Rechtbank Noord-Holland, 13-02-2015, ECLI:NL:RBNHO:2015:1087, AWB - 14 _ 1531

1.1.

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft in de uitspraak van 21 januari 2015, ECLI:NL:RVS:2015:128: overwogen dat een schriftelijke beslissing van een bestuursorgaan strekkende tot afdoening van een bezwaarschrift als zodanig een publiekrechtelijke rechtshandeling behelst en daarmee een besluit is in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Gelet op deze uitspraak moet geoordeeld worden dat de brief van de Belastingdienst/Toeslagen van 30 juli 2014 strekt tot afdoening van het bezwaar van eiseres van 9 januari 2014. Dit betekent dat die brief is aan te merken als een voor beroep vatbaar besluit op bezwaar.

1.2.

De rechtbank volgt verweerder niet in de stelling dat, vanwege het besluit van 14 april 2014, eiseres wegens overschrijding van de beroepstermijn niet-ontvankelijk moet worden verklaard in haar beroep. Naar aanleiding van het bezwaarschrift van eiseres heeft verweerder bij besluit van 18 maart 2014 (slechts) aan eiseres bericht dat haar bezwaar gegrond wordt verklaard en dat een nieuwe beschikking zal worden gegeven. Vervolgens is bij het besluit van 14 april 2014 de huurtoeslag 2011 wederom op € 0,- bepaald, zonder dat daarbij een toelichting is gegeven en zonder dat is ingegaan op de door eiseres ook aangevochten terugbetaling van het voorschot. Daarover is eerst met het thans bestreden besluit van 30 juli 2014 een beslissing (op bezwaar) gegeven. De rechtbank stelt dan ook vast dat verweerders (getrapte) besluitvorming ten aanzien van het bezwaarschrift van eiseres pas is voltooid met het nemen van het besluit van 30 juli 2014.

1.3.

Eiseres kan daarom worden ontvangen in haar beroep.

2.1.

Eiseres heeft aangevoerd dat verweerder haar geen duidelijkheid heeft verschaft over de reden van de nihilstelling van de huurtoeslag, de terugvordering van het voorschot en waarom die, nadat aan haar bezwaar geheel is tegemoetgekomen, toch zijn gehandhaafd.

2.2.

De rechtbank stelt vast dat, zoals hiervoor is overwogen, de besluiten van 18 maart 2014 en 14 april 2014 geen inhoudelijke beoordeling bevatten, terwijl evenmin uit het thans bestreden besluit van 30 juli 2014 blijkt op grond waarvan verweerder de vaststelling van de huurtoeslag op € 0,- bepaalt en de terugvordering handhaaft. De rechtbank is dan ook van oordeel dat het bestreden besluit berust op een ondeugdelijke motivering. Het bestreden besluit komt wegens strijd met het bepaalde in artikel 7:12, eerste lid, van de Awb voor vernietiging in aanmerking.

2.3.

Omdat verweerder in het verweerschrift van 26 november 2014 wel een motivering en toelichting heeft gegeven, zal de rechtbank bezien of aanleiding bestaat om met toepassing van artikel 8:72, derde lid, van de Awb de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand te laten.

3.1.

Eiseres meent dat zij in 2011 wel aan alle voorwaarden voor het verkrijgen van huurtoeslag voldeed. Eiseres vindt het daarom onacceptabel dat zij het voorschot van € 504,- moet terugbetalen. Zij acht dit in strijd met de eerdere berichten die zij naar aanleiding van haar bezwaar heeft ontvangen.

3.2.

3.3.

3.4.

Omdat de basishuur meer bedraagt dan de rekenhuur, heeft verweerder, gezien artikel 21 van de Wht, op goede gronden de huurtoeslag op € 0,- bepaald. Voor zover eiseres stelt dat haar uit informatie op de website van de belastingdienst en een door haar gemaakte proefberekening bleek dat zij wel in aanmerking kwam voor huurtoeslag, heeft te gelden dat aan die informatie geen rechten ontleend kunnen worden.

3.5.

Het voorgaande betekent dat eiseres ten onrechte een voorschot van € 504,- heeft ontvangen. Nu de huurtoeslag over 2011 aan eiseres als aanvrager en belanghebbende is toegekend en de toeslag is uitbetaald op het door haar in de aanvraag opgegeven bankrekeningnummer, heeft de Belastingdienst/Toeslagen de te veel betaalde voorschotten terecht van haar teruggevorderd. In artikel 26 van de Awir is dwingend bepaald dat indien een herziening van een voorschot leidt tot een terug te vorderen bedrag, de belanghebbende het bedrag van de terugvordering in zijn geheel is verschuldigd. In de Awir is geen bepaling opgenomen op grond waarvan de Belastingdienst/Toeslagen van terugvordering kan afzien. Wel kan eiseres de dienst verzoeken om een betalingsregeling, indien zij door de terugvordering in financiële problemen raakt.

3.6.

Voorover eiseres stelt dat zij op grond van de (bewoordingen van de) besluiten van 18 maart 2014 en 14 april 2014 er op mocht vertrouwen dat het voorschot niet meer van haar zou worden teruggevorderd, constateert de rechtbank dat uit die besluiten – hoe ongelukkig geformuleerd ook - niet blijkt dat verweerder over die terugvordering een besluit heeft genomen, noch dat verweerder daarin de indruk wekt dat het voorschot niet hoeft te worden terugbetaald. Ook het enkele tijdsverloop levert geen reden tot kwijtschelding op.

4. Gelet op het voorgaande heeft verweerder terecht de huurtoeslag over het berekeningsjaar 2011 op € 0,- gesteld en het voorschot van eiseres teruggevorderd.

De rechtsgevolgen van het vernietigde besluit kunnen daarom geheel in stand blijven.

5. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Er zijn geen voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten. Wel dient verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht te vergoeden.