Rechtbank Gelderland, 20-05-2021, ECLI:NL:RBGEL:2021:2543, AWB - 20 _ 3136

1. Eiseres drijft een onderneming in financiële dienstverlening. De diensten die zij aanbiedt liggen op het gebied van financiële administratie, loonadministratie en dergelijke.

2. In januari 2018 heeft eiseres een doelgroepverklaring premiekorting ten behoeve van een arbeidsgehandicapte werknemer, de heer [persoon 4] , ontvangen.

3. Eiseres heeft op 31 januari 2018 aangifte gedaan over loontijdvak december 2017. In de aangifte is indicatie “N” (wat staat voor nee) opgenomen bij de indicatie premiekorting arbeidsgehandicapte werknemer.

4. In de loonaangiften over januari tot en met juni 2018 heeft eiseres geen verzoek gedaan om een loonkostenvoordeel. Er zijn geen indicaties geplaatst in de desbetreffende aangiften loonheffing. Vanaf de aangifte over het tijdvak juli 2018, gedaan op 23 augustus 2018, heeft eiseres over het tweede halfjaar 2018 telkens verzocht om een loonkostenvoordeel door een “J” (wat staat voor ja) in iedere aangifte te vermelden bij de doelgroep waarvoor een doelgroepverklaring premiekorting is verkregen.

5. Op 20 augustus 2018 heeft eiseres een correctieaangifte over het loontijdvak december 2017 gedaan.

6. Op 9 oktober 2018 heeft eiseres correctieberichten met indicatie “J” ingediend voor het eerste halfjaar 2018.

7. Op 11 maart 2019 heeft het UWV de voorlopige berekening Wtl 2018 inzake het loonkostenvoordeel naar eiseres gestuurd. Daarin is de tegemoetkoming vastgesteld op nihil. In deze brief staat voorts vermeld:

8. Op 23 juli 2019 heeft het UWV de definitieve berekening Wtl 2018 naar eiseres gestuurd. In deze beschikking staat vermeld dat de aanvraag is afgewezen, omdat niet is voldaan aan alle voorwaarden.

9. In geschil is de vraag of het verzoek om toekenning van een loonkostenvoordeel over 2018 terecht is afgewezen, meer in het bijzonder of eiseres al dan niet heeft voldaan aan de voorwaarden van het overgangsrecht. Indien zij wel heeft voldaan aan deze voorwaarden, is het de vraag of afwijzing van het verzoek van eiseres in strijd is met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur.

10. Artikel 2.1 van de Wtl bepaalt, kort gezegd, dat een werkgever in de loonaangifte een verzoek kan doen voor de tegemoetkoming loonkostenvoordeel arbeidsgehandicapte werknemer. Uit artikel 2.1 in combinatie met artikel 4.1, tweede lid van de Wtl volgt dat het verzoek voor 2018 uiterlijk op 1 mei 2019 diende te worden gedaan.

11. Artikel 6.2 van de Wtl kan, voor zover hier van belang, als volgt worden samengevat. Een werkgever die (a) voor een werknemer een verzoek doet tot toekenning van een loonkostenvoordeel, (b) over het laatste aangiftetijdvak van 2017 een premiekorting heeft toegepast (ofwel in de aangifte ofwel uiterlijk op 1 mei 2018 door middel van een correctiebericht) en (c) in de laatste loonaangifte over 2017 de indicatie voor de premiekorting heeft aangegeven (wederom ofwel in de aangifte ofwel uiterlijk op 1 mei 2018), heeft vanaf 1 januari 2018 aanspraak op het overeenkomstige loonkostenvoordeel op grond van de Wtl, waarbij de al verstreken duur van de premiekorting wordt afgetrokken van de maximale duur van het loonkostenvoordeel.

12. Verweerder leest deze bepaling aldus dat een werkgever alleen recht heeft op het loonkostenvoordeel voor werknemers die vóór 1 januari 2018 in dienst zijn getreden, als is voldaan aan deze voorwaarden.

13. De rechtbank is zich ervan bewust dat er al (deels niet gepubliceerde) jurisprudentie is die verweerder hierin volgt. Niettemin komt de rechtbank in dit geval tot een andere conclusie.

14. De tekst van artikel 6.2 van de Wtl noemt niet als criterium dat de werknemer in dienst is getreden vóór 1 januari 2018. Ook uit andere bepalingen in de Wtl volgt de juistheid van de lezing van verweerder niet. Het criterium is niet of de werknemer in dienst is getreden vóór 1 januari 2018, en ook niet of er vóór 1 januari 2018 recht bestond op premiekorting, maar of de werkgever over het laatste aangiftetijdvak van 2017 een premiekorting heeft toegepast. Dat is een vraag van feitelijke aard, waarbij de beoordelingsdatum 1 mei 2018 is. Naar de tekst van de wet is het uitgangspunt van verweerder dus niet juist.

15. Ook uit de strekking van de bepaling volgt niet dat de wetgever heeft bedoeld artikel 6.2 van de Wtl te laten gelden voor alle werknemers die voor 1 januari 2018 in dienst zijn getreden en voor wie (in 2018) een loonkostenvoordeel wordt verzocht. Uit de memorie van toelichting¹ volgt dat artikel 6.2 van de Wtl niet zozeer beoogt de toepassing van de wet (op die manier) te beperken, maar dat het artikel is bedoeld om te regelen dat niet nog eens een maximaal loonkostenvoordeel op grond van de nieuwe wet kan worden gerealiseerd als al recht heeft bestaan op premiekorting. Ter toelichting op het artikel is onder meer het volgende opgemerkt²:

16. In de nota naar aanleiding van het verslag³ is het volgende opgemerkt:

17. Het gaat volgens de wetgever dus om de vraag hoe moet worden omgegaan met al lopende premiekortingen. Om te kunnen bepalen of daarvan sprake is, geldt als zogeheten “fotomoment” 1 mei 2018. Die datum is om uitvoeringstechnische redenen gekozen. Het UWV moet immers op enig moment de rechten kunnen vaststellen en daarvoor moet een formeel meetpunt worden gekozen. De datum 1 mei 2018 beoogt volgens paragraaf 3.2 van de memorie van toelichting⁴ werkgevers voldoende gelegenheid te bieden om na een kalenderjaar correcties in de polisadministratie door te voeren, maar geeft werkgevers ook een prikkel om daarmee niet te lang te wachten. Correctieberichten die na 1 mei worden ingediend, leiden niet meer tot wijzigingen in gegevens die gebruikt worden voor de vaststelling van de tegemoetkomingen, aldus uitdrukkelijk de memorie van toelichting. Daarmee komt de strekking van de bepaling overeen met de letterlijke tekst.

18. Op 1 mei 2018 voldeed eiseres niet aan het vermelde achter letter b van artikel 6.2 van de Wtl. Eiseres had op dat moment over 2017 geen premiekorting toegepast. Op het fotomoment voldoet zij daarmee niet aan de definitie van artikel 6.2 van de Wtl. De situatie die de wetgever met dit artikel beoogt te regelen, die van de lopende premiekorting, doet zich in het geval van eiseres daarom niet voor. De rest van de tekst van de bepaling is niet voor haar situatie geschreven maar alleen voor de werkgevers die wél een premiekorting hebben toegepast. Verweerder heeft ten onrechte aan artikel 6.2 van de Wtl getoetst.

19. Voor eiseres dient eenvoudigweg te worden beoordeeld of zij in 2018 aanspraak kan maken op een loonkostenvoordeel. Daarbij is enkel van belang of de betrokken werknemer aan alle daarvoor gestelde voorwaarden voldoet. Dat is het geval, nu hij behoort tot de doelgroep, er een doelgroepverklaring is en de werknemer nog geen drie jaar in dienst is (artikelen 2.6, 2.7 en 2.8 van de Wtl).

20. In dit verband merkt de rechtbank ook nog het volgende op. Ter zitting is besproken dat in het theoretische geval dat de werknemer in december 2018 in dienst was gekomen, voor 2018 geen loonkostenvoordeel was geclaimd en pas na 1 mei 2019 voor 2019 een loonkostenvoordeel was aangevraagd, het voordeel voor 2019 wél was toegewezen (mits voldaan is aan de voorwaarden). In dat licht zou de uitleg van artikel 6.2 van de Wtl die verweerder voorstaat tot een onbedoeld verschil leiden tussen “oude” en “nieuwe” gevallen. Ook zou die uitleg er feitelijk toe leiden dat correctieberichten die na 1 mei 2018 zijn ingediend wel in aanmerking worden genomen wanneer dat tot een nadeel voor de werkgever zou leiden (alsnog geen loonkostenvoordeel) en niet wanneer dat tot een voordeel (alsnog wel toekennen loonkostenvoordeel) zou leiden. Dit heeft de wetgever niet beoogd. Paragraaf 3.2 van de memorie van toelichting is duidelijk: correctieberichten na 1 mei 2018 leiden - in het geheel - niet meer tot wijzigingen voor de vaststelling van de tegemoetkomingen op grond van de Wtl.

21. Gelet op het voorgaande is het beroep gegrond. Aan het beroep op de algemene beginselen van behoorlijk bestuur komt de rechtbank niet toe.

22. Nu verweerder de berekening van eiseres niet heeft betwist, kan de rechtbank zelf de hoogte van de tegemoetkoming vaststellen op € 3.806,40.

23. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht vastgesteld op € 26,60 voor reiskosten overeenkomstig het verzoek van eiseres. Weliswaar is dat bedrag gebaseerd op een kilometervergoeding en geldt als uitgangspunt vergoeding van de kosten van openbaar vervoer tweede klas, maar getalsmatig maakt dat amper verschil en is het door eiseres verzochte bedrag net iets lager. De rechtbank zal niet meer toewijzen dan is verzocht.

24. Van overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten is de rechtbank niet gebleken.