Rechtbank Noord-Holland, 14-09-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:7459, AWB - 19 _ 5495

1. Eiser is acteur. Hij staat niet ingeschreven in het Handelsregister van de Kamer van Koophandel.

2. In 2015 heeft eiser voor zijn werkzaamheden de volgende inkomsten genoten:

3. Eiser heeft op 17 oktober 2016 een aangifte ib/pvv 2015 ingediend. Naar aanleiding hiervan hebben partijen met elkaar gecorrespondeerd.

4. Verweerder heeft met dagtekening 20 april 2019 de aanslag ib/pvv 2015 aan eiser opgelegd. Hierin is verweerder onder andere uitgegaan van het volgende:

-

de inkomsten van Stichting [C] en Stichting [D] zijn als loon uit dienstbetrekking gekwalificeerd;

-

de inkomsten van Stichting [E] zijn als winst uit onderneming (hierna: WUO) gekwalificeerd;

-

een deel van de kosten is niet geaccepteerd;

-

de zelfstandigenaftrek is niet van toepassing omdat de niet voldaan wordt aan de urennorm.

5. Eiser heeft bij brief van 27 mei 2019, door verweerder ontvangen op 28 mei 2019, bezwaar tegen de aanslag gemaakt. In het bezwaarschrift beroept verweerder zich op het vertrouwensbeginsel.

6. Er heeft geen hoorgesprek plaatsgevonden.

7. Verweerder heeft met dagtekening 20 september 2019 uitspraak op bezwaar gedaan. Het bezwaar van eiser is ongegrond verklaard.

8. In geschil is of de inkomsten van Stichting [C] en Stichting [D] kwalificeren als WUO op basis van het gelijkheidsbeginsel. Voorts is in geschil of eiser recht heeft op een kostenaftrek van € 2.830 en op de zelfstandigenaftrek.

9. Eiser stelt primair dat er sprake is van strijd met het gelijkheidsbeginsel omdat er beleid bestaat om verzoeken om ambtshalve vermindering toe te kennen zonder inzage te verlangen in de arbeidsovereenkomst. Subsidiair stelt eiser dat er sprake is van strijd met het gelijkheidsbeginsel op basis van de meerderheidsregel. Ter onderbouwing wijst eiser op 58 vergelijkbare gevallen. Voorts stelt eiser dat - indien de inkomsten van Stichting [C] en Stichting [D] kwalificeren als WUO - hij recht heeft op een kostenaftrek van € 2.830. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de belastingaanslag.

10. Verweerder weerspreekt alle stellingen van eiser en concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

11. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

14. De bewijslast ter zake van het beroep op het gelijkheidsbeginsel rust op eiser.

15. Eiser stelt primair dat in vergelijkbare gevallen een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven op grond van niet-gepubliceerd begunstigend beleid. Dit beleid bestond eruit verzoeken om inkomsten uit werkzaamheden aan te merken als winst uit onderneming toe te wijzen zonder kennisname van de overeenkomsten op grond waarvan die werkzaamheden werden verricht. Het bestaan van dit beleid leidt hij af uit de lijn die verweerder volgens hem in eerdere jaren heeft gehanteerd. Ter onderbouwing wijst eiser op de door hem overgelegde e-mail van verweerder van 16 februari 2015 aan gemachtigde.

16. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser hiermee niet aan de op hem rustende bewijslast voldaan. Uit niets valt af te leiden, ook niet uit de e-mail waarop eiser zich beroept, dat verweerder beleid heeft gevoerd als door eiser gesteld. Het beroep van eiser op niet-gepubliceerd beleid kan daarom niet slagen.

17. Subsidiair stelt eiser dat in de meerderheid van de met eisers geval vergelijkbare gevallen een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven. Ter onderbouwing wijst eiser op de door hem overgelegde 123 uitspraken op bezwaar ten aanzien van 58 verschillende podiumkunstenaars waarin, naar zeggen van eiser, aan de belastingplichtige tegemoet is gekomen.

18. Indien een belastingplichtige een beroep doet op de zogenoemde meerderheidsregel, dient hij in de eerste plaats feiten en omstandigheden te stellen en aannemelijk te maken waaruit volgt dat in minstens twee gevallen die feitelijk en rechtens met het geval van belanghebbende vergelijkbaar zijn (en die vallen binnen het ambtsgebied van de inspecteur) een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven, alvorens het op de weg ligt van de inspecteur om te stellen en bij betwisting aannemelijk te maken dat de relevante groep groter is en dat in de meerderheid van de vergelijkbare gevallen de wet juist is toegepast (vgl. HR 15 maart 2000, nr. 34.740, ECLI:NL:HR:2000:AA5142, BNB 2000/278, r.o. 3.4 en 3.7 en HR 6 oktober 2006, nr. 40.443, ECLI:NL:HR:2006: AY9489, BNB 2007/3, r.o. 3.3.2).

19. Eiser heeft met de door hem overgelegde bewijsstukken niet aannemelijk gemaakt dat een of meer van de door hem genoemde belastingplichtigen feitelijk en rechtens in vergelijkbare omstandigheden verkeerden als eiser. Ook heeft eiser niet aannemelijk gemaakt dat bij een of meer van deze belastingplichtigen een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven. De door eiser overgelegde bewijsstukken zijn daarvoor te globaal van aard; van geen van de door eiser genoemde belastingplichtigen zijn concrete gegevens overgelegd waaruit volgt dat zij werkzaamheden hebben verricht op grond van vergelijkbare contractuele afspraken als die van eiser en dat de door hen genoten inkomsten (desondanks) door de inspecteur zijn aangemerkt als winst uit onderneming, zonder dat is voldaan aan de daaraan te stellen voorwaarden. Het standpunt van eiser dat hij voor het door hem te leveren bewijs kan volstaan met de algemene stelling dat hij over dezelfde groepskenmerken beschikt als de belastingplichtigen waarvan zij stukken heeft overgelegd, te weten podiumkunstenaar waarvan de looninkomsten onder de winst uit onderneming vallen, berust op een onjuiste rechtsopvatting. Reeds op deze gronden dient eisers beroep op het gelijkheidsbeginsel te worden verworpen. De rechtbank komt niet toe aan een beoordeling van het door de inspecteur (subsidiair) gedane bewijsaanbod (vergelijk de uitspraak van het Hof Amsterdam van 29 mei 2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:1695). Dit wordt niet anders doordat eiser in de onderhavige procedure ter onderbouwing van het beroep op het gelijkheidsbeginsel de gevallen van 58 podiumkunstenaars heeft opgevoerd en daarbij ook een beroep heeft gedaan op uitspraken op bezwaar ten aanzien van die podiumkunstenaars, terwijl het in de genoemde procedure bij het Hof Amsterdam ging om 150 podiumkunstenaars. De bewijsstukken zijn ook thans te globaal van aard en eiser maakt ook nu niet inzichtelijk waaruit concreet volgt dat de aangevoerde gevallen vergelijkbaar zouden zijn.

20. Nu de rechtbank van oordeel is dat de inkomsten van Stichting [C] en Stichting [D] niet kwalificeren als WUO, komt de rechtbank niet meer toe aan een beoordeling van de door eiser geclaimde kostenaftrek en zelfstandigenaftrek.

21. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

22. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.