Rechtbank Noord-Holland, 24-06-2016, ECLI:NL:RBNHO:2016:5108, AWB - 15 _ 732

8. Eiser voert aan dat de betaling aan [B] in 2011 van € 170.000 een verlies uit onderneming vormt dan wel een negatief resultaat uit overige werkzaamheden. Eiser stelt daarbij dat sprake is geweest van een borgstelling in verband met een op te zetten medisch centrum in de [d] , [e] . De activiteiten van eiser in verband met dit medisch centrum zijn te beschouwen als een aanvulling op dan wel uitbreiding van de destijds bestaande huisartsenpraktijk, dan wel als een werkzaamheid in de zin van artikel 3.90 van de Wet IB 2001. Ter zitting heeft eiser gesteld dat voor het bedrag van € 170.000 sprake is van een verlies uit hoofde van een investering, welk verlies in 2011 definitief is geworden. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de belastingaanslag tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 202.559.

9. Verweerder stelt primair dat gelet op de in maart 2012 gesloten vaststellingsovereenkomst en de in dezelfde maand afgesloten leningsovereenkomst, aftrek in 2011 in elk geval niet aan de orde is. Verweerder betwist voorts dat er een verband is tussen de werkzaamheden van eiser als huisarts enerzijds en de lening van eiser van de heer [B] anderzijds.

De in 1994 gesloten geldleningsovereenkomst alsmede de in 2012 gesloten geldlening dienen beide als verplicht privévermogen te worden aangemerkt. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

10. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

11. De rechtbank stelt bij de beoordeling van het geschil voorop dat eiser en [A] zich blijkens de schuldbekentenis van 17 juni 1994 tezamen als schuldenaren hoofdelijk aansprakelijk hebben gesteld voor de van [B] ter leen ontvangen gelden ten bedrage van ƒ 400.000. De stelling van eiser dat hij zich slechts borg heeft gesteld voor deze lening kan de rechtbank dan ook niet volgen. Dat [A] in een geschrift van 24 september 2012 heeft verklaard dat eiser zich borg heeft gesteld voor de schuld, is gelet op de duidelijke bewoordingen waarin de schuldbekentenis is gesteld, van onvoldoende gewicht om in weerwil van die bewoordingen aan te nemen dat sprake was van een borgstelling. De rechtbank wijst er in dit verband nog op dat ook uit de procedure met [B] en de vaststellingsovereenkomst volgt dat eiser hoofdelijk aansprakelijk was voor de schuld aan [B] .

12. De van [B] ter leen ontvangen gelden zijn vele jaren lang niet terugbetaald. Dit heeft uiteindelijk geresulteerd in een civiele procedure waarin [B] terugbetaling heeft gevorderd van de lening van ƒ 400.000 (€ 181.512,09). Deze procedure is blijkens het proces-verbaal van 20 december 2011 doorgehaald in verband met de onder 4 genoemde vaststellingsovereenkomst tussen eiser, [A] en [B] . In maart 2012 is vervolgens een nadere vaststellingsovereenkomst gesloten tussen eiser en [B] , waarin is overeengekomen dat eiser een bedrag van € 170.000 zal betalen aan [B] ter finale kwijting van de verplichtingen die voortvloeien uit de onder 4 genoemde vaststellingsovereenkomst.

13. Eiser stelt dat een bedrag van € 170.000 aftrekbaar is als verlies uit onderneming, dan wel kosten, dan wel als negatief resultaat uit een werkzaamheid. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser niet aannemelijk gemaakt dat dit bedrag geheel of gedeeltelijk is aan te merken als aftrekbare kosten op grond van enige bepaling van de Wet IB 2001. Uit de door eiser ter onderbouwing van zijn stellingen overgelegde overeenkomsten volgt niet meer dan dat de betaling van € 170.000 aan [B] betrekking heeft op de terugbetaling van de op 17 juni 1994 ter leen ontvangen bedragen. De terugbetaling van ter leen ontvangen bedragen vormt geen aftrekbare kostenpost in de zin van de Wet IB 2001, noch kan dit worden aangemerkt als een verlies uit onderneming of een werkzaamheid.

14. Eiser heeft eerst ter zitting het standpunt ingenomen dat sprake is geweest van een investering in het op te zetten medisch centrum in [e] ter zake waarvan het verlies in 2011 definitief is geworden. Verweerder heeft deze stelling gemotiveerd weersproken. Eiser heeft zijn stelling daartegenover onvoldoende onderbouwd en geconcretiseerd. Zo heeft hij desgevraagd niet kunnen aangeven waaruit het verlies zou zijn opgebouwd, noch heeft hij aannemelijk gemaakt dat het gestelde verlies pas in 2011 definitief geworden zou zijn. Uit de door eiser overgelegde stukken volgt immers dat er eind 1994 al problemen waren waardoor eiser en [A] de van [B] geleende (en kennelijk doorgeleende) gelden niet konden terugbetalen en dat het project in [e] al veel eerder dan in 2011 spaak was gelopen. Eiser heeft zelf ook verklaard dat zijn betrokkenheid bij het project reeds in 2008 is geëindigd. Daarnaast is noch ter zake van de ontvangen geldlening, noch van de daarmee aangegane investering, enig bedrag gepassiveerd onderscheidenlijk geactiveerd op de balans van eiser. De rechtbank zal dan ook aan deze stelling voorbij gaan.

15. Het vorenoverwogene brengt met zich dat de door eiser opgeworpen vraag of de lening met [B] is aangegaan in verband met een onderneming dan wel een werkzaamheid, onbesproken kan blijven.

16. Gelet op het hiervoor overwogene is het beroep ongegrond.

17. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.