Rechtbank Haarlem, 25-09-2012, BX9466, 09/452, 09/453, 10/1018 T/M 10/1020, 11/6017 T/M 11/6019, 11/6025 T/M 11/6032, 11/6034 T/M 11/6036

Zaaknummers: AWB 09/452, 09/453, 10/1018, 10/1019, 10/1020, 11/6017, 11/6018, 11/6019, 11/6025, 11/6026, 11/6027, 11/6028, 11/6029, 11/6030, 11/6031, 11/6032, 11/6034, 11/6035, 11/6036

Uitspraakdatum: 25 september 2012

Uitspraak in de gedingen tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/[P], verweerder.

1. Ontstaan en loop van de gedingen

1.1.1. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 21 december 2007 voor het jaar 1995 een navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekering (hierna: IB/PVV; (procedurenummer 11/6017) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen van ƒ 91.586. In de navorderingsaanslag is een verhoging begrepen van ƒ 3.482 (100% van het nagevorderde bedrag), waarvan geen kwijtschelding is verleend. Gelijktijdig is bij beschikking een bedrag van ƒ 1.382 aan heffingsrente in rekening gebracht.

1.1.2. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 21 december 2007 voor het jaar 2002 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 09/453) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 4.310 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 3.914. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van € 169 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van € 641 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.1.3. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 21 december 2007 voor het jaar 1996 een navorderingsaanslag vermogensbelasting (hierna: VB; procedurenummer 11/6018) opgelegd, berekend naar een vastgesteld vermogen van ƒ 711.000. In de navorderingsaanslag is een verhoging begrepen van ƒ 1.112 (100% van het nagevorderde bedrag), waarvan geen kwijtschelding is verleend. Gelijktijdig is bij beschikking een bedrag van ƒ 441 aan heffingsrente in rekening gebracht.

1.1.4. Verweerder heeft aan eiser met dagtekening 21 december 2007 voor het jaar 2002 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 09/452) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 32.277 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 28.891. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van € 128 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van € 641 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraken op bezwaar van 19 december 2008 (eiseres) en 22 december 2008 (eiser) de hiervoor in 1.1 vermelde navorderingsaanslagen (inclusief verhogingen) en beschikkingen gehandhaafd.

1.3.1. Verweerder heeft aan eiser met dagtekening 26 november 2008 voor het jaar 2001 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 10/1018) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 32.920 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 22.910. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van € 161 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van € 576 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.2 Verweerder heeft aan eiser met dagtekening 26 november 2008 voor het jaar 2003 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 11/6025) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 28.850 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 3.097. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van € 232 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van € 707 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.3. Verweerder heeft aan eiser met dagtekening 26 november 2008 voor het jaar 2004 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 11/6026) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 29.543 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 3.334. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van € 221 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van € 772 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.4. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 4 december 2008 voor het jaar 1996 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 10/1019) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen van ƒ 101.320. Gelijktijdig is een bedrag van ƒ 1.958 aan heffingsrente in rekening gebracht en een boete wegens navordering van ƒ 4.453 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.5. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 4 december 2008 voor het jaar 1997 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 11/6019) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen van ƒ 128.602. In de navorderingsaanslag is een verhoging begrepen van ƒ 3.697 (100% van het nagevorderde bedrag), waarvan geen kwijtschelding is verleend. Gelijktijdig is bij beschikking een bedrag van ƒ 1.570 aan heffingsrente in rekening gebracht.

1.3.6. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 4 december 2008 voor het jaar 1998 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 11/6027) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen van ƒ 52.801. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van ƒ 1.084 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van ƒ 2.765 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.7. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 4 december 2008 voor het jaar 1999 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 11/6028) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen van ƒ 79.155. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van ƒ 1.640 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van ƒ 4.528 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.8. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 4 december 2008 voor het jaar 2000 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 11/6029) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen van ƒ 151.930. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van ƒ 2.054 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van ƒ 6.302 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.9. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 26 november 2008 voor het jaar 2001 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 11/6030) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 4.311 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 3.440. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van € 217 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van € 575 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.10. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 26 november 2008 voor het jaar 2003 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 11/6031) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 9.885 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 28.517. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van € 156 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van € 707 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.11. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 26 november 2008 voor het jaar 2004 een navorderingsaanslag IB/PVV (procedurenummer 11/6032) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 6.891 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 7.523. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van € 143 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van € 772 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.12. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 4 december 2008 voor het jaar 1997 een navorderingsaanslag VB (procedurenummer 10/1020) opgelegd, berekend naar een belastbaar vermogen van ƒ 773.891. In de navorderingsaanslag is een verhoging begrepen van ƒ 742 (100% van het nagevorderde bedrag), waarvan geen kwijtschelding is verleend. Gelijktijdig is bij beschikking een bedrag van ƒ 315 aan heffingsrente in rekening gebracht.

1.3.13. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 4 december 2008 voor het jaar 1998 een navorderingsaanslag VB (procedurenummer 11/6034) opgelegd, berekend naar een belastbaar vermogen van ƒ 820.843. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van ƒ 308 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van ƒ 786 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.14. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 4 december 2008 voor het jaar 1999 een navorderingsaanslag VB (procedurenummer 11/6035) opgelegd, berekend naar een belastbaar vermogen van ƒ 922.991. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van ƒ 335 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van ƒ 927 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.3.15. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 4 december 2008 voor het jaar 2000 een navorderingsaanslag VB (procedurenummer 11/6036) opgelegd, berekend naar een belastbaar vermogen van ƒ 1.028.104. Gelijktijdig is bij beschikkingen een bedrag van ƒ 345 aan heffingsrente in rekening gebracht en een vergrijpboete van ƒ 1.060 (100% van het nagevorderde bedrag) opgelegd.

1.4. Verweerder heeft bij uitspraken op bezwaar van 20 januari 2010 de hiervoor in 1.3 vermelde navorderingsaanslagen (inclusief verhogingen) en de beschikkingen gehandhaafd.

1.6. Verweerder heeft op de zaken betrekking hebbende stukken overgelegd en verweerschriften ingediend. Verweerder heeft voorts een aantal stukken overgelegd waarbij hij onder verwijzing naar artikel 8:29 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) heeft meegedeeld dat alleen de rechtbank kennis mag nemen van de integrale versie van die stukken en de rechtbank heeft verzocht te beslissen dat die beperking van de kennisneming gerechtvaardigd is. Hij heeft ook versies van die stukken overgelegd om aan eiser door te sturen, waarin hij de passages waarvoor hij zich beroept op beperking van de kennisneming heeft weggelaten.

1.7. Bij beslissing van 23 september 2011 van de geheimhoudingskamer van de rechtbank is het verzoek van verweerder om de kennisneming van een aantal stukken tot de rechtbank te beperken, gedeeltelijk afgewezen.

1.8. Verweerder heeft de rechtbank bij brief van 19 oktober 2011 meegedeeld op een aantal punten geen gevolg te geven aan de beslissing van de geheimhoudingskamer.

1.9. Eisers hebben de rechtbank bij brief van 10 november 2011 met bijlagen meegedeeld dat verweerder een aantal op de zaken betrekking hebbende stukken nog niet had overgelegd en hebben de rechtbank verzocht om verweerder te gelasten deze stukken alsnog over te leggen.

1.10. Verweerder heeft hierop gereageerd bij brief van 1 december 2011. Verweerder heeft een aantal stukken overgelegd waarbij hij de rechtbank heeft verzocht om te beoordelen of deze stukken zijn aan te merken als stukken in de zin van artikel 8:42 van de Awb. Indien de rechtbank tot het oordeel komt dat dat het geval is heeft verweerder onder verwijzing naar artikel 8:29 van de Awb meegedeeld dat het alleen de rechtbank is toegestaan om kennis van die stukken te nemen en de rechtbank verzocht te beslissen dat beperking van kennisneming van deze stukken tot de rechtbank, gerechtvaardigd is.

1.11. Bij brief van 19 december 2011 hebben eisers een reactie op de brief van verweerder van 1 december 2011 aan de rechtbank gestuurd.

1.12. Bij beslissing van 19 december 2011 heeft de geheimhoudingskamer van de rechtbank met betrekking tot de door verweerder bij brief van 1 december 2011 overgelegde stukken beslist dat het om stukken in de zin van artikel 8:42 van de Awb gaat. Het verzoek van verweerder om beperking van de kennisneming van die stukken tot de rechtbank, is afgewezen.

1.13. Verweerder heeft de rechtbank bij brief van 11 januari 2012 meegedeeld op een aantal punten geen gevolg te geven aan de beslissing van de geheimhoudingskamer.

1.14. Partijen hebben vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn telkens in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

1.15. Op 21 februari 2012 heeft een (regie)zitting plaatsgevonden. Eisers zijn daar vertegenwoordigd door hun gemachtigde voornoemd, vergezeld van [A]. Namens verweerder zijn verschenen J. Hollander en mr. C. Alma. Eisers en verweerder hebben ter zitting nadere stukken ingediend. De rechtbank heeft het onderzoek ter zitting geschorst, teneinde partijen in de gelegenheid te stellen nadere stukken te verstrekken.

1.16. Partijen hebben vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn telkens in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

1.17. Het onderzoek heeft plaatsgevonden op de zitting van 19 juni 2012. Eisers zijn daar vertegenwoordigd door hun gemachtigde voornoemd. Namens verweerder zijn verschenen J. Hollander en mr. C. Alma, vergezeld van W.H.A. Entrop. De zaken zijn tegelijkertijd behandeld met de overige zaken van het cluster ‘Bank Zonder Naam’.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Eisers zijn met elkaar gehuwd.

2.2.2. De hiervoor bedoelde gegevens bestaan uit een nota (hierna: de Nota) en twaalf bijlagen, genummerd B.1, B.2, enzovoorts. Deze gegevens zijn verstrekt op grond van artikel 4 van de Richtlijn. In de Nota is, voor zover hier van belang, het volgende vermeld (namen en plaatsen zijn door verweerder geanonimiseerd):

“IV VERSTREKTE INLICHTINGEN

De hierna volgende inlichtingen zijn gesteund op stukken die het Belgisch gerecht in beslag heeft genomen bij een huiszoeking bij een verdachte van andere misdrijven.

Het betreft gegevens van de Bank van Lanschot Bankiers Luxembourg.

De stukken, bestaande uit verscheidene lijsten op papier (bijlagen 1 tot en met 11) werden aangetroffen en in beslag genomen bij een huiszoeking in een garagebox te W(...) uitgevoerd in het kader van een onderzoek onder leiding van Onderzoeksrechter V(…). Deze garagebox werd op dat ogenblik gehuurd door de heer P(…) en door diens bende gebruikt als uitvalsbasis voor overvallen. Met een brief van 18 december 2001 heeft de procureur-generaal aan de belastingadministratie toelating verleend tot het nemen van inzage en afschrift van het dossier (bijlage 12).

Toelichting van de feiten zoals blijkt uit de verhoren.

De kopieën van de bankstukken werden door V(…) gekopieerd uit een de computerbestand van de heer M(…). M(…) had als helpdeskmedewerker bij de firma L(…) te W(…) de gegevens in bezit gekregen via zijn afdelingschef, de heer J(…). P(…) is een gewezen werknemer van de bank. L(…) is een toeleveringsbedrijf van kantoorbenodigdheden aan bedrijven. De originele bankgegevens stonden op “microtape” zoals V(…) het verwoordt. Door middel van een toestel van een Duitse zusterfirma van L (…) zijn de originele bankgegevens gelezen en op een diskette gezet en vervolgens afgedrukt. (…) Dergelijke tape [microtape] is leesbaar en omzetbaar met behulp van een computer. (…) Tenslotte heeft V(…) de afgedrukte lijsten gefotokopieerd -ten minste een gedeelte ervan- en deze kopieën bewaard in de gehuurde garagebox, waar zij door de politie werden aangetroffen.

Mogelijke motieven zoals blijkt uit de verhoren.

V(…) vermoedt dat M(…) en P(…) de bedoeling hadden de bank op te lichten door middel van deze stukken. V(…) verklaart dat M(…) hem en zijn dochter zou hebben bedreigd voor het geval “er iets uitkwam van deze stukken”. Het kopiëren en bewaren van de lijsten door V(…) evenals de beweerde bedreiging, kunnen ook wijzen op de intentie om de klanten van de bank aan de hand van de adreslijsten te lokaliseren met het oog op huisdiefstal.

Besluit

Dit alles betekent dat door de betrokkenen een hoge mate van geloofwaardigheid aan de stukken werd gehecht. Immers, de stukken zijn voor betrokkenen slechts nuttig onder een dubbele voorwaarde. Ten eerste moeten ze echt zijn in de zin van afkomstig van de bedrijfsadministratie van de bank. Ten tweede moeten ze accuraat zijn in de zin van overeenkomen met de werkelijkheid inzake enerzijds de namen en adressen van de rekeninghouders en anderzijds de rekeningstanden. Hieruit kan besloten worden dat de stukken zowel inzake herkomst als inhoud inderdaad een hoog gehalte aan waarachtigheid bevatten.

De stukken zijn door het Parket in beslag genomen ter gelegenheid van een huiszoeking, en bijgevolg op rechtmatige wijze verkregen. Vervolgens werd aan de administratie toelating van en inzage in en afschrift van de stukken verleend. Bijgevolg heeft de administratie de stukken verkregen op rechtmatige wijze. Bovendien betekent dit dat de oorsprong van de stukken ondubbelzinnig is.” (…)

2.2.3. De bijlagen B.1, B.2 en B.6 bevatten gegevens (namen, valuta, data, nummers, en bedragen) over rekeningstanden per 21 december 1994, 5 september 1996 en 28 november 1996 (de “rekeningstandenlijsten”). Bijlage B.9 betreft een adressenlijst. Bijlage B.12 betreft een brief van 18 december 2001 afkomstig van de procureur-generaal van het Hof van Beroep Waalse Kaai te Antwerpen gericht aan de Belgische belastingautoriteiten, waarin aan deze autoriteiten toestemming wordt verleend inzage en afschrift te nemen in het strafdossier. De overige bijlagen bevatten onder meer namen, rekeningnummers, nummers, data, getallen en/of percentages. Een aantal bijlagen hebben als aanhef “F. van Lanschot Bankiers Luxembourg SA.” dan wel “FvL Cliënts (amounts in mio LUF)” of bevatten het logo van de Bank Van Lanschot Bankiers. Een deel van de gegevens in de bijlagen is weggelakt en – ook na de hiervoor genoemde beslissingen van de geheimhoudingskamer – weggelakt gebleven.

2.2.4. Op basis van de gegevens die zijn verstrekt bij de brief van 18 februari 2005 is binnen de Belastingdienst het project Bank Zonder Naam (hierna: het Project) gestart. Doel van het Project was het op projectmatige wijze behandelen van de ontvangen gegevens door middel van het identificeren en sofiëren van de beschikbare renseignementen, teneinde de niet aangegeven inkomens- en vermogensbestanddelen (bankrekeningen) alsnog in de belastingheffing te betrekken.

Er heeft verificatie van de op rekeningstandenlijsten vermelde namen, rekeningnummers en rekeningsaldi plaatsgevonden aan de hand van gegevens welke door meewerkende rekeninghouders in eerdere projecten (het Rekeningenproject en het project Buitenlands Vermogen) zijn verstrekt aan de Belastingdienst.

Daarnaast zijn de gegevens op de rekeningstandenlijsten (tenaamstelling, rekeningnummer en rekeningsaldi) vergeleken met de gegevens die in het kader van het Project zijn verstrekt door meewerkende belastingplichtigen. Ook in strafrechtelijke onderzoeken verkregen gegevens van verdachten zijn vergeleken met de gegevens op de rekeningstandenlijsten.

Tevens heeft een chikwadraattoets plaatsgevonden.

Uit de informatie in de begeleidende Nota in combinatie met bijbehorende bijlagen, alsmede op grond van bovenstaande verificatie is door de Belastingdienst de conclusie getrokken dat er geen reden is te twijfelen aan de juistheid van de uitlatingen zoals gedaan in de Nota, en dat de daarbij verstrekte gegevens afkomstig zijn van de bank Van Lanschot Bankiers (Luxembourg) SA (hierna ook: VLB).

2.3.2. Op de rekeningstandenlijsten komen rekeninghouders voor met één achternaam met één of meer voorletters alsmede rekeninghouders met twee achternamen al dan niet met één of meer voorletters. In totaal gaat het om circa 2.500 renseignementen. De gegevens van de rekeninghouders zoals vermeld op de rekeningstandenlijsten zijn in het kader van het Project vergeleken met de gegevens in het geautomatiseerde systeem Beheer Van Relaties (hierna: BVR) van de Belastingdienst. Indien en voor zover uit de vergelijking met het BVR slechts één persoon met exact dezelfde of, in andere bewoordingen, met de unieke combinatie meerdere voorletters-achternaam of combinatie (voorletters) achternaam-achternaam naar voren kwam, is deze persoon als rekeninghouder aangemerkt. In een aantal gevallen heeft de identificatie (mede) plaatsgevonden aan de hand van de gegevens vermeld op de adressenlijsten.

2.4.2. In het BVR komt slechts één persoon voor die van zichzelf [NAAM] heet, en gehuwd is met iemand die de achternaam [NAAM] draagt. Naar aanleiding van bovenstaande gegevens zijn eisers door verweerder als rekeninghouder geïdentificeerd.

“De Belastingdienst is een onderzoek gestart naar Nederlandse ingezetenen die in het buitenland één of meerdere bankrekening(en) aanhouden, dan wel aan hebben gehouden, waarbij het vermoeden bestaat dat in de aangiften inkomstenbelasting en/of vermogensbelasting geen opgaaf is gedaan van saldi en opbrengsten daarvan.

Uit dit onderzoek is naar voren gekomen dat u houder bent (geweest) van in het buitenland aangehouden bankrekeningen. De gegevens van deze bankrekening(en) kunnen van belang zijn voor uw belastingheffing. Daarom verzoek ik u mij de gegevens en inlichtingen te verstrekken, die in de bijlage bij deze brief worden gevraagd.

Ik wijs u erop dat u op grond van artikel 47, lid 1, letter a van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) verplicht bent de gevraagde gegevens en inlichtingen te verstrekken. In artikel 49 AWR is bepaald dat deze gegevens duidelijk, stellig en zonder voorbehoud moeten worden verstrekt op de aangegeven wijze en binnen een door de inspecteur te stellen termijn. Indien u niet of niet volledig aan deze verplichtingen voldoet is op grond van artikel 25, lid 6, letter b en artikel 27e, letter b AWR omkering van de bewijslast van toepassing. In dat geval moet u in een latere procedure overtuigend aantonen dat, en in hoeverre, een hierop betrekking hebbende navorderingsaanslag onjuist is. (…)”

De bijlagen bevatten de formulieren “Verklaring in het buitenland aangehouden bankrekening(en)” en “Opgaaf in het buitenland aangehouden bankrekening(en)”, waarin wordt gevraagd om aan te geven van welke in het buitenland aangehouden bankrekeningen eiser rekeninghouder is geweest, onder vermelding van onder andere rekeningnummer, naam van de bank, saldo en jaar van opening van de rekening.

2.5.2. Verweerder heeft eiser met dagtekening 21 maart 2007 een herinnering gestuurd waarbij hij alsnog in de gelegenheid is gesteld om de gevraagde informatie te verstrekken.

2.5.3. Verweerder heeft op 12 april 2007 het formulier “Verklaring in het buitenland aangehouden bankrekening(en)” retour ontvangen waarop is vermeld dat eiser een in 2003 geopende bankrekening in Suriname heeft aangehouden met een huidig saldo van € 17. Het formulier is bij de kop “ondertekening” voorzien van de datum 28 maart 2007 en een handtekening van eiser.

2.5.4. In reactie hierop heeft verweerder eiser bij brief van 16 april 2007 – kort gezegd –medegedeeld dat de verklaring volgens zijn gegevens niet volledig en juist is ingevuld door eiser. Eiser wordt nogmaals gewezen op zijn verplichtingen ingevolge artikel 47 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) en wordt door verweerder voor de laatste maal in de gelegenheid gesteld om de gevraagde gegevens en inlichtingen te verstrekken.

2.5.5. Verweerder heeft eiseres bij brief van 27 november 2007 op de hoogte gesteld van het voornemen om navorderingsaanslagen IB/PVV1995, VB 1996 (inclusief verhogingen) en IB/PVV 2002 met een boete op te leggen. In de brief is onder meer het volgende vermeld:

Ik zal uw vermogen op 1 januari 1996 met € 65.051 (fl 143.354) verhogen.

Met betrekking tot de inkomstenbelasting 2002 zal ik voor de berekening van het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen uitgaan van dezelfde berekeningswijze als voor de Vermogensbelasting. Het voordeel uit sparen en beleggen bedraagt op grond van artikel 5.2 Wet IB 2001 4% van dit berekende vermogensbestanddeel.

De correctie box 3 bedraagt € 106.832. Echter op grond van artikel 2.17 lid 4 Wet inkomstenbelasting 2001 wordt de correctie evenredig verdeeld over u en de heer [X1]. De correctie bedraagt daarom € 53.416 (50% van € 106.832).

Uw belastbare inkomen uit sparen en beleggen over 2002 zal ik verhogen met € 2.136 (4% van € 53.416).

(…)

In bijlagen bij deze brief zijn berekeningen gevoegd van de verschuldigde inkomstenbelasting en vermogensbelasting.

2.5.6. Verweerder heeft eiser bij brief met dezelfde dagtekening op de hoogte gesteld van het voornemen om een navorderingsaanslag IB/PVV 2002 met boete op te leggen. Deze brief is van gelijke strekking als de brief die naar eiseres is verstuurd. Het belastbare inkomen uit sparen en beleggen over 2002 van eiser zal (evenals bij eiseres) met € 2.136 (4% van € 53.416) worden verhoogd.

2.5.7. Eiser heeft hierop gereageerd bij brief van 3 december 2007.

2.5.8. De gemachtigde van eisers heeft vervolgens bij brief van 5 december 2007 eveneens gereageerd op de brieven van verweerder aan eisers van 27 november 2007. In deze brief is door de gemachtigde (nogmaals) verzocht om hem van informatie te voorzien waaruit zou (kunnen) blijken dat eiseres een rekening zou hebben (aangehouden) bij Van Lanschot Bankiers in Luxemburg.

2.5.9. Bij brieven gedagtekend 3 december 2007 heeft verweerder aan de gemachtigde van eisers aangegeven waarom naar zijn mening op dat moment nog geen verplichting bestond om de door de gemachtigde gevraagde stukken aan hem te verstrekken.

2.5.10. Bij afzonderlijke brieven met dagtekening 9 en 11 december 2007 heeft verweerder meegedeeld dat de navorderingsaanslag IB/PVV 2002 ten name van eiser en de navorderingsaanslagen IB/PVV 1995, VB 1996 (inclusief verhogingen) en IB/PVV 2002 ten name van eiseres worden opgelegd zoals aangekondigd.

2.5.11. Met dagtekening 21 december 2007 is aan eiser de navorderingsaanslag IB/PVV 2002 opgelegd.

2.5.12. Met dagtekening 21 december 2007 zijn aan eiseres de navorderingsaanslagen IB/PVV 1995, VB 1996 (inclusief verhogingen) en IB/PVV 2002 opgelegd.

2.6.2. Verweerder heeft (de gemachtigde van) eisers bij brieven van 12 februari 2008 in de gelegenheid gesteld om te worden gehoord en om inzage te krijgen in de relevante bescheiden. Voorts heeft verweerder hierbij de beslistermijn verdaagd.

2.6.3. Bij brief van 7 maart 2008 heeft de gemachtigde van eisers aan verweerder meegedeeld dat hij beschikt over de renseignementen, het begeleidend schrijven vanuit het buitenland aan Nederland en de toelichtende (geanonimiseerde) Nota. Voorts heeft hij in deze brief aangegeven vooralsnog geen inzage in de stukken te wensen en te kunnen instemmen met het aanhouden van de uitspraak op bezwaar totdat de gronden van het bezwaar zijn ingediend.

2.6.4. Eisers hebben bij brieven van 17 april 2008 hun bezwaarschriften van 7 januari 2008 nader gemotiveerd.

2.6.5. Verweerder heeft eisers bij brieven van 3 juli 2008 meegedeeld voornemens te zijn de bezwaren af te wijzen en heeft eisers nogmaals in de gelegenheid gesteld om te worden gehoord. Eisers hebben hier niet op gereageerd.

2.6.6. Verweerder heeft met dagtekening 19 december 2008 uitspraken op de bezwaarschriften van 7 januari 2008 gedaan.

2.7.3. Bij afzonderlijke brieven met dagtekening 10 november 2008 heeft verweerder meegedeeld dat de hier bedoelde navorderingsaanslagen (inclusief verhogingen), alsmede de boetebeschikkingen worden opgelegd zoals aangekondigd.

2.7.4. Verweerder heeft vervolgens met dagtekening 26 november 2008 respectievelijk 4 december 2008 de hier bedoelde navorderingsaanslagen opgelegd.

2.8.2. Verweerder heeft de gemachtigde van eisers bij brief van 27 januari 2009 verzocht om binnen vier weken de gronden van de bezwaren in te dienen en heeft tevens verzocht aan te geven of eisers wensen te worden gehoord.

2.8.3. Bij brief van 19 februari 2009 heeft de gemachtigde van eisers verweerder – kort gezegd – verzocht om binnen een week alle op de zaken betrekking hebbende stukken over te leggen en is verzocht om uitstel voor het indienen van de motivering van de bezwaren.

2.8.4. Bij brief van 16 maart 2009 heeft verweerder aan de gemachtigde van eisers medegedeeld niet aan zijn verzoek in de brief van 19 februari 2009 te voldoen en is een termijn van twee weken gesteld om de bezwaren te motiveren.

2.8.5. De gemachtigde van eisers heeft bij brief van 17 maart 2009 medegedeeld een kort gedingprocedure tegen de belastingdienst te entameren ten einde alle op de zaak betrekking hebbende stukken te verkrijgen en heeft nogmaals verzocht om uitstel voor het indienen van een motivering van de bezwaren.

2.8.6. Verweerder heeft de gemachtigde van eisers bij brief van 5 november 2009 bericht dat hij de – tot op heden nog niet gemotiveerde – bezwaren op zijn verzoek heeft aangehouden. Verweerder verzoekt nogmaals de gronden van de bezwaren in te dienen binnen vier weken na dagtekening van de brief.

2.8.7. Eisers hebben hun bezwaren van 18 december 2008 bij brief van 24 november 2009 gemotiveerd.

2.8.8. Verweerder heeft de gemachtigde van eiseres bij brief van 9 december 2009 bericht gebruik te maken van de mogelijkheid de beslistermijn met vier weken te verlengen.

2.8.9. Verweerder heeft op 20 januari 2010 uitspraken op de bezwaarschriften van 18 december 2008 van gedaan.

2.9.2. Bij beslissing van 23 september 2011 heeft de rechtbank op de voet van artikel 8:29, derde lid, van de Awb geoordeeld dat de beperking van de kennisneming ten aanzien van een deel van de door verweerder ingezonden stukken gerechtvaardigd is, heeft de rechtbank het verzoek om beperking ten aanzien van een gedeelte van de stukken afgewezen en met betrekking tot de rekeningstandenlijsten B1, B2 en B6 geoordeeld dat verweerder eisers ter zitting in de gelegenheid moet stellen de ongeanonimiseerde rekeningstandenlijsten kortstondig integraal in te zien. Daarbij is – voor zover van belang – het volgende overwogen:

“(…) Het argument van het controlestrategisch belang van de Belastingdienst overtuigt echter wel. Indien inderdaad de lijsten “op straat” zouden komen te liggen doordat zij in concrete zaken in hun geheel aan de betreffende eiser zouden moeten worden overgelegd, dan is inderdaad denkbaar dat derden daaruit kunnen afleiden dat verweerder hen op basis van de daarin vervatte gegevens over met name tenaamstelling met de thans beschikbare opsporingsmethoden niet kan traceren. Dat neemt niet weg dat eisers na kennisneming van dergelijke stukken in onderhavige zaak niet zonder meer bevoegd zijn die gegevens aan derden bekend te maken, maar het is de vraag of verweerder de geheimhouding door eisers kan effectueren. Het controlestrategisch belang dat met beperking van de kennisneming gemoeid is, weegt daarom zwaarder dan het belang dat eisers hebben bij het beschikken over de integrale rekeningstandenlijsten. Dat neemt echter niet weg dat een minder vergaande vorm van geheimhouding in een geval als dit voldoende bescherming tegen dat gevaar biedt. Niet valt immers in te zien dat eisers op zitting niet kortstondig inzage zouden kunnen hebben van de gehele lijsten om zich een indruk te kunnen vormen die volstaat om zijn verdediging te kunnen voeren. De beperking van de kennisneming van de (volledige) rekeningstandenlijsten is derhalve slechts gerechtvaardigd voor zover verweerder verzoekt die lijsten niet integraal aan eisers door te zenden. (…)”

2.9.3. Verweerder heeft bij brief van 19 oktober 2011 op de geheimhoudingsbeslissing gereageerd en met betrekking tot de rekeningstandenlijsten B1, B2 en B6 onder meer het volgende toegelicht:

2.9.5. Eisers hebben bij brief van 19 oktober 2011 geen toestemming verleend aan de rechtbank om de stukken die zij niet kennen bij de beoordeling van de zaken te betrekken.

2.9.6. Op 1 november 2011 doet de rechtbank verweerder een brief toekomen waarvan de strekking is dat de rechtbank geen kennis zal nemen van de passages waarvan de beperkte kennisneming gerechtvaardigd is en waarbij eisers de rechtbank geen toestemming hebben verleend die passages bij de beoordeling van het geschil te betrekken, maar daarnaast evenmin kennis zal nemen van de passages waarvan de beperkte kennisneming niet gerechtvaardigd is en waarbij verweerder zich niet neerlegt bij de geheimhoudingsbeslissing van de rechtbank.

2.9.8. Verweerder heeft hierop gereageerd bij brief van 1 december 2011. Verweerder heeft uitsluitend de onder 2.9.7 genoemde twee e-mails overgelegd en daarbij de rechtbank verzocht om te beoordelen of deze stukken zijn aan te merken als stukken in de zin van artikel 8:42 van de Awb. Indien de rechtbank tot het oordeel komt dat dat het geval is heeft verweerder onder verwijzing naar artikel 8:29 van de Awb meegedeeld dat het alleen de rechtbank is toegestaan om kennis van die stukken te nemen en de rechtbank verzocht te beslissen dat beperking van kennisneming van deze stukken tot de rechtbank gerechtvaardigd is.

2.9.9. Bij brief van 19 december 2011 hebben eisers een reactie op de brief van verweerder van 1 december 2011 aan de rechtbank gestuurd, mede ter onderbouwing van hun standpunt waarom naar hun mening de onder 2.9.7 genoemde stukken zijn aan te merken als stukken in de zin van artikel 8:42 van de Awb.

2.9.10. Bij beslissing van 19 december 2011 heeft de geheimhoudingskamer van de rechtbank met betrekking tot de door verweerder bij brief van 1 december 2011 overgelegde stukken, beslist dat het om stukken in de zin van artikel 8:42 van de Awb gaat. Het verzoek van verweerder om beperking van de kennisneming van die stukken tot de rechtbank in verband met controlestrategische redenen, is afgewezen. Ook het verzoek tot beperking van de kennisneming van de namen van de op de e-mails voorkomende belastingambtenaren is afgewezen.

2.9.11. Verweerder heeft bij de rechtbank bij brief van 11 januari 2012 in reactie op de beslissing van de geheimhoudingskamer van 19 december 2011 nadere stukken (de eerdergenoemde twee e-mails) ingediend. Verweerder heeft daarbij geen gevolg gegeven aan de beslissing van de geheimhoudingskamer om de namen van de belastingambtenaren vrij te geven, hoewel beperking van de kennisneming daarvan niet gerechtvaardigd is geacht.

3. Geschil

3.1. In geschil is of de onderhavige navorderingsaanslagen, kwijtscheldingsbesluiten dan wel boetebeschikkingen en beschikkingen heffingsrente terecht, en naar de juiste bedragen, zijn opgelegd, c.q. zijn gegeven.

3.2. Verweerder baseert de navorderingsaanslagen op zijn stelling dat eisers bij VLB tegoeden hebben aangehouden waarvan zij geen aangifte zouden hebben gedaan. Voor de standpunten van partijen wordt verder verwezen naar de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting.

4. Beoordeling van het geschil

4.1.2. De rechtbank heeft bij de beslissing van 23 september 2011 geoordeeld dat verweerder aan eisers ter zitting de gelegenheid moet bieden de rekeningstandenlijsten B1, B2 en B6 als stukken van het geding, kortstondig integraal in te zien opdat eisers in de gelegenheid zijn zich nader uit te laten over de overtuigende kracht van die (gestelde kopieën van) rekeningstandenlijsten als bewijsmiddel. Verweerder heeft geweigerd mee te werken aan dit onderdeel van de beslissing. Door die opstelling van verweerder zijn eisers niet in de gelegenheid de overtuigende kracht van die bewijsmiddelen te beoordelen door daar integraal kennis van te nemen. Op grond van artikel 8:31 van de Awb kan de rechtbank, indien een partij niet voldoet aan de verplichting inlichtingen te geven of stukken over te leggen, daaruit de gevolgtrekkingen maken die haar geraden voorkomen.

4.1.5. Uit vorengenoemde feiten en omstandigheden leidt verweerder terecht af dat eisers in de persoon van de gemachtigde in voldoende mate de betrouwbaarheid en authenticiteit van de rekeningstandlijsten hebben kunnen beoordelen. Niet in de laatste plaats nu de gemachtigde ook diverse geïdentificeerde rekeninghouders vertegenwoordigt die hebben erkend een rekening bij VLB te hebben aangehouden en waarbij niet is gesteld of gebleken dat de gegevens op de rekeningstandenlijsten niet overeenkwamen met de werkelijkheid.

4.1.6. Nu eisers in de persoon van de gemachtigde in voldoende mate de authenticiteit en de betrouwbaarheid van de rekeningstandenlijsten hebben kunnen toetsen ziet de rechtbank in de omstandigheid dat eisers zelf geen inzage hebben gekregen in de integrale versie van die lijsten geen aanleiding daaraan de gevolgen te verbinden die eisers voorstaan. Eisers zijn daarmee niet zozeer geschaad in hun verdediging dat dat aanleiding zou moeten zijn de navorderingsaanslagen te vernietigen. De rechtbank heeft ook geen reden te twijfelen aan de betrouwbaarheid van de op de rekeningstandenlijsten vermelde gegevens, zodat van de juistheid van die gegevens kan worden uitgegaan.

4.1.7. Naast het niet ter inzage verstrekken van de rekeningstandenlijsten heeft verweerder ook overigens niet volledig voldaan aan de geheimhoudingsbeslissingen van 23 september 2011 en 19 december 2011. Verweerder heeft in afwijking daarvan de onder 2.9.4 genoemde gegevens (uit de geheimhoudingsbeslissing van 23 september 2011) niet integraal verstrekt en evenmin de namen van de betrokken belastingambtenaren in de e-mails van 20 november 2006 en 5 december 2006 (uit de geheimhoudingsbeslissing van 19 december 2011). Ingevolge artikel 8:31 van de Awb kan de rechtbank hieraan de gevolgen verbinden die haar geraden voorkomen. De rechtbank ziet er in dit geval van af om aan de weigering van verweerder om de desbetreffende gegevens in te brengen gevolgen te verbinden. Gelet op de gegevens waarover de rechtbank thans naar aanleiding van de vorenbedoelde geheimhoudingsbeslissingen beschikt, heeft de rechtbank de betreffende gegevens voor de beoordeling van het onderhavige geschil niet nodig. Ook overigens is niet aannemelijk geworden dat eisers door de weigering van verweerder om de desbetreffende gegevens te verstrekken in hun procesbelangen zijn geschaad.

4.2.2. Indien eisers, zoals in het onderhavige geval, hebben verzocht om inbreng van enig stuk in de procedure omdat het op de zaak betrekking heeft, kan bij de beoordeling door de rechtbank hiervan geen doorslaggevende betekenis toekomen aan de enkele betwisting door verweerder dat het stuk op de zaak betrekking heeft. Eisers dienen echter wel voldoende concreet te motiveren waarom de stukken van enig belang (kunnen) zijn geweest voor de besluitvorming in hun zaak, ook al kennen zij de inhoud van die stukken niet. De rechtbank overweegt hieromtrent het volgende.

4.2.3. De e-mail van 20 november 2006 alsmede de e-mail van 5 december 2006 behoeven naar het oordeel van de rechtbank geen bespreking, aangezien die stukken door verweerder reeds zijn overgelegd en onderwerp van beoordeling zijn geweest in het kader van de geheimhoudingsbeslissing van 19 december 2011.

4.2.5. Ten aanzien van de drie ambtsedige verklaringen van bij het Project betrokken belastingambtenaren, waarin namen zijn ‘weggelakt’ overweegt de rechtbank nog dat deze verklaringen pas zijn opgemaakt in de beroepsfase en reeds daarom niet als op de zaak betrekking hebbend kunnen worden aangemerkt. De rechtbank ziet gezien het onder 4.2.4 overwogene geen aanleiding verweerder om andere redenen op te dragen de desbetreffende namen vrij te geven.

4.4.2. Eisers stellen in het kader van de (on)rechtmatigheid van het bewijs voorts dat de Richtlijn zowel door de Belgische als de Nederlandse staat is geschonden. Daartoe betogen eisers dat de Belgische autoriteiten de in 2.2.1 genoemde gegevens niet op de in de Richtlijn voorgeschreven wijze hebben verkregen, maar dat het om gestolen informatie gaat die de Belgische staat “in de schoot geworpen” heeft gekregen. De bevoegde autoriteit van Luxemburg is daardoor niet in staat geweest zijn soevereiniteitsrechten uit te oefenen. Doordat de Belgische autoriteiten vervolgens de verkregen informatie spontaan aan Nederland hebben verstrekt, heeft België de soevereiniteitsrechten van Luxemburg geschonden omdat Luxemburg zich niet heeft kunnen uitlaten over de verstrekking van de gegevens van Nederlandse belastingplichtigen. De Nederlandse autoriteiten hadden volgens eisers ook moeten weten dat de gegevens niet door de bevoegde autoriteit van Luxemburg aan de Belgische staat waren verstrekt en dat Luxemburg geen toestemming zou hebben gegeven voor het gebruik van die gegevens. Door die gegevens niettemin te gebruiken, heeft ook de Nederlandse staat de soevereiniteit van Luxemburg geschonden. Eisers betogen daarbij dat de bepalingen van de Richtlijn die de soevereiniteit van de lidstaten raken, van openbare orde zijn. In dat kader verzoeken eisers de rechtbank mede om prejudiciële vragen te stellen aan het Hof van Justitie te Luxemburg.

4.4.3. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de Richtlijn niet van toepassing is, dat eisers – voor zover de Richtlijn wel van toepassing is – aan de Richtlijn geen rechten kunnen ontlenen en dat op grond van jurisprudentie van de Hoge Raad het bewijs rechtmatig is verkregen door de Nederlandse autoriteiten.

4.4.4. De Richtlijn is uitsluitend gericht tot de lidstaten, zodat belastingplichtigen, zoals eisers, daaraan geen rechten kunnen ontlenen. Voor zover eisers stellen dat de soevereiniteit van Luxemburg is geschonden, en dat de bepalingen van de Richtlijn welke de soevereiniteit van de lidstaten raken, van openbare orde zijn, geldt het volgende. In het midden kan blijven of de bepalingen van de Richtlijn aangaande de soevereiniteit van lidstaten van openbare orde zijn, aangezien – anders dan eisers tot uitgangspunt nemen –, de Richtlijn niet voorschrijft dat Luxemburg in staat moet worden gesteld om toestemming te geven voor de verstrekking door België aan Nederland van de onderhavige bankgegevens. De rechtbank begrijpt dat eisers zich bij hun betoog dat er een toestemmingsvereiste zou bestaan bij de verstrekking door België aan Nederland van de uiteindelijk uit Luxemburg afkomstige informatie, met name beroepen op artikel 7, vierde lid, en artikel 8, derde lid, van de Richtlijn. Vast staat dat België de aan Nederland op basis van artikel 4 van de Richtlijn verstrekte bankgegevens niet op basis van de Richtlijn van de bevoegde Luxemburgse autoriteiten heeft ontvangen, maar dat die gegevens op andere wijze bij de Belgische autoriteiten zijn terecht gekomen. Artikel 7, vierde lid, van de Richtlijn ziet evenwel op een situatie waarin (toegepast op de onderhavige casus) België inlichtingen op basis van de Richtlijn zou hebben ontvangen van de bevoegde Luxemburgse autoriteiten, in welk geval België de betrokken inlichtingen met toestemming van de bevoegde Luxemburgse autoriteit, zou kunnen doorgeven aan Nederland. Nu zoals gezegd, de bankgegevens niet zijn verstrekt door de bevoegde Luxemburgse autoriteiten, mist deze bepaling toepassing. Voor zover eisers bij hun betoog verwijzen naar artikel 8, derde lid, van de Richtlijn, mist die bepaling eveneens toepassing, aangezien die bepaling slechts ziet op een (hier niet aan de orde zijnde) situatie dat de Nederlandse autoriteiten zouden hebben verzocht om de onderhavige bankgegevens bij de Belgische autoriteiten en overigens ook slechts werking zou hebben in de verhouding België-Nederland. De conclusie is derhalve dat de Richtlijn voor de onderhavige situatie toepassing mist (vgl. Hoge Raad 4 juni 2010, nr. 09/00212, LJN BM0137, BNB 2010/322), zodat het betoog van eisers om die reden reeds faalt. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding prejudiciële vragen te stellen, zoals eisers verzoeken.

4.5.3. Eisers hebben nog aangevoerd dat het op basis van de Luxemburgse wetgeving mogelijk was om rekeninghouder te zijn zonder economisch eigenaar van de rekening te zijn en dat uit het identificatieproces van verweerder niet blijkt of eisers metterdaad de economisch eigenaar van de genoemde rekening waren. Verweerder heeft aangegeven dat de personen die zijn geïdentificeerd ook de beschikking hadden over de gelden. Naar het oordeel van de rechtbank ligt op eisers, nadat zij als rechthebbenden zijn geïdentificeerd, de last om aannemelijk te maken dat zij niet tevens de economisch eigenaar van de rekening zijn. Eisers hebben echter volstaan met de enkele ontkenning dat zij rekeninghouder zijn en hebben niets naar voren gebracht wat een aanwijzing zou kunnen vormen voor het feit dat zij wel rekeninghouder maar geen economisch eigenaar van de rekening zouden zijn.

4.5.4. Het voorgaande brengt de rechtbank tot de conclusie dat verweerder heeft voldaan aan de op hem rustende bewijslast dat eisers rechthebbenden zijn (geweest) tot een tegoed op een rekening bij VLB.

4.6.2. Dit oordeel brengt met zich dat de rechtbank niet meer toekomt aan een beoordeling van de vraag of de bewijslast moet worden omgekeerd op de grond dat eisers niet de vereiste aangiften hebben gedaan.

4.6.3. Gelet op het vorenoverwogene is de rechtbank gehouden de beroepen, ingevolge artikel 27e, aanhef, onderdeel b, en slot, van de AWR, ongegrond te verklaren, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn, waarbij het op de weg van eisers ligt om overtuigend aan te tonen dat de uitspraken op bezwaar niet in stand kunnen blijven.

4.6.4. Naar het oordeel van de rechtbank hebben eisers niet aangetoond dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. De enkele stelling dat zij VLB schriftelijk hebben benaderd teneinde bevestigd te krijgen dat zij nimmer rekeninghouder zijn geweest en dat een reactie van VLB is uitgebleven, is daartoe, in het licht van hetgeen verweerder heeft aangevoerd, onvoldoende.

4.7.2. Bij arrest van 11 juni 2009, X en E.H.A. Passenheim-van Schoot tegen de Staatssecretaris van Financiën (C-155/08 en C-157/08, BNB 2009/222), heeft het Hof van Justitie, uitspraak doende op die vragen, onder meer voor recht verklaard dat de artikelen 49 EG en 56 EG aldus moeten worden uitgelegd dat zij zich niet ertegen verzetten dat, wanneer voor de belastingautoriteiten van een lidstaat spaartegoeden en inkomsten uit deze tegoeden zijn verzwegen en deze autoriteiten geen aanwijzingen over het bestaan ervan hebben op basis waarvan zij een onderzoek kunnen instellen, deze lidstaat een langere navorderingstermijn toepast wanneer deze tegoeden in een andere lidstaat zijn aangehouden dan wanneer zij in eerstgenoemde lidstaat zijn aangehouden. De omstandigheid dat deze andere lidstaat het bankgeheim kent, is in dit opzicht van geen belang. Het evenredigheidsbeginsel echter – dat inhoudt dat een beperkende maatregel alleen gerechtvaardigd is als deze geschikt is het daarmee nagestreefde doel te verwezenlijken, en ook niet verdergaat dan noodzakelijk om dat doel te bereiken – begrenst de beperking van het vrije verkeer die de toepassing van artikel 16, vierde lid, van de AWR inhoudt.

4.7.4. Eisers stellen dat de navorderingsaanslagen IB/PVV 1995, IB/PVV 1996, IB/PVV 1997, IB/PVV 1998, IB/PVV 1999, IB/PVV 2000 en IB/PVV 2001, VB 1996, VB 1997, VB 1998, VB 1999 en VB 2000 (eiseres) en IB/PVV 2001 (eiser) te laat zijn vastgesteld omdat de verlengde navorderingstermijn slechts gerechtvaardigd is als het voor het vaststellen van de navorderingsaanslag nodig is om eerst nog inlichtingen in een andere lidstaat in te winnen en dat is in de zaken van eisers niet aan de orde. Verweerder heeft geen inlichtingen ingewonnen in een andere lidstaat en daarom staat het verweerder niet vrij de navorderingsaanslagen met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn vast te stellen. Eisers stellen voorts dat de navorderingsaanslagen bovendien niet met redelijke voortvarendheid zijn opgelegd.

4.7.5. De rechtbank oordeelt dat het feit dat door verweerder geen inlichtingen in een andere lidstaat, in dit geval Luxemburg, zijn ingewonnen niet meebrengt dat de verlengde navorderingstermijn niet van toepassing is en verwijst daarvoor naar hetgeen de Hoge Raad heeft overwogen in zijn hiervoor genoemde arrest van 26 februari 2010. De Hoge Raad overweegt in dat arrest met zoveel woorden dat de langere navorderingstermijn aanvaard kan worden ook als geen inlichtingen bij een andere lidstaat ingewonnen kunnen worden. Deze stelling van eisers wordt dan ook verworpen.

4.7.6. Met betrekking tot de stelling van eisers dat de navorderingsaanslagen niet met de vereiste voortvarendheid zijn opgelegd zal de rechtbank voor iedere navorderingsaanslag die is opgelegd met gebruik van de verlengde navorderingstermijn, aan de hand van de termijn die is verlopen tussen de ontvangst van de informatie van de Belgische autoriteiten op 18 februari 2005 en de datum waarop de desbetreffende navorderingsaanslag is vastgesteld, beoordelen of die vaststelling met redelijke voortvarendheid heeft plaatsgevonden. Alle navorderingsaanslagen die aan eisers zijn opgelegd met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn hebben als dagtekening 21 december 2007, 4 december 2008 dan wel 26 november 2008.

4.7.7. De door verweerder gebruikte tijd bij het opleggen van de navorderingsaanslagen in het kader van het Project, waarvan de onderhavige zaken deel uit maken, is onder te verdelen in grofweg drie periodes. De eerste periode heeft betrekking op de tijd die is verstreken tussen het moment van ontvangst van de gegevens van de Belgische autoriteiten op 18 februari 2005 en het moment waarop voor het eerst vragenbrieven zijn verzonden naar belastingplichtigen in maart 2007. De tweede periode heeft betrekking op de tijd die is verstreken tussen maart 2007 en het opleggen van een eerste serie navorderingsaanslagen eind 2007 aan belastingplichtigen die zijn geïdentificeerd als rekeninghouder bij VLB (dit betreft veelal navorderingsaanslagen IB/PV 1995, VB 1996 en IB/PVV 2002). De derde periode tot slot, heeft betrekking op de tijd die is verstreken tussen het opleggen van deze eerste serie navorderingsaanslagen en de overige navorderingsaanslagen.

4.7.8. Ter zake van de eerste periode heeft het volgende te gelden. Tussen het moment waarop de FIOD-ECD Team Internationaal de gegevens van de Belgische autoriteiten heeft ontvangen (18 februari 2005) en het versturen door verweerder van de vragenbrief aan eisers (7 maart 2007), is een periode van ruim twee jaar verstreken. Verweerder heeft aangegeven dat de Belastingdienst de inlichtingen in maart 2005 heeft ontvangen en dat besloten is om tot een projectmatige aanpak over te gaan in verband met de grote hoeveelheid gegevens en de in acht te nemen zorgvuldigheid. Verweerder heeft aangegeven dat de projectmatige werkzaamheden in drie fases kunnen worden onderscheiden, te weten de onderzoeksfase, de besluit- en inrichtingsfase en de projectfase. Per periode heeft verweerder aangegeven welke soort van activiteiten in de desbetreffende periode zijn verricht. Gezien de complexiteit en de omvang van het project is de rechtbank van oordeel dat de periode van twee jaar om de geïdentificeerde belastingplichtigen, en dus ook eisers, te benaderen met een vragenbrief niet onredelijk lang is.

4.7.9. Ter zake van de tweede periode geldt dat verweerder in de periode vanaf het sturen van de vragenbrieven tot het opleggen van de eerste navorderingsaanslagen IB/PVV 1995 en VB 1996 (eiseres) meermalen heeft verzocht om informatie over de in het buitenland aangehouden bankrekening. Eisers hebben daarop wel enige informatie aan verweerder verstrekt maar lang niet alle informatie waar verweerder om vroeg. Gezien de veelvuldige contacten tussen verweerder en eisers met het doel om inlichtingen te verkrijgen die nodig waren voor het bepalen van de verschuldigde belasting en de weinig coöperatieve houding van eisers acht de rechtbank de periode van tien maanden tot de dagtekening van de navorderingsaanslagen IB/PV 1995 en VB 1996 (eiseres) niet onevenredig lang.

4.7.10. Ten aanzien van de derde periode heeft te gelden dat tussen het moment waarop de eerste navorderingsaanslagen zijn opgelegd op 21 december 2007 en het opleggen van de verdere navorderingsaanslagen die zijn opgelegd met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn gedagtekend 26 november 2008, dan wel 4 december 2008, bijna één jaar is verstreken. Verweerder heeft ter zake gesteld dat, na het opleggen van de eerste navorderingsaanslagen eind 2007, uit zorgvuldigheidsoverwegingen is gewacht met het opleggen van de overige navorderingsaanslagen, ook omdat hij dan het standpunt van eisers en eventuele bewijsstukken in de bezwaarfase, zou kunnen betrekken bij de opvolgende navorderingsaanslagen.

4.7.11. De rechtbank deelt de mening van verweerder dat hij bij het opleggen van navorderingsaanslagen de vereiste zorgvuldigheid in acht moet nemen en dat daarbij zoveel mogelijk dient te worden aangesloten bij de daadwerkelijk verschuldigde belasting. Dat neemt echter niet weg dat verweerder in strijd heeft gehandeld met het hiervoor genoemde evenredigheidsbeginsel door de navorderingsaanslagen die zijn opgelegd met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn, pas met dagtekening 26 november 2008, dan wel 4 december 2008 op te leggen. De rechtbank acht daarbij van belang dat eisers steeds ontkend hebben een bankrekening (gehad) te hebben bij VLB en dat verweerder de eind 2008 opgelegde navorderingsaanslagen heeft gebaseerd op de gegevens die hem reeds ter beschikking stonden ten tijde van het opleggen van de navorderingsaanslagen IB/PVV 1995, VB 1996 (eiser) en IB/PVV 2002 (eisers). Verweerder beschikte derhalve eind 2007 al over alle benodigde gegevens om alle navorderingsaanslagen op te leggen. De op grond van het evenredigheidsbeginsel te gebruiken tijd is niet zo ruim dat verweerder het verloop van een bezwaarprocedure over enig jaar af kan wachten alvorens de overige navorderingsaanslagen op te leggen in de hoop en de verwachting dat eisers in de bezwaarprocedure over een ander jaar wel met nadere gegevens zullen komen. Nu er overigens geen redenen zijn aangevoerd waarom verweerder de navorderingsaanslagen IB/PVV 1996 tot en met 2001 en VB 1997 tot en met VB 2000 (eiseres) en IB/PVV 2001 (eiser) heeft opgelegd met dagtekening 26 november 2008 dan wel 4 december 2008 is de rechtbank van oordeel dat verweerder onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat hij die navorderingsaanslagen met redelijke voortvarendheid heeft voorbereid en vastgesteld. Aldus moet worden aangenomen dat met het voorbereiden en vaststellen van deze navorderingsaanslagen een langere termijn gemoeid is geweest dan aanvaard kan worden op grond van het genoemde evenredigheidsbeginsel. Dit brengt mee dat de navorderingsaanslagen en de daarbij behorende beschikkingen IB/PVV 1996, IB/PVV 1997, IB/PVV 1998, IB/PVV 1999, IB/PVV 2000, IB/PVV 2001, VB 1997, VB 1998, VB 1999, VB 2000 (eiseres) en IB/PPV 2001 (eiser) vernietigd moeten worden.

4.10.2. Verweerder is bij de berekening van de navorderingsaanslagen allereerst uitgegaan van het totaal van de saldi op het bij VLB aangehouden rekeningnummer zoals vermeld onder 2.4.1. Voor de navorderingsaanslagen IB/PV 1995 en VB 1996 is tot uitgangspunt genomen het totaalsaldo zoals bekend op 21 december 1994. Voor de navorderingsaanslagen die betrekking hebben op latere jaren is tot uitgangspunt genomen het totaalsaldo zoals bekend op 28 november 1996. Het bij VLB aangehouden vermogen is vervolgens bij wijze van schatting per jaar herleid door rekening te houden met een vermogenstoename van 23,5%. Dit percentage van 23,5 is toegepast op het laatst bekende saldo (21 december 1994, 5 september 1996, dan wel 28 november 1996), en derhalve niet op de per jaar herrekende saldi, zodat het stijgingspercentage relatief gezien jaarlijks afneemt. Het inkomen in verband met het bij VLB aangehouden vermogen is vervolgens voor de jaren tot 2001 (hierna was dit niet meer van belang in verband met de invoering van de Wet IB 2001) per jaar door verweerder berekend door uit te gaan van een op dat vermogen genoten rente van 6%.

4.10.3. De vermogenstoename van 23,5% per jaar is door verweerder afgeleid uit de rekeningstandenlijsten. Daarbij is als basis een bestand van geïdentificeerde belastingplichtigen genomen die op 14 maart 2007 waren vrijgegeven voor behandeling. Dit is een bestand met 1.369 records. Per rekeninghouder betreft dit een, twee, drie of meer records, afhankelijk van het aantal rekeningen en het aantal momenten waarop de Belastingdienst informatie heeft over de betreffende rekening. Van deze 1.369 records zijn alleen de rekeningen geselecteerd die in Nederlandse guldens luiden. Hierdoor resteerden 1.338 records. Vervolgens is geselecteerd op rekeninghouders die op alle drie de data waarover de Belastingdienst informatie heeft ontvangen (21 december 1994, 5 september 1996 en 28 november 1996) één of meerdere rekeningen hebben. Dit betreft 325 geïdentificeerde personen, en derhalve (3*325 rekeninghouders =) 975 records. Uit vergelijking van de saldi van deze 325 personen op 21 december 1994 met de saldi van deze zelfde 325 personen op 5 september 1996 en 28 november 1996 bleek gemiddeld genomen een vermogenstoename. In een percentage op jaarbasis uitgedrukt resulteerde dit in een vermogenstoename van 23,55% over de periode van 21 september 1994 tot 5 september 1996 en in een vermogenstoename van 23,66% over de periode van 21 september 1994 tot 28 november 1996. Op basis hiervan is uitgegaan van een vermogenstoename op jaarbasis van 23,5%. Verweerder heeft ter onderbouwing van het voorgaande bij het verweerschrift – voor zover thans van belang – stukken overgelegd genaamd “Bijlage Redelijke schatting Basisgegevens NLG geanonimiseerd” waarop alle records in guldens zijn vermeld (*1; ter zitting ook wel de “dikke lijst” genoemd), alsmede “Bijlage Redelijke schatting Eindsaldi NLG geanonimiseerd” een lijst waarop de saldi per rekeninghouder zijn vermeld die op alle drie de data 21 december 1994, 5 september 1996 en 28 november 1996 beschikten over een banksaldo. Voorts bevat deze lijst een berekening van voornoemde percentages (*2, ook wel de “dunne lijst” genoemd ter zitting).

4.10.4. Voor het percentage van 6 voor de berekening van het inkomen tot 2001, is door verweerder uitgegaan van het fictieve rendement dat van toepassing is op in buitenlandse beleggingsinstellingen aangehouden vermogen (artikel 29a Wet op de inkomstenbelasting 1964). Daarbij is rekening gehouden met de omstandigheid dat de wettelijke rente over de jaren 1995 tot en met 2000 gemiddeld ten minste ook dit percentage bedroeg, terwijl overige rente-indicaties hiervan niet sterk afweken, alsmede met de omstandigheid dat obligaties in het algemeen langere tijd worden aangehouden tegen het oorspronkelijke (hogere) percentage en dat over feitelijke dividendinkomsten geen eenduidige uitspraken kunnen worden gedaan.

4.10.6. Ook acht de rechtbank redelijk dat verweerder, gelet op de onder 4.10.4 gegeven toelichting, is uitgegaan van een rentepercentage van 6 bij de berekening van de inkomsten uit de bij VLB aangehouden banksaldi over de jaren tot en met 2000. Het standpunt van eisers dat het rentepercentage op 5% zou moeten worden gesteld, omdat het gemiddelde rendement op vermogen dat voor 90% bestaat uit spaartegoeden en obligaties voor de jaren 1997 tot en met 2000 5,33%; 4,75%; 4,19%; respectievelijk 4,92% bedraagt, volgt de rechtbank niet. Eisers hebben noch voor de stelling dat hun vermogen voor 90% uit spaartegoeden en obligaties bestaat, noch voor de gestelde rentepercentages enig bewijs bijgedragen, zodat die stellingen niet aannemelijk zijn geworden.

4.10.7. Naar aanleiding van de stelling van de gemachtigde van eisers dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat bij VLB aangehouden vermogen in de belastingjaren tot 2001 aan het hoogste arbeidsinkomen is toegerekend en dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat het vermogen niet in de aangiften (en naar de rechtbank begrijpt, derhalve ook in de opgelegde primitieve aanslagen) is opgenomen, heeft verweerder nadere stukken toegezonden, waaronder overzichten van inkomens- en vermogensgegevens. Eisers hebben hiertegenover, gelet op de enkele blote stelling, niet voldoende gemotiveerd gesteld op welke grond zij menen dat het bij VLB aangehouden vermogen niet juist zou zijn toegerekend tot en met 2000, dan wel dat dit vermogen en het daaruit voortvloeiende inkomen reeds in de aangiften en aanslagen was opgenomen. Deze klacht van eisers wordt daarom verworpen.

4.10.8. Het voorgaande leidt tot het oordeel dat de navorderingsaanslagen berusten op een redelijke schatting.

4.12.2. Voor de aan eiser opgelegde navorderingsaanslagen IB/PVV 1995 en VB 1996 geldt dat hierin verhogingen zijn begrepen van 100% van de nagevorderde belasting. Verweerder heeft geen kwijtschelding van deze verhogingen verleend. De aan eisers opgelegde boetes voor de jaren 2002, 2003 en 2004 zijn bij beschikking vastgesteld en bedragen eveneens 100% van de nagevorderde belasting. Het te dezen bestaande onderscheid in de wettelijke regelingen heeft voor de beslissing geen betekenis, zodat hierna uitsluitend wordt verwezen naar de wettelijke regelingen zoals deze luiden vanaf 1998 en de daarbij behorende terminologie.

4.12.3. Op grond van artikel 67e van de AWR kan verweerder met betrekking tot belastingen die bij wege van aanslag worden geheven gelijktijdig met het vaststellen van de navorderingsaanslag een vergrijpboete opleggen, indien het aan opzet of grove schuld van de belastingplichtige is te wijten dat de aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven. Opzet is het willens en wetens handelen of nalaten, leidend tot het niet of niet binnen de daarvoor gestelde termijn heffen of betalen van belasting.

4.12.4. Ingeval van ‘opzet’ bedraagt de boete 50% (§ 25 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998, hierna: BBBB), tenzij sprake is van strafverzwarende omstandigheden als bedoeld in § 43 van het BBBB in welk geval de boete tot 100% kan worden verhoogd.

4.12.5. Voor wat betreft de boetes acht de rechtbank gelet op het in 4.5.4 overwogene door verweerder aannemelijk gemaakt dat eisers vanaf in ieder geval 1995 rechthebbende waren tot een in het buitenland aangehouden tegoed bij VLB.

4.12.7. Bij de beoordeling of de boete passend en geboden is dient rekening te worden gehouden met de omstandigheid dat de verschuldigde belasting is vastgesteld met toepassing van de omkering van de bewijslast (vgl. HR 18 januari 2008, nr. 41 832, LJN BC1962, BNB 2008/165). Verweerder heeft de aan eisers opgelegde boetes gebaseerd op de onder 4.10 weergegeven schatting. Deze schatting bezit enige mate van grofheid, op grond waarvan de boetes steeds met 5% dienen te worden verminderd. De aldus verminderde boetes voor de navorderingsaanslagen IB/PVV 1995 (ƒ 3.307), VB 1996 (ƒ 1.056) (eiseres) en IB/PVV 2002 (€ 608), IB/PVV 2003 (€ 671) en IB/PVV 2004 (€ 733) (voor ieder van eisers) acht de rechtbank gelet op alle omstandigheden van het geval passend en geboden.

4.14.2. In geschil is derhalve nog de heffingsrente die in rekening is gebracht bij de aan eiseres opgelegde navorderingsaanslagen IB/PVV 1995, VB 1996, IB/PVV 2002, IB/PVV 2003 en IB/PVV 2004 en de aan eiser in rekening gebrachte heffingsrente bij de navorderingsaanslagen IB/PVV 2002, IB/PVV 2003 en IB/PVV 2004.

4.14.3. Eisers hebben, onder verwijzing naar de arresten van de Hoge Raad van 25 september 2009 (LJN BJ8524), van 28 maart 2011 (LJN AB0764) en naar de rechtbank begrijpt van 25 februari 2011, LJN BP5536, betoogd dat het zorgvuldigheidsbeginsel meebrengt dat de periode waarover heffingsrente wordt berekend met betrekking tot alle navorderingsaanslagen moet worden beperkt tot de dagtekening van de eerste serie opgelegde navorderingsaanslagen eind 2007. Deze grief heeft derhalve geen betrekking op de navorderingsaanslagen IB/PVV 1995, VB 1996 en IB/PVV 2002, die eind 2007 zijn opgelegd.

4.14.4. De rechtbank kan eisers standpunt niet volgen. Het door eisers genoemde arrest van de Hoge Raad van 25 september 2009 ziet op de situatie dat de Belastingdienst niet binnen drie maanden na de ingediende aangifte dan wel een verzoek om een voorlopige aanslag, een (voorlopige) aanslag oplegt. Alsdan mag op basis van dit arrest niet meer heffingsrente in rekening worden gebracht dan verschuldigd zou zijn als wel binnen drie maanden een aanslag conform de aangifte zou zijn opgelegd. Een dergelijke situatie is hier niet aan de orde. Het belopen van de heffingsrente is in het onderhavige geval immers een gevolg van de omstandigheid dat eisers onjuiste aangiften hebben gedaan en is derhalve berekend over de correcties.

4.16.2. Gelet op het vorenstaande is niet uitgesloten dat een redelijke termijn voor beslechting van het belastingschil is overschreden. De rechtbank zal met overeenkomstige toepassing van artikel 8:73, tweede lid, van de Awb het onderzoek heropenen om de Staat der Nederlanden (de Minister van Veiligheid en Justitie c.q. de Raad voor de rechtspraak als zijn mandataris) in de gelegenheid te stellen als partij aan het geding deel te nemen en zich uit te laten over het verzoek. Na (het verstrijken van de termijn voor) de uitlating zullen eisers in de gelegenheid worden gesteld binnen een termijn van twee weken daarop te reageren. Tenzij de rechtbank voor een nadere behandeling ter zitting aanleiding ziet, zal de rechtbank het onderzoek daarna sluiten en op het verzoek beslissen.

5. Proceskosten

5.1. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eisers in verband met de behandeling van de bezwaren en de beroepen redelijkerwijs hebben moeten maken in verband met beroepsmatig verleende rechtsbijstand.

5.3. In het geval van bijzondere omstandigheden kan op grond van artikel 2, derde lid, van het Bpb worden afgeweken van de op basis van de bijlage bij het Bpb (het puntensysteem) te berekenen kosten. Gelet op de onder 5.2 genoemde feiten en omstandigheden is het nagenoeg onmogelijk en gelet op de strekking van het Bpb ook niet wenselijk om de vergoeding van kosten voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand in elke individuele zaak te berekenen op de voet van de bijlage bij het Bpb. De rechtbank ziet hierin een bijzondere omstandigheid als bedoeld in artikel 2, derde lid, van het Bpb. Gelet op het voorgaande zal de rechtbank de vergoeding per gegrond beroep op hetzelfde bedrag vaststellen, waarbij de rechtbank het puntensysteem en de strekking van het Bpb voor zover mogelijk in het oog houdt.

5.4. Het grootste aantal proceshandelingen ten behoeve van enige eiser waarvoor gemachtigde is opgetreden, leidt tot 6 punten op basis van het puntensysteem. Deze handelingen bestaan uit het indienen van een bezwaarschrift (1), het indienen van een beroepschrift (1), het verstrekken van schriftelijke inlichtingen op verzoek van de rechtbank in het kader van een geheimhoudingsprocedure (0,5), twee maal verschijnen ter comparitie (1), het indienen van een conclusie van repliek (0,5), verschijnen ter zitting (1), twee maal verschijnen op een nadere zitting (1). Uitgaande van een waarde per punt van € 218 voor de bezwaarfase en € 437 voor de beroepsfase (waarbij voor beide fases wordt uitgegaan van het tarief vanaf 1 oktober 2009) en een factor 2 voor het gewicht van de zaak, komt het te vergoeden bedrag per gegrond beroep in beginsel uit op € 4.806.

5.5. Indien sprake zou zijn van samenhangende zaken in de zin van artikel 3 van het Bpb zou dit bedrag, op grond van onderdeel C2 van de bijlage bij het Bpb vermenigvuldigd met 1,5 moeten worden verdeeld over alle gegronde beroepen. De totale vergoeding zou dan uitkomen op € 7.209. Daarmee zou echter voor wat betreft de onderhavige zaken in onvoldoende mate rekening worden gehouden met het zeer grote aantal zaken (172) en het aantal belastingplichtigen en met het feit dat juist niet in alle zaken (nagenoeg) gelijktijdig bezwaar en beroep is ingesteld. Om die reden zal de rechtbank rekening houden met een factor 10.

5.6. Het voorgaande leidt er toe dat de totale vergoeding die evenredig dient te worden toegerekend aan alle onder 5.2 bedoelde zaken voor door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand, wordt bepaald op € 48.060 (€ 4.806 * 10). Uitgaande van in totaal 172 zaken, resulteert dit in een bedrag van afgerond € 280. Deze vergoeding zal worden toegekend per gegrond beroep.

5.7. Voor de onderhavige zaken betekent dit dat de kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand worden gesteld op € 5.320 (19 maal € 280). Andere dan de hiervoor vermelde kosten die op grond van het Bpb voor vergoeding in aanmerking komen zijn gesteld noch gebleken.

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan door mr. T.A. de Hek, voorzitter, mr. H.A.M. Röell-Mulder en mr. H. de Jong, rechters, in tegenwoordigheid van mr. J. de Jong, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 25 september 2012.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.