Rechtbank Noord-Holland, 11-01-2017, ECLI:NL:RBNHO:2017:97, HAA - 14 _ 524

1. Eiseres heeft over het jaar 2012 een bedrag van € 2.462.602 aan loon aangegeven. Op dit bedrag is € 1.115.515 aan loonheffingen ingehouden.

2. Voor het tijdvak maart 2013 heeft eiseres aangifte loonheffingen gedaan en daarbij een bedrag van € 79.101 aan crisisheffing aangegeven.

3. In 2012 heeft eiseres aan werknemers bonussen en andere bijzondere beloningen uitbetaald. Deze beloningen zien gedeeltelijk op werkzaamheden die vóór 2012 zijn verricht. De desbetreffende werknemers waren ten tijde van de uitbetaling nog in dienst bij eiseres.

Geschil 4. Tussen partijen is in geschil of eiseres gehouden was de crisisheffing af te dragen. Meer in het bijzonder is in geschil of de crisisheffing in strijd is met:

- het systeem van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: de Wet);

- artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM (hierna: EP EVRM), en

- het gelijkheidsbeginsel als bedoeld in artikel 14 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: EVRM) en artikel 26 van het Internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (hierna: IVBPR).

Daarnaast is in geschil of de grondslag voor de berekening van de crisisheffing onjuist is vastgesteld, hetgeen eiseres stelt en verweerder bestrijdt. Eiseres stelt dat de in 2012 aan werknemers betaalde bonussen en andere bijzondere beloningen niet tot die grondslag behoren.

5. De crisisheffing kan volgens eiseres niet worden geheven omdat hoofdstuk IV van de Wet daarvoor geen wettelijke basis biedt. Artikel 32bd van de Wet is, aldus eiseres, onverbindend omdat artikel 1 van de Wet niet toestaat dat ter zake van één en hetzelfde loonbestanddeel loonbelasting wordt geheven ten laste van werkgever en werknemer. Voorts stelt eiseres dat het loon uit tegenwoordige dienstbetrekking als bedoeld in artikel 32bd, eerste lid, van de Wet niet omvat het zogenoemde fictief loon als bedoeld in artikel 12a van die wet.

6. Artikel 1 van de Wet bepaalt, voor zover van belang, dat onder de naam ‘loonbelasting’ van werknemers of hun inhoudingsplichtige een directe belasting wordt geheven.

7. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 29 januari 2016, ECLI:NL:HR:2016:121, over een vergelijkbare stelling geoordeeld als eiseres inneemt. Kort gezegd heeft de Hoge Raad in dit arrest geoordeeld dat de tekst van artikel 32bd, eerste lid, van de Wet bepaalt dat de crisisheffing wordt geheven in afwijking in zoverre van het overigens bij of krachtens de Wet bepaalde. Klaarblijkelijk heeft de wetgever daarbij mede het oog gehad op het bepaalde in artikel 1 van de Wet, aldus de Hoge Raad. Naar het oordeel van de Hoge Raad is hiermee een voldoende basis in de Wet opgenomen voor de crisisheffing. In genoemd arrest heeft de Hoge Raad ter zake van de stelling dat over een reeds in de heffing betrokken loonbestanddeel wordt geheven met een vergelijkbare overweging geoordeeld dat artikel 32bd van de Wet niet onverbindend is, nu de wetgever heeft bedoeld een regeling te treffen in afwijking van artikel 1 van die wet. De rechtbank ziet in hetgeen eiseres heeft aangevoerd geen aanleiding om tot een andere conclusie te komen en is van oordeel dat de crisisheffing niet in strijd is met het wettelijke systeem.

8. Hieraan voegt de rechtbank toe dat het loon uit tegenwoordige dienstbetrekking als bedoeld in artikel 32bd, eerste lid, van de Wet mede omvat het zogenoemde fictief loon als bedoeld in artikel 12a van die wet. Het andersluidende standpunt van eiseres wordt derhalve verworpen.

9. Eiseres stelt dat de crisisheffing in strijd is met artikel 1 van het EP EVRM, omdat een inbreuk wordt gemaakt op het ongestoorde genot van eigendom. Daarbij voert zij aan dat de heffing (materieel) terugwerkende kracht heeft. Ook is naar haar mening sprake van een individuele en buitensporige last.

10. De rechtbank stelt voorop dat belastingen in beginsel een inmenging vormen in het door artikel 1 van het EP EVRM gegarandeerde ongestoorde genot van eigendom. De tweede alinea van deze bepaling voorziet echter uitdrukkelijk in een algemene rechtvaardigingsgrond voor de inmenging die wordt veroorzaakt door de toepassing van fiscale maatregelen. Dit neemt niet weg dat ook op het terrein van de belastingen de inmenging volgens vaste rechtspraak van het EHRM ‘lawful’ moet zijn en een ‘legitimate aim’ moet dienen, en dat er een ‘fair balance’ dient te bestaan tussen de belangen van het betrokken individu en het algemene belang. Bij deze laatste toets is van belang dat de wetgever op fiscaal gebied een ruime beoordelingsmarge toekomt.

11. In het arrest van de Hoge Raad van 29 januari 2016, ECLI:NL:HR:2016:124, is beslist dat de crisisheffing voldoende toegankelijk, precies en voorzienbaar in de uitoefening is, en dat daarmee derhalve aan de vereisten van ‘lawfulness’ is voldaan. Voorts is beslist dat het heffen van belastingen in het algemeen belang, zoals in de slotzin van artikel 1 EP ligt besloten, in beginsel voldoet aan het vereiste van een ‘legitimate aim’, en dat er geen grond is om daarover anders te oordelen in het onderhavige geval waarin de wetgever ter oplossing van de ernstige begrotingsproblemen in 2013 en 2014 een reeks ingrijpende maatregelen heeft genomen, waarvan de crisisheffing deel uitmaakt. De Hoge Raad heeft verder overwogen dat wanneer wordt aangevoerd dat bij de invoering van de belastingmaatregel de gerechtvaardigde verwachtingen van de betrokkenen zijn geschonden, dit dient te worden beoordeeld vanuit de vraag of de ‘fair balance’ is geschonden. Ook heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de crisisheffing op het niveau van de regelgeving niet heeft geleid tot schending van artikel 1 van het EP EVRM. De rechtbank ziet in hetgeen eiseres heeft aangevoerd geen aanleiding tot een ander oordeel te komen.

12. Het voorgaande laat de mogelijkheid open dat sprake is van een individuele en buitensporige last. Eiseres heeft gesteld dat daarvan in haar geval sprake is. Tegenover de gemotiveerde betwisting door verweerder rust op haar de last om feiten en omstandigheden bij te brengen op grond waarvan een dergelijke last kan worden aangenomen. Dit laatste heeft eiseres naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende gedaan. Het enkele feit dat de afgedragen crisisheffing 6,34% bedraagt van de totaal afgedragen loonheffingen over 2012 is onvoldoende om een individuele en buitensporige last aan te nemen. De rechtbank verwerpt derhalve de stelling van eiseres in dit verband.

13. Voorts heeft eiseres aangevoerd dat de crisisheffing in strijd is met artikel 14 van het EVRM en artikel 26 van het IVBPR.

14. De Hoge Raad heeft in voormeld arrest (en ook in HR 29 januari 2016, ECLI:NL:HR:2016:121) geoordeeld dat de crisisheffing niet discriminerend is in de zin van artikel 14 van het EVRM en artikel 26 van het IVBPR. In hetgeen eiseres naar voren heeft gebracht, ziet de rechtbank geen aanleiding voor een ander oordeel.

15. Ten slotte betoogt eiseres dat ten onrechte een deel van de in 2012 uitbetaalde bonussen en andere bijzondere beloningen tot de grondslag zijn gerekend waarover de crisisheffing is afgedragen. In dat kader stelt eiseres dat die beloningen in zoverre, ofschoon uitbetaald in 2012, betrekking hebben op werkzaamheden die door de desbetreffende werknemers in eerdere jaren zijn verricht.

16. Op grond van artikel 32bd, eerste lid, van de Wet wordt de grondslag voor de crisisheffing gevormd door het loon uit tegenwoordige dienstbetrekking waarover in 2012 met toepassing van de artikelen 20a, 20b, 26 en 26b belasting is geheven. Voor het onderscheid tussen loon uit tegenwoordige en vroegere dienstbetrekking is bepalend of de desbetreffende betalingen ten nauwste verband hielden met bepaalde verrichte arbeid of met in een bepaald tijdvak verrichte arbeid en daarvoor een rechtstreekse beloning vormden, dan wel die betalingen slechts meer algemeen hun oorzaak vonden in voorheen verricht zijn van arbeid (vgl. HR 21 juni 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA6257). Naar het oordeel van de rechtbank is sprake van loon uit tegenwoordige dienstbetrekking omdat de hier aan de orde zijnde beloningen betrekking hebben op arbeid die is verricht in een specifiek tijdvak. Niet kan worden gezegd dat die beloningen slechts meer algemeen hun oorzaak vonden in eerder verrichte arbeid. Derhalve behoren, anders dan eiseres betoogt, de onderwerpelijke beloningen tot de grondslag waarover de crisisheffing wordt geheven.

17. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.