Rechtbank Gelderland, 18-02-2020, ECLI:NL:RBGEL:2020:1048, ARN 19/5774, 19/5776, 19/5777 en 19/5861

1. Verweerder heeft met dagtekening 22 januari 2016 een voorlopige aanslag IB/PVV 2014 aan eiser opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 24.436.

2. Verweerder heeft op 11 maart 2016 de definitieve aanslag IB/PVV 2014 vastgesteld naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 24.436.

3. Het bezwaar van eiser daartegen is ongegrond verklaard, het beroep is ongegrond verklaard en het hoger beroep is ongegrond verklaard.¹ De Hoge Raad heeft het cassatieberoep op 20 september 2019 ongegrond verklaard.

4. Met dagtekening 27 augustus 2019 heeft verweerder aan eiser meegedeeld dat het openstaande bedrag op de voorlopige aanslag IB/PVV 2014 is gewijzigd door een betaling van € 1.000. Hiervan is € 80 afgeboekt op openstaande kosten, aldus de tekst van de mededeling. In de berekening op de mededeling is een bedrag van € 1.767 als betaald/verrekend in mindering gebracht op het bedrag van de voorlopige aanslag dat € 8.886 beloopt, waardoor een openstaand bedrag van € 7.119 resteert.

5. Eiser heeft bij brief van 1 februari 2019 verzocht om de voorlopige aanslag te herzien en deze te verminderen tot een voorlopige aanslag naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 985.

6. Bij brief van 11 februari 2019, onderaan voorzien van vermelding van “de inspecteur” en “de ontvanger”, is de ontvangst van de brief van 1 februari 2019 bevestigd. In die brief is, voor zover hier van belang, vermeld:

7. Bij brief van 19 april 2019 heeft verweerder het bezwaar voor zover gericht tegen de voorlopige aanslag IB/PVV 2014 niet-ontvankelijk verklaard. Voor zover het verzoek van eiser is bedoeld als verzoek om ambtshalve vermindering van de voorlopige aanslag of de definitieve aanslag heeft verweerder dit afgewezen. Eiser heeft daartegen op 10 mei 2019 bezwaar gemaakt. Dat bezwaar is op 26 juni 2019 ongegrond verklaard. De rechtbank heeft op het desbetreffende beroep bij uitspraak van heden beslist (zaaknummer 19/1936).

8. In geschil is of eiser invorderingsrente verschuldigd is (zaaknummer 19/5774), of terecht verrekening heeft plaatsgevonden (zaaknummer 19/5776) en of eiser vervolgingskosten van € 80 verschuldigd is geworden (zaaknummer 19/5777). Eiser is van mening dat dit niet het geval is, omdat aan hem voor de duur van de procedures uitstel van betaling was verleend. Volgens verweerder was er ten tijde van de invordering geen sprake van een lopend uitstel. Daaraan vooraf heeft verweerder opgeworpen dat de rechtbank niet bevoegd is voor de verrekening en de vervolgingskosten.

9. Verweerder heeft verklaard dat na de uitspraak van Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 29 januari 2019 de invordering is opgepakt. Voordat tot invordering is overgegaan, heeft hij bij de inspecteur navraag gedaan of er nog bezwaren liepen. Dat was op dat moment niet het geval.

10. Op grond van § 25.2.2. van de Leidraad Invordering wordt een bezwaarschrift aangemerkt als een verzoek om uitstel, een beroepschrift niet. Het enkele feit dat eiser cassatie heeft ingesteld tegen de uitspraak van Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden geeft daarom geen aanleiding voor het vermoeden dat er sprake was van een lopend uitstel. Eiser heeft echter gewezen op de brief van 11 februari 2019. Die brief is aangemerkt als bezwaar voor onder meer de IB/PVV 2014. Dat betreft gelet op de bijlage echter alleen de definitieve aanslag, en niet de voorlopige aanslag. Er gold dus ook alleen uitstel van betaling op de definitieve aanslag. Dat is ook juist, omdat op grond van artikel 9.5, derde lid, van de Wet inkomstenbelasting 2001 een voorlopige aanslag niet voor bezwaar vatbaar is. Uit niets volgt dat eiser (opnieuw) uitstel van betaling heeft gevraagd voor de voorlopige aanslag. Omdat in de definitieve aanslag het belastbaar inkomen gelijk is aan het belastbaar inkomen volgens de voorlopige aanslag, gaat de rechtbank ervan uit dat het verschuldigde bedrag op de definitieve aanslag nihil was. Dat betekent wel dat ervan wordt uitgegaan dat eiser de voorlopige aanslag zou betalen. Het uitstel van betaling had in zoverre dus geen effect. Bovendien brengt artikel 28, derde lid, van de Invorderingswet 1990 mee dat ook gedurende de periode van uitstel van betaling de rente in de meeste gevallen doorloopt. Het is dus niet zo dat bij uitstel van betaling geen invorderingsrente verschuldigd was geworden.

11. Dat er op 19 april 2019 wel is beslist op een bezwaar tegen de voorlopige aanslag maakt het voorgaande niet anders. Het bezwaar is niet-ontvankelijk verklaard. Hoewel de brief van verweerder van 11 februari 2019 mogelijk verwarrend kan zijn, blijkt uit de bijlage daarbij dat alleen voor de definitieve aanslag uitstel van betaling is verleend. Eiser heeft uit die brief niet mogen begrijpen dat dit ook gold voor de voorlopige aanslag.

12. Omdat eiser tegen de hoogte van de invorderingsrente geen gronden heeft aangevoerd, is het beroep ongegrond.

13. Op grond van artikel 26, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) kan slechts beroep worden ingesteld tegen een belastingaanslag of een voor bezwaar vatbare beschikking. Een beslissing tot verrekening is geen van beide. Dit is een beslissing gebaseerd op de Invorderingswet. Tegen beslissingen op grond van die wet staat geen bezwaar of beroep open bij de belastingrechter, behalve in hier niet van belang zijnde uitzonderingsgevallen. Dit volgt uit artikel 8:5, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht en de daarbij behorende Bevoegdheidsregeling bestuursrechtspraak. Ook staat geen beroep open bij de algemene bestuursrechter. Dit volgt uit het arrest van de Hoge Raad van 20 december 2013, ECLI:NL:HR:2013:1797. Desgewenst dient eiser zich tot de burgerlijke rechter te wenden volgens de daarvoor geldende regels. De rechtbank verklaart zich daarom onbevoegd.

14. Tegen de door de ontvanger of de belastingdeurwaarder in rekening gebrachte kosten van vervolging die niet voortspruiten uit de gerechtelijke tenuitvoerlegging van een dwangbevel kan bezwaar of administratief beroep worden ingesteld. Hierop is hoofdstuk V van de AWR van overeenkomstige toepassing.

15. Verweerder heeft ter zitting toegelicht dat het bedrag van € 80 voortspruit uit de gerechtelijke tenuitvoerlegging van een dwangbevel. De rechtbank onderschrijft dit standpunt. Dat brengt mee dat hiertegen geen bezwaar en beroep openstaan. Ook hiervoor moet eiser dus als hij dat wil naar de burgerlijke rechter. De rechtbank verklaart zich ook in dit beroep onbevoegd.

16. Eiser heeft verzocht om een voorlopige voorziening, die neerkomt op schorsing van de tenuitvoerlegging van de voorlopige aanslag gedurende het beroep. Omdat de rechtbank uitspraak doet over het beroep, kan geen voorlopige voorziening meer worden getroffen. De rechtbank wijst dit verzoek daarom af.

17. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.