Rechtbank Haarlem, 08-04-2010, BM1234, 09/3509

Zaaknummer: AWB 09/3509

Uitspraakdatum: 8 april 2010

Uitspraak in het geding tussen

en

de ontvanger van de Belastingdienst P, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft op 15 april 2009 tegen eiseres een dwangbevel met bevel tot betaling uitgevaardigd inzake de betaling van de aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 2007 (hierna IB/PVV 2007), aanslagnummer 0000.00.000.H70. Daarbij is aan eiseres een bedrag van € 4.248 aan kosten in rekening gebracht.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 1 juli 2009 het bedrag van de in rekening gebrachte kosten gehandhaafd.

1.3. Eiseres heeft daartegen beroep ingesteld. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.4. Verweerder heeft vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan eiseres.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 1 april 2010. Eiseres is daar in persoon verschenen, bijgestaan door haar gemachtigde. Namens verweerder is verschenen B. De gemachtigde van eiseres heeft een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan de rechtbank en aan de gemachtigde van verweerder.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Met dagtekening 11 december 2008 is aan eiseres een aanslag IB/PVV 2007 opgelegd. Eiseres heeft deze aanslag ontvangen, maar niet binnen de gestelde termijn betaald.

2.2. Op 15 april 2009 is wegens het uitblijven van betaling het hiervoor onder 1.1 genoemde dwangbevel met bevel tot betaling door de terpostbezorging van een afschrift daarvan aan eiseres betekend.

3. Geschil

3.1. In geschil is of verweerder terecht kosten voor het betekenen van het dwangbevel met bevel tot betaling in rekening heeft gebracht aan eiseres.

4. Beoordeling van het geschil

4.2. Tussen partijen is niet meer in geschil dat gelet op het arrest van de Hoge Raad van 10 juli 2009, nr. 08/01578, LJN BG4156, verweerder in een procedure als de onderhavige niet aan eiseres kan tegenwerpen dat zij zich op grond van artikel 7, tweede lid, van de Kostenwet niet kan beroepen op de stelling dat zij de aanmaning niet heeft ontvangen.

4.3.2. De rechtbank zal die uitgangspunten ook in deze zaak toepassen. Dat het arrest van de Hoge Raad van 15 december 2006 waarin die uitgangspunten zijn geformuleerd geen betrekking heeft op een aanmaning als bedoeld in artikel 11 IW 1990 doet aan de toepasselijkheid van dit arrest niet af, temeer nu de Hoge Raad in zijn arrest van 10 juli 2009, dat wel betrekking heeft op de aanmaning als bedoeld in artikel 11 IW 1990, uitdrukkelijk naar deze uitgangspunten verwijst.

4.4. Tussen partijen is niet langer in geschil dat verweerder de aanmaning heeft verzonden naar het adres van eiseres.

4.5. Eiseres betwist evenwel dat zij de aanmaning heeft ontvangen. Zij heeft aangevoerd dat zij regelmatig post voor buurtbewoners ontving, met name voor bewoners welke in dezelfde straat op nummer 1a wonen, terwijl eiseres op nummer 1 woont. Die post deed ze dan alsnog bij de geadresseerde in de bus. Ze is er altijd vanuit gegaan dat anderen dat ook deden als haar post foutief bezorgd was. Tot het moment dat zij het dwangbevel ontving had ze geen aanleiding om te veronderstellen dat ze post die voor haar bestemd was niet had ontvangen. De rechtbank acht deze verklaring geloofwaardig en is daarom van oordeel dat redelijkerwijs moet worden betwijfeld dat de aan eiseres verzonden aanmaning door eiseres is ontvangen of haar is aangeboden dan wel dat de aanmaning haar anderszins heeft bereikt.

4.6. Met zijn enkele stelling dat eiseres ondanks het feit dat zij op de hoogte was van de foutieve postbezorging geen contact heeft opgenomen met TNT Post, heeft verweerder niet aannemelijk gemaakt dat een en ander het gevolg is van aan eiseres toe te rekenen omstandigheden. Tot het moment van betekening van het dwangbevel had eiseres immers geen reden om contact met TNT Post op te nemen, omdat ze geen indicatie had dat voor haar bestemde post haar – al dan niet via een omweg – niet bereikte.

4.7. Nu redelijkerwijs moet worden betwijfeld dat de schriftelijke aanmaning op het adres van eiseres is aangeboden of ontvangen dan wel haar anderszins heeft bereikt, terwijl niet aannemelijk is dat dit het gevolg is van aan eiseres toe te rekenen omstandigheden, is geen sprake van een schriftelijke aanmaning in de zin van artikel 11 IW 1990 zodat op grond van artikel 12, eerste volzin, IW 1990 geen dwangbevel had mogen worden uitgevaardigd. Ook de kosten voor betekening van het dwangbevel met bevel tot betaling zijn dus ten onrechte aan eiseres in rekening gebracht.

4.8. Uit het voorgaande volgt dat het beroep gegrond is.

5. Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 644 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322,- en een wegingsfactor 1).

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 8 april 2010 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. M.H.L.C. Bijvoet, voorzitter, mr. M. Koole en mr. A.E. Keulemans, rechters, in tegenwoordigheid van mr. W. Kuik, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.