Rechtbank Gelderland, 30-06-2021, ECLI:NL:RBGEL:2021:3338, AWB - 20 _ 3764

19. Aangezien het hier gaat om een belastingverminderende omstandigheid, brengt een redelijke verdeling van de bewijslast mee dat eiser aannemelijk dient te maken dat bij de berekening van het saldo rekening dient te worden gehouden met een hoger bedrag aan premies dan waarmee verweerder al rekening heeft gehouden.

20. Eiser heeft zijn stelling dat ook rekening gehouden dient te worden met de werkgeverspremies niet nader onderbouwd met stukken waaruit naar voren komt dat over die werkgeverspremies daadwerkelijk belasting is geheven, waardoor feitelijk sprake zou zijn van dubbele belastingheffing ter zake van de pensioenuitkering.

21. Eiser heeft desgevraagd tijdens de zitting verklaard dat hij niet beschikt over dergelijke bewijsstukken en dat het ook niet meer mogelijk is om stukken te verkrijgen waaruit zou blijken dat sprake is van voor de pensioenopbouw van eiser betaalde werkgeverspremies die tijdens de opbouw in het buitenland daadwerkelijk belast zijn geweest. Eiser is derhalve niet in zijn bewijslast geslaagd.

22. Eiser heeft zich hierbij nog op het standpunt gesteld dat sprake is van schending van het verbod van willekeur omdat verweerder wel de door eiser betaalde werknemerspremies, maar niet de voor hem betaalde werkgeverspremies bij de toepassing van de saldomethode heeft betrokken. De rechtbank overweegt dat verweerder met betrekking tot de werknemers-premies aan eiser juist het voordeel van de twijfel heeft gegund. Er is echter geen rechtsregel die verweerder verplicht om die voor eiser gunstige uitkomst ook door te trekken naar de werkgeverspremies.

23. Verweerder heeft daarom bij de berekening van het saldo terecht geen rekening gehouden met de werkgeverspremies.

24. Eiser verwijst met betrekking tot zijn stelling dat op de nominaal betaalde premies een inflatiecorrectie dient plaats te vinden naar het volgens hem in de economie algemeen geldende principe dat moet worden uitgegaan van de waarde van de betaalde premies na toepassing van een inflatiecorrectie. Hij heeft daarbij gerekend met een rente van 4%, onder verwijzing naar artikel 3.29 van de Wet IB 2001. In dat artikel is kort gezegd geregeld dat pensioenverplichtingen en soortgelijke verplichtingen actuarieel gewaardeerd dienen te worden met inachtneming van een rekenrente van ten minste 4%.

25. De rechtbank is van oordeel dat de wet en het Besluit geen ruimte bieden voor de stelling van eiser dat op de premies een inflatiecorrectie zou moeten worden toegepast. In het Besluit is vermeld dat het moet gaan om ‘betaalde’ pensioenbijdragen. Daaruit kan, mede gelet op het normale spraakgebruik, niet worden geconcludeerd dat rekening kan en mag worden gehouden met een inflatiecorrectie. In het algemeen kan worden gesteld dat als de wetgever een inflatiecorrectie van bedragen die deel uitmaken van de berekening van het inkomen had gewild, de wetgever dat dan nadrukkelijk in de wet zou hebben geregeld. Een dergelijke regeling ontbreekt evenwel. De rechtbank betrekt daarbij de bepalingen van Afdeling 10.1 van de Wet IB 2001, waarin voor een aantal specifiek genoemde situaties indexering wel is geregeld. Verweerder heeft bij het berekenen van het saldo terecht de nominale premiebedragen in aanmerking genomen. Het beroep van eiser op artikel 3.29 van de Wet IB 2001 doet aan dit oordeel niet af, aangezien dit artikel betrekking heeft op de waardering van pensioenverplichtingen en geen betekenis heeft bij de uitleg en toepassing van het Besluit. Bovendien is het in dat artikel gehanteerde percentage een zogenoemde door de wetgever gehanteerde rekenrente die los staat van de inflatie(correctie).

26. Eiser heeft nog aangevoerd dat hij het onterecht vindt dat enerzijds belastingrente moet worden betaald over belastingschulden, terwijl anderzijds geen rekening wordt gehouden met een inflatiecorrectie van de betaalde werknemerspremies.

27. De rechtbank volgt eiser niet in deze redenering omdat de regeling betreffende betaling van belastingrente een ander doel dient dan het doel dat eiser voor ogen staat met de door hem gewenste indexering van de betaalde pensioenpremies. Betaling van belastingrente enerzijds en indexering van pensioenpremies anderzijds zijn dus niet met elkaar te vergelijken.

28. Verweerder heeft, gelet op het voorgaande, in 2017 terecht geen hoger bedrag buiten de heffingsgrondslag van box 1 (inkomsten uit werk en woning) gelaten dan € 1.422 (€ 70.777 minus 69.355), zodat het beroep ongegrond dient te worden verklaard.

29. Nu eiser geen afzonderlijke gronden tegen de beschikking belastingrente heeft aangevoerd, dient ook het beroep tegen de beschikking belastingrente ongegrond te worden verklaard.

30. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.