Rechtbank Noord-Holland, 16-10-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:7929, AWB - 20 _ 116

1. Verweerder heeft aan eiser bij besluit van 28 januari 2019 een betalingsregeling toegekend voor de terugvorderingsbeschikkingen huur- en zorgtoeslag 2013 van € 40 per maand gedurende 14 maanden.

3. Eiser stelt dat de hoorplicht is geschonden nu niet volledig aan het bezwaar tegemoet is gekomen. Verder stelt eiser dat aan het bezwaar een wegingsfactor 1 moet worden toegekend, onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad van 20 september 2019, ECLI:NL:HR:1314.

4. Verweerder geeft aan dat in de uitspraak op bezwaar per abuis niet is ingegaan op het verzoek om een proceskostenvergoeding. Naar de mening van verweerder dient de wegingsfactor zeer licht (0,25) te worden gehanteerd, zowel voor bezwaar als voor beroep. Voor bezwaar betekent dit dat recht bestaat op een kostenvergoeding van € 62,25 (€ 261 x 0,25).

5. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

6. Eiser stelt dat de hoorplicht is geschonden, nu hij in bezwaar heeft verzocht om te worden gehoord en niet volledig aan het bezwaar is tegemoetgekomen.

7. De rechtbank oordeelt dat verweerder gehele aan het materiële geschilpunt in bezwaar tegemoet is gekomen en derhalve terecht heeft afgezien van het horen van eiser.

8. Op grond van artikel 7:15, tweede lid, van de Awb worden kosten, die eiser in verband met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken, door het bestuursorgaan uitsluitend vergoed op verzoek van eiser voor zover het bestreden besluit wordt herroepen wegens een aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid.

Vast staat dat de dwangbevelkosten ten onrechte in rekening zijn gebracht en dat het bestreden besluit zodoende is herroepen wegens onrechtmatigheid aan de zijde van verweerder. Voorts staat vast dat verweerder in de uitspraak op bezwaar van 10 oktober 2019 heeft nagelaten een beslissing te nemen op het verzoek van eiser om een kostenvergoeding. Verweerder heeft, nadat eiser beroep heeft ingesteld, in het verweerschrift het standpunt ingenomen dat recht bestaat op een kostenvergoeding in verband met de behandeling van het bezwaar, waarbij moet worden uitgegaan van wegingsfactor 0,25.

9. Nu verweerder pas nadat eiser in beroep is gekomen alsnog op het verzoek om een kostenvergoeding heeft beslist, is het beroep reeds hierom gegrond. Voorts heeft in een zodanig geval te gelden dat het beroep wordt geacht mede te zijn gericht tegen de nadien genomen beslissing op het verzoek om vergoeding van kosten (vgl. HR 14 november 2014, ECLI:NL:HR:2014:3191).

10. De wegingsfactor wordt bepaald door de aard, het belang en de ingewikkeldheid van de zaak. In onderdeel C1 van de bijlage bij het Besluit proceskosten bestuursrecht worden de wegingsfactoren ingedeeld in vijf categorieën, van zeer licht (factor 0,25) tot zeer zwaar (factor 2). De rechtbank dient zelfstandig - op grond van een eigen waardering - te beoordelen in welke gewichtscategorie een zaak valt (HR 23 september 2011, ECLI:NL:HR:2011:BT2293). De rechtbank neemt als uitgangspunt dat de behandeling van een zaak in de bezwaarprocedure in beginsel behoort tot de categorie gemiddeld, tenzij er duidelijk redenen zijn om hiervan af te wijken (vgl. het arrest van de Hoge Raad van 20 september 2019, ECLI:NL:HR:2019:1314). De rechtbank ziet in dit geval geen aanleiding in de onderhavige zaak af te wijken van toepassing van de gemiddelde wegingsfactor.

Eiser heeft nog aangevoerd dat in vele andere zaken waarin bezwaar was gemaakt tegen de vervolgingskosten, verweerder zich inmiddels nader op het standpunt heeft gesteld dat wegingsfactor 1 moet worden toegepast en dat wordt verzocht het beroep in te trekken, onder toekenning van € 525 proceskostenvergoeding voor de beroepsfase. Desgevraagd heeft verweerder niet kunnen uitleggen waarin deze zaak zich onderscheidt van de andere door eiser genoemde, vergelijkbare zaken waarin de Ontvanger alsnog in de beroepsfase het standpunt heeft ingenomen dat recht bestaat op toepassing van wegingsfactor 1. Verweerder heeft volstaan met een algemene opmerking over de aard en complexiteit van de zaak. Dat is voor de rechtbank echter onvoldoende voor toepassing van factor 0,25. Het voorgaande betekent dat recht bestaat op een kostenvergoeding voor de bezwaarfase van € 261 (bedrag 2020).

11. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard en de kostenvergoeding voor door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand in de bezwaarfase op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht in deze zaak te worden vastgesteld op € 261 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 261).

12. De rechtbank ziet aanleiding verweerder te veroordelen in de door eiser voor de beroepsfase gemaakte proceskosten. De rechtbank stelt de proceskosten op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand in de beroepsfase vast op € 525 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 0,5 nu de procedure in beroep materieel enkel nog de hoogte van de vergoeding voor de kosten in de bezwaarfase betreft, immers het al dan niet schenden van de hoorplicht is geen onderwerp van debat ter zitting meer geweest).