Rechtbank Noord-Holland, 14-10-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:9683, AWB - 20 _ 62

1. Eiseres heeft één werknemer in loondienst, de heer [A] .

2. Bij brief van 17 september 2018 heeft verweerder een boekenonderzoek aangekondigd naar (onder meer) de aanvaardbaarheid van de aangiften loonheffingen over het jaar 2017. Op 8 november 2018 heeft een boekenonderzoek plaatsgevonden op het kantoor van de accountant van eiseres. Tijdens het boekenonderzoek heeft verweerder het onderzoek uitgebreid naar de jaren 2013 tot en met 2016 voor wat betreft het privégebruik van de auto.

3. In het jaar 2013 heeft eiseres een [F] met kenteken [#] , cataloguswaarde € 52.492 (hierna: de auto) ter beschikking gesteld aan [A] .

4. Verweerder heeft eiseres bij brief van 5 december 2018 geïnformeerd dat onderhavige naheffingsaanslag ter behoud van rechten wordt opgelegd.

5. Verweerder heeft het bezwaar van eiseres op 28 december 2018 ontvangen.

6. Het conceptrapport van het boekenonderzoek was gereed op 2 september 2019 en is op 10 september 2019 naar eiseres gestuurd.

7. Eiseres heeft verweerder op 16 september 2019 in gebreke gesteld wegens het overschrijden van de beslistermijn.

8. Verweerder heeft op 27 september 2019 uitspraak op bezwaar gedaan.

9. In geschil is of terecht is nageheven wegens privégebruik van de auto. Voorts is in geschil of sprake is van schending van het motiverings- en zorgvuldigheidsbeginsel.

10. Eiseres stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslag ten onrechte is opgelegd. Uit de rittenregistratie blijkt dat de auto voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden is gebruikt. De naheffingsaanslag is opgelegd op basis van vermoedens zonder concrete vaststaande feiten en omstandigheden aangezien het boekenonderzoek op het moment van opleggen nog niet was afgerond. Verweerder beschikte tijdens het opleggen van de naheffingsaanslag dan wel tijdens de bezwaarfase over de juiste informatie met betrekking tot de cataloguswaarde maar heeft dat niet gebruikt en heeft daardoor onzorgvuldig gehandeld. De uitspraak op bezwaar is niet deugdelijk gemotiveerd en gebaseerd op onjuiste feiten en omstandigheden. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep en vernietiging van de uitspraak op bezwaar.

11. Verweerder stelt zich op het standpunt dat terecht is nageheven wegens privégebruik van de auto. Eiseres heeft niet aangetoond dat de auto voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden is gebruikt. Er is geen sprake van schending van het motiverings- en zorgvuldigheidsbeginsel. De naheffingsaanslag dient te worden verminderd, omdat het enkelvoudige tarief is verschuldigd en de naheffingsaanslag ten onrechte is opgelegd naar het gebruteerde tarief in de eindheffingstabel. Verweerder concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de naheffingsaanslag tot een bedrag van € 6.823. De beschikking belastingrente dient dienovereenkomstig te worden verminderd.

12. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

13. Verweerder neemt het standpunt in dat de naheffingsaanslag moet worden verminderd tot een bedrag van € 6.823, omdat het enkelvoudige tarief is verschuldigd. De rechtbank zal het beroep om die reden gegrond verklaren. Of en in hoeverre de naheffingsaanslag voor het overige in stand blijft, zal de rechtbank hierna behandelen.

14. In artikel 13bis, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB) is bepaald dat een voordeel in aanmerking genomen dient te worden wanneer een auto ook voor privédoeleinden aan een werknemer ter beschikking is gesteld. Daarbij wordt een auto geacht voor privédoeleinden ter beschikking te zijn gesteld, tenzij blijkt dat de auto op kalenderjaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden wordt gebruikt. Het vierde lid van dit artikel bepaalt dat als uit een rittenregistratie of anderszins blijkt dat de auto op kalenderjaarbasis niet meer dan 500 kilometer privé wordt gebruikt er geen bijtelling plaats vindt. Het vijftiende lid van dit artikel bepaalt dat belanghebbende moet doen blijken dat de auto op jaarbasis niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden is gebruikt.

15. Op grond van artikel 13bis, zevende lid, van de Wet LB, in samenhang bezien met artikel 3.13 Uitvoeringsregeling loonbelasting 2011, moet een rittenregistratie ten minste de volgende gegevens bevatten:

a. merk, type en kenteken van de auto;

b. periode van terbeschikkingstelling van de auto;

c. per rit:

16. Niet in geschil is dat eiseres de auto ter beschikking stelde aan [A] . Dat betekent dat artikel 13bis van de Wet LB van toepassing is. Ten aanzien van hetgeen eiseres in het kader van de op haar rustende bewijslast heeft aangevoerd overweegt de rechtbank als volgt.

17. [A] heeft in 2013 in een schrift de ritten bijgehouden. Bij de in het schrift vermelde ritten heeft [A] doorgaans de datum vermeld, de kilometerstand en een omschrijving waar de werknemer naartoe is gereden. Het aantal kilometers en het begin- en eindadres is niet genoteerd. Voorts heeft [A] in 2018 en 2019 aan de hand van de aantekeningen in het schrift digitale rittenregistraties gemaakt waarin de volgende gegevens vermeld staan: datum, postcode, aantal kilometers, eindstand kilometerteller en een omschrijving van de rit. In de digitale rittenregistratie van 2019 zijn ten opzichte van die van 2018 in de kolom omschrijving postcodes en huisnummers toegevoegd.

20. Op het moment van opleggen van de onderhavige naheffingsaanslag was eiseres bekend met en betrokken bij een boekenonderzoek dat onder andere betrekking had op het privégebruik van de aan [A] ter beschikking gestelde auto. Lopende dit onderzoek heeft eiseres verweerder bij e-mailbericht van 22 november 2018 bericht dat de agenda’s van de oudere jaren niet zijn bewaard. Uit de brief van 5 december 2018 waarin het opleggen van deze naheffingsaanslag wordt aangekondigd blijkt met zoveel woorden dat de naheffingsaanslag betrekking heeft op het privégebruik van de auto. De naheffingsaanslag is reeds daarom voldoende gemotiveerd. De rechtbank tekent hierbij aan dat in de uitspraak op bezwaar nog expliciet is overwogen dat geen deugdelijke rittenadministratie is bijgehouden. De uitspraak van Hof Amsterdam van 23 april 2019 (ECLI:NL:GHAMS:2019:1561) waaraan eiseres refereert heeft betrekking op een andere situatie en kan daarom niet tot een ander oordeel leiden.

21. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder wel in strijd gehandeld met het zorgvuldigheidsbeginsel bij het doen van de uitspraak op bezwaar. Het conceptrapport van het boekenonderzoek was gereed op 2 september 2019. Uit onderdeel 3.5 en onderdeel 4.1 van het conceptrapport van het boekenonderzoek volgt dat verweerder voorafgaand aan de uitspraak op bezwaar reeds tot de conclusie was gekomen dat de naheffingsaanslag moet worden verminderd tot een bedrag van € 6.823 en dat de beschikking belastingrente dienovereenkomstig moet worden verminderd. Verweerder heeft dat echter niet meegenomen in de uitspraak op bezwaar. De rechtbank ziet echter geen gronden om specifieke gevolgen te verbinden aan het schenden van het zorgvuldigheidsbeginsel, omdat het beroep reeds gegrond is.

22. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard.

23. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand (hierna: Besluit) vast op € 1.311 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 261, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 1).

24. Over de overige door eiseres genoemde kosten, te weten reis- en verblijfskosten ten bedrage van € 50 en de verletkosten ten bedrage van € 337,50 (€ 202,50 in verband met het bijwonen van de zitting (1,5 uur) en € 135 in verband met de reistijd (1 uur)) oordeelt de rechtbank als volgt. De rechtbank gaat er daarbij vanuit dat de kosten zijn gemaakt door [A] in zijn hoedanigheid van bestuurder van eiseres. Artikel 1, onderdeel c in samenhang met artikel 2, eerste lid, onderdeel c van het Besluit bepaalt dat reiskosten op basis van openbaar vervoer tweede klasse voor vergoeding in aanmerking komen of een kilometervergoeding als openbaar vervoer niet (voldoende) mogelijk is. Het is de rechtbank niet gebleken dat openbaar vervoer niet (voldoende) mogelijk is, zodat voor vergoeding in aanmerking komt een bedrag van € 11,46 (openbaar vervoer, tweede klasse, retour). Conform het bepaalde in artikel 1, onderdeel d in samenhang met artikel 2, eerste lid, onderdeel d, van het Besluit stelt de rechtbank de verletkosten vast op € 202,50 (2,5 uur maal € 81 (het maximale uurtarief)). De rechtbank veroordeelt verweerder met toepassing van het Besluit een bedrag van € 213,96 te vergoeden aan reis- en verblijfkosten en verletkosten.

25. De rechtbank stelt vast dat verweerder in totaal een bedrag van € 1.524,96 aan proceskosten dient te vergoeden aan eiseres.