Rechtbank Noord-Holland, 05-07-2019, ECLI:NL:RBNHO:2019:6400, AWB - 18 _ 64

1. Eiser is geboren op [geboortedatum] . Hij is gehuwd met [C] .

2. Op 26 november 2009 koopt eiser van de Gemeente Texel een perceel bouwgrond, gelegen nabij de [A ADRES] op Texel, uitmakende een ter plaatse aangeduid en afgebakend gedeelte van het perceel kadastraal bekend gemeente Texel, sectie 0 nummer [A NUMMER] , ter grootte van ongeveer zestien are en zevenenvijftig centiare. De koopprijs bedraagt € 469.925,00 exclusief omzetbelasting ad € 89.285,75 in totaal € 559.210,75. Op de grond worden twee panden gerealiseerd, te weten:

a. a) een bedrijfspand/kantoor, inhoud 1.923 m3, met 1.057 m2 onder en bijgelegen grond:

b) een woning, inhoud 1.083 m3, met 600 m2 ondergrond en bijgelegen grond.

3. Omdat eiser voornemens was het vennootschap onder firma aandeel in de v.o.f. [A BEDRIJF] per 1 januari 2012 in te brengen in [B BEDRIJF] BV heeft hij verzocht de panden gezamenlijk te taxeren. De taxatie is op 24 oktober 2012 uitgevoerd door:

a. a) [C BEDRIJF] , de heer [D] namens eiser;

b) de waardedeskundige verbonden aan de Belastingdienst, de heer [E] .

4. Bij brief van 25 augustus 2014 verzoekt eiser om een “afstemming waarde economisch verkeer”. Dit omdat eiser (ten tweede male) voornemens was zijn aandeel in de v.o.f. [A BEDRIJF] per 1 januari 2014 in te brengen in [B BEDRIJF] BV of een daartoe op te richten nieuwe vennootschap.

-

kantoorpand met ondergrond 55 percent is € 719.000, en

-

woning met ondergrond en aanhorigheden 45 percent is € 583.000.

5. Ter zake van de onroerende zaak zijn de hierna vermelde leningen verstrekt:

- Rabobank nummer [B NUMMER] saldo 31-12-2012 € 700.000;

- Rabobank nummer [C NUMMER] saldo 31-12-2012 € 212.500;

- Rabobank nummer [D NUMMER] saldo 31-12-2012 € 500.000.

6. Ter zake van de panden zijn ten laste van de winst de hierna vermelde afschrijvingen gebracht:

7. Het inkomen van eiser en zijn echtgenote bedraag in 2012:

8. Op 31 december 2011 heeft eiser een schuld aan [E BEDRIJF] BV ( [E NUMMER] ) ten bedrage van € 183.470.

10. Eiser is van mening dat de grenzen der redelijkheid niet zijn overschreden door de woning te etiketteren als ondernemingsvermogen. Eiser stelt dat het kantoorpand en woning een niet splitsbaar pand vormen, dit omdat de woning niet zelfstandig rendabel is te maken. Hij verwijst naar de uitspraken van HR 5 december 1979, nummer 19.599, BNB 1980/20 en HR 17 september 2010, nummer 09/00332, BNB 2011/3. Bovendien is eiser van mening dat de woning dienstbaar is aan de onderneming. Hij stelt dat dat blijkt uit de hierna vermelde punten.

11. Verweerder heeft zich – eveneens zakelijk weergeven – op het standpunt gesteld

12. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

13. De eerste vraag waar de rechtbank zich voor geplaatst ziet heeft betrekking op de vraag of het object uit één dan wel uit twee bouwkundig en/of fiscaal te onderscheiden respectievelijk te splitsen gedeelten bestaat. Uit de bouwtekening leidt de rechtbank af dat het kantoor en het woondeel (de woning) constructief zelfstandig bruikbare gebouwen zijn die aan elkaar zijn geschakeld door middel van een gemeenschappelijke entree. Beide panden beschikken tevens over een eigen opgang en voorzieningen en zijn daardoor volledig zelfstandig van elkaar te gebruiken. Afgaande op de technische tekeningen is in de berging van de woning een centrale verwarmingsunit opgenomen. Zo de opmerkingen van eiser met betrekking tot gemeenschappelijke technische voorzieningen juist zijn, verweerder heeft dat bestreden, zal naar het oordeel van de rechtbank een vakman het splitsen van bestaande gezamenlijke voorzieningen en het installeren van volledig zelfstandige nieuwe voorzieningen eenvoudig uit kunnen voeren en zullen de hieraan verbonden kosten beperkt zijn. Dat vormt geen reden om het kantoorgedeelte en de woning als één object in fiscale zin te kwalificeren. Ook het gegeven dat beide panden van binnenuit met elkaar verbonden zijn door middel van een tussendeur en vluchtroute, doet naar het oordeel van de rechtbank evenmin af aan de conclusie dat het hier gaat om twee panden althans in fiscaal opzicht. De doorgangen kunnen namelijk tegen relatief en absoluut lage kosten en bouwtechnisch verantwoord vrij eenvoudig worden gewijzigd, afgesloten dan wel verwijderd. Daarbij merkt de rechtbank op dat de tussendeur op de eerste etage, naar de rechtbank aannemelijk acht, in de praktijk niet zal worden benut nu deze uitkomt tegenover de privébadkamer en de slaapkamers in de woning en om die reden feitelijk niet zal worden gebruikt.

14. Ook naar het spraakgebruik is de rechtbank met verweerder van oordeel dat sprake is van twee afzonderlijk te gebruiken en rendabel te maken panden. Ook de afscheiding tussen het kantoor en de woning, waardoor de woning en de bijbehorende tuin zijn afgescheiden van het overige perceel, draagt bij aan dat oordeel. Het feit dat de woning slechts via het parkeerterrein bereikbaar is doet aan dat oordeel niet af. Daarin ligt geen beperking in het gebruik en rendabel maken van de woning besloten. Tenslotte beschikt de woning over een ander (huis)nummer (103) dan het kantoor (101).

Naar het oordeel van de rechtbank moet de woning tot het verplichte privévermogen worden gerekend.

15. Aan het vorenstaande oordeel doen niet af de verplichtingen welke op eiser rusten ingevolge de voorwaarden waaronder hij het perceel heeft verworven en het aanwenden daarvan in het jaar 2009 voor de bouw van het kantoor en de woning. Eiser verwijst ter ondersteuning van zijn standpunt naar de koopovereenkomst van de grond van 12 oktober 2009, artikel 6.9 van de algemene voorwaarde van uitgifte en de akte van levering van 26 november 2009. Dit acht de rechtbank niet van belang. De hierin genoemde eisen richten zich op een mogelijke verkoop in de toekomst en behelzen ook overigens andere criteria dan welke aan de vermogensetikettering ten grondslag liggen. Daarbij merkt de rechtbank op, in navolging van hetgeen verweerder heeft gesteld, dat de gemeente op verzoek van eiser de mogelijkheid heeft om van de gestelde eisen in het voordeel van eiser af te wijken dan wel een goedkeuring te verlenen. De plaatselijke regelgeving anno 2009 voorzag daarin. Ook in zoverre faalt het beroep.

16. Voorts heeft eiser ter ondersteuning van zijn standpunt dat de woning keuzevermogen vormt nog opgemerkt dat de woning mede dienstbaar is aan de onderneming. Eiser stelt dat de in de woning aanwezige kantoorruimte mede wordt gebruikt voor de onderneming.

Verweerder heeft dat gemotiveerd bestreden en daarbij onbestreden aangevoerd dat de werkruimte in de woning minder dan tien percent van de inhoud van de woning betreft zodat dat gebruik op zichzelf een onvoldoende omstandigheid is om de woning als keuzevermogen te etiketteren (vergelijk Hof Arnhem 30 maart 2004, nr. 03/0626, ECLI:NL:GHARN:2004:AO8163). Ook de werkzaamheden die vanuit de woning (zouden) worden verricht komen zijns inziens onvoldoende gewicht toe om tot de conclusie te komen dat de woning mede dienstbaar is aan de onderneming.

17. De rechtbank overweegt dienaangaande als volgt. Behoudens bijzondere omstandigheden moet worden aangenomen dat in fiscale zin een woning uit zijn aard alleen tot het privé vermogen van een ondernemer kan behoren (Hoge Raad van 18 juli 1969, nr. 16.163, BNB 1969/166). Alleen als de woning mede dienstbaar is aan de onderneming kan binnen de grenzen der redelijkheid deze woning tot het ondernemingsvermogen worden gerekend. Het gebruik van de woning zal op enigerlei wijze dienstbaar moeten zijn aan de onderneming (Hoge Raad van 7 juli 1993, nr. 28.751, BNB 1993/276). Dat wil zeggen: mede in het belang is van de onderneming. Eiser stelt dat de woning de mogelijkheid geeft om te allen tijde feitelijk toezicht uit te oefenen op de onderneming en dat de woning daardoor mede dienstbaar is aan de onderneming.

Vooropgesteld moet worden dat het in eerste instantie aan de ondernemer is om te bepalen wat in belang is voor een goede bedrijfsvoering. De rechtbank is van oordeel dat gegeven de hierboven geschetste situatie de woning geen bijdrage levert aan een betere bedrijfsvoering. Ook de aanwezigheid van een tussendeur, waarbij de rechtbank uitsluitend de tussendeur op de begane grond van belang acht, maakt dat niet anders. Dit nog afgezien van de vraag of feitelijk toezicht überhaupt gebruikelijk is in de branche accountancy en belastingadvies. De rechtbank beantwoordt deze vraag in ontkennende zin.

18. Tevens is de rechtbank van oordeel dat naar de aard van de werkzaamheden, het in de praktijk zeer ongebruikelijk is dat een secretaresse haar werk (structureel) vanuit huis verricht. Eiser vermeldt niet dan wel onvoldoende wat het belang van de onderneming is dat zijn echtgenote, die als secretaresse werkzaam is binnen de v.o.f., thuiswerkt. Verweerder heeft met juistheid gesteld dat het in het belang is van een onderneming dat secretariële werkzaamheden worden uitgevoerd in het kantoor en dat het ‘thuiswerken’ uitsluitend door privémotieven is ingegeven. De werkzaamheden met betrekking tot de interne administratie (voor zover deze geschieden op Texel) en personeelsadministratie zijn zeer beperkt en dusdanig van ondergeschikt belang dat de woning hierdoor niet meer dan zeer bijkomstig dienstbaar is aan de onderneming (zie Hoge Raad 19 december 2014, nr. 14/02439, ECLI:NL:HR:2014:3608). De rechtbank acht dit argument van verweerder valide en maakt dat tot de hare.

19. Eiser heeft voorts gesteld dat de woning als keuzevermogen moet worden gekwalificeerd en dat hij bij zijn keuze voor het tot zijn ondernemingsvermogen rekenen van de woning de grenzen der redelijkheid niet heeft overschreden. Verweerder heeft dat gemotiveerd bestreden. In het hiervoor onder 14 tot en met 19 overwogene ligt reeds besloten dat de rechtbank van oordeel is dat deze grenzen wel zijn overschreden. Ook in zoverre faalt het beroep.

20. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard nu verweerder de winst uit onderneming tot een te hoog bedrag heeft vastgesteld en bijgevolg het belastbare inkomen uit werk en woning. De rechtbank verstaat dat verweerder de aanslag ZvW overeenkomstig vermindert.

21. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.024 (te weten 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 512 en een wegingsfactor 1).