Rechtbank Noord-Holland, 09-07-2021, ECLI:NL:RBNHO:2021:5965, AWB - 19 _ 4687

1. Eiseres heeft in de periode van 11 juli 2017 tot en met 24 augustus 2018 zesentwintig aangiften tot plaatsing onder de douaneregeling “in het vrije verkeer brengen” gedaan voor “bevroren mandarijnensegmenten” (hierna: mandarijnenpartjes) onder Taric-code 0811 90 95 90 met als land van oorsprong China.

2. Eiseres heeft in de periode van 28 september 2015 tot en met 9 juni 2017 eenenvijftig aangiften tot plaatsing onder de douaneregeling “in het vrije verkeer brengen” gedaan voor “bevroren mandarijnensegmenten” (hierna: mandarijnenpartjes) onder Taric-code 0811 9095 90 met als land van oorsprong China.

3. In beide zaken heeft eiseres de aangiften gedaan als direct vertegenwoordiger van [E] AG. [E] AG is gevestigd in Zwitserland. Om die reden voldoen de door eiseres gedane aangiften niet aan het in artikel 170 van de Verordening (EU) nr. 952/2013 van het Europees Parlement en van de Raad (hierna: DWU) vermelde vereiste dat de aangever in het douanegebied van de Unie gevestigd moet zijn. Nu met betrekking tot deze aangiften geen sprake is van rechtsgeldige directe vertegenwoordiger, wordt eiseres op grond van het bepaalde in artikel 19, lid 1, tweede alinea, DWU geacht in eigen naam en voor eigen rekening te hebben gehandeld.

4. In beide zaken is een administratieve controle na vrijgave (hierna: CNI) ingesteld bij eiseres, in de zaak met nummer HAA 19/4687 (ter zake de utb 1) op 13 september 2018 en in de zaak met nummer HAA 19/4688 (ter zake de utb 2) op 24 april 2018. De uitkomsten van deze CNI’s zijn opgenomen in de controlerapporten van 24 oktober 2018 (met onderzoeksnummers: [# 3] en [# 4] ). Tijdens de onderzoeken heeft verweerder geconcludeerd dat de mandarijnenpartjes door eiseres in de verkeerde goederencode zijn ingedeeld. Verweerder is van mening dat het ontdoen van de vliezen van de mandarijnenpartjes door een chemische behandeling is uitgevoerd en dat een dergelijke behandeling verder gaat dan de behandelingen die zijn toegestaan voor indeling onder hoofdstuk 8 van de Gecombineerde Nomenclatuur (hierna: GN).

5. Verweerder heeft de indeling van de mandarijnenpartjes gecorrigeerd naar Taric-code 2008 3090 69 A999. Deze correctie leidt tot een navordering van de meer verschuldigde invoerrechten, antidumpingrechten, omzetbelasting en rente op achterstallen en daarom heeft verweerder de utb’s 1 en 2 aan eiseres uitgereikt.

6. Tijdens de bezwaarfase heeft het Douane Laboratorium in de periode van 1 tot en met 4 april 2019 een aanvullend onderzoek uitgevoerd naar een eventuele chemische behandeling van de ten invoer aangegeven mandarijnenpartjes. De bevindingen zijn in het LO-rapport van 8 april 2019 (met het LO-nummer [# 5] ) vastgelegd.

7. In geschil is het antwoord op de vraag of verweerder terecht utb’s 1 en 2 aan eiseres heeft uitgereikt. Meer specifiek is in geschil of het ontvliezen van de mandarijnenpartjes door middel van een chemische behandeling aan indeling onder hoofdstuk 8 van de GN in de weg staat en indeling daarom onder hoofdstuk 20 Van de GN en wel in Taric-code 2008 30 90 69 A999 dient plaats te vinden.

8. Eiseres stelt dat utb’s 1 en 2 ten onrechte zijn uitgereikt.

9. Verweerder stelt dat hij de utb’s 1 en 2 terecht aan eiseres heeft uitgereikt. Hij is van mening dat de mandarijnenpartjes moeten worden ingedeeld onder Taric-code

10. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

1. (…)

2. eetbare vruchten en schillen van citrusvruchten of van meloenen die anders zijn bereid of verduurzaamd dan hiervoor omschreven (hoofdstuk 20);

(…)

11. Voor de indeling zijn wettelijk bepalend de bewoordingen van de posten en de postonderverdelingen, de aantekeningen op de afdelingen en op de hoofdstukken en de algemene indelingsregels. Het is vaste jurisprudentie van het Europese Hof van Justitie (HvJ), dat in het belang van de rechtszekerheid en van een gemakkelijke controle, het beslissende criterium voor de tariefindeling van goederen in het algemeen moet worden gezocht in hun objectieve kenmerken en eigenschappen, zoals deze in de tekst van de GN-posten en in de aantekeningen op de afdelingen en de hoofdstukken zijn omschreven. Hierbij vormen de GS- en de GN-toelichtingen nuttige aanwijzingen voor de tariefindeling, ook al zijn deze toelichtingen slechts uitleggingen en rechtens niet bindend (zie onder meer HvJ 26 april 2017, C-51/16 (Stryker EMEA Supply Chain Services BV), r.o. 39 en 45). De inhoud van GS- en GN- toelichtingen moet in overeenstemming zijn met de GN-bepalingen en mag de strekking daarvan niet wijzigen. Toelichtingen moeten, indien zij in strijd blijken met de tekst van de GN-posten en de aantekeningen bij de afdelingen of hoofdstukken, terzijde worden geschoven (zie onder meer HvJ 26 november 2015, C-44/15 (Duval GmbH & Co, KG., r.o. 24).

12. Niet in geschil is dat de in geschil zijnde bevroren mandarijnenpartjes vóór het bevriezen door middel van een chemische behandeling zijn ontvliesd. De rechtbank dient te beoordelen of het ontvliezen van de mandarijnenpartjes door middel van een chemische behandeling aan indeling onder hoofdstuk 8 van de GN in de weg staat en indeling daarom onder hoofdstuk 20 van de GN en wel in Taric-code 2008 30 90 69 A999 dient plaats te vinden. Niet in geschil is dat het verwijderen van de vliesjes niet is bedoeld om de mandarijnenpartjes te conserveren of te verduurzamen en ook de rechtbank gaat daarvan uit. Blijkens de bewoordingen van de toelichting IDR geschiedt het voorlopig verduurzamen in de zin van hoofdstuk 8 van de GN immers door het toevoegen van – of de opslag in – stoffen met verduurzamende eigenschappen, bijvoorbeeld door middel van zwaveldioxide of in water waaraan zout, zwavel of andere stoffen met conserverende werking zijn toegevoegd. De mandarijnenpartjes zijn niet voorlopig verduurzaamd in vorenbedoelde zin, nu geen conserverende stoffen zijn toegevoegd en evenmin sprake is van verpakking in water of enige andere vloeistof waaraan conserverende stoffen zijn toegevoegd. De in geschil zijnde mandarijnenpartjes dienen als “bevroren” te worden aangemerkt.

13. Eiseres meent dat het ontvliezen onderdeel uitmaakt van het pellen en daarom indeling onder hoofdstuk 8 van de GN zonder meer is toegestaan. Verweerder meent dat ontvliezen geen deel uitmaakt van het pellen en een verdergaande behandeling behelst dan de bereiding die voor indeling onder hoofdstuk 8 mogelijk is. Het verwijderen van de vliesjes van de mandarijnenpartjes kan naar het oordeel van de rechtbank niet als een wijze van bereiden worden aangemerkt. De wijze van bereiden is onder meer het in de IDR toelichting bij hoofdstuk 8 genoemde stomen, in water of met toegevoegde zoetstof koken, dehydreren, evaporeren en droogvriezen. Naar het oordeel van de rechtbank valt het ontvliezen van mandarijnenpartjes onder het pellen en maakt deze behandeling daarom deel uit van de in de toelichting IDR bij hoofdstuk 8 genoemde toegestane bewerkingen van vruchten. Van een verdergaande behandeling dan een behandeling die was gericht op het verwijderen van de vliesjes is ook geen sprake (vergelijk in deze zin: ECLI:NL:GHAMS:2002:AO9741).

14. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen is de rechtbank van oordeel dat de bevroren mandarijnenpartjes ingedeeld moeten worden onder Taric-code 0811 90 95 90 en dienen de beroepen gegrond te worden verklaard.

15. Eiseres heeft verzocht om een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn waarbinnen de zaak moet worden behandeld.

Volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad (zie Hoge Raad 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252) kan in belastingzaken aanspraak bestaan op schadevergoeding met overeenkomstige toepassing van artikel 8:73 (oud) van de Awb, indien het belastinggeschil niet binnen een redelijke termijn wordt beslecht. De redelijke termijn is overschreden als na indiening van het bezwaar meer dan twee jaren zijn verstreken voordat op dat bezwaar en, indien vervolgens beroep is ingesteld, op dat beroep is beslist. Er kunnen zich bijzondere omstandigheden voordoen die aanleiding geven tot verkorting of verlenging van die termijnen. Als de bezwaar- en beroepsfase samen te lang hebben geduurd, vindt de toerekening als volgt plaats. De bezwaarfase heeft onredelijk lang geduurd voor zover de duur daarvan een half jaar overschrijdt en de beroepsfase voor zover zij meer dan anderhalf jaar in beslag neemt. Als uitgangspunt voor de hoogte van de schadevergoeding hanteert de Hoge Raad een tarief van € 500 per half jaar dat de redelijke termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond.

16. Op grond van voornoemd arrest vangt de redelijke termijn aan met het indienen van de bezwaarschriften. De redelijke termijn is aangevangen op 8 november 2018 en eindigt met de datum van de uitspraak van de rechtbank van 9 juli 2021. Verweerder heeft niet gesteld en het is de rechtbank ook niet gebleken dat bij het bepalen van de duur van de overschrijding van de redelijke termijn een bepaalde periode buiten beschouwing moet blijven. Er is een tijdsverloop van afgerond 2 jaren en 9 maanden, in totaal 33 maanden. De redelijke termijn is derhalve met 9 maanden overschreden. Daarmee correspondeert een vergoeding van de gestelde schade van € 1.000. Van dit tijdsverloop dient een periode vanaf de datum van de uitspraken op bezwaar van 6 augustus 2019 tot de datum van de uitspraak van de rechtbank van 9 juli 2021, derhalve een tijdsverloop van afgerond 23 maanden, te worden toegerekend aan de beroepsfase. Een tijdsverloop van (33-23=) 10 maanden moet worden toegerekend aan de bezwaarfase. Van de overschrijding van de redelijke termijn dient een periode van (10 – 6 =) 4 maanden aan verweerder te worden toegerekend en een periode van (23 – 18 =) 5 maanden aan de Minister. Verweerder zal worden veroordeeld tot betaling van € 444 (4/9 x € 1.000) en de Minister van Justitie en Veiligheid zal worden veroordeeld tot betaling van € 556 (5/9 x € 1000).

17. De rechtbank ziet – nu de kosten die eiseres met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken reeds door verweerder werden vergoed - aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Bpb voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1496 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 748 en een wegingsfactor 1).

De rechtbank ziet voorts aanleiding verweerder op te dragen het door eiseres betaalde griffierecht van € 345 te vergoeden.