Rechtbank Haarlem, 02-12-2011, BU6862, 11/735

Zaaknummer: AWB 11/735

Uitspraakdatum: 2 december 2011

Uitspraak in het geding tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/[P], verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Bij beschikking met dagtekening 18 december 2010 heeft verweerder het vastgestelde verlies van eiseres in het belastingjaar 2009 van € 123.925 aangemerkt als houdsterverlies in de zin van artikel 20, vierde lid, van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (hierna: Wet Vpb). Tevens heeft verweerder op diezelfde datum bij beschikking het saldo van de boekwaarde van de vorderingen en schulden op verbonden lichamen als bedoeld in artikel 20, vierde lid, aanhef en onderdeel b van de Wet Vpb vastgesteld op negatief € 15.000.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 28 januari 2011 de beschikkingen gehandhaafd.

1.3. Eiseres heeft daartegen beroep ingesteld. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.4. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 2 september 2011. Voor eiseres is daar haar gemachtigde verschenen, vergezeld van mr. A.J. de Vries. Namens verweerder zijn verschenen W.S. Sastrokarijo, A. Laban en G.J. Drenth. De beroepen zijn gezamenlijk en gelijktijdig behandeld met de beroepen in de zaken AWB 11/697 ten name van [BEDRIJF A] B.V. en AWB 11/165 ten name van [BEDRIJF B] U.A.

1.5. Na de zitting heeft eiseres een nader stuk ingediend. Dit stuk is geretourneerd aan eiseres. De rechtbank heeft het stuk niet in haar beoordeling van het geschil betrokken.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.3. De periode van 22 mei 2009 tot en met 31 december 2009 is minder dan 90% van het boekjaar van eiseres.

2.4. Eiseres heeft als doel zich bezig te houden met houdster- en financieringsactiviteiten. Het door eiseres geleden verlies in 2009 is € 123.925. Dit verlies is ontstaan door kosten welke zijn gemaakt in het kader van houdsteractiviteiten.

3. Geschil

3.1. Partijen verschillen van mening over het antwoord op de vraag of het door eiseres in 2009 geleden verlies dient te worden aangemerkt als houdsterverlies.

3.2. Eiseres beantwoordt deze vraag ontkennend met het argument dat zij minder dan 90% van het boekjaar een deelneming hield. Zij concludeert tot vernietiging van de twee aangevallen beschikkingen. Zij verzoekt een schadevergoeding wegens de door haar in bezwaar en beroep gemaakte onkosten.

4.5. Voor zover verweerder meent dat voorbereidende werkzaamheden zijn verricht voorafgaande aan de verwerving van de deelneming en zich op het standpunt stelt dat deze voorbereidende werkzaamheden voor de toepassing van de bepaling zijn toe te rekenen aan de houdsteractiviteiten van eiseres, volgt de rechtbank hem niet. Dit is een extensieve interpretatie welke geen steun vindt in de wet of de wetsgeschiedenis. Voorbereidende werkzaamheden voor het gaan houden van een deelneming kwalificeren niet als “het houden van deelnemingen” als vermeld in de onderhavige bepaling.

4.6. Uitgangspunt bij de beoordeling van dit geschil is derhalve dat eiseres gedurende meer dan 10% van het jaar geen activiteiten heeft ontplooid.

4.7. De vraag is of deze periode van non-activiteit tot de houdsteractiviteiten van eiseres in de zin van artikel 20, vierde lid, van de Wet Vpb moet worden gerekend.

4.10. Zowel de wettekst als de toelichting noemen uitdrukkelijk als bestanddeel van de definitie van houdstermaatschappij het gedurende tenminste 90% van het jaar verrichten van de omschreven feitelijke werkzaamheid. Indien een grammaticale interpretatie wordt gevolgd, voldoet eiseres niet aan dit bestanddeel van de definitie van houdstermaatschappij. Zij heeft immers gedurende een periode van meer dan 10% geen feitelijke werkzaamheden verricht en daarmede een periode van minder dan 90% van het boekjaar een deelneming gehouden.

4.11. Voorts is de vraag aan de orde of op enige wijze doel en strekking van de wetgeving moeten leiden tot de conclusie dat het verlies van eiseres als houdsterverlies in de zin van artikel 20, vierde lid, van de Wet Vpb moet worden aangemerkt.

4.12. Het antwoord op deze vraag luidt ontkennend. Uitgangspunt in het wetsvoorstel is dat deelnemingskosten aftrekbaar zijn en verliezen die ontstaan door deelnemingskosten verrekenbaar zijn. Artikel 20, vierde lid, van de Wet Vpb vormt een beperking op deze verliesverrekening. Echter, uitdrukkelijk is niet het gehele houdsterverlies van verrekening uitgesloten; de bepaling is zo geformuleerd dat het houdsterverlies slechts in een beperkt aantal gevallen met winsten uit andere ondernemingsactiviteiten kan worden verrekend. Deze beperking van de verliesverrekening is voorts slechts met de hierboven geciteerde definities van houdstermaatschappij afgebakend; dit heeft tot gevolg dat op basis van feitelijk vast te stellen percentages wordt beslist of een verlies als houdsterverlies moet worden aangemerkt. De wetsgeschiedenis biedt geen aanknopingspunten voor de stelling dat een principiële keuze is gemaakt. Indien een belastingplichtige zich gedurende een periode van minder dan 90% van het (boek)jaar bezighoudt met het houden van deelnemingen of het financieren van met hem verbonden lichamen, bestaat er geen beperking voor de verrekening van haar in dat jaar gemaakte verliezen. Er is daarom geen aanleiding deze bepaling, die de verliesverrekening beperkt, in de situatie van eiseres in het nadeel van eiseres extensief te interpreteren.

4.13. Uit het voorgaande vloeit tevens voort dat de rechtbank, anders dan verweerder, van oordeel is dat noch aan de statutaire doelstelling, noch aan de oorsprong van de kosten, hetzij zelfstandig, hetzij in onderlinge samenhang beschouwd, doorslaggevende betekenis toekomt voor het antwoord op de vraag of eiseres houdstermaatschappij is in de zin van artikel 20, vierde lid, van de Wet Vpb. Het begrip ‘feitelijke werkzaamheid’ dwingt de kwalificatie te doen plaatsvinden op basis van de feitelijk uitgevoerde activiteiten en de oorsprong van de kosten is niet van belang nu het uitgangspunt is dat deelnemingskosten wel aftrekbaar zijn.

4.14. Het beroep van eiseres is gegrond; de beschikking vaststelling kwalificatie verlies als houdsterverlies en de beschikking vaststelling saldo gelieerde vorderingen en schulden dienen te worden vernietigd.

5. Proceskosten

5.1. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Voor een toekenning van een proceskostenvergoeding in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) is grond indien het bestuursorgaan het verwijt treft dat het een beschikking of uitspraak geeft respectievelijk doet of in rechte handhaaft, terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in een daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden. Daarvan is echter niet gebleken. De rechtbank acht niet aannemelijk dat ten tijde van het doen van de uitspraak op bezwaar duidelijk was dat de onderhavige beschikkingen geen stand zouden houden in de beroepsprocedure.

5.2. De kosten van eiseres zijn op de voet van het Besluit voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.092,- (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde van € 218,- en 1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 437,- en een wegingsfactor 1).

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan door mr. M. Koole, voorzitter, mr. A.A. Fase en mr. J.M. van Kempen, rechters, in tegenwoordigheid van mr. H.H. Ruis, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 2 december 2011.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.