtbaarheid, waaronder tevens te begrijpen grove onachtzaamheid. De administratie van eiser vertoonde ernstige gebreken, hetgeen eiser zelf ter zitting heeft erkend. Deze gebreken waren van dien aard dat de administratie niet kon dienen als basis voor de vaststelling van de fiscale verplichtingen en dus ook niet voor de ingediende aangiften. De inspecteur heeft terecht de boete in overeenstemming met paragraaf 25 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998 vastgesteld op 25% van de nageheven belasting. De rechtbank acht deze boeten dan ook passend en geboden. De boeten dienen echter te worden verlaagd in verband met een verlaging van de grondslag waarover de boeten worden berekend zoals weergegeven onder 21. Het beroep tegen de boetebeschikkingen is in zoverre gegrond.

Proceskostenveroordeling