Gerechtshof Amsterdam, 30-07-2015, ECLI:NL:GHAMS:2015:3549, 14/00412 en 14/00413

De rechtbank heeft in de onderdelen 2.1 tot en met 2.6 van haar uitspraak de navolgende feiten vastgesteld. Belanghebbende wordt daarin aangeduid als ‘eiser’, de inspecteur als ‘verweerder’.

“2.1. In september 2010 is een opsporingsonderzoek gestart naar de handel in verdovende middelen door eiser, die destijds aan het [A-straat] te [Z] woonde. CIE-informatie en twee MMA-meldingen, inhoudende dat eiser zich al jaren bezig houdt met de handel in drugs, vormden de aanleiding voor de start van dit onderzoek. In het kader van dat onderzoek is onder meer de handelstelefoon van eiser met het nummer [1] afgeluisterd. Een aantal personen dat blijkens de afgeluisterde gesprekken contact had met eiser is door de politie gehoord. [getuige 2] heeft verklaard dat hij al sinds 2007 via telefoonnummer [1] cocaïne koopt. [getuige 4] heeft verklaard sinds 2006 cocaïne te kopen via dat telefoonnummer van een dealer aan het [A-straat] te [Z] .

Bij het opleggen van de definitieve aanslag ib/pvv 2009 is verweerder op de volgende punten van de aangifte afgeweken:

- inkomsten uit dienstbetrekking DHL van € 200;

- inkomsten van een NWW-uitkering van € 4.343;

- inkomsten uit overige werkzaamheden € 271.465 (handel in cocaïne).

Verweerder heeft het belastbaar inkomen uit werk en woning voor 2009 vastgesteld op € 276.730.

In een tot de stukken behorend overzichts-proces-verbaal van de Regiopolitie Zaanstreek – Waterland van 8 november 2010 is onder meer het volgende vermeld:

“Verhoor getuigenGetuige [getuige 1](…) uit de opgenomen en afgeluisterde gesprekken bleek dat zij contact had met [belanghebbende] en met hem korte gesprekken had onder andere over plaatsen waar elkaar te ontmoeten. (…) [getuige 1] [is] werkzaam bij de regiopolitie Amsterdam – Amstelland (…). Getuige [getuige 2] .(…)Van dit verhoor, waarin de getuige bekende al sinds 2007 via telefoonnummer [1] cocaïne te kopen, is een proces-verbaal opgemaakt (…).(…)Getuige [getuige 3](…)Hij verklaarde al sinds begin 2009 cocaïne te kopen via telefoonnummer [1] . Van het verhoor is een proces-verbaal opgemaakt (…).Getuige [getuige 4](…)Zij verklaarde al sinds 2006 cocaïne te kopen via telefoonnummer [1] . Zij had het telefoonnummer gekregen van een politievrouw, [getuige 1] genaamd (…).”

In een vonnis van 3 september 2014 (parketnummer 15/741060-10 (ontneming) (P)) heeft de rechtbank de tegen belanghebbende ingestelde ontnemingsvordering ter grootte van € 144.750 als volgt beoordeeld:

“De periode waarin veroordeelde zich zou hebben schuldig gemaakt aan het verkopen van verdovende middelen;In de ontnemingsrapportage wordt uitgegaan van een periode van (ruim) 20 maanden waarin [belanghebbende] zich schuldig zou hebben gemaakt aan het verkopen en afleveren (hierna: dealen) van cocaïne. Met de verdediging is de rechtbank van oordeel dat voor de berekening van het wederrechtelijk verkregen voordeel dient te worden uitgegaan van een kortere periode, te weten 16 maanden, nu de rechtbank in voornoemd vonnis (Hof: het strafvonnis van 21 juni 2011) expliciet heeft overwogen dat [X] zich gedurende ongeveer 16 maanden schuldig heeft gemaakt aan het dealen van cocaïne. Anders dan de verdediging is de rechtbank (…) van oordeel dat op deze periode niet de vakanties die [belanghebbende] in 2009 en 2010 in Marokko zou hebben doorgebracht in mindering dienen te worden gebracht. In het strafvonnis heeft de rechtbank reeds rekening gehouden met een door [belanghebbende] ter terechtzitting met stukken onderbouwde vakantie van zes weken. De stelling dat [belanghebbende] nog meer vakantie in de bewezenverklaarde periode zou hebben genoten is door [belanghebbende] niet onderbouwd noch op andere wijze komen vast te staan.(…) de rechtbank [gaat] ervan uit dat [belanghebbende] zich gedurende 16 maanden (= 480 dagen) heeft schuldig gemaakt aan het dealen van cocaïne.Het aantal transacties per dag(…)De verdediging heeft aangevoerd dat ten onrechte een gemiddelde aan het eind van de bewezenverklaarde periode wordt geëxtrapoleerd naar de gehele bewezenverklaarde periode. (…) De verdediging heeft aangevoerd dat [belanghebbende] aan het begin van de bewezenverklaarde periode zijn klantenbestand nog moest opbouwen, vervolgens is het klantenbestand geleidelijk aan uitgebreid tot het aantal waarvan sprake was in de periode dat het telefoonnummer van [belanghebbende] werd afgeluisterd. De verdediging heeft (…) voorgesteld om voor de gehele periode uit te gaan van gemiddeld 10 transacties per dag (…) De rechtbank acht dit voorstel en de daaraan ten grondslag liggende onderbouwing aannemelijk en zal daarom anders dan de ontnemingsrapportage bij de schatting uitgaan van 10 transacties per dag.

De afzet per ontmoeting (…) de rechtbank [is] met de officier van justitie van oordeel (…) dat gemiddeld 1 gram cocaïne per ontmoeting werd afgeleverd.”

In de ontnemingsrapportage is uitgegaan van een verkoopprijs van € 50 respectievelijk een nettowinst van € 15 per gram cocaïne. Bij het vonnis heeft de rechtbank het bedrag van het wederrechtelijk verkregen voordeel vastgesteld op € 71.380, als volgt berekend:

“480 dagen x (10 transacties x 1 gram) cocaïne per dag

(…)

4800 gram cocaïne x nettowinst € 15,- = € 72.000,-

minus inbeslaggenomen cocaïne € 140,-

minus telefoonkosten € 480,-

Totaal: € 71.380,-"

Ter zitting van het Hof heeft belanghebbende onder meer het volgende verklaard:

“U houdt mij voor dat het van algemene bekendheid is dat je in Nederland aangifte moet doen van je inkomsten en vraagt mij of er geen lampje bij mij ging branden over de belastbaarheid van de opbrengst uit de handel in cocaïne. In de gevangenis was dat het geval. Maar in de gevangenis heb je ook nog kosten. En toen ik vrij kwam, moest ik van de Belastingdienst aangifte doen. Ik wist toen nog niet hoeveel ik had verdiend, ik had ook nog geen papieren daarover en dacht dat ik misschien wat terug zou krijgen. Toen was er ook nog de ontnemingszaak.”