Rechtbank Noord-Holland, 22-09-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:8921, AWB - 19 _ 5430

1. Eiser heeft aangifte IB/PVV voor het jaar 2015 gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 26.650. In de aangifte zoals deze door verweerder is ontvangen, vermeldt eiser dat hij het gehele jaar niet verplicht verzekerd is voor de volksverzekeringen en de zorgverzekeringswet

2. Aan eiser is met dagtekening 3 juni 2016 een voorlopige aanslag IB/PVV voor het jaar 2015 opgelegd conform eisers aangifte. Aan eiser is daarop een bedrag van € 5.826 uitbetaald.

3. Met dagtekening 7 maart 2017 is aan eiser een voornemen tot afwijken van de aangifte verzonden, aangezien verweerder van mening is dat er geen recht bestaat op vrijstelling van de premie volksverzekeringen.

4. Eiser heeft hierop bij brief van 18 maart 2017 een reactie gegeven.

5. Verweerder heeft bij brief van 28 maart 2017 eiser laten weten dat hij het voornemen om af te wijken van de aangifte handhaaft.

6. Met dagtekening 25 april 2017 is aan eiser de definitieve aanslag IB/PVV 2015 opgelegd, waarbij de eerder toegekende vrijstelling van de premie volksverzekeringen is gecorrigeerd. Dit resulteert in een door eiser terug te betalen bedrag van € 5.961 (inclusief € 214 belastingrente).

7. Eiser heeft op 3 april 2019, ingekomen bij verweerder op 5 april 2019, bezwaar gemaakt tegen de aanslag IB/PVV 2015.

8. In geschil is of verweerder het bezwaar van eiser terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard.

9. Niet in geschil is dat de bezwaartermijn van zes weken is overschreden.

Op grond van artikel 6:11 Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) blijft ten aanzien van een na afloop van de termijn ingediend bezwaarschrift niet-ontvankelijkverklaring achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.

10. Nu eiser heeft gesteld dat hij in december 2017 bekend raakte met het bestaan van de aanslag kan niet worden gezegd dat eiser na kennis te hebben genomen van de aanslag het bezwaarschrift heeft ingediend zo spoedig als dit redelijkerwijs kon worden verlangd, nu hij eerst op 3 april 2019 een bezwaarschrift tegen de aanslag heeft ingediend (Hoge Raad, 22 januari 2010, ECLI:NL:HR:2010:BL0078). Dit brengt met zich dat geen sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding, zodat verweerder het bezwaarschrift terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard.

11. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat hij reeds bij brief van 18 maart 2017 bezwaar heeft gemaakt tegen de aanslag. Verweerder heeft dat standpunt gemotiveerd betwist en aangevoerd dat de aanslag op dat tijdstip nog moest vastgesteld en dat de brief van verweerder van 7 maart 2018 niet meer behelsde dan het voornemen om van de ingediende aangifte af te wijken. De aanslag draagt de dagtekening 25 april 2017.

12. Ingevolge artikel 6:10 van de Awb blijft ten aanzien van een voor het begin van de termijn ingediend bezwaarschrift niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien het besluit ten tijde van de indiening wel reeds tot stand was gekomen, of nog niet tot stand was gekomen, maar de indiener redelijkerwijs kon menen dat dit wel reeds het geval was.

13. De rechtbank overweegt dat verweerder bij brief van 7 maart 2017 heeft gevraagd om een reactie van eiser op het voornemen om van de aangifte af te wijken. Dit kan redelijkerwijs niet bij eiser de indruk hebben gewekt dat de belastingaanslag al zou zijn opgelegd (Hoge Raad van 22 maart 2013, ECLI:NL:HR:2013:BZ5038). De reactie van 18 maart 2017 kan dan ook naar het oordeel van de rechtbank niet aangemerkt worden als een ontvankelijk voortijdig ingediend bezwaar.

14. Bijgevolg komt de rechtbank niet aan de behandeling van eisers stelling dat een medewerkster van het Landelijk Incasso Centrum hem telefonisch de toezegging heeft gedaan dat hij het onder 6. vermelde bedrag niet hoefde te voldoen. Ten overvloede merkt de rechtbank op dat na lezing van de stukken welke zich in het procesdossier bevinden de uitlating namens het Landelijk Incasso Centrum redelijkerwijs niet anders kan worden uitgelegd dan dat eiser erop is gewezen dat hangende de behandeling van het bezwaar uitstel van betaling is verleend zodat hij uit dien hoofde de aanslag vooralsnog niet hoefde te betalen. Voor een lezing zoals door eiser bepleit, is geen steun te vinden.

15. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

16. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.