Rechtbank Noord-Holland, 01-10-2018, ECLI:NL:RBNHO:2018:8636, 17/5504

1. Eiser is geboren in [# 1] .

2. Naar aanleiding van op [# 2] 2011 door ambtenaren van de belastingdienst/douanezaken gevonden cocaïne, is – voor zover thans van belang - een strafrechtelijk onderzoek naar eiser ingesteld, in welk kader eiser als verdachte is verhoord op 3 maart 2011 en 28 april 2011. De officier van justitie heeft op 26 januari 2012 een verzoek tot vordering gegevensverstrekking ten aanzien van eiser ingediend bij de Belastingdienst Particulieren en Ondernemingen te Haarlem.

3. Op de op 25 maart 2011 door verweerder ontvangen aangifte voor het jaar 2010 is vermeld dat deze is ingediend door [A] . Op 27 april 2011 is bij verweerder onder het beconnummer van [B] ten name van eiser een verzoek ontvangen voor uitstel voor het indienen van de aangifte ib/pvv voor het jaar 2010. Dit verzoek is toegewezen. De aanslag ib/pvv is vastgesteld op 12 maart 2012 en conform de aangifte berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 21.343 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 15.298.

4. Met dagtekening [# 3] 2015 heeft de rechtbank Rotterdam vonnis gewezen waarin eiser, die in het vonnis als verdachte is aangemerkt, is veroordeeld tot een gevangenisstraf van 30 maanden, waarvan 6 voorwaardelijk, alsmede tot een boete van € 70.000. De bewezenverklaring in het vonnis vermeldt onder andere:

5. In de motivering van het bewijs wordt onder meer verwezen naar mutaties op ten name van eiser staande bankrekeningen, aankoop van onroerend goed, voertuigen en leningen ten name van derden. Op basis van de in de motivering genoemde stukken heeft de rechtbank in haar vonnis bewezen geacht dat eiser op enig moment in de periode 1 januari 2009 tot en met 7 februari 2012 de beschikking heeft gehad over de volgende geldbedragen:

- over de [bank# 1] ten name van eiser:

“(…) In de periode van 1 januari 2009 tot en met 27 april 2011 is in totaal EUR 831.580,54 op deze rekening bijgeschreven. (…) In voormelde periode is van deze bankrekening in totaal EUR 454.320 aan geldopnames gedaan.”

- over de [bank# 2] ten name van eiser

“(…) In de periode van 1 januari 2009 tot en met 12 mei 2011 is in totaal EUR 187.938,92 op deze rekening bijgeschreven. (…). Er hebben doorboekingen van grote bedragen naar de hiervoor vermelde [bank# 1] plaatsgehad, (…).”

6. In het vonnis wordt verwezen naar het proces-verbaal inzake het strafdossier van eiser. In dit proces-verbaal, dat tevens betrekking heeft op het strafrechtelijk onderzoek inzake de zoon van eiser, wordt verwezen naar bankrekeningen ten name van eiser, naar onderlinge overboekingen tussen eiser en derden, waaronder zijn zoon, naar een gezamenlijk met de zoon aangekochte boot, en naar op naam van onder meer eiser gestelde voertuigen.

7. Met dagtekening 13 juli 2015 heeft verweerder in de persoon van mr. drs. [D] , op vragen van de advocaat van eiser in de strafprocedure, onder meer het volgende aan deze advocaat gemaild:

8. Met dagtekening 20 juli 2015 is tussen eiser en de officier van Justitie van het Landelijk Parket te Rotterdam een schikkingsovereenkomst gesloten inzake de hoogte van de ontneming van het wederrechtelijk verkregen voordeel. In deze overeenkomst is mede opgenomen:

9. Verweerder heeft eiser bij brief van 7 maart 2016 onder verwijzing naar het vonnis van de rechtbank op de hoogte gesteld van zijn voornemen voor het jaar 2010 een navorderingsaanslag ib/pvv op te leggen, alsmede een vergrijpboete van 50% van de na te vorderen belasting.

10. In de brief waarin de navorderingsaanslag voor het jaar 2010 is aangekondigd is het volgende opgenomen:

11. In geschil is

- a.1. of verweerder bevoegd was voor het jaar 2010 een navorderingsaanslag ib/pvv op te leggen, met name of de navorderingstermijn voor dit jaar op de voet van artikel 11, derde lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen is verlengd met de periode waarvoor op verzoek uitstel voor het doen van aangifte is verleend;

- a.2. verweerder vóór de vaststelling van de aanslag bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn met meer inkomsten van eiser dan de aangegeven inkomsten

en zo ja of

- a.3. eiser deze inkomsten bewust niet heeft aangegeven en daarmee te kwader trouw was.

Indien voormelde vragen bevestigend zijn beantwoord is in geschil:

b. de hoogte van de navorderingsaanslagen, alsmede

c. de hoogte van de boete.

d. of eiser recht heeft op een vergoeding van rente over de verrekening van teruggaven met de bestreden aanslagen;

e. of eiser recht heeft op vergoeding van immateriële schade als gevolg van de overschrijding van de redelijke termijn voor de behandeling van zijn bezwaar en beroep.

12. Eiser stelt over

13. Verweerder stelt over

14. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

15. In het onderhavige geval is de aangifte ontvangen op 25 maart 2011 en het verzoek tot uitstel van het indienen van de aangifte op 26 april 2011, dat wil zeggen ruim vier weken na de ontvangst van de aangifte. Zonder verlenging van de reguliere termijn van 5 jaar is verweerder tot en met 31 december 2015 bevoegd na te vorderen. Nu de navorderingsaanslag is opgelegd op 14 april 2016, dient te worden beoordeeld of de termijn van 5 jaar is verlengd met op verzoek verleend uitstel. De rechtbank acht voormelde feiten en omstandigheden van het onderhavige beroep en die van het beroep waarin de rechtbank Noord-Nederland haar door de gemachtigde aangehaalde uitspraak van 19 april 2018, ECLI:NL:RBNNE:2018:1448 heeft gedaan vergelijkbaar. De rechtbank Noord-Nederland heeft in deze uitspraak een uitvoerige motivering gegeven van haar oordeel dat ingeval de aangifte is ontvangen ruim voordat het verzoek tot uitstel voor het indienen van de aangifte is ingediend het in strijd is met doel en strekking van de wet de (navorderings)aanslag-termijn te verlengen. De rechtbank acht dit oordeel en de daaraan ten grondslag gelegde motivering juist en maakt die overwegingen tot de hare. Dit brengt mee dat de rechtbank onder verwijzing naar de overwegingen van de rechtbank Noord-Nederland in de onderhavige zaak oordeelt dat de aan eiser voor het jaar 2010 opgelegde navorderingsaanslag buiten de termijn is opgelegd, zodat die navorderingsaanslag dient te worden vernietigd.

16. Verweerder heeft ter zitting te kennen gegeven dat tegen de uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland hoger beroep is ingediend met onder meer een verwijzing naar de massaliteit van het proces van uitstelverlening in de Beconregeling, waarbij een op de voet van die regeling ingediend verzoek tot uitstel voor het indienen van de aangifte uitsluitend wordt beoordeeld op het Beconnummer van de verzoeker en het sofinummer van de belastingplichtige. De gevolgen van deze door de Belastingdienst – naar de rechtbank begrijpt – uit doelmatigheidsoverwegingen gemaakte keuze dienen naar het oordeel van de rechtbank voor rekening van verweerder te komen.

17. Nu vaststaat dat de door eiser bedoelde rente invorderingsrente is, heeft verweerder er terecht op gewezen dat deze rente niet in de onderhavige procedure ter beoordeling van de belastingrechter staat.

18. In zijn arresten van 10 juni 2011 heeft de Hoge Raad beslist dat het rechtszekerheidsbeginsel ertoe noopt dat zuivere belastinggeschillen binnen een redelijke termijn worden beslecht en dat in voorkomend geval overschrijding van de redelijke termijn, behoudens bijzondere omstandigheden, dient te leiden tot vergoeding van immateriële schade (nrs. 09/02639, 09/05112 en 09/05113, LJN BO5046, LJN BO5080 en LJN BO5087). Voor de beantwoording van de vraag of de redelijke termijn is overschreden, wordt aangesloten bij de uitgangspunten die zijn neergelegd in HR 22 april 2005, nr. 37.984, LJN AO9006. Dit betekent dat als uitgangspunt geldt dat, behoudens bijzondere omstandigheden, de berechting van een zaak door de rechtbank niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen, uitspraak doet. Die termijn vangt op grond van de arresten van de Hoge Raad van 10 juni 2011 in beginsel aan op het moment dat verweerder het bezwaarschrift ontvangt.

19. Als uitgangspunt voor de hoogte van de schadevergoeding hanteert de Hoge Raad een tarief van € 500 per halfjaar dat de redelijke termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond. Hierbij geldt in beginsel dat de bezwaarfase binnen een half jaar en de beroepsfase binnen anderhalf jaar zou moeten worden afgerond, zie HR 22 maart 2013, 11/04270, LJN BX6666.

20. Voor de beoordeling van het geschil zijn de volgende data van belang:

21. Het ter zitting eveneens behandelde beroep van eiser met zaaknummer 17/5505 heeft betrekking op een aan eiser opgelegde navorderingsaanslag voor het jaar 2011 en een daarbij genomen beschikking waarbij aan eiser een boete is opgelegd, beide inzake dezelfde feiten en omstandigheden als die van de onderhavige zaak. Het in die zaak ingediende bezwaarschrift is op dezelfde datum ontvangen als het bezwaarschrift in de onderhavige zaak. Beide procedures zijn vanaf dat moment tot op heden gezamenlijk behandeld en vormen om die reden samenhangende zaken, zodat zij voor de berekening van de vergoeding als één zaak gelden.

Nu in het beroep met zaaknummer 17/5505 het vooronderzoek wordt heropend, ziet de rechtbank reden het bedrag van de schadevergoeding tot op heden in de onderhavige zaak toe te kennen. Indien en voor zover de duur van het beroep met zaaknummer 17/5505 tot een hogere vergoeding noopt, zal die hogere vergoeding in die zaak worden toegekend, met verrekening van het thans toegekende bedrag.

22. Bij deze uitkomst van de procedure zijn er termen aanwezig voor een veroordeling tot vergoeding van de proceskosten.

2 (1 punt voor het indienen van een beroepschrift en 1 punt voor het bijwonen van het onderzoek ter zitting) x € 501 (tarief per punt) x 1 (wegingsfactor).

23. Indien in het beroep met zaaknummer 17/5505 termen aanwezig worden bevonden voor een proceskostenveroordeling, zal ook in dat beroep het bedrag van die vergoeding berekend worden met verrekening van de thans toegekende vergoeding, nu beide zaken tot op heden samenhangende zaken zijn in de zin van artikel 3 van het Besluit.

24. Voor vergoeding van de kosten van bezwaar is geen reden, nu eiser daar niet tijdig om heeft verzocht.