Rechtbank Noord-Holland, 25-11-2014, ECLI:NL:RBNHO:2014:11085, AWB - 13 _ 2952

1. Eiser drijft onder de naam [X 2] een eenmanszaak die – onder andere – een groothandel drijft in rijst en aanverwante voedingsproducten.

2. In 2009 en 2010 zijn in totaal 37 aangiften voor het brengen in het vrije verkeer gedaan. Het betrof respectievelijk 25 aangiften voor gedopte (bruine) rijst of zilvervliesrijst onder GS-code 1006 20, 7 aangiften voor halfwitte of volwitte rijst onder GS-code 1006 30 en 5 aangiften voor breukrijst onder GS-code 1006 40.

3. In 2011 heeft verweerder over de jaren 2009 en 2010 een controle na de invoer bij eiser ingesteld. Staande het onderzoek is de controleperiode uitgebreid met het jaar 2011 (tot en met 15 december). Naar aanleiding van de controle heeft verweerder de utb uitgereikt die ziet op 16 aangiften. In het controlerapport is de volgende onderverdeling gemaakt:

1. In geschil is of de utb tot het juiste bedrag is opgelegd. Ter zitting is gebleken dat uitsluitend de correcties voor de hiervoor bij punt 3 onder het kopje ‘Feiten’ bedoelde categorieën 1, 2, 4 en 5 in geschil zijn. Voor de correcties 1 en 2 is de indeling in geschil. Voor de correcties 4 en 5 is in geschil of boeking achteraf achterwege had moeten blijven omdat bij eiser het in rechte te beschermen vertrouwen zou zijn gewekt dat het lage tarief van toepassing was.

2. Ten aanzien van de onder 1 en 2 bedoelde correcties stelt eiser zich primair op het standpunt dat hij tot en met november 2010 ongepolijste (bruine) rijst heeft ingevoerd. Deze zendingen zijn dus aangegeven onder het juiste, lagere, tarief. Na november 2010 met als eerste levering in januari 2011 is gepolijste rijst ingevoerd. Verweerders constatering dat na november 2010 gepolijste rijst is ingevoerd rechtvaardigt niet de conclusie dat voorheen ook gepolijste rijst is ingevoerd. Er zijn geen stukken of bewijsmiddelen die het standpunt van verweerder onderbouwen. Verweerders enkele stelling is onvoldoende om navordering te rechtvaardigen; verweerder moet dat bewijzen.

3. Verweerder stelt zich op het standpunt dat in de handel het vast gebruik is dat aan een brand (merk) een constante factor van soort en kwaliteit wordt verbonden zodat de klant ervan kan uitgaan hetzelfde product te kopen. Deze constante factor van soort en kwaliteit is af te leiden uit de repeterende productbeschrijving op de diverse invoerbescheiden, zoals de factuur, de paklijsten, de Bills of lading en de Forms A. Hij meent dan ook dat er terecht van wordt uitgegaan dat ook vóór november 2010 volwitte rijst is geïmporteerd in plaats van zilvervliesrijst (bruine rijst). Volgens verweerder ligt indien dit anders is de bewijslast bij eiser, die zonder enige feitelijke onderbouwing stelt dat onder dezelfde productbenaming en in dezelfde verpakking vanaf november 2010 andere rijst wordt ingevoerd.

d) „padie”, bedoeld bij de onderverdelingen 1006 10 21, 1006 10 23, 1006 10 25, 1006 10 27, 1006 10 92, 1006 10 94, 1006 10 96 en 1006 10 98: rijst waarvan na het dorsen het kroonkafje niet is verwijderd;

e) „gedopte (bruine) rijst of zilvervliesrijst”, bedoeld bij de onderverdelingen 1006 20 11, 1006 20 13, 1006 20 15, 1006 20 17, 1006 20 92, 1006 20 94, 1006 20 96 en 1006 20 98: rijst waarvan alleen het kroonkafje is verwijderd. Hieronder valt met name rijst die in de handel wordt aangeduid als „bruine rijst”, „cargorijst”, „loonzainrijst” en „riso sbramato”;

f) „halfwitte rijst”, bedoeld bij de onderverdelingen 1006 30 21, 1006 30 23, 1006 30 25, 1006 30 27, 1006 30 42, 1006 30 44, 1006 30 46 en 1006 30 48: rijst waarvan het kroonkafje, een gedeelte van de kiem en alle of een deel van de buitenlagen van het zilvervlies zijn verwijderd, maar niet de binnenlagen;

g) „volwitte rijst”, bedoeld bij de onderverdelingen 1006 30 61, 1006 30 63, 1006 30 65, 1006 30 67, 1006 30 92, 1006 30 94, 1006 30 96 en 1006 30 98: rijst waarvan het kroonkafje, alle buiten- en binnenlagen van het zilvervlies, de gehele kiem in het geval van langkorrelige rijst en halflangkorrelige rijst, en ten minste een deel van de kiem in geval van rondkorrelige rijst zijn verwijderd, ook indien er overlangse witte strepen overblijven op ten hoogste 10 % van de korrels;

(…)”

1. ongedopte rijst (padie), dat wil zeggen rijst waarvan de korrels nog zeer nauw omsloten zijn door kroonkafjes;

2. gedopte rijst, dat wil zeggen rijst waarvan de kroonkafjes in pelmolens zijn verwijderd doch waarvan het zilvervlies (de taaie vruchtwand) nog aanwezig is. Gedopte rijst bevat gewoonlijk nog een kleine hoeveelheid padie;

3. halfwitte rijst, dat wil zeggen rijst waarvan het zilvervlies gedeeltelijk is verwijderd;

4. volwitte rijst, dat wil zeggen rijst in gave korrels waarvan het zilvervlies is verwijderd in een slijpmolen met kegelvormige slijpelementen.

Na het slijpen kan rijst nog worden gepolijst of geglansd met het doel het uiterlijk te verbeteren. Het polijsten – dat ten doel heeft het matte oppervlak van de korrel te doen verdwijnen – geschiedt in borstelmachines of in polijsttoestellen. Het glanzen vindt plaats in glanstrommels, waarin korrels worden bedekt met een dun laagje dat uit een mengsel van glucose en talk bestaat.”

1. Voor de indeling zijn wettelijk bepalend de bewoordingen van de posten en de aantekeningen op de afdelingen of op de hoofdstukken. Het is vaste rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: HvJ), dat in het belang van de rechtszekerheid en van een gemakkelijke controle, het beslissende criterium voor de tariefindeling van goederen in de regel moet worden gezocht in hun objectieve kenmerken en eigenschappen zoals deze in de tekst van de post zijn omschreven. De door de Commissie vastgestelde toelichtingen op de GN en de in het kader van de Werelddouaneorganisatie uitgewerkte toelichtingen op het geharmoniseerd systeem inzake de omschrijving en de codering van goederen (hierna: GS) zijn, hoewel rechtens niet bindend, belangrijke hulpmiddelen bij de uitlegging van de draagwijdte van de verschillende tariefposten.

2. De rechtbank stelt om te beginnen vast dat voor de correcties 1 en 2 niet (langer) de indeling van rijst in geschil is, maar of verweerder, op wie de bewijslast rust, terecht van de aangiften is afgeweken. Eiser stelt zich in dit verband op het standpunt dat verweerder onvoldoende bewijs heeft geleverd.

3. De rechtbank acht de verklaring van eiser dat de leveranciers vanaf november 2010 andere rijst hebben geleverd met exact dezelfde aanduiding en in exact dezelfde verpakking als vóór november 2010 niet aannemelijk. Deze handelwijze zou niet alleen verwarring opleveren in het verkeer tussen eiser en de desbetreffende leveranciers (mede als gevolg van het ontbreken van iedere schriftelijke vastlegging van de gemaakte afspraken), maar ook voor de afnemers van eiser. Het is gebruikelijk dat een afnemer door wijziging van de aanduiding op de verpakking wordt gewaarschuwd dat hij een ander product koopt. Dit te meer aangezien de zoon van eiser heeft verklaard dat de vóór november 2010 ingevoerde zilvervliesrijst geen aftrek vond. Het is dan niet voor te stellen dat eiser, zonder aan de wijziging van het assortiment veel ruchtbaarheid te geven, daarna andere rijst invoert en vervolgens daarmee een hogere omzet behaalt. Uit de door eiser ter zitting overgelegde folder kan evenmin duidelijk worden afgeleid welke rijst precies en vanaf wanneer is ingevoerd.

4. Op grond van de stukken van het geding komt de rechtbank tot de conclusie dat verweerder de aangifte van 24 november 2009, nummer 8130.73.042/00 09 00093460 ten onrechte heeft gecorrigeerd. De omschrijving op de bij deze aangifte horende handelsbescheiden wijkt af van die op de bij de overige onder 1 gecorrigeerde aangiften horende handelsbescheiden. In de handelsbescheiden van de aangifte van 24 november 2009 wordt steeds de aanduiding ‘[M] pure traditional basmati rice’ gebruikt, terwijl in de handelsbescheiden van de overige aangiften steeds de aanduiding ‘[F]’ wordt gebruikt, soms met de toevoeging ‘PUSA’. Dezelfde omschrijving wordt ook gebruikt in de bescheiden bij de aangifte die onder 2 is gecorrigeerd. Deze omschrijving komt exact overeen met de omschrijving van witte rijst die in 2011 is aangegeven onder de onderverdeling voor witte of halfwitte rijst. Deze rijst is in 2011 door het laboratorium onderzocht en als witte rijst aangemerkt. Tussen partijen is niet in geschil dat in 2011 witte rijst is ingevoerd. De rechtbank zal de utb daarom met € 1.794,26 verminderen tot

€ 39.193,50. Voor de overige aangiften heeft verweerder met de verwijzing naar de productomschrijving op de handelsbescheiden die bij de overige aangiften zijn gevoegd aan zijn bewijslast voldaan omdat – zo de zoon van eiser ter zitting ook heeft verklaard – de omschrijving op de bescheiden juist was.

5. Eiser stelt zich op het standpunt dat binnen het Unierecht plaats is voor het vertrouwensbeginsel en dat zijn beroep op in rechte te beschermen vertrouwen dient te worden beoordeeld op basis van dit algemene leerstuk. De toetsing dient niet te worden beperkt tot artikel 220, tweede lid, sub b, van het CDW, zoals verweerder bepleit. In zijn uitspraak van 8 juni 2012, nr. 11/00573, ECLI:NL:HR:2012: LJN BW7710 heeft de Hoge Raad hierover het volgende overwogen:

6. Eiser voert aan dat de onder 1, 2 en 4 bedoelde correcties achterwege hadden moeten blijven, omdat onjuiste of onduidelijke informatie van de douane (het gebruikstarief) bij hem het in rechte te beschermen vertrouwen heeft gewekt dat de desbetreffende zendingen rijst (‘Pusa basmati’) onder het verlaagde tarief vallen. De rechtbank verwerpt dit standpunt. Voorop gesteld dient te worden dat eiser als ervaren marktdeelnemer wist of had moeten weten dat voor de indeling en het tarief van belang is of sprake is van bruine (zilvervliesrijst) of (half)witte rijst. In dit verband wijst de rechtbank erop dat eiser zijn aangiften liet verzorgen door een douane-expediteur, aan wiens kennis en ervaring hoge eisen worden gesteld. Eiser had de juiste, zescijferige GS-onderverdeling eenvoudig kunnen vaststellen aan de hand van de objectieve kenmerken en eigenschappen van de in te voeren rijst. Indien al sprake was van een vergissing, wat verweerder bestrijdt, had eiser daaraan geen vertrouwen kunnen ontlenen omdat hij deze redelijkerwijs had kunnen ontdekken. Aan de vraag of aan de overige voorwaarden van artikel 220, tweede lid, sub b, van het CDW is voldaan, komt de rechtbank niet toe.

7. Aan eiser is bij uitspraak op bezwaar van 3 juni 2009 een teruggaaf verleend voor rijst die is aangegeven als ‘Thai Parboiled Rice’. Uit de handelsbescheiden blijkt dat het gaat om een zending van het merk [N]’, met de specificatie ‘100% thai parboiled rice (dark color)’. De teruggaaf is na overlegging van de bescheiden verleend, er heeft geen fysieke opname van de zending plaatsgevonden. De onder 5 bedoelde correctie heeft betrekking op zendingen ‘100% Thai Parboiled Rice’ van de merken ‘[O]’ en ‘[Q]’ en op ‘[R]’ van het merk ’[N]’. Gelet op de voornoemde omstandigheden kan niet worden gezegd dat de bedoelde correcties zien op gelijksoortige rijst als die waarvoor de teruggaaf is verleend. Er is geen sprake van gelijke omstandigheden. Eiser doet daarom al vergeefs een beroep op de uitspraak van 3 juni 2009. Aan de vraag of aan de voorwaarden van artikel 220, tweede lid, sub b, van het CDW is voldaan, komt de rechtbank niet toe.

8. Gelet op hetgeen onder 4 is overwogen, dient het beroep gegrond te worden verklaard. De rechtbank zal de utb dienovereenkomstig verminderen.