Rechtbank Haarlem, 17-04-2008, BD1275, 07/5637

Uitspraakdatum: 17 april 2008

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

X B.V., gevestigd te Z, eiseres,

en

de inspecteur van de Belastingdienst R, kantoor P, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft eiseres bij beschikking met dagtekening 31 maart 2006 aansprakelijk gesteld voor een bedrag van € 8.034. De aansprakelijkstelling betreft niet (volledig) betaalde naheffingsaanslagen loonbelasting/premie volksverzekeringen over de jaren 2002 en 2003, die zijn opgelegd aan Uitzendbureau Y B.V.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 30 juli 2007 de aanslag verminderd tot € 7.938,41. Eiseres heeft daartegen bij brief van 15 augustus 2007, ontvangen bij de rechtbank op 17 augustus 2007, beroep ingesteld. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend. Eiseres heeft per fax van 14 januari 2008 een pleitnotitie aan de rechtbank gestuurd. De rechtbank heeft deze fax doorgestuurd naar verweerder.

1.3. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 24 januari 2008 te Haarlem, gelijktijdig met de zaak die bij de rechtbank bekend is onder procedurenummer Awb 07/4382. Namens eiseres is verschenen A. Namens verweerder zijn verschenen B en C. Verweerder heeft ter zitting een pleitnotitie overgelegd.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. In 2004 en 2005 heeft de Belastingdienst een onderzoek ingesteld bij Uitzendbureau Y BV (hierna: Y) naar de aanvaardbaarheid van de aangiften loonheffing over de periode 12 augustus 2002 tot en met 19 februari 2004. Het boekenonderzoek heeft tot gevolg gehad dat loonbelasting en premies volksverzekeringen zijn nageheven. De verschuldigde loonbelasting is deels berekend met toepassing van het anoniementarief.

2.2. In het rapport inzake een door verweerder ingesteld boekenonderzoek bij Y, met datum rapport 25 mei 2005 is op pagina 5 vermeld: “Naar aanleiding van het onderzoek hebben wij geconstateerd dat aan de verplichtingen ingevolge artikel 29, lid 1 Wet LB 1964 ten aanzien van diverse werknemers niet is voldaan. Het gevolg hiervan is dat op het loon van de desbetreffende werknemer(s) het anoniementarief is toegepast”. De personele gegevens zijn opgenomen in bijlage 2 van het rapport.

2.3. Op 19 februari 2004 is Y failliet verklaard. Op 6 juli 2006 is het faillissement opgeheven wegens gebrek aan baten. Y is blijvend in gebreke met het betalen van de aanslag loonbelasting/premies volkverzekeringen met dagtekening 26 mei 2005 voor het tijdvak 12 augustus 2002 tot en met 19 februari 2004, aanslagnummer […]. De hoogte van de aanslag is € 354.535.

2.5. Y had een G-rekening en de bedragen die eiseres op deze rekening heeft overgeboekt zijn, voor zover zij verweerder toekomen, in mindering gebracht op het bedrag waarvoor eiseres aansprakelijk is gesteld.

2.6. Op de facturen die Y aan eiseres gestuurd heeft zijn onder meer namen en sofinummers van de aan eiseres ter beschikking gestelde werknemers vermeld. Ook zijn de data waarop de deze werknemers hebben gewerkt en het aantal gewerkte uren op de facturen vermeld.

2.8. De door eiseres van Y ingehuurde werknemers werden ingezet voor de uitvoering van schoonmaak- en opruimwerkzaamheden in de bouw.

3. Geschil en standpunten van partijen

3.1. In geschil is of er sprake is van ingeleend personeel zoals bedoeld is in artikel 34 Invorderingswet, of de naheffingsaanslag van Y op het juiste bedrag is vastgesteld en of er reden is het bedrag waarvoor eiseres aansprakelijk is gesteld te matigen. Voorts is in geschil of eiseres recht heeft op vergoeding van kosten die zij heeft moeten maken in verband met de behandeling van haar bezwaar.

3.2. Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de stukken van het geding.

3.4. Verweerder geeft ter zitting onder meer aan dat op korte termijn uitspraak zal worden gedaan op het verzoek om vergoeding van de proceskosten van de bezwaarfase. Hierbij zal een vergoeding voor de proceskosten in de bezwaarfase toegekend worden.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Bij brief van 11 juli 2006 heeft eiseres aan verweerder verzocht om vergoeding van de proceskosten voor de bezwaarfase. Bij uitspraak op bezwaar heeft verweerder geen beslissing genomen over het al dan niet toekennen van een proceskostenvergoeding. Ter zitting heeft verweerder verklaard dat de uitspraak op bezwaar onvolledig is geweest en heeft hij toegezegd alsnog vergoeding van de proceskosten toe te kennen voor de bezwaarfase in een aanvulling op de uitspraak op bezwaar.

4.2. In het beroepschrift van eiseres is verzocht verweerder alsnog te veroordelen tot het betalen van de proceskosten die zij ter zake van de behandeling van het bezwaar heeft moeten maken. De rechtbank is van oordeel dat, nu eiseres hier in het beroepschrift expliciet om verzocht heeft, en verweerder verklaard heeft dat hij ten onrechte in de uitspraak op bezwaar niet een vergoeding heeft toegekend voor de kosten die eiseres gemaakt heeft in de bezwaarfase, deze beroepsgrond van eiseres slaagt. De rechtbank zal deze vergoeding conform het besluit proceskosten bestuursrecht vaststellen op € 161 (1 punt voor het indienen van een bezwaarschrift met een hoogte van € 161 per punt).

4.4. Eiseres stelt dat het personeel van Y de werkzaamheden niet onder haar leiding en toezicht verrichtte. Eiseres voert hiertoe aan dat zij niet bepaalde hoe de werkzaamheden moesten worden verricht en dat klachten over de werkzaamheden van bewuste personen in behandeling werden genomen door Y. Y besliste of deze werknemers al dan niet werden ingezet bij een volgende opdracht, aldus eiseres.

4.5. Deze stelling kan eiseres niet baten. Uit de hiervoor onder 2.7., 2.9 en 2.10. aangehaalde citaten uit de fiscale onderzoeken, waaraan de rechtbank geen reden heeft te twijfelen aan de juistheid hiervan, blijkt dat eiseres de ingeleende werknemers inzette voor schoonmaak- en opruimwerkzaamheden in de bouw. In de uitzendovereenkomsten die Y aanging met werknemers, die ook voor eiseres werkzaamheden hebben verricht, werd vermeld dat deze werknemers werkzaamheden verrichtte onder leiding en toezicht van de opdrachtgever. Verder blijkt uit deze feiten dat de verantwoordelijke projectleiders bij eiseres de ingeleende werknemers instrueerden, begeleidden, opdrachten gaven en toezicht uitoefenden. De stelling dat eiseres niet bepaalde hoe de werkzaamheden moesten worden verricht, komt niet overeen met deze feiten en verklaringen. Wie uiteindelijk besliste of werknemers opnieuw werden ingezet bij een volgende klus is niet relevant bij de beoordeling van de vraag of sprake is van inlening als bedoeld in artikel 34 van de Invorderingswet.

4.6. Verder stelt eiseres dat de naheffingsaanslagen ten name van Y tot een te hoog bedrag zijn vastgesteld. De brutering moet naar haar mening achterwege blijven op grond van het besluit van 10 juni 2004, nr. CPP2003/2014M. Volgens eiseres kan op verzoek van de inhoudingsplichtige eindheffing achterwege worden gelaten hoewel verhaal onzeker is. Uit het rapport van het onderzoek in het kader van de inleenaansprakelijkheid is, aldus eiseres, niet gebleken dat nettoloonafspraken zijn gemaakt met de bij eiseres te werk gestelde werknemers, waardoor het achterwege laten van brutering tot de mogelijkheden behoort, aldus eiseres.

4.7. Naar het oordeel van de rechtbank blijkt uit de in 2.7. bedoelde uitzendovereenkomsten dat Y nettoloonafspraken heeft gemaakt met werknemers. Noch Y, noch eiseres, heeft aannemelijk gemaakt dat van dergelijke afspraken geen sprake is geweest bij de door eiseres ingeleende werknemers. Deze nettoloonafspraak maakt de stelling van eiseres, die er kennelijk op neerkomt dat Y de intentie zou hebben om de loonbelasting te verhalen op haar werknemers, onwaarschijnlijk. Er is daarom geen grond voor toepassing van het door eiseres bedoelde besluit.

4.8. Eiseres’ stelling dat bij het opleggen van de naheffingsaanslagen bij Y ten onrechte is uitgegaan van het anoniementarief, kan evenmin slagen. Uit het door verweerder bij Y uitgevoerde onderzoek is gebleken dat met betrekking tot meerdere werknemers geen of onvolledig ingevulde loonbelastingverklaringen in de loonadministratie zijn aangetroffen. Verder heeft Y, aldus verweerder, niet voldaan aan de op haar rustende identificatieplicht. Eiseres heeft de argumenten van verweerder om bij Y het anoniementarief te hanteren niet weerlegd zodat moet worden aangenomen dat het anoniementarief terecht is toegepast. De naheffingsaanslag ten name van Y is gelet op het voorgaande naar het oordeel van de rechtbank niet tot een te hoog bedrag vastgesteld.

4.9. Eiseres stelt zich voorts op het standpunt dat er reden is tot matiging van de aansprakelijkstelling tot nihil, omdat zij een schaduwloonadministratie heeft gevoerd. Eiseres voert aan dat de door haar bijgehouden manurenadministratie voldoet aan de voorwaarden voor matiging van de aansprakelijkstelling tot nihil, ook al is niet van alle ingehuurde personen een afschrift van het legitimatiebewijs in de administratie opgenomen. Eiseres is van mening dat zij op geen enkele wijze uit de tekst van de folders van Cadans had kunnen opmaken dat zij als inlener ook een loonadministratie voor de ingeleende werknemers had moeten voeren. Van de belastingdienst en de bedrijfsverenigingen had volgens eiseres verwacht mogen worden dat dit vereiste expliciet genoemd werd in de berichtgeving omtrent aansprakelijkstelling, zeker nu de aanwezigheid van legitimatiebewijzen een vanaf 1 juli 1998 geldende nieuwe eis was, aldus eiseres.

4.10. De rechtbank stelt voorop dat algemene voorlichting in de vorm van brochures de strikte toepassing van dwingend recht alleen dan opzij kan zetten als de betrokken belastingplichtige afgaande op die voorlichting of inlichtingen een handeling heeft verricht of nagelaten waardoor hij niet alleen de wettelijk verschuldigde belasting moet betalen, maar bovendien schade lijdt. De brochures waarop eiseres zich beroept zijn in 1998 aan eiseres verstrekt terwijl de aansprakelijkstelling betrekking heeft op de jaren 2002 en 2003. Eiseres is als inlener gehouden om zelf na te gaan of en in hoeverre informatie waar zij op afgaat, nog actueel is. Zij kan reeds daarom aan deze (verouderde) brochures geen gerechtvaardigd vertrouwen ontlenen.

4.11. In het onderhavige geval is niet gebleken dat eiseres een zelfstandige administratie heeft gevoerd waarin is opgenomen op welke tijdstippen de ingeleende arbeidskrachten voor hem hebben gewerkt onder vermelding van namen, adressen, woonplaats, geboortedatum, sofinummers, een specificatie van de gewerkte uren en een kopie van het identiteitsbewijs. Slechts op de facturen van Y aan eiseres is een deel van deze gegevens vermeld. Ook op deze grond kan de aansprakelijkstelling niet worden bestreden. Matiging van de aansprakelijkheid, waarbij eiseres overigens in het midden laat waarop deze matiging zou moeten worden gebaseerd, is naar het oordeel van de rechtbank evenmin mogelijk.

4.12. Uit het voorgaande volgt dat de rechtbank van oordeel is dat sprake is van inlening als bedoeld in artikel 34, eerste lid, Invorderingswet en dat niet aannemelijk is dat het niet betalen van de loonbelasting niet aan Y, noch aan eiseres is te wijten. Gelet op hetgeen is overwogen in 4.1. en 4.2. dient het beroep evenwel gegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 17 april 2008 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. A.P.M. van Rijn, voorzitter, mr. J. Snitker en mr. E. Polak, rechters, in tegenwoordigheid van mr. J.H.R. Massmann, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.