Rechtbank Noord-Holland, 08-05-2014, ECLI:NL:RBNHO:2014:3801, AWB-13_5125 en AWB_13-5126

Ingevolge het bepaalde in artikel 27e van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR, tekst 2009) verklaart de rechtbank, indien de vereiste aangifte niet is gedaan, het beroep ongegrond, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is (omkering en verzwaring van de bewijslast).

Tussen partijen is niet in geschil dat eiser niet de vereiste aangifte heeft gedaan en dat verweerder zich terecht op omkering en verzwaring van de bewijslast beroept.

Deze omkering van de bewijslast ontslaat verweerder niet van de verplichting om het door hem vastgestelde inkomen op een redelijke schatting te baseren (vgl. Hoge Raad 28 maart 2003, nr. 38.039, ECLI:NL:HR:2003:AF6486, BNB 2003/203).

Eiser stelt zich op het standpunt dat van een redelijke schatting van de met de handel in cocaïne verkregen omzet geen sprake is, aangezien verweerder onderzoeksgegevens die zijn verkregen over de periode 8 september tot 4 oktober 2010 heeft geëxtrapoleerd naar een periode van bijna 2 jaren, terwijl niet aannemelijk is dat de omstandigheden in beide periodes hetzelfde waren. Voorts heeft verweerder geen rekening gehouden met voor de hand liggende omstandigheden als ziekte, verblijf in het buitenland en ontbrekende inkoopmogelijkheden. Het door verweerder gehanteerde uitgangpunt dat per transactie 1 gram cocaïne werd verkocht, is evenmin redelijk, aangezien er ook afnemers zijn die verklaren 0,5 gram per keer te hebben gekocht, aldus eiser.

De rechtbank stelt voorop dat het niet aan verweerder is om aannemelijk te maken dat het door eiser genoten inkomen uit de cocaïnehandel € 271.465 bedraagt, maar dat de verzwegen inkomsten uit die cocaïnehandel op een redelijke schatting dienen te berusten. In gevallen als de onderhavige, waarin verweerder niet kan beschikken over (betrouwbare) gegevens, moet verweerder in het algemeen een zekere armslag worden gelaten in zijn schatting.

Voor het vaststellen van het met de handel in cocaïne genoten inkomen heeft verweerder aansluiting gezocht bij het proces-verbaal schatting wederrechtelijk verkregen voordeel. In dat proces-verbaal zijn gegevens die zijn ontleend aan de telefonische contacten die hebben plaatsgevonden met eisers handelstelefoon, geëxtrapoleerd naar de periode 1 februari 2009 tot en met 31 december 2009. De rechtbank stelt voorop dat het extrapoleren van gegevens is toegestaan indien er voldoende grond is om aan te nemen dat beide periodes een constant beeld vertonen wat betreft de van belang zijnde feitelijke situatie (vgl. Hoge Raad 14 maart 2008, nr. 39 866, ECLI:NL:HR:2008:AU0838, BNB 2008/157).

De rechtbank stelt vast dat de onderzoeksgegevens over de periode 8 september tot 4 oktober 2010 niet zonder meer zijn geëxtrapoleerd naar de periode 1 februari 2009 tot en met 31 december 2009, maar dat de berekening mede is gemaakt aan de hand van het aantal telefonische contacten dat in de periode 8 oktober 2009 tot en met 5 oktober 2010 heeft plaatsgevonden met de handelstelefoon van eiser. Aan de hand van die gecombineerde gegevens is vastgesteld hoeveel ontmoetingen met afnemers er gemiddeld per dag hebben plaatsgevonden in de periode 8 oktober 2009 tot en met 5 oktober 2010. Nu een aantal afnemers heeft verklaard al ruim vóór 2009 via het telefoonnummer van eisers handelstelefoon cocaïne te bestellen, waaruit de rechtbank afleidt dat er op 1 februari 2009 sprake was van een reeds lopende handel in cocaïne, is er geen grond om aan te nemen dat de frequentie van de handelsactiviteiten in de periode 1 februari 2009 tot en met 31 december 2009 afweek van die in de periode 8 oktober 2009 tot en met 5 oktober 2010.

Ten aanzien van de stelling van eiser dat het aantal ontmoetingen met afnemers lager is dan in genoemd proces-verbaal is geschat, omdat ten onrechte geen rekening is gehouden met ziekte, verblijf in het buitenland en ontbrekende inkoopmogelijkheden, overweegt de rechtbank als volgt. Aangenomen mag worden dat dergelijke omstandigheden zich ook hebben voorgedaan in de periode 8 oktober 2009 tot en met 5 oktober 2010, zodat daarmee door het extrapoleren van de gegevens uit die periode naar de periode 1 februari 2009 tot en met 31 december 2009 voldoende rekening is gehouden. Dat genoemde omstandigheden zich in de periode 1 februari 2009 tot en met 31 december 2009 vaker zouden hebben voorgedaan dan in de periode 8 oktober 2009 tot en met 5 oktober 2010 heeft eiser niet aannemelijk gemaakt.

De rechtbank ziet voorts geen reden de door verweerder geschatte verkoop van gemiddeld 1 gram cocaïne per ontmoeting anders vast te stellen. Dat er afnemers zijn die hebben verklaard per transactie minder af te nemen, doet er niet aan af dat dit gemiddelde, gelet op hetgeen overige afnemers daarover blijkens de stukken hebben verklaard, een redelijk uitgangspunt vormt.

Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat het bedrag van de in aanmerking genomen inkomsten uit de handel in cocaïne op een redelijke schatting berust. Het beroep tegen de aanslag ib/pvv 2009 is derhalve ongegrond.

Het beroep tegen de aanslag Zvw 2009 heeft eiser niet afzonderlijk onderbouwd. Nu het hiervoor overwogene inhoudt dat het inkomen uit werk en woning voor 2009 hoger is dan het voor dat jaar voor de Zorgverzekeringswet geldende maximum bijdrage-inkomen van € 32.369, dient de aanslag Zvw 2009 te worden gehandhaafd.

De beroepen worden geacht mede betrekking te hebben op de beschikkingen heffingsrente. Eiser heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente aangevoerd. Nu de aanslagen niet worden vernietigd of verminderd, is er ook geen aanleiding voor een vermindering van de heffingsrente.

Ingevolge artikel 67d van de AWR kan de inspecteur een vergrijpboete opleggen van ten hoogste 100% van de grondslag voor de boete, indien het aan opzet van de belastingplichtige is te wijten dat met betrekking tot een belasting welke bij aanslag wordt geheven, de aangifte niet, dan wel onjuist dan wel onvolledig is gedaan. Indien een onjuiste aangifte is gedaan, wordt de vergrijpboete gebaseerd op het belastingbedrag dat is toe te rekenen aan de correcties ter zake van een of meer tekortkomingen in de aangifte waaraan de kwalificatie ‘opzet’ kan worden verbonden.

Verweerder heeft aan eiser een vergrijpboete wegens opzet opgelegd van 50%. In de uitspraak op bezwaar is de boete met 20% gematigd, omdat de aanslag is opgelegd met toepassing van omkering van de bewijslast.

Eiser stelt zich op het standpunt dat de boete, voor zover deze is toe te rekenen aan de correctie ter zake van de niet in de aangifte ib/pvv 2009 verantwoorde opbrengsten uit de handel in cocaïne, ten onrechte is opgelegd, aangezien hij niet wist dat inkomsten uit de handel in cocaïne tot zijn belastbaar inkomen uit werk en woning behoren. Van (voorwaardelijk) opzet is geen sprake, aldus eiser.

De rechtbank is van oordeel dat, nu aannemelijk is geworden dat eiser inkomsten uit de handel in cocaïne heeft genoten, hij, door deze inkomsten niet te verantwoorden in zijn aangifte ib/pvv, willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat hij een onjuiste aangifte zou doen. De rechtbank acht voorwaardelijk opzet derhalve bewezen. De rechtbank acht een boete van 40% in de gegeven omstandigheden passend en geboden en ziet geen aanleiding de boete verder te matigen vanwege het feit dat de aanslag met omkering en verzwaring van de bewijslast is komen vast te staan.

Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.